Η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Αικατερίνη Μάρκου για το μάθημα των Θρησκευτικών επί τη βάσει των απόψεων του Μητροπολίτου Περγάμου Ιωάννη

ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΜΑΡΚΟΥ: Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, η Ελλάδα είναι μια χώρα κοσμική με επικρατούσα θρησκεία την ορθοδοξία. Ορθώς η πολιτεία δίνει το δικαίωμα στις οικογένειες που επιθυμούν να εξαιρέσουν το παιδί τους από το μάθημα των θρησκευτικών, είτε γιατί δεν θέλουν είτε γιατί είναι καθολικοί, μουσουλμάνοι, αγνωστικιστές, άθεοι κ.ο.κ..

Στην Ελλάδα τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν συντριπτικά πως είμαστε ορθόδοξοι. Επίσης, σύμφωνα με τις έρευνες, περίπου εννιά στους δέκα δηλώνουν ότι πιστεύουν, ασχέτως αν επισκέπτονται συχνά την εκκλησία.

Όλη η διεθνής πρακτική –και το τονίζω αυτό- η διεθνής βιβλιογραφία από το μεγάλο Λαζ Τέιλορ μέχρι τον Ιωάννη Ζηζιούλα αναγνωρίζουν ότι τα θρησκευτικά βιώνονται ως μάθημα και δεν έχει νόημα να διδάσκονται θρησκειολογικά ως ιστορία των θρησκειών.

Ρωτώ και παρακαλώ απαντήστε μου: Μπορεί ένας καθολικός, ένας μουσουλμάνος να διδάξει την ορθόδοξη παράδοση των πατέρων μας; Όχι, φυσικά. Ένας ορθόδοξος μπορεί να διδάξει το Κοράνι; Φυσικά, δεν χρειάζεται να είναι καθηγητής για να απαντήσει κάποιος σε αυτό.

Αφού ο πληθυσμός μας είναι κατά βάση ορθόδοξος, ο ορθόδοξος καθηγητής θα διδάξει την ορθόδοξη εκδοχή. Πολύ σωστά επίσης, ο μουσουλμάνος, ο οποίος είναι διορισμένος από το ελληνικό κράτος, θα διδάξει στους μουσουλμάνους Έλληνες πολίτες τη μουσουλμανική θρησκεία.

Η οικογένεια –τονίζω και πάλι- που δεν επιθυμεί το παιδί της να διδαχθεί θρησκευτικά μπορεί να το κάνει. Ας αφήσουμε με πολιτικά φιλελεύθερο και προοδευτικό πνεύμα την οικογένεια να αποφασίσει. Το κράτος και η πολιτεία πρέπει να εγγυηθούν, όχι τόσο τα εγχειρίδια, όσο ότι το εκπαιδευτικό προσωπικό δεν κάνει κατήχηση.

Οι δάσκαλοί μας με φιλελεύθερο πνεύμα και με αφετηρία τα ανθρωπιστικά, κοινοτιστικά και πολλές φορές πολύ προοδευτικά κείμενα των πατέρων της εκκλησίας μας επιχειρούν να μυήσουν το μαθητή και τη μαθήτρια στις αξίες της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας, της κοινωνικής συνοχής, της αγάπης και του ενδιαφέροντος για το συνάνθρωπο.

Ρωτώ: Είναι κακό αυτό; Όχι, βέβαια, δεν είναι κακό, σήμερα ιδίως που η κοινωνία μας μαστίζεται από την κρίση και διψάει για τυπικούς και άτυπους μηχανισμούς κοινωνικής αλληλεγγύης και συνοχής.

Καταλήγω, λοιπόν, πως έχουμε ανάγκη από το μάθημα των θρησκευτικών, ένα σωστό μάθημα θρησκευτικών.