Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Εθνικές πληγές, διάγνωσις και θεραπεία (Γ΄)

Διαβάστε και ΕΘΝΙΚΕΣ ΠΛΗΓΕΣ, ΔΙΑΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ Μέρος Α΄ και Μέρος Β΄

ΕΘΝΙΚΕΣ ΠΛΗΓΕΣ, ΔΙΑΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ Γ΄

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ιεροκήρυξ Ι.Μητρ.Δρ.Πωγ. & Κονίτσης

Κόνιτσα
E-mail p.ioil@freemail.gr

Ήδη στο περασμένο μας άρθρο κάναμε λόγο για το πού εντοπίζεται το όλο πρόβλημα και άρα ξεκινούμε να βλέπουμε το πώς θα επέλθει η θεραπεία. Και το μεγάλο πρόβλημα του ασθενούς, δηλ. του Ελληνικού μας Έθνους, είναι η έλλειψης των ηγετών.

Η απουσία των ηγετικών προσωπικοτήτων στους πυλώνες του Έθνους μας.

Είτε η εποχή μας μαστίζεται πράγματι από πτώχευση ηγετικών μορφών, είτε υπάρχουν τα πρόσωπα αυτά, αλλά εμποδίζονται από «γνωστούς-άγνωστους» παράγοντες να ανέλθουν στα ύπατα αξιώματα των κρατικών και εκκλησιαστικών κορυφών, είτε όσοι διαθέτουν χαρίσματα και δυνατότητες κάνουν προς το παρόν μία «πολιτική σιωπής» αναμένοντας την κατάλληλη στιγμή...

Όποια τέλος πάντων και αν είναι η αιτία, το αποτέλεσμα είναι να θρηνούμε για την έλλειψη στα κοινά και ιδίως στις κορυφές, των χαρισματικών προσωπικοτήτων.

Πριν προχωρήσουμε στη θεραπευτική οδό, ας αναπτύξουμε στο σημείο αυτό τα χαρακτηριστικά των αυθεντικών ηγετών, είτε αυτοί βρίσκονται στον χώρο της Πολιτείας, Στρατού, Πνευματικών Ιδρυμάτων, είτε στον χώρο της Εκκλησιαστικής Διοικήσεως.

Πολύ συνοπτικά θα δούμε ποια είναι αυτά τα χαρακτηριστικά, που αναδεικνύουν και σταθεροποιούν ένα ηγέτη.

Α) Ο ηγέτης είναι ανάγκη να είναι πιστός στον Θεό. Να μην είναι άθεος και πολύ περισσότερο να μη καυχάται και να μη διακηρύσσει ανοήτως την αθεΐα του. Δοθέντως μάλιστα ότι κατά τον Πασκάλ: «Η αθεΐα αποτελεί νόσον του εγκεφάλου» , και άρα ο άθεος είναι ασθενής και κατ’ επέκτασιν άκρως επικίνδυνος, υπάρχει κίνδυνος όταν αυτός βρεθεί στην κορυφή, τα αποτελέσματα να είναι τραγικά για τον λαό που κυβερνά.

Β) Ο ηγέτης να μην είναι μετριότητα. Να είναι άνθρωπος με ψυχικά και διανοητικά χαρίσματα και αρετές που με κόπο με μόχθο θα έχει καλλιεργήσει από την παιδική του ακόμα ηλικία. Να διαθέτει ψυχική και σωματική ανδρεία και να είναι ανυποχώρητος στις αρχές του και στα Εθνικά Ιδανικά. Να μπορεί να «σταθεί» (όπως επί το λαϊκώτερον τονίζεται), όχι μόνο στο περιβάλλον του αλλά και σ’ ένα διαφορετικό, εκφράζοντας αυθεντικά αυτό το οποίο εννοείται ότι ο ίδιος βιώνει και εκπροσωπεί.

Τι τραγικό κατάντημα για έναν Πρωθυπουργό της Ελλάδος, επί παραδείγματι, να μη γνωρίζει να ομιλεί σωστά την Ελληνική Γλώσσα, να έχει παχυλή άγνοια της Ελληνικής Ιστορίας, να μη μπορεί να καλύψει πλέγματα κατωτερότητος που τρέφει για τον λαό που κυβερνά ή να ντρέπεται να ονομάσει την Ελλάδα μας, Πατρίδα του.

Ή τι αλγεινή εντύπωση θα προκαλούσε στον λαό, κάποιος που βρίσκεται στην κορυφή των Ενόπλων Δυνάμεων της Χώρας, να υπέκυπτε στον φόβο τόσο των εξωτερικών εχθρών, όσο κυρίως των εσωτερικών ποικίλων καρκινωμάτων που αποσκορακίζουν την ραχοκοκαλιά του κράτους και απονευρώνουν το Έθνος. Οποίον κατάντημα για έναν αρχηγό στρατιωτικού κλάδου να «χτυπάει προσοχή», κατά το δη λεγόμενον, στις κατάπτυστες «πολιτικές κλαδικές»...

Και πόσο πάλι μπορεί να ξεπέσει και να εξευτελιστεί στην κυριολεξία ένας Εκκλησιαστικός ηγέτης όταν αποκαλύπτεται, αργά ή γρήγορα, στα μάτια του ποιμνίου του η θεολογική του ρηχότητα και η ποιμαντική του ανεπάρκεια. Ας σκεφθεί κανείς, για παράδειγμα, το ανεπανόρθωτο βύθισμα ενός Επισκόπου, εάν αυτός τύχει να κάνει το λάθος, ανοίγοντας το στόμα του και κυρίως την καρδιά του, και κηρύξει την προσωπική του συμφωνία στο θέμα της «καύσεως των νεκρών» ή την διαφωνία του στην Ευαγγελική απαγόρευση και καταδίκη των προγαμιαίων σχέσεων ή ακόμα και αυτών για τα οποία ο λόγος του Θεού αναφέρει χαρακτηριστικά ότι: «αισχρόν εστί και λέγειν»(Εφεσ. 5,12).

Προφανώς, οι περιπτώσεις αυτές, μάλλον αποκριάτικη περίοδο θυμίζουν, που ο κάθε ρηχός ντύνεται και παριστάνει κάτι, δηλ. τον καρνάβαλο, παρά αποδεικνύουν Εκκλησιαστικό ηγέτη.

Ή ας σκεφθεί κανείς, Πρυτάνεις ή Κοσμήτορες ή και Προέδρους πνευματικών ιδρυμάτων, όπως η Ακαδημία, που αντί να αντιδρούν και να ομιλούν Χριστιανοπρεπώς και Ελληνοπρεπώς, αυτοί κρατούν την «σιωπή των αμνών» μπροστά στο μεγάλο χάλι που ολονέν και περισσότερο βυθίζεται από μαθησιακής, πνευματικής και ηθικής κυρίως απόψεως η ταλαίπωρη νεολαία μας, και κατ΄επέκτασιν η Πατρίδα μας.(Φυσικά, όλα αυτά τα οποία αναφέρουμε, δεν καταγράφουν την Ελλαδική πραγματικότητα, όχι βεβαίως. Όλ’ αυτά ευρίσκονται στον χώρο της φαντασίας μας ή μπορεί να συμβαίνουν σε μια μακρινή χώρα, κάπου πάνω στην γη).

Χαρακτηριστικό των γνησίων ηγετών, είναι το να δύνανται να κατοικήσουν εντός «υαλίνου πύργου». Πιο απλά, να διαθέτει ο ηγέτης τέτοια ποιότητα ηθικής ζωής, ώστε να μη κινδυνεύει ν’ αποκαλυφθεί και το ελάχιστο από την «προσωπική του ζωή». Κάτι δηλ. που θα τον υποβάθμιζε ανεπανόρθωτα στα μάτια του ποιμνίου του. Οίκοθεν νοείται, ότι για να συμβαίνει αυτό, δηλ. να μη φοβάται την δημοσιότητα, ο ηγέτης, θα πρέπει να βρίσκεται εξ αρχής σε υψηλά ηθικά και όχι μόνον επίπεδα και όχι να περιμένει να διαμορφώσει προσωπικότητα όταν θα φθάσει στην κορυφή. Να είναι άψογος και να αποτελεί μνημείον ηθικής, εκ «κοιλίας μητρός».

Στο ερώτημα που εκ του πονηρού τίθεται στις ημέρες μας, για το αν ένας ηγέτης δύναται να έχει ή όχι προσωπική ζωή, ξεκάθαρα απαντούμε ότι ο οποιοσδήποτε ηγέτης, πολλώ δε μάλλον ο πνευματικός και δη ο Εκκλησιαστικός, δεν δικαιούται, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να έχει προσωπική ζωή (με την έννοια που εννοούν οι διεφθαρμένοι).

Εάν ένας Εκκλησιαστικός ηγέτης (οποιασδήποτε εννοείται βαθμίδος του κλήρου), αισθάνεται την ανάγκη να έχει «προσωπική ζωή», προφανώς ο «Κύριος» (;) αυτός έχει κτυπήσει «λάθος πόρτα» και δεν είναι, παρά μια τραγική φιγούρα που δυστυχώς για τον ίδιον, οι Βυζαντινές μεγαλοπρέπειες και οι ποικίλοι μανδύες, όχι μόνον αδυνατούν να καλύψουν, αλλ΄αντιθέτως, αποκαλύπτουν τραγικά το διάτρητον της συνειδήσεως και όχι μόνον.

Η περί «προσωπικών δεδομένων» θεωρία, καθώς και ο νόμος που την προστατεύει, όταν ακούγεται, σχετικά με τα «υπεροχικά πρόσωπα» της κοινωνίας, οπωσδήποτε αποτελεί μάρτυρα όχι υπερασπίσεως αλλά κατηγορίας, και στοιχείο ανυποληψίας...

Ο ηγέτης, κάθε ώρα και κάθε στιγμή, πρέπει να επιζητεί ο ίδιος την διαφάνεια και να αποτελεί μέσα στην κοινωνία τον φωτεινό οδοδείκτη για τις υψηλές κορυφές και εν προκειμένω για την πορεία των Ελληνοχριστιανικών Ιδεωδών. Και έτι πλέον, όποιος τολμήσει είτε γραπτώς, είτε προφορικώς να αγγίξει και στο ελάχιστο την ηθική του υπόσταση, αμέσως, θα πρέπει από τον ίδιον τον συκοφαντούμενο να στέλνεται στον Εισαγγελέα. Τούτο μεν για να μη ξεπέφτει ο ίδιος στις συνειδήσεις, με ότι αυτό συνεπάγεται για το ποίμνιο, τούτο δε, για να γνωρίζουν οι ίδιοι οι συκοφάντες ότι δεν μπορούν μέσα στα σπλάχνα της κοινωνίας να δρουν ατιμώρητοι.

Φυσικά, όλ΄αυτά προϋποθέτουν το να είναι κανείς απολύτως καθαρός στο σώμα, στον νου και στην καρδιά. Γενικώς ειπείν, να είναι αδιάφθορος και απαστράπτουσα προσωπικότητα.

Τα περί «συγχωρήσεως και πλατιάς καρδιάς» ως δήθεν Εκκλησιαστική αντιμετώπιση σε παρόμοιες περιπτώσεις, εκ μέρους των Εκκλησιαστικών ανδρών, αποτελούν παραμυθάκια, καμουφλάζ και προπέτασμα καπνού, μη έχοντας ουδεμία σχέση με την ανδρική αξιοπρέπεια αλλά και την αυθεντική Ελληνορθόδοξη Πατερική μας παράδοση.

Γ) Τα πρόσωπα τώρα που αποτελούν το στενό αλλά και ευρύτερο περιβάλλον του ηγέτου.

Η λαϊκή και οπωσδήποτε σοφή ρήσις «πες μου τον φίλο σου, και εν προκειμένω, τον άμεσο συνεργάτη σου και συγκάτοικό σου, για να σου πω ποιος είσαι», αποτελεί και στο θέμα αυτό βασικότατο «μπούσουλα», πορείας φωτεινής και δημιουργικής, τον οποίον ο ηγέτης δεν θα πρέπει ποτέ ν’ αφήσει να ξεθωριάσει από την οθόνη της συνειδήσεώς του. Από πλευράς δε των αμέσων συνεργατών, ουδέποτε θα πρέπει να λησμονείται η Λατινική φράσις «Η γυνή του Καίσαρος, δεν πρέπει μόνον να είναι τιμία, μα και να φαίνεται». Προσέτι, ο άξιος ηγέτης, σε οποιονδήποτε τομέα και αν βρίσκεται, δεν μπορεί να ανεχθεί δίπλα του πρόσωπα που δεν εκπληρώνουν τις παραπάνω προϋποθέσεις τις οποίες ήδη αναφέραμε και να καλύπτει συνεργάτες που του καταστρέφουν το έργο και το «προφίλ» του. Άνευ αντιλογίας, οι ως άνω αλήθειες, ισχύουν, είναι απόλυτη ανάγκη να ισχύουν, για το άμεσο περιβάλλον των ηγετών και δη των Εκκλησιαστικών, είτε το θέλουμε είτε όχι.

Ο μυθικός Ηρακλής εν προκειμένω, με τον άθλο του καθαρμού του στάβλου του Αυγείου, αποτελεί χαρακτηριστικότατο παράδειγμα προς μίμησιν, για να μην αναφερθούμε στα μνημεία των Ιερών Κανόνων των τοπικών και κυρίως των Οικουμενικών Συνόδων.

Δ) Χαρακτηριστικό βασικότατο για ένα ηγέτη, είναι η πτωχεία. Αν παρατηρηθεί, όχι φυσικά παράνομος πλουτισμός (τούτο πρέπει ν’ αποκλεισθεί ακόμα και από την σκέψη), αλλά συσσώρευση χρημάτων από τα νόμιμα έσοδα τα οποία δικαιούται κατά την εξάσκηση των καθηκόντων του, τότε ο ηγέτης δεν θα μπορέσει με τίποτε να σταθεί στο ύψος του. Τελειώνοντας δε την αποστολή του (καριέρα του), θα πρέπει να είναι πτωχότερος απ’ ό,τι ξεκίνησε. Ηγέτης και μάλιστα πνευματικός ταγός με περιουσία, αποτελεί σχήμα οξύμωρον. Η απόκτησις περιούσιας κατά το χρονικό διάστημα της αρχής, αποδεικνύει περίτρανα ότι το πρόσωπο που ασκούσε την εξουσία (παρά τα άλλα του χαρίσματα), ήταν ένα πρόσωπο ευάλωτο στον δαίμονα του Μαμωνά και άρα ανάξιο της κλήσεως και της ριψοκίνδυνης, από κάθε άποψη, αποστολής του.

Ως εκ περισσού δε να τονίσουμε ότι η δικαστική εξουσία, εάν βεβαίως θέλει να είναι και να παρουσιάζεται ελεύθερη και ακόμα να απολαμβάνει της κοινωνικής τιμής, είναι απόλυτη ανάγκη, να ελέγχει όχι μόνο το «έσχες» αλλά κυρίως το «πόθεν» των ηγετών.

Βασικότατο δε στοιχείο για τα πρόσωπα που βρίσκονται στις κοινωνικές και κρατικές κορυφές είναι το να έχουν λάβει οριστικό διαζύγιο από τον καταραμένο νεποτισμό.

Ε) Ο ηγέτης να μην έχει καμμία απολύτως σχέση με μυστικιστικές οργανώσεις και λέσχες όπως η αφορισμένη (από τον Εθνομάρτυρα Κύπρου, Κυπριανόν) Μασσωνία και γενικώς τα παρακλάδια της και τις ποικίλες παραφυάδες της.

Ηγέτης που αποτελεί μέλος των οργανώσεων αυτών α) δεν μπορεί να ονομάζεται και να είναι πιστός Ορθόδοξος Χριστιανός και κατ΄ επέκτασην να αισθάνεται αυθεντικός Έλληνας και β) δεν μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα και να επιτελεί ευόρκως και ως επιβάλλεται το καθήκον του.

Βεβαίως, όπως κατανοούμε όλοι μας, υπάρχουν και άλλα χαρακτηριστικά τα οποία θα πρέπει να διαθέτει ο ηγέτης και μάλιστα ο Έλλην ηγέτης, όπως η αγάπη προς τον λαό που υπηρετεί και η ολοκληρωτική ανταπόκριση στο καθήκον. Ακόμα, να διαθέτει χαρίσματα και αρετές που απορρέουν τόσο από την μόρφωση, όσο και από τον ηθικό του κυρίως αγώνα. Επιπλέον, να είναι έτοιμος καθημερινώς να θυσιάζεται προς όφελος της Πατρίδας και των ψυχών που έχει χρεωθεί. Να φέρει κατά τον λόγο του Θεού το «απόκριμα του θανάτου» (Β’ Κορ. Α’9).

Αναμφιβόλως ένας τέτοιος μοναδικός ηγέτης του Ελληνικού μας Έθνους (ο οποίος χτύπησε μάλιστα την Μασσωνία με ειδική εγκύκλιο, κάτι που επιμελώς το αποκρύπτουν), ήταν ο αείμνηστος Ιωάννης Καποδίστριας. Ο πρώτος δηλ. Κυβερνήτης της Ελευθέρας τότε Ελλάδος. Ένας αυθεντικός Ελληνοκεντρικός και γνήσια Ορθόδοξος άνδρας που γνώριζε να θυσιάζεται καθημερινώς, έως ότου έπεσε για την αναδιοργάνωση και την ελευθερία του Έθνους.

Αυτά φίλοι μου, συνοπτικώς, είναι τα χαρίσματα που θα πρέπει να διαθέτουν οι ηγέτες της χώρας μας, της Πατρίδος μας, της Ελλάδος μας, εάν βεβαίως θέλουμε να ορθοποδήσουμε και να ξεκινήσει η Πατρίδα μας μια πορεία δυναμική μέσα στον Γεωγραφικό- Ζωτικό χώρο εντός του οποίου βρίσκεται και που αναμφιβόλως έχει τεθεί στο στόχαστρο των ποικίλων γνωστών και αγνώστων εχθρών της.

Φυσικά, το μόνο που δεν θα μας λείψει είναι το Θάρρος και η Ελπίδα (Ρωμαίους Ε’ 5).

(Συνεχίζεται).