πηγή: ΣΦΕΒΑ
Η 12η Δεκεμβρίου αναγνωρίζεται και γιορτάζεται ως Μέρα του Αγίου Σπυρίδωνος του θαυματουργού. 1741 χρόνια μπροστά, το 270, γεννήθηκε ο Σπυρίδων ο Τριμυθούντος, ο Θαυματουργός, ένας από τους σπουδαιότερους άγιους της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τα λείψανα του οποίου βρίσκονται στην Κέρκυρα. Αυτή είναι και η αρχαιότερη διάσταση της 12ης Δεκεμβρίου.
21 χρόνια μπροστά το 1990, η 12η Δεκεμβρίου πήρε μια δεύτερη διάσταση.
Μια άλλη εικόνα μπήκε στην ζωή των Βορειοηπειρωτών. Μια εικόνα φρίκης, βίας και τρομοκρατίας, μια εικόνα που συμβολίζει το αντίθετο αυτών που μας διδάσκει ο Άγιος Σπυρίδωνος, που συμβολίζει την καταπίεση, την σκλαβιά, τον αποκλεισμό και τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα. Είναι η μέρα που το δικτατορικό κομμουνιστικό καθεστώς δολοφόνησε εν ψυχρώ τέσσερις Βορειοηπειρώτες: τον Αηδόνη Ράφτη, τον Ευθύμιο Μάσσιο, τον Θανάση Κώτση και τον Ευάγγελο Μήτρο από το Αλύκο και τη Γέρμα της Βορείου Ηπείρου, καθώς προσπαθούσαν να περάσουν τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα προς τον κόσμο της ελευθερίας και της δημοκρατίας
τη Μητέρα τους την Ελλάδα για την οποία ονειροπολούσαν δεκαετίες ολόκληρες, για την οποία φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν, δολοφονήθηκαν και εξοντώθηκαν χωρίς σημάδι και χωρίς τάφο δεκάδες και εκατοντάδες. Είναι η μέρα που φούντωσε το μίσος και η οργή κατά των τυράννων, κατά της κομμουνιστικής δικτατορίας, γι’ αυτό η μέρα αυτή μετατράπηκε σε Σύμβολο της αντίστασης κατά του κομμουνισμού.
Λίγα χρόνια μετά, το 1994, η 12η Δεκεμβρίου κερδίζει μια τρίτη διάσταση.
Αυτή την ημέρα έπαψε να πάλλει μια μεγάλη καρδιά. Η καρδιά του Πνευματικού Ηγέτη των Βορειοηπειρωτών, του αείμνηστου Γέροντα της Κόνιτσας, μακαριστού Σεβαστιανού. Έφυγε από κοντά μας ο Άνθρωπος με το πλατύ μέτωπο και τις βαθιές σκέψεις, με το διαπεραστικό βλέμμα και τα ορατά μηνύματα, με το γλυκό χαμόγελο και την μεγάλη καρδιά. Την μελωδική και πολλές φορές βροντερή ομιλία του, που όταν αναφέρονταν στις πίκρες και τα βάσανα των Βορειοηπειρωτών, αναβοούσε μ’ εκείνη την μπάσα, διαπεραστική φωνή του.
Έφυγε στην αιωνιότητα και στην Βασιλεία των Ουρανών. Πήγε κοντά στους Αγγέλους, γιατί ένας άγγελος ήταν, αφήνοντάς μας πιο ορφανούς. Πιο ορφανούς γιατί για πολλά χρόνια είχαμε μάθει με Αυτόν. Είχαμε μάθει με την αγγελική του εικόνα και την τρυφερή του καρδιά, με την πονεμένη ψυχή του, για τα βάσανα και την τύχη των Βορειοηπειρωτών και την ζεστασιά που νιώθαμε σαν βρισκόμασταν κοντά του. Μα πάνω απ’ όλα είχαμε μάθει με τους τιτάνιους αγώνες που έχει δώσει, για τη Βόρεια Ήπειρο και τους Βορειοηπειρώτες, μην αφήνοντας σε χλωρό κλαρί κανέναν, όσο ψηλά κι αν στέκονταν εκείνος, και όσο πιο ακουστό ήταν το όνομά του. Είχαμε μάθει με εκείνη τη μπάσα, βροντερή και κραυγαλέα φωνή, που άρχιζε με το «Αδέλφια Βορειοηπειρώτες!» και που τελείωνε με την ευχή: «Χριστός Ανέστη και η Βόρειος Ήπειρος ανέστη!».
Την 12η Δεκεμβρίου 1994 η Βόρεια Ήπειρος έμεινε πιο φτωχή, πιο αδύναμη, πιο απροστάτευτη. Γιατί ήταν ο Γέροντας εκείνος που ταρακουνούσε τα λιμνάζουσα νερά, ήταν εκείνος που ανάγκαζε Οργανισμούς και Φορείς να παρακολουθούν τα κατεστημένα και στην Αλβανία και οι Βορειοηπειρώτες να νιώθουν πιο ασφαλείς, πιο προστατευμένοι. Γι’ αυτό τον αγάπησαν τόσο πολύ οι Βορειοηπειρώτες. Γι’ αυτό πόνεσαν σαν άκουσαν την θλιβερή εκείνη είδηση του αποχωρισμού του από κοντά τους. Γι’ αυτό τον μίσησαν τόσο πολύ οι εθνικιστές Αλβανοί και δημιούργησαν τις κακουχίες και ραδιουργίες, τις στημένες σκηνές της Επισκοπής και την σύλληψη των «πέντε».
Αναζωπυρώθηκαν οι ελπίδες του Σεβαστιανού με την ίδρυση της οργάνωσης των Βορειοηπειρωτών, την ΟΜΟΝΟΙΑ, γι’ αυτό συμβούλευε πάντα: «Την Ομόνοια και τα μάτια σας» Γιατί είχε ελπίδες πως μόνον έτσι μονοιασμένοι και ενωμένοι γύρω από μια δική τους οργάνωση οι Βορειοηπειρώτες θα διεκδικούσαν όλα όσα αυτός φανταζόταν.
Έφυγε πρόωρα χωρίς να βοηθήσει, στην πορεία αυτή. Έφυγε πικραμένος σε μια κρίσιμη στιγμή που την ίδια την Ομόνοια την είχαν καρφώσει στον τοίχο. Όπου δικά της στελέχη τα είχαν δικάσει και φυλακίσει. Όπου πάρα πολλές οικογένειες άφησαν τα πατρώα τους εδάφη από το φόβο και τη βία. Πατρώα εδάφη που Αυτός βροντοφώναζε, ποτέ να μην εγκαταλείψουν.
Έκλεισαν 17 χρόνια από την 12η εκείνη Δεκεμβρίου. 17 χρόνια που απουσιάζει από κοντά μας ο Εμπνευστής και Ήρωάς μας. Ο Πνευματικός μας Ηγέτης. Ο άνθρωπος που έκλεισε τα μάτια του με τον πόνο μας. Με την εικόνα της αλύτρωτης Βορείου Ηπείρου. Που μαζί με το πνευματικό του παιδί, το Γρηγόρη το Ντριγκόγια, τον Μενέλαο το Ζώτο και πολλούς άλλους αγωνιστές σύνδεσαν την ζωή και όλη την σταδιοδρομία τους με τον βορειοηπειρωτικό αγώνα. Γι’ αυτό παρακολουθούν από κει ψηλά, νοιάζονται από κει ψηλά, οδηγούν από κει ψηλά.
Αιώνια η μνήμη στον αείμνηστο Γέροντα Σεβαστιανό, στον Άγιό μας!
Σημείωση ΣΦΕΒΑ: το κείμενο είναι γραμμένο από Βορειοηπειρώτη συνεργάτη μας που ζει και αγωνίζεται στα ιερά χώματα της Β. Ηπείρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου