«Ὡς σάλπιγγα ὕψωσον τήν φωνήν σου»
ΟΧΙ ΑΦΩΝΟΣ ΚΑΙ ΑΛΑΛΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Θεόπνευστα καί θεόσοφα καί θεοκίνητα ὄργανα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ὑπῆρξαν οἱ προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Μέ το στόμα τους μιλοῦσε ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Γιαυτό καί συνήθιζαν νά λένε: "Τάδε λέγει Κύριος". Ἀκοῦστε, δηλαδή, ὅλοι, τί σᾶς λέγει μέ το δικό μας στόμα, ὁ Κύριος και Θεός μας.
Πρίν ὅμως ὁ Θεός ἀπευθυνθεῖ στό λαό, ἀπευθύνεται στόν ἴδιο τόν προφήτη. Σέ μιά τέτοια στιγμή, λοιπόν, τῆς ἀποστολῆς και διακονίας τοῦ προφήτη Ἠσαΐα, ἀκούγεται καθάρια ἡ φωνή τοῦ Κυρίου Σαββαώθ νά τοῦ λέγει: «Ἀναβόησον ἐν ἰσχύει καί μη φείση, ὡς σάλπιγγα ὕψωσον τήν φωνήν σου, καί ἀνάγγειλον τῷ λαῷ μου τά ἁμαρτήματα αὐτῶν και τῷ οἴκῳ Ἰακώβ τάς ἀνομίας αὐτῶν» ( Ἠσ. ΝΗ´ 1). "Φώναξε με δύναμη καί μή τσιγκουνευτεῖς τη φωνή σου, λέγει ὁ Θεός στον Ἠσαΐα...
Σάν τή σάλπιγγα ὕψωσε τη φωνή σου, καί πές καθαρά και μέ παρρησία στό λαό μου τά ἁμαρτήματά τους, καί στούς ἀπογόνους τοῦ Ἰακώβ τίς ἀνομίες τους" (ἑρμηνεία Παν. Τρεμπέλα).
Κατά δέ τόν σχολιαστή Γ.Ψαλτάκη: «Σκοπός τῶν προφητικῶν λόγων εἶναι νά παρακινηθῆ ὁ λαός τοῦΘεοῦ νά ζῆ θεαρέστως και νά μή ἀρκῆται εἰς τήν τυπικήν μόνον καί ἐξωτερικήν λατρείαν του» (Π. Διαθήκη, τόμος 16ος, ἐκδ. "ὁ Σωτήρ").
Τό προφητικό καί ἀποστολικό κήρυγμα χαρακτηρίζεται ἀπό ἡρωϊκό πνεῦμα. «Ὡς σάλπιγγα ὕψωσον τήν φωνήν σου», τοῦ λέγει ὁ Θεός. Ἡ σάλπιγγα μέχρι σήμερα εἶναι ἕνα ἀπό τά πολύ ἠχηρά μουσικά ὄργανα. Συχνά χρησιμοποιεῖται καί σέ στρατόπεδα ἤ κατασκηνώσεις, γιά τό πρωϊνό ξύπνημα, ἰδιαίτερα δέ, στίς μεγάλες συμφωνικές ὀρχῆστρες.
Σάλπιγγες τοῦ Θεοῦ ἦσαν, για τά χρόνια ἐκεῖνα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, οἱ προφῆτες, καί μεγάλη ἡ ἀποστολή τους: Ἡ ἴδια -ὅπως ἀργότερα - καί τῶν ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ: Νά μεταφέρουν τό Εὐαγγέλιο ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς. Νά κηρύξουν "καί ἐπί τῶν δωμάτων". Νά μή σταματήσουν το κήρυγμα. Νά φωνάξουν παντοῦ. Νά μιλήσουν καί σέ λίγους καί σε πολλούς.
Ὁ Παῦλος στή β´ ἐπιστολή του στόν Τιμόθεο, γράφει καί αὐτά: «Κήρυξον τόν λόγον, ἐπίστηθι εὐκαίρως ἀκαίρως, ἔλεγξον, ἐπιτίμησον, παρακάλεσον, ἐν πάσῃ μακροθυμίᾳ καί διδαχῇ» (Δ´ 2). Τον συμβουλεύει νά παραμένει σταθερός στό κήρυγμα τοῦ θείου λόγου, καί νά παρακολουθεῖ τήν ὅλη ἀναστροφή τους, ὄχι μόνο σέ περιστάσεις, πού φαίνονται κατάλληλες, ἀλλά καί σέ περιστάσεις, πού φαίνονται ἀκατάλληλες.
Ὁ μεγαλύτερος θησαυρός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ ὁποῖος βρίσκεται πάντοτε ἐπάνω στην Ἁγία Τράπεζα, ὅπου τελεῖται ἡ ἀναίμακτη θυσία τοῦ Κυρίου. Ὅπως ἱερουργεῖται ἡ θυσία τοῦΚυρίου, μέ τον ἴδιο τρόπο καί στό ἴδιο θυσιαστήριο, ἱερουργεῖται μέ τήν παρουσία του, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Καί καθώς μέ τά ἄχραντα Μυστήρια, με τή θεία Κοινωνία ἀναγεννᾶται ὁ ἄνθρωπος, μέ τόν ἴδιο τρόπο, ἐσωτερικά καί μυσταγωγικά, ἱερουργεῖται στήν ψυχή ἡ ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου.
Μέ τό λόγο καί τό κήρυγμα τοῦ Λόγου, ἐφαρμόζεται αὐτό πού γράφει ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, ὅτι: "οἱ χριστιανοί ἐνσωματοῦνται εἰς τόν Χριστό καί ὁ Χριστός μένει σ᾽ αὐτούς. Αὐτή, ἀκριβῶς, ἡ ἐσωτερική ἕνωση συνιστᾶ τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι δηλαδή ἡ Ἐκκλησία ὁ τόπος καί ὁ τρόπος τῆς λυτρωτικῆς παρουσίας τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου στό λυτρωμένο κόσμο".
Ὅπως "τό μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας" καί θά ᾽ρθεῖ στιγμή ὁπότε "ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος..." (Β´ Θεσ. Β΄7-8), ἔτσι καί τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου - σ᾽ ἀντίθεση μέ τό μυστήριο τῆς ἀνομίας - συνεργεῖ στό θεῖο μυστήριο τῆς ἐσωτερικῆς ἀναγέννησης τῆς ψυχῆς. Καί καθώς εἶπε ὁ Κύριος στό Νικόδημο: "Τό γεγεννημένον ἐκ τῆς σαρκός σάρξ ἐστι, καί τό γεγεννημένον ἐκ τοῦ Πνεύματος, πνεῦμά ἐστι... Το πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ, καί την φωνήν αὐτοῦ ἀκούεις, ἀλλ᾽ οὐκ οἶδας πόθεν ἔρχεται καί ποῦ "ὑπάγει· οὕτως ἐστί πᾶς ὁ γεγεννημένος ἐκ τοῦ Πνεύματος" ( Ἰω. Γ´ 6,8).
Αὐτό τό μέγα καί μυστικό θαῦμα τῆς πνευματικῆς ἀναγέννησης καί σωτηρίας, παραμένει ἄρρητη καί ἀκατάληπτη ἐνέργεια τοῦ ἉγίουΠνεύματος. "Τοῦτο μόνον καταληπτόν, ἡ ἀπειρία και ἀκαταληψία", ὅπως θά ᾽λεγε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὡστόσο, ἔχει τή δύναμη νά ἀναπλάθει χριστιανικές ἀναγεννήσεις. Νά χριστοποιεῖ τούς ἀνθώπους. Νά τους προσφέρει τή σωτηρία. Νά τους εἰσάγει στόν παράδεισο. Ὡραῖες καί δυναμικές οἱ σκέψεις τοῦ νέου ὁμολογητῆ τῆς Πίστης Ἰωάννη Ἰανολίδε, ὁ ὁποῖος εἶχε περάσει ἀπ᾽ τή ρουμανική κόλαση τῶν κομμουνιστικῶν στρατοπέδων, καί μᾶς ἄφησε κάποιες ὑπέροχες σκέψεις σέ σημειώσεις του, πρίν φύγει ἀπό τοῦτο τόν κόσμο τό 1985. Γράφει λοιπόν: «Ὁ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου εἶναι παρόμοια μέ τή δημιουργία τοῦ κόσμου. Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ οἰκοδομεῖται ταυτόχρονα στίς καρδιές, στόν κόσμο, στους οὐρανούς. Ἡ εὐθύνη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μέγιστη. Ὁ Δημιουργός καί Σωτήρας τοῦ κόσμου ἐμπιστεύθηκε τήν πορεία τοῦ κόσμου στήν Ἐκκλησία Του. Ὕστερα ἀπό δύο χιλιάδες χρόνια Χριστιανισμοῦ πρέπει νά κάνουμε ἐμεῖς οἱ χριστιανοί ἕνα αὐθεντικό συνειδησιακό ἔλεγχο, γιά νά δοῦμε ἄν ὑπηρετοῦμε, ὅπως πρέπει, τόν Χριστό και τούς ἀνθρώπους».
Μέγιστη λοιπόν, ἡ εὐθύνη τῆς Ἐκκλησίας. Ἰδιαίτερα στή χώρα μας καί σέ τέτοια "πολλαπλῶν κρίσεων κρίση"! Εὐθύνη ἔχουν οἱ πάντες. Τήν "μέγιστη" ὅμως την ἔχει ἡ Ἐκκλησία, τήν ἔχουν οἱ ἐπίσκοποι καί σύμπασα ἡ Ἱεραρχία. Ἀναμένουμε "ὡς σάλπιγγα" να ὑψώσουν φωνήν. Ὄχι ἄφωνη καί ἄλαλη Ἐκκλησία! Ὄχι. Ποτέ!
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 16/3/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου