Κριτική στο βιβλίο Θρησκευτικών της Γ΄Λυκείου «Θέματα Χριστιανικής Ηθικής»

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 4/11 και 9/12/2011 Από τη στήλη «Ορθόδοξος Παρατηρητής»

ΜΙΛΩΝΤΑΣ γιὰ σχολικὰ βιβλία, μᾶς ἄφησε ἄφωνους ἕνα ἀπόσπασμα στὸ βιβλίο Θρησκευτικῶν της Γ΄ Λυκείου, τὸ ὁποῖο ἀναφερόμενο στὸ θέμα τῆς ἀμβλώσεως λέει χαρακτηριστικὰ (σελ.129): “Σὲ ἐξαιρετικὲς μόνο περιπτώσεις γιὰ λόγους ἰατρικοὺς (κίνδυνος ζωῆς τῆς μητέρας) καὶ περιστασιακοὺς (περιπτώσεις βιασμοῦ) γίνεται δεκτὴ ἡ διακοπὴ τῆς κύησης”.

Εἶναι δυνατὸν ἡ Ὀρθόδοξος πίστη μας νὰ ἐπιτρέπει τὸ φόνο σὲ ὁποιαδήποτε περίπτωση; Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἐμπιστοσύνη στο Θεό, παραβλέπει τά ἰατρικά δεδομένα καί τίς ἰατρικές συμβουλές καί ἀκολουθεῖ τό εὐαγγελικό ρητό: “Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν”. Τόσα θαύματα ἔχουν γίνει, πόσες φορές ἡ ἐπιστήμη ἔχει «σηκώσει τά χέρια ψηλά», ἐμπρός στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί οἱ γιατροί, ἐνῶ εἶναι σίγουροι γιά τίς προγνώσεις τους, αὐτές καταρρίπτονται ἀπό τήν θεία ἐπέμβαση. Ὅσο γιὰ τήν περίπτωση τοῦ βιασμοῦ, δύο κακὰ δὲν κάνουν ἕνα καλό. Καὶ ὁ φόνος εἶναι καὶ αὐτὸς ἕνα φοβερὸ καὶ κολάσιμο παράπτωμα, ὅσο καί ὁ βιασμός...

Δὲν μπορεῖ νὰ φταίει τὸ παιδὶ γιὰ τὶς ἁμαρτίες τοῦ πατρός του, ὥστε νὰ τοῦ ἐπιβληθεῖ ἡ θανατικὴ ποινή. Τέτοιες ἰδέες προσπαθοῦν νὰ ἐμφυσήσουν στὴν νεολαία οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου; Ὅτι σὲ εἰδικὲς περιπτώσεις ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ ἀφαιροῦν μία ζωή;

Ὁ Μέγας Βασίλειος λέει (188^η Ἐπιστολὴ Πρὸς Ἀμφιλόχιον): “Ἐκείνη ποὺ κατέστρεψε σκόπιμα ἕνα ἔμβρυο ὑπέχει τὴν ποινὴ τοῦ φόνου. Καὶ δὲν ὑπάρχει σὲ μᾶς ἀκριβὴς ἔλεγχος τοῦ κατὰ πόσον τὸ ἔμβρυο ἦταν διαμορφωμένο ἤ ἀσχημάτιστο”. Καί ρωτοῦμε τους συγγραφεῖς τοῦ κειμένου· ἀναφέρει κάπου ὁ Μέγας Βασίλειος ὅτι ὑπάρχουν “παραθυράκια” στὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ ἤ ὑπάρχει κάποιο κείμενο ἀπό τήν Ἁγία Γραφή ἤ την Ἱερά Παράδοση, πού νά παραθέτει ὅτι ὁ Θεός σέ εἰδικές περιπτώσεις ἐπιτρέπει τόν φόνο;

***

ΣΤΟ φύλλο τῆς 4ης Νοεμβρίου τοῦ “Ο.Τ” εἴχαμε ἀναφερθεῖ γιὰ ἕνα ἀπαράδεκτο ἀπόσπασμα τοῦ βιβλίου τῶν Θρησκευτικῶν τῆς Γ´ Λυκείου μὲ τίτλο ≪Θέματα Χριστια-

νικῆς Ἠθικῆς≫, τὸ ὁποῖο παρεῖχε, σὲ εἰδικὲς περιπτώσεις, τὴν ἄδεια σὲ μία ὑποψήφια μητέρα νὰ προβεῖ σὲ ἔκτρωση. Δυστυχῶς ὅμως πέρα τοῦ συγκεκριμένου ἀποσπάσματος, τὸ βιβλίο, ὅπως φαίνεται, βρίθει τέτοιων ἀπαραδέκτων κειμένων, τὰ ὁποῖα διακατέχονται ἀπὸ προτεσταντικὸ πνεῦμα καὶ βασίζονται στὴν ἀνθρώπινη σοφία καὶ ὄχι στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ στὶς παρακαταθῆκες τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἕνας πιστὸς χριστιανὸς καὶ συνεργάτης τοῦ «Ο.Τ.» μᾶς ἀπέστειλε καὶ ἐπιπλέον ἀποσπάσματα τοῦ συγκεκριμένου βιβλίου, ποὺ ἐντόπισε, καὶ συνεπικουροῦν στὴν ἄποψη ὅτι τὸ συγκεκριμένο βιβλίο κάθε ἄλλο ἀπὸ ὀρθόδοξο εἶναι, συνοδευόμενα σύν τοῖς ἄλλοις ἀπὸ ἰδιαιτέρως εὔστοχα καὶ ἔγκυρα σχόλια, τὰ ὁποῖα καὶ παραθέτουμε ἀκολούθως:

Γράφει λοιπὸν τὸ βιβλίο στὴν σελ. 91 «Ὁ δεσμὸς ἑνὸς νέου καὶ μίας νέας, ποὺ δὲν ἔχουν τελέσει τὸ μυστήριο τοῦ γάμου μπορεῖ νὰ εἶναι εἴτε κακῆς εἴτε καλῆς ποιότητας… Αὐτὸς ὁ δεσμός, δηλαδή, οὔτε ἀνήθικος οὔτε πορνικὸς μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ».

Καὶ σχολιάζει ὁ ἀγαπητὸς συνεργάτης: «Ὑπάρχει καλὴ καὶ κακὴ ἁμαρτία; Τί εἴδους Χριστιανικὴ Ἠθικὴ εἶναι αὐτή. Οἱ προγαμιαῖες σχέσεις, ὅταν ὑπάρχει πιστότητα (λέει τὸ βιβλίο) οὔτε ἀνήθικες οὔτε πορνικὲς εἶναι. Καὶ προκύπτει ἡ ἑξῆς ἀπορία: ἀφοῦ ἔστρωσε τὸ χαλὶ ἡ “Χριστιανικὴ Ἠθικὴ”, γιατί οἱ διαμαρτυρίες γιά τό σύμφωνο ἐλεύθερης συμβίωσης, ὅταν ἡ πολιτεία ρυθμίζει κάτι, πού προετοίμασε το μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν; Τί φωτιά εἶναι αὐτή, πού βάζει στήν πυριτιδαποθήκη τῆς καρδιᾶς τοῦ εὐξαπάτητου νέου, ὅταν ὁ πειρασμός τοῦ ὑπόσχεται πιστότητα και αἰώνια ἀφοσίωση; Ἡ συλλογιστική αὐτή ἔρχεται σέ εὐθεῖα ἀντίθεση πρός τό Εὐαγγέλιο: “Τό πνεῦμα μάχεται κατά τῆς σάρκας”, “Ὁ Θεός εἶναι Πνεῦμα”, “Ὅπου εἶναι το πνεῦμα τοῦ Κυρίου ἐκεῖ καί ἐλευ θερία”. Πλασθήκαμε γιά νά γίνουμε πνευματικοί, νά μοιάσουμε στον Θεό, νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Θεό» .

Ἐπίσης στὸ κεφάλαιο τοῦ βιβλίου μὲ τίτλο «Ζωὴ εἶναι ἡ σχέση» καὶ στὴν σελ. 104 ἀναφέρεται καὶ τὸ ἑξῆς ἀπαράδεκτο: «Ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα σύνολο ἐνεργουμένων σχέσεων. Ζεῖ μόνο ὅ,τι σχετίζεται καὶ ἐνεργεῖ. Μάλιστα ζεῖ τόσο χρόνο ὅσο ἀκριβῶς βρίσκεται σὲ σχέση καὶ ἐνέργεια… Ἀπὸ τὴ σύλληψή του, πρὶν γεννηθεῖ καὶ ἐνόσω βρίσκεται ἀκόμη μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς μάνας του, δὲν σχετίζεται συνειδητὰ μὲ ἄλλους ἀνθρώπους».

Καὶ ἐπισημαίνει ὁ ἀγαπητὸς συνεργάτης: «Σύμφωνα μὲ τὸν ὁρισμό τους, ζωὴ εἶναι ὅ,τι σχετίζεται. Ἀ φοῦ ἀφαιροῦν ἀπὸ τὸ ἔμβρυο τὸ γνώρισμα τῆς σχέσης ἄρα τοῦ ἀφαιροῦν καὶ τὸ γνώρισμα τῆς ζωῆς, ὁπότε μὴ ἔχετε ἀναστολές, ἂν θέλετε νὰ καταφύγετε στὴν ἔκτρωση. Ὅπως βλέπετε καὶ ἡ ὀνομασία τῆς ἑνότητας εἶναι: “Ζωὴ εἶναι ἡ σχέση”».

Ἀπὸ τὰ παραπάνω μὲ λύπη συνειδητοποιοῦμε ὅτι ἐσκεμμένα ἐμφυσοῦνται στὸ μυαλὸ τῶν νέων ἀν θρώπων σκέψεις καὶ ἀπόψεις μίας ἄλλης ἠθικῆς, ποὺ πόρρω ἀπέχει ἀπὸ αὐτὴν τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς ἠθικῆς. Μάλιστα ἂν ἀνατρέξουμε καὶ στὸν πρόλογο τοῦ συγκεκριμένου βιβλίου θὰ παρατηρήσουμε ὅτι ἀπουσιάζει σέ μεγάλο βαθμό τὸ γνήσιο ὀρθόδοξο φρόνημα, πού εἶναι ἀγωνιστικό, ἐνῶ ἀντιθέτως πρυτανεύει μία προτεσταντίζουσα ἄποψη περὶ χριστιανικῆς ἠθικῆς.

Τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ὡς πρωταρχικὸ καὶ μοναδικό του σκοπὸ ἔχει νὰ ἐνφυσήσει στοὺς νέους τὸ ὀρθόδοξο χριστιανικὸ φρόνημα καὶ νὰ ὀρθοτομεῖ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας, σύμφωνα μὲ τὴν ἁγία γραφὴ καὶ τὴν ἱερὰ Παράδοση. Τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ Πολιτεία ἐπιχειρεῖ νὰ καταργήσει τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, παρατηροῦμε ὅτι ἄλλοι πρὶν ἀπὸ αὐτὴ ἔχουν ἐνεργήσει, ὥστε νὰ ἀποκολλήσουν τὸ μάθημα ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο πνεῦμα καὶ νὰ ὁδηγήσουν τοὺς νέους στὴν πνευματικὴ κατάπτωση καὶ ἀπώλεια.

Οὐσιαστικά καταργοῦν τό ὀρθόδοξον φρόνημα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν μολύνοντες τις νεανικές συνειδήσεις μέ τέτοιου εἴδους ἀπόψεις, ὅπως αὐτὲς πού ἀναφέραμε προηγουμένως; Το ὀρθόδοξο καί τό ὀρθό εἶναι, ὄχι φυσικά ἡ κατάργησή του, ἀλλά οἱ συγγραφεῖς νά ἔχουν ὡς γνώμονά τους τούς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας χωρίς νά παρεκκλίνουν οὔτε κατά ἕνα ἰῶτα, ἀποφεύγοντας ἀπνευματικούς νεωτερισμούς καί καινοτομίες, οἱ ὁποῖες μοναδικό τους ἀποτέλεσμα θα ἔχουν τήν διαίρεση καί τόν σκανδαλισμό τοῦ ὀρθοδόξου ποιμνίου.