Από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα στο Πεδίον του Άρεως τη Δευτέρα 14 Μαΐου 2012: "Η εναλλακτική πολιτική μας πρόταση δεν είναι για τη "δευτέρα παρουσία", όπως λένε, είναι θέμα του λαού να αποφασίσει. Η θέση του Συνασπισμού ότι η ΕΕ θα αλλάξει και ο καπιταλισμός θα γίνει ανθρώπινος είναι θέση που ούτε στη "δευτέρα παρουσία" θα γίνει, γιατί στο κάτω κάτω δεν υπάρχει "δευτέρα παρουσία".
3 σχόλια:
Το αν υπάρχει δευτέρα παρουσία ή όχι φυσικά και δε θα μας το πει η κα Παπαρήγα αλλά ο αψευδής λόγος του Θεού.Για την εν λόγω κυρία και τους ομοιδεάτες της ο άνθρωπος είναι παράγωγο της ύλης.Τα συναισθήματα και η συνείδηση συνιστούν την ανώτερη μορφή ύλης.Οπότε δε μένει χώρος για υπερ-υλικές και πνευματικές πραγματικότητες.Τώρα βέβαια πώς συμβαίνει η άλογη και άψυχη και α-πνευματική ύλη να παράγει ιδέες,έστω και τις συγκεκριμένες βλακώδεις και ανόητες της κας Παπαρήγα,είναι άλλο θέμα.Η ουσία είναι πως δυστυχώς αυτές τις αηδίες από λογικής απόψεως τις υιοθετούν άκριτα πολλοί δήθεν πνευματικοί άνθρωποι της εποχής μας!Θεωρούνται πνευματικοί οι άνθρωποι που πιστεύουν στο μηδέν και την ύλη!Οποία σχιζοφρένεια!
Ούτε ο Α. Τσίπρας πιστεύει εις την Χριστιανικήν Δευτέραν Παρουσίαν. Με τον αυτήν την παρομοίωσιν ο Α. Τσίπρας αναφέρεται εις μιάν δευτέραν επικράτησιν του μπολσεβικισμού όπως τον οραματίζεται η Α. Παπαρήγα. Η γεν. γραμματεύς του Κ.Κ.Ε. σίγουρα δεν πιστεύει εις την Δευτέραν Παρουσίαν του Χριστού! Να μην πιστεύη όμως και εις την δευτέραν παρουσίαν του μπολσεβικισμού πάει πολύ... Πολύ "άπιστη" εις τον μαρξισμόν σας βρίσκω κα Αλέκα...
μένα δεν με ενοχλεί ο δεδηλωμένος αθείσμός τους αλλά ο κρυπτο/υποκριτικός αθεϊσμός των υπολλοίπων...
ΔΕΊΤΕ ΑΥΤΟ
Πριν από δεκαπέντε περίπου χρόνια συμμετείχα σε μία δημοσιογραφική αποστολή στη Μαύρη Θάλασσα καλύπτοντας ένα από τα πρώτα περιβαλλοντικά «Συμπόσια» του «Πράσινου Πατριάρχη»: του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Θυμάμαι ακόμη τις εκατοντάδες μικρές φλόγες που μας υποδέχθηκαν στο Μπατούμι. Φτωχοί Γεωργιανοί, χριστιανοί ορθόδοξοι, περίμεναν υπομονετικά μέσα στο κρύο σκοτάδι να δέσει το πλοίο μας και να αντικρίσουν από κοντά τον θρησκευτικό τους ηγέτη. Οι ίδιοι φτωχοί Γεωργιανοί μάς συνόδεψαν το επόμενο πρωί στην παραλία και ντόπιοι επιστήμονες μάς μίλησαν για την περιβαλλοντική καταστροφή από την επικείμενη τότε κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς–Αλεξανδρούπολης.
Θυμάμαι επίσης τον αγιασμό των υδάτων, εν πλω, μεταξύ Οδησσού και Βάρνας, από τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Είμαστε πράγματι ένα περίεργο συνονθύλευμα: ορθόδοξοι και ετερόδοξοι ιερείς, επιστήμονες, δημοσιογράφοι. Όλες σχεδόν οι φυλές του Ισραήλ. Όλα σχεδόν τα δόγματα και όλες σχεδόν οι εθνικότητες. Αλλά, όταν ακούστηκε το πιστεύω, κάναμε όλοι μαζί εν χορώ τον σταυρό μας. Αυθόρμητα. Θρησκευόμενοι και μη. Καθώς ο ήλιος έδυε στη θάλασσα. Είχαμε παρασυρθεί από τη συγκίνηση της στιγμής.
Το άλλο βράδυ, σε μία παρέα δημοσιογράφων, ήρθε και μας βρήκε ο πατέρας Αλέξανδρος Φωστηρόπουλος. Έλληνας στην καταγωγή (και αρχιτέκτονας) εμείς τον γνωρίσαμε ως ιερέα στην ρωσική ορθόδοξη εκκλησία του Λονδίνου. Όσοι τον ξέρουν καλά μιλούν για έναν παπά με την πραγματική έννοια του όρου που βοηθά όσο λίγοι όσους έχουν πραγματική ανάγκη. Ξεκινήσαμε να συζητάμε για τη σπουδαιότητα της απογευματινής τελετής που είχε προηγηθεί και για τη σημασία των εκκλησιαστικών συμβόλων. Ο πατέρας Αλέξανδρος ήταν κατηγορηματικός:
«Όσοι δεν πιστεύετε στον Θεό και κάνατε τον σταυρό σας εκείνη την ώρα, απλώς από ευγένεια, με προσβάλατε!»
Ήταν η πρώτη φορά που όλοι μας, Έλληνες οι περισσότεροι, ακούγαμε διατυπωμένη μία τέτοια άποψη. Ότι μπορεί δηλαδή ένας ιερέας να προσβάλλεται όχι γιατί κάποιος ΔΕΝ κάνει τον σταυρό του την ώρα της λειτουργίας – αλλά γιατί κάποιος ΚΑΝΕΙ τον σταυρό του την ώρα της λειτουργίας. Και όμως, αυτό που υποστήριζε ο πατέρας Αλέξανδρος ήταν τελικά λογικό. Ο σταυρός αποτελεί σύμβολο της πίστης και ως τέτοιο δεν επιτρέπεται να προσφεύγει σε αυτό παρά μόνο ο πιστός. Ποτέ μηχανικά και ποτέ ελαφρά τη καρδία. Ποτέ επί ματαίω.
Τον κατάλαβα. Δεν ήθελε κάτι τόσο πολύτιμο για την ορθόδοξη πίστη να γίνεται «παιχνίδι στα χέρια των παιδιών» που λέει και ο Σαββόπουλος. Όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό σήμερα, τόσα χρόνια μετά, τώρα που έχει αρχίσει στην Ευρώπη (σε λίγο και στη χώρα μας) η συζήτηση για το εάν πρέπει ή όχι να απομακρυνθούν τα θρησκευτικά σύμβολα από τις σχολικές αίθουσες. Αναρωτήθηκα: Οι δικοί μας ιεράρχες δεν ενοχλούνται από το γεγονός ότι πολλά παιδάκια υποχρεώνονται να σχηματίσουν με το δεξί τους χεράκι μηχανικά και νυσταγμένα το σύμβολο της πίστης κάθε πρωί ακόμη και εάν δεν πιστεύουν σε αυτό ούτε εκείνα ούτε οι γονείς τους;
Μερικές σκέψεις ακόμα:
Τι θα γίνει εάν, λέμε εάν, παιδιά που πιστεύουν σε άλλον Θεό, ή δεν πιστεύουν καθόλου, αρχίσουν να πετούν βελάκια στην Παναγία ή τον Χριστό; Ή έαν ζωγραφίσουν μουστάκια σε κάποιο σχολείο; Ένα αγαπημένο παιχνίδι των παιδιών... Δεν είναι καλύτερο να προστατεόυμε τα θρησκευτικά σύμβολα και να τα τοποθετούμε μέσα σε χώρους λατρείας για τους πραγματικά πιστούς; Σε εκείνο το ταξίδι έμαθα να μην χρησιμοποιώ με ευκολία ούτε την λέξη πιστεύω. Προτιμώ την λέξη νομίζω. Ή θεωρώ. Ή εκτιμώ. Αφήνω το πιστεύω για τον πατέρα Αλέξανδρο.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=1676
Δημοσίευση σχολίου