Μοναχός Μωυσής, Οσία Σοφία η Νέα (+1974)

Οσία Σοφία η Νέα (+1974)

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Ο οικουμενικός πατριάρχης Βαρθολομαίος, έπειτα από επιτυχή τριήμερη επίσκεψη στην Κοζάνη και τα περίχωρά της, κατόπιν προσκλήσεως του δραστήριου οικείου ιεράρχου και εορτάζοντος κ. Παύλου, όπου κυρίως εγκαινίασε το ανακαινισθέν ωραιότατο παλαιό επισκοπείο, μετέβη στην ιερά μητρόπολη Καστορίας.

Ο φιλάγιος μητροπολίτης Σεραφείμ προσκάλεσε τον οικουμενικό πατριάρχη για να προστεί των λατρευτικών και άλλων εκδηλώσεων, για την πρόσφατη αγιοκατάταξη της Οσίας Σοφίας της Νέας, η οποία έζησε πολλά έτη στη μονή της Παναγίας Κλεισούρας, μόνη, φτωχή, έρημη, μη αφήνοντας το καντήλι της Παναγίας να σβήσει.

Γεννήθηκε σ’ ένα ορεινό χωριό της Τραπεζούντας του αγιοτρόφου Πόντου το 1883. Μετά την απώλεια των δικών της ανθρώπων, το 1919 ήλθε στη Θεσσαλονίκη, την Πτολεμαΐδα, τη Φλώρινα, τη μονή του Αγίου Μάρκου και κατέληξε στη μονή της Κλεισούρας. Νέα είχε παντρευτεί, ο σύζυγός της απέθανε νέος και η μονάκριβη θυγατέρα της πολύ μικρή..

Την ομορφιά της έκρυβε φορώντας παλιόρουχα και μουτζουρώνοντας το πρόσωπό της. Όλη της η ζωή ήταν μία συνεχόμενη προσευχή. Τα λόγια της λίγα, συχνά αλληγορικά, απλά, σοβαρά, σεμνά, χαριτωμένα και παρηγορητικά. Από το 1927, που εισήλθε στη μονή, ανήλθε τον προσωπικό της εκούσιο σταυρό, προσδοκώντας ανάσταση. Τους προσκυνητές, με διάφορους τρόπους προέτρεπε στη σώζουσα μετάνοια ζώντας τη δική της μετάνοια. Δεν άφηνε κανένα να φύγει από το μοναστήρι δίχως κάτι να του προσφέρει, πνευματικό ή υλικό, ή και τα δύο. Αυστηρή στον εαυτό της, επιεικής με τους άλλους. Σύγχρονη μεγάλη ασκήτρια, ζούσε με τα εντελώς απαραίτητα και μερικές φορές και δίχως αυτά. Θύμιζε αρχαίες ερημήτριες.

Ζούσε με την παρέα των φιλικών της ζώων και των στρουθίων τ’ ουρανού. Η μακαρία ζωή της κυλούσε μέσα σε οράματα και θαύματα, για τη μεγάλη ταπείνωσή της. Έκρυβε την αρετή της με διάφορους τρόπους, γι’ αυτό ο Θεός τη χαρίτωσε θεσπέσια. Έφθασε να κάνει τη διά Χριστόν σαλή, την πιο επίπονη και δύσκολη μορφή αγιότητος.

Πληροφορήθηκε από την προστάτισσά της Παναγία το επικείμενο επίγειο τέλος της. Έλεγε σε όλους ότι θα αναχωρήσει, της ήλθε θεϊκό μήνυμα. Ήσυχα, αθόρυβα, ως έτοιμη από καιρό, παρέδωσε την αγία ψυχή της στα χέρια του Παναγάθου Θεού στις 6 Μαΐου του 1974. Ενταφιάστηκε απέριττα εκεί. Κατά την ανακομιδή των τιμίων λειψάνων της μία λεπτή ευωδία έβγαινε που γέμιζε συγκίνηση όσους τα προσκυνούσαν. Μία πονεμένη, φτωχή, αδύνατη και αδύναμη, άπλυτη και ρακένδυτη να ευωδιάζει πλούσια.

Μία ακόμη σύγχρονη αγία, που το συναξάρι της κατανύσσει. Ποιος θα περίμενε μιας τέτοιας τιμής. Υπάρχουν άνθρωποι που τη γνώρισαν και μιλούν συγκλονισμένοι γι’ αυτήν. Ήταν μία ηρωική γυναίκα με από νωρίς μόνιμο προσανατολισμό στον Θεό. Ένα ακόμη φως στην άφωτη πατρίδα μας, που τα έχει μεγάλη ανάγκη. Η μεγαλύτερη προσφορά της εκκλησίας μας είναι ότι συνεχίζει να γεννά αγίους, που μένουν στην άκρη, που αγαπούν να δίνουν και όχι να παίρνουν, που μίσησαν το κακό και λάτρεψαν το αγαθό.

πηγή: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 8/7/2012