Πρωτοπρ. Βασίλειος Καλλιακμάνης, Πόσο επίκαιρο είναι το Ευαγγέλιο;

πηγή: Μακεδονία, 23/10/2011

Πόσο επίκαιρο είναι το Ευαγγέλιο;

Γράφει ο π. Βασίλειος Καλλιακμάνης

α) Πολλοί στην εποχή μας υποτιμούν το Ευαγγέλιο και θεωρούν αναχρονισμό και οπισθοδρόμηση την ενασχόληση με το περιεχόμενό του. Ορισμένοι μάλιστα κάνουν λόγο για “μεταχριστιανική εποχή”. Θεωρούν, δηλαδή, ότι η χριστιανική διδασκαλία δεν έχει να προσφέρει κάτι ουσιαστικό στον σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος, με την ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, είναι αυτάρκης και δεν χρειάζεται να έχει αναφορά στον Θεό. Επομένως, καταλήγουν, δεν αξίζει να ασχολείται κάποιος με όσα διασώζονται και λέγονται στην Εκκλησία, διότι, δήθεν, η χριστιανική παράδοση έχει ξεπεραστεί...

β) Είναι όμως αληθινοί οι ισχυρισμοί αυτοί; Μπορούν να σταθούν απέναντι και στην πιο στοιχειώδη κριτική; Διότι, εάν βιωνόταν το Ευαγγέλιο στην καθημερινή ζωή, δεν θα έφθανε ο κόσμος στα σημερινά αδιέξοδα. Εάν οι λαοί ακολουθούσαν εκουσίως την ευαγγελική διδασκαλία για σεβασμό του ανθρώπινου προσώπου, για δικαιοσύνη, ειρήνη και θυσιαστική αγάπη που φθάνει μέχρι τους εχθρούς, τότε δεν θα βρισκόμασταν ενώπιον των σύνθετων κοινωνικών, οικονομικών, εθνικών, οικολογικών και άλλων προβλημάτων των ημερών μας.

γ) Και είναι γνωστό ότι, όταν το Ευαγγέλιο επηρεάζει την κοινωνική ζωή, αναδεικνύονται σπουδαίοι άνθρωποι που είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα για τη σωτηρία των συνανθρώπων τους, ενώ πολλοί από αυτούς, αποκαλύπτοντας εμπειρικά την ευαγγελική αλήθεια στον κόσμο, αναγνωρίζονται ως άγιοι. Παράλληλα, με την ευεργετική επίδραση του ευαγγελικού λόγου, αναπτύσσονται τα ένθεα γράμματα και ο θεανθρώπινος πολιτισμός. Αντίθετα, όταν το ευαγγελικό μήνυμα αγνοείται, παραποιείται, νοθεύεται και παραχαράσσεται, ο κόσμος σπαράσσεται από μίσος, βαρβαρότητα και απανθρωπιά. Όταν λοιπόν υποτιμούμε και χλευάζουμε το Ευαγγέλιο, τότε φτωχαίνουμε πνευματικά τον λαό και του στερούμε την ελπίδα για ένα καλύτερο και δικαιότερο μέλλον.

δ) Συχνά η ευθύνη για τη δυσφήμιση του Ευαγγελίου ρίπτεται στους κληρικούς. Και πράγματι, μπορεί ορισμένοι από αυτούς να μην έχουν επίγνωση της αξίας του πολύτιμου θησαυρού που κρατάνε στα χέρια τους και με τις αστοχίες τους να μη δίδουν στον κόσμο την καλή μαρτυρία της πίστεως. Αλλά και πολλοί λαϊκοί χριστιανοί, στο όνομα της ευαγγελικής διδασκαλίας, μπορεί να γίνονται σκληρόκαρδοι, υποκριτές και μισαλλόδοξοι. Τα παραπάνω δεν συνιστούν σοβαρούς λόγους, για να περιφρονείται και να απαξιώνεται το Ευαγγέλιο της αγάπης του Χριστού, το οποίο, εάν ληφθεί σοβαρά υπόψη, μπορεί να βοηθήσει με ουσιαστικό τρόπο στην αντιμετώπιση των σύγχρονων έκρυθμων καταστάσεων.

ε) Διότι, πού θα στηριχθούν οι άνθρωποι στις μέρες μας, οι οποίοι έχασαν την ελπίδα τους, έγιναν κατηφείς, νιώθουν προδομένοι και εξουθενωμένοι, όχι μόνο από τα οικονομικά προβλήματα, αλλά κυρίως από την υποκρισία, την αλαζονεία, τις μικρότητες και τις σκοπιμότητες όσων συμμετέχουν στον δημόσιο διάλογο και χειρίζονται τα δημόσια πράγματα; Πού θα θεμελιώσουν τα όνειρά τους οι νέοι άνθρωποι, οι περισσότεροι των οποίων είναι κάτοχοι πανεπιστημιακών πτυχίων, ξένων γλωσσών και πολλών προσόντων; Πώς θα εξοστρακισθεί το τυφλό μίσος και θα εξασφαλισθεί η κοινωνική αρμονία και η ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των ανθρώπων;

στ) Κατ’ αρχήν, στο Ευαγγέλιο περιγράφεται με ανθρώπινη γλώσσα το γεγονός της θείας κένωσης, της θείας συγκατάβασης. Ο Θεός των χριστιανών δεν σώζει αφ’ υψηλού τον κόσμο. Εισέρχεται στην ιστορία και προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση. Μετέχει των ανθρωπίνων πραγμάτων, πλην αμαρτίας. Ο Χριστός που εκουσίως θυσιάζεται για τις αμαρτίες του κόσμου κηρύττει μετάνοια από την αρχή μέχρι το τέλος του επίγειου βίου του. Μετάνοια σε προσωπικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο. “Μετανοείτε ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών”. Χωρίς ειλικρινή και έμπρακτη μετάνοια πρόοδος στη ζωή του Πνεύματος δεν μπορεί να υπάρξει.

ζ) Το ευαγγελικό αυτό μήνυμα υπενθυμίζει ο Απόστολος Παύλος στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής (Γαλ. 1, 11-19), αναφερόμενος στη δική του πορεία. Ομολογεί δημόσια ότι, ως “ζηλωτής των πατρικών του παραδόσεων”, έγινε διώκτης της Εκκλησίας του Χριστού, την οποία προσπαθούσε να εξαφανίσει. Δεν κρύβει τον εμπαθή ζήλο του, δεν αποποιείται τις ευθύνες του. Κι αυτή η ομολογία τον λυτρώνει. Σε άλλα σημεία των επιστολών του θυμάται την εμπάθειά του και θεωρεί τον εαυτό του έκτρωμα! Ωστόσο, ευχαριστεί τον Θεό για το πολύ έλεος που έδειξε προς το πρόσωπό του. Τονίζει ακόμη ότι το Ευαγγέλιο δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, αλλά θεία αποκάλυψη. Κι όταν κάποιος τηρεί τις εντολές του τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο πλουτίζει πνευματικά και στη συνέχεια εμπνέει την υπομονή και την αγάπη, ξυπνά την αποσταμένη ελπίδα. Έτσι το Ευαγγέλιο γίνεται επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε.