πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 24/6/2011
ΚΑΥΧΗΣΙΣ ΔΙΑ ΤΑΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑΣ
Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης
Ὁ ἀληθινὸς καὶ πνευματικὰ ὥριμος χριστιανὸς ἀντιμετωπίζει τὰ δυσάρεστα τῆς ζωῆς μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνα ποὺ οἱ κοσμικοὶ ἀποφεύγουν ἢ ἀρνοῦνται νὰ τὰ ἀποδεχτοῦν, ὁ χριστιανὸς τὰ ὑπομένει καὶ καυχᾶται γι᾽ αὐτά. Καὶ αὐτὸ συμβαίνει, γιατὶ ἔχει ἐντελῶς διαφορετικὸ νόημα στὴ ζωή του καὶ διαφορετικὸ προορισμό. Ὅλα ὅσα ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς νὰ τοῦ συμβοῦν, τὰ θεωρεῖ ὡς ἀναβαθμοὺς στὴν κλίμακα τῶν ἀρετῶν καὶ ὄχι ὡς τιμωρίες ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀναφερόμενος στὴν πνευματικὴ ἀξία τῶν θλίψεων, σημειώνει στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή του: “Καυχόμαστε ἀκόμα καὶ στὶς δοκιμασίες, ἐπειδὴ ξέρουμε καλὰ πὼς οἱ δοκιμασίες ὁδηγοῦν στὴν ὑπομονή, ἡ ὑπομονὴ στὸ δοκιμασμένο χαρακτήρα, κι ὁ δοκιμασμένος χαρακτήρας στὴν ἐλπίδα... Κι ἡ ἐλπίδα τελικὰ δὲν ἀπογοητεύει.Μαρτυρεῖ γι᾽ αὐτὸ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν ὁποία τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποὺ μᾶς δόθηκε γέμισε καὶ ξεχείλισε τὶς καρδιές μας”.
Οἱ κοσμικοὶ καὶ ἄθεοι ἀνησυχοῦν ὑπερβολικά, ὅταν ἀντιμετωπίζουν διάφορες θλίψεις καὶ προσπαθοῦν νὰ τὶς μειώσουν ἢ νὰ τὶς ἐξαλείψουν, κάτι ποὺ δὲν εἶναι πάντα στὸ χέρι τους. Καταφεύγουν ἐπίσης καὶ σὲ εἰδικοὺς ἐπιστήμονες καὶ πιστεύουν ὅτι γρήγορα θὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴν πικρία, ποὺ τοὺς προκαλοῦν. Οἱ πιστοὶ ὅμως ἄνθρωποι ἔχουν ἐντελῶς διαφορετικὴ στάση. Ἀντιμετωπίζουν τὶς θλίψεις πνευματικά, γεγονός, ποὺ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴν κατὰ Θεὸν προκοπή τους. Τὴν πορεία αὐτή, ὅπως εἴδαμε, ἐπισημαίνει ὁ Παῦλος. Οἱ θλίψεις παράγουν σιγά – σιγά ὡς μόνιμο καὶ τέλειο ἔργο τὴν ὑπομονή. Ἡ ὑπομονὴ παράγει ἀρετὴ καὶ ἡ ἀρετὴ ἐλπίδα.Ἔτσι μὲ τὸν ἀνοδικὸ αὐτὸ τρόπο φτάνει ὁ ἄνθρωπος στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ποὺ προσφέρεται μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Δηλαδὴ ἀπὸ τὴ θλίψη καὶ τὸν πόνο φτάνει στὴ ἀγάπη τοῦΘεοῦ, βιώνοντας μιὰ εὐχάριστη κατάσταση. Αὐτὴ τὴν πορεία ἀκολουθοῦν οἱ χριστιανοὶ στὴ ζωή τους.
Οἱ κοσμικοὶ καὶ ἄθεοι ἀνησυχοῦν ὑπερβολικά, ὅταν ἀντιμετωπίζουν διάφορες θλίψεις καὶ προσπαθοῦν νὰ τὶς μειώσουν ἢ νὰ τὶς ἐξαλείψουν, κάτι ποὺ δὲν εἶναι πάντα στὸ χέρι τους. Καταφεύγουν ἐπίσης καὶ σὲ εἰδικοὺς ἐπιστήμονες καὶ πιστεύουν ὅτι γρήγορα θὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴν πικρία, ποὺ τοὺς προκαλοῦν. Οἱ πιστοὶ ὅμως ἄνθρωποι ἔχουν ἐντελῶς διαφορετικὴ στάση. Ἀντιμετωπίζουν τὶς θλίψεις πνευματικά, γεγονός, ποὺ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴν κατὰ Θεὸν προκοπή τους. Τὴν πορεία αὐτή, ὅπως εἴδαμε, ἐπισημαίνει ὁ Παῦλος. Οἱ θλίψεις παράγουν σιγά – σιγά ὡς μόνιμο καὶ τέλειο ἔργο τὴν ὑπομονή. Ἡ ὑπομονὴ παράγει ἀρετὴ καὶ ἡ ἀρετὴ ἐλπίδα.Ἔτσι μὲ τὸν ἀνοδικὸ αὐτὸ τρόπο φτάνει ὁ ἄνθρωπος στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ποὺ προσφέρεται μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Δηλαδὴ ἀπὸ τὴ θλίψη καὶ τὸν πόνο φτάνει στὴ ἀγάπη τοῦΘεοῦ, βιώνοντας μιὰ εὐχάριστη κατάσταση. Αὐτὴ τὴν πορεία ἀκολουθοῦν οἱ χριστιανοὶ στὴ ζωή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου