Πρωτοπρ. Βασιλείου Γεωργοπούλου, Απόψεις Ελλήνων ετεροδόξων διά την Ορθόδοξον Εκκλησίαν

ΑΠΟΨΕΙΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΤΕΡΟΔΟΞΩΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ

Τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Ἀπό τά χρόνια τῆς ἑλληνικῆς ἐπανάστασης τοῦ 1821 ὁ ἑλληνικός χῶρος θεωρήθηκε ἀπό εὐρωπαίους καί ἀμερικανούς προτεστάντες «ἱεραποστολικό» πεδίο, γιά νά γνωρίσουν οἱ Ἕλληνες το Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, πού δῆθεν, κατ’ αὐτούς, ἀγνοοῦσαν. Καρπός τῆς ἔντονης προσηλυτιστικῆς δραστηριότητάς τους, ἦταν προϊ όντος τοῦ χρόνου ἡ δημιουργία διαφόρων αἱρετικῶν προτεσταντικῶν ὁμολογιῶν, πού δέν ἀνήκουν φυσικά, στόν ἴδιο προτεσταντικό κλάδο...

Θεωροῦμε χρήσιμο καί σκόπιμο νά παρουσιάσουμε τις δικές τους ἀπόψεις, γιά τό πῶς κατανοοῦν καί τί πιστεύουν σήμερα κάποιες ἀπό τίς κινήσεις αὐτές για τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ι) Θά ἀρχίσουμε ἀπό τήν Ἑλληνική Εὐαγγελική Ἐκκλησία. Πρόκειται γιά τήν παλαιότερη προτεσταντική ὁμολογία τῆς πατρίδας μας. Ἀναφέρουν σχετικά στό ἐπίσημο δημοσιογραφικό τους ὄργανο, στό περιοδικό «Ἀστήρ τῆς Ἀνατολῆς», μέ ἀφορμή θρησκευτικά γεγονότα τοῦ παρελθόντος, τά ἑξῆς: «Κατά κανόνα ἀποφεύγουμε νά ἀναφερόμαστε μέ πνεῦμα κριτικό καί καυστική γλώσσα σε θέσεις καί πρακτικές τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέ τίς ὁποῖες διαφωνοῦμε ριζικά. Αὐτή ὅμως τή φορά θά τό πράξουμε. Ὁ εἰκονολατρικός πυρετός λαοῦ καί θρησκευτικῶν ἀρχόντων μέ τήν προσκύνηση τῆς "θαυματουργοῦ" εἰκόνας "ἄξιόν ἐστι" πέρσι τό φθινόπωρο, καί τήν προσκύνηση "τῶν δώρων τῶν μάγων" κατά τήν περίοδο τῶν Χριστουγέννων μέ τήν σύμπραξη τῶν μοναχῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τῆς ἐπίσημης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μᾶς προκάλεσε αἰσθήματα φρίκης. Μᾶς θύμισε Μεσαίωνα. Βυζαντινό θρησκευτικό Μεσαίωνα. Θρησκευτικό φανατισμό και θρησκοληψία. Θρησκευτικό σκοτάδι. Δεισιδαιμονία. Διαστρέβλωση τοῦ Χριστιανισμοῦ» [1].

Εἶναι βεβαίως ἀπορίας ἄξιον, να μιλοῦν γιά διαστρέβλωση τοῦ Εὐαγγελίου, φανατισμό καί θρησκευτικό σκοτάδι, οἱ θαυμαστές και πνευματικά ἐγγόνια τοῦ Καλβίνου. Ἐκείνου, δηλαδή, πού ἔκαιγε τον αἱρετικό Μ. Σερβέτο ζωντανό στη Γενεύη στίς 17-10-1553, μία ἀποτρόπαιη πράξη, μεταξύ τῶν πολλῶν τοῦ ἰδίου προτεσταντικοῦ χωρου, πού ἔχει μείνει στό διηνεκές ὡς ἀπαίσια ἔκφραση τῆς θρησκευτικῆς μισαλλοδοξίας καί τοῦ φανατισμοῦ.

Καί στή συνέχεια, ἀφοῦ δηλώσουν ὅτι θεωροῦν τούς ἑαυτούς τους «ἀπογόνους τῶν εἰκονομάχων» ἀναφέρουν ὅτι: «καταστάσεις νεοειδωλολατρικές σάν ἐκεῖνες τῆς εἰκόνας τοῦ "Ἄξιόν ἐστι" καί τῶν "δώρων τῶν μάγων" μᾶς ἀφήνουν ἄναυδους ἀπό τή θλίψη»[2].

ΙΙ) Ἡ Κοινωνία τῶν Ἐλεύθερων Εὐαγγελικῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι ἕνα ἄλλο μεῖζον προτεσταντικό παρακλάδι τοῦ ἑλληνικοῦ χώρου. Σε ἐπίσημη ἀνακοίνωση παλαιότερα, τοῦ Γραφείου τύπου της, ἀναφέρει: «Ἐπειδή δέ εἶναι σέ ὅλους γνωστό ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει ποικιλότροπα νοθεύσει και ἀλλοιώσει τή διδασκαλία της, γι' αὐτό τόν λόγο εἶναι πολλαπλῶς ΑΙΡΕΤΙΚΗ. Οἱ ἐκπρόσωποί της θεολόγοι δέν θέλουν νά τό παραδεχθοῦν. Δέν ἔχουν παρά νά βγάλουν τά μαῦρα γυαλιά, πού φοροῦν. Ἄν ὑπάρχει μία Ἐκκλησία πού βρίσκεται μέσα σέ τρομερή αἵρεση αὐτή εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία»[3].

ΙΙΙ) Στά ἴδια πλαίσια κινοῦνται και οἱ ἀπόψεις διαφόρων Ἑλλήνων Πεντηκοστιανῶν. Ἐνδεικτικά ἀναφέρουμε κάποιες ἀπ᾽ αὐτές: Ἰσχυρίζονται ὅτι τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ «ἔμεινε ἄγνωστο στούς Ἕλληνες ἀπό τήν Ἑλληνική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία»[4]. Ἀλλοῦ, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία «ἐξακολουθεῖ νά ἐμποδίζει τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ἀπό μή Ὀρθοδόξους» καί ὅτι εἶναι ὑπαίτια «γιατί κατόρθωσε νά φέρει στή χώρα μας την ἀθεΐα, τόν σκοταδισμό»[5].

Ἀλλά καί ἀπό τήν Ἐλευθέρα Ἀποστολική Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς ὑποστηρίζεται: «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει δογματικές ἀλήθειες, πού πρέπει νά μένουν ἄθικτες, ὅπως διατυπώνονται μέσα στό σύμβολο τῆς "πίστεως". Δυστυχῶς ἡ σωρεία τῶν παραδόσεων, τῶν ἐθίμων καί τῶν τόσων μυθοπλαστικῶν ἱστοριῶν, μαζί μέ φανατικούς ὀπαδούς της, τόν "παπαδόκοσμο" ὅπως τόν λέτε, πού δείχνει μισαλλοδοξία καί κακία χωρίς ἐπίγνωση, τήν ἔχουν κάνει νά ἔχει πλήρη ἀποτυχία»[6].

Καί ἀλλοῦ πάλι: «Ἔτσι ὅπως εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία σήμερα δεν μπορεῖ νά προσφέρει τίποτα, ὄχι μόνο στούς Εὐρωπαίους, ἀλλά οὔτε στόν ἴδιο τό λαό της, τον Ἑλληνικό λαό. Χρειάζεται μιά γενική καί ριζική ἀναμόρφωση»[7].

IV) Θά ὁλοκληρώσουμε τήν ἀνάφορά μας μέ τίς θέσεις μίας ἀκραίας αἱρετικῆς καί παραχριστιανικῆς κίνησης, πού εἶναι οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ. Γιά τούς Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς τμῆμα τοῦ ἀποστάτη Χριστιανικοῦ κόσμου, συγκαταλέγεται στήν ψεύτικη θρησκεία, πού ταυτίζεται με τήν πόρνη γυναίκα τῆς Ἀποκαλύψεως ἤ ἐπίσης μέ τή Βαβυλώνα πού ἐπίσης μνημονεύεται στην Ἀποκάλυψη (Κεφ 14, 8. 18, 2)8, ἐνῶ οἱ κληρικοί τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου θεωροῦνται ἀπό τήν ἑταιρεία "Σκοπιά" ὅτι «ὑπῆρξαν τά πιό

ἐξέχοντα μέλη τοῦ σπέρματος τοῦ Σατανᾶ»[9].

Οἱ θέσεις, πού πρίν λίγο ἀναφέραμε, εἶναι χαρακτηριστικές γιά το τί συγκεκριμένες κινήσεις στον ἑλληνικό χῶρο φρονοῦν γιά την Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἀποκαλυπτικές πολλές φορές τῶν πραγματικῶν κινήτρων τῶν ἐνεργειῶν τους.

Ὑποσημειώσεις:

1. Βλ. Ἀστήρ τῆς Ἀνατολῆς, Ἰαν. 2000, τ. 1, μέσα ἐσώφυλλο.

2. Βλ. Ἀστήρ τῆς Ἀνατολῆς, ὅπ.π., σ. 5.

3. Βλ. Ἐλεύθερο Εὐαγγελικό Βῆμα, Αὔ γουστος -Σεπτέμβριος- Ὀκτώβριος 1996, σ. 14.

4. Βλ. Γιάννη Θ. Δημητριάδη, Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας Πεντηκοστῆς στήν Ἑλλάδα, Θεσσαλονίκη 1983, σ. 41.

5. Βλ. Γιάννη Θ. Δημητριάδη, Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας Πεντηκοστῆς, ὅπ.π., σ. 104.

6. Βλ. Χριστιανισμός, Ἀρ.Φ. 52, Φεβρ. 1990, σ. 5.

7. Βλ. Χριστιανισμός, Ἀρ.Φ. 101, Ἀπρ. 1992, σ.7.

8.Πλῆθος χιλιαστικῶν μαρτυριῶν βλ. Ἄννας Μπουρδάκου, Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ. Ἀπό τό Α-Ω, Ἀθήνα 2008, σσ. 67-69, 154-157, 289- 290. Πρβλ. Τί διδάσκει πράγματι ἡ Ἁγία Γραφή, ἔκδ. Μ.τ.Ἰ., 2005, σσ. 219 – 220.

9. Βλ. Αποκάλυψη. Τό μεγαλειῶδες κορύφωμά της πλησιάζει, ἔκδ. Μ.τ.Ἰ, 1987, σ. 30.

πηγή:Ορθόδοξος Τύπος, 27/1/2012