Ὁ διαθρησκευτικὸς ἐμπαιγμὸς τῆς Ἀσίζης

πηγή: «Ο ΣΩΤΗΡ», ἀρ. τ. 2035, 15.12.2011
 - Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

Ὁ διαθρησκευτικὸς ἐμπαιγμὸς τῆς Ἀσίζης

Στὶς 28 Ὀκτωβρίου πραγματοποιήθηκε στὴν Ἀσίζη καὶ ἐφέτος κατόπιν προσκλήσεως τοῦ Πάπα ἡ Παγκόσμια Ἡμέρα Προσευχῆς τῶν Θρησκειῶν γιὰ τὴν εἰρήνη, 25 χρόνια μετὰ τὴν πρώτη ποὺ εἶχε γίνει στὶς 27 Ὀκτωβρίου 1986. Παρόντες ἀπὸ πλευρᾶς Ὀρθοδοξίας ἦταν διάφοροι ἐκπρόσωποι ἐκ μέρους τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν καὶ ὁ ἴδιος ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος.

Χωρὶς ἀμφιβολία ἡ ἐφετινὴ ἡμερίδα ἦταν μετρημένη, δὲν εἶχε τὶς προκλητικὲς ἐκδηλώσεις προηγουμένων συναντήσεων. Ἀντὶ γιὰ βέβηλες συμπροσευχὲς προτιμήθηκε ἀτομικὴ προσευχή, ἕνα κοινὸ γεῦμα καὶ μιὰ τελικὴ συνάντηση δεσμεύσεως γιὰ τὴν εἰρήνη. Τὸ Βατικανὸ θέλησε μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ νὰ τονίσει ὅτι οἱ συμμετέχοντες θὰ προσευχηθοῦν καθένας σύμφωνα μὲ τὴν παράδοσή του...

Στὴν σχετικὴ προγραμματικὴ ἀνακοίνωση τοῦ Βατικανοῦ ὑπογραμμίζεται ἡ ἐπιδίωξη «νὰ ἀποφευχθεῖ ἡ συνάντηση στὴν Ἀσίζη νὰ γίνει ἕνα χωνευτήρι διαφορετικῶν θρησκευτικῶν ταυτοτήτων».

Θεωρεῖται ὅτι αὐτὴ ἡ ἀλλαγὴ ὀφείλεται στὶς ἀντιλήψεις τοῦ ἴδιου τοῦ Πάπα, ποὺ λέγεται ὅτι διαφωνοῦσε μὲ τὴν προκλητικότητα τῶν συμπροσευχῶν τοῦ 1986 καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ εἶχε ἀρνηθεῖ τότε νὰ μετάσχει.

Τὸ μεγάλο ζήτημα ποὺ τίθεται καὶ πάλι, παρόλο τὸν ἠπιότερο χαρακτήρα τῶν ἐφετινῶν ἐκδηλώσεων, εἶναι τὸ ἂν ἔχει θέση ἡ Ὀρθοδοξία σὲ τέτοιες ἐκδηλώσεις. Ἀναμφιβόλως τυχὸν ἄρνησή της νὰ μετάσχει θὰ ἑρμηνευόταν ἀπὸ πολλοὺς ὡς προϊὸν φανατισμοῦ. Ὅμως ἡ ἀλήθεια εἶναι ἀδιαπραγμάτευτη γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία. Δὲν ἔχουμε δικαίωμα στὸ ὄνομα τῶν «καλῶν» ἐντυπώσεων νὰ τραυματίζουμε τὴν ἀλήθειά της. Καὶ τὴν τραυματίζουμε, ὅταν μετέχουμε σὲ τέτοια συνάντηση ποὺ τὸ θέμα της, ὅπως ἀνακοινώθηκε, ἦταν: «Προσκυνητὲς τῆς ἀλήθειας, προσκυνητὲς τῆς εἰρήνης». Ποιᾶς ἀλήθειας προσκυνητές; Τί σχέση μὲ τὴν ἀλήθεια ἔχουν ὅλες αὐτὲς οἱ πλάνες ποὺ παρελαύνουν στὴν Ἀσίζη;

Καὶ τὸ ἐρώτημα τίθεται τώρα ἀμείλικτο: Τὴν ἀλήθεια προσκυνοῦμε ἐκεῖ οἱ Ὀρθόδοξοι; Ποιά ἀλήθεια; Δὲν τὴν ἔχουμε; Ψάχνουμε νὰ τὴν βροῦμε σὲ χώρους τόσο σκοτεινούς;

Καὶ δὲν πρέπει κάποτε ἐπιτέλους τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο νὰ σταματήσει νὰ μετέχει σ’ αὐτὸν τὸν ἐμπαιγμό;