Ηλίας Χατζηνικολάου, "Πολεμοτεχνίτης : Ο Μάγος, ο Θεραπευτής."

Τη Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013 και ώρα 6.30 μ.μ., στο Πνευματικό Κέντρο του Ι.Ν. Αγίου Παντελεήμονος Ασκληπιείου Νοσοκομείου Βούλας, πραγματοποιήθηκε το Μηνιαίο Αντιαιρετικό Σεμινάριο της Ι.Μητροπόλεως Γλυφάδας, Ε. Β. Β. και Β., παρουσία του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Παύλου, όλων των Κληρικών της Μητροπόλεως και πλήθος κόσμου. Ομιλητής στη τελευταία συνάντηση του έτους 2013, ήταν ο κ. Ηλίας Χατζηνικολάου, κάτοχος μαύρης ζώνης , ο οποίος με πλούσιο εποπτικό τρόπο, ανέπτυξε το θέμα "Πολεμοτεχνίτης : Ο Μάγος, ο Θεραπευτής." Μεταξύ άλλων ο ομιλητής ανέφερε και τα παρακάτω :

 ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ

Του κ. Ηλία Χατζηνικολάου

Ο αποκρυφισμός συνίσταται στην κατοχή και άσκηση μίας μυστικής διδασκαλίας,

που έχει ως θεματοφύλακα έναν ή περισσότερους ανθρώπους και ως περιεχόμενό της τις απόκρυφες «ικανότητες» του ανθρώπου, ο οποίος έχει την βοήθεια απόκρυφων δυνάμεων, όπως πνεύματα, δαίμονες, θεότητες, ενέργειες κ.ο.κ. Στα πλαίσια αυτά ορίζει η Εγκυκλοπαίδεια «Νέα Δομή» τον αποκρυφισμό.

Θα ήταν ενδιαφέρον να κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή. Τον 5^ο αιώνα μ.Χ. ο  Ξατρίγια (ευγενής πολεμιστής) Μποντιντάρμα (Ντα-Μο), τρίτος υιός του βασιλιά της Νότιας Ινδίας και όγδοος πατριάρχης του Βουδισμού Μαχαγιάνα (Μεγάλο Όχημα) φεύγει για την Κίνα με στόχο την αναζωπύρωση του Βουδισμού. Η Κίνα είχε πέσει εκείνη την περίοδο σε κατάσταση βουδιστικής παρακμής, από την άποψη ότι προσπαθούσαν να επιτύχουν τη «φώτιση» με καλά έργα και ανάγνωση Γραφών περισσότερο από ό,τι με επιμονή στο διαλογισμό. Ο Ξατρίγια επιχείρησε λοιπόν να πείσει τον αυτοκράτορα για περισσότερη άσκηση στο διαλογισμό, αλλά απέτυχε, οπότε και αποσύρθηκε  σε έναν έρημο τόπο κοντά στο λόφο Σάο-Λιν. Εκεί βρισκόταν ένα μικρό βουδιστικό κοινόβιο. Οι βουδιστές μοναχοί ζήτησαν από τον Ξατρίγια να τους διδάξει τον αληθινό δρόμο της «φώτισης». Ο Ξατρίγια αποδέχεται, αλλά τους βρίσκει ασθενικούς και αποφασίζει να τους δυναμώσει με ασκήσεις που περιελάμβαναν :

▫ ασκήσεις αναπνοής

▫ έλεγχο της ενέργειας τσι

▫ κινήσεις πάλης

▫ τεχνικές κραυγών.

Έτσι, γίνεται πρώτος πατριάρχης του Κινεζικού Βουδισμού Τσ’ αν (Ζεν), αυτού που αργότερα ονομάστηκε Χιναγιάνα (Μικρό Όχημα). Ο Ξατρίγια, ως πολεμιστής, γνώριζε την πολεμική γιόγκα Βάζρα Μουκτί, η οποία αποτελούσε πολεμική τέχνη ένωσης με την θεία ουσία -με το απρόσωπο «Ένα»- και συγχώνευσης στο «κενό» του Βουδιστικού Νιρβάνα, που είναι η αποκορύφωση του διαλογισμού. Εισάγεται έτσι ο κινητικός διαλογισμός, όπου διαλογισμός η τέχνη εξάλειψης του πόνου από το Κάρμα, ή αλλιώς η τέχνη του να πεθαίνεις, στην ουσία να αυτοκτονείς ανώδυνα!

Για να πετύχει κανείς το στόχο της «φώτισης», θα πρέπει, σύμφωνα με τη βουδιστική διδασκαλία, να γίνει «Κουνγκ Φου». Αυτό σημαίνει κατά λέξη «επίτευγμα και άνθρωπος» και αναφέρεται στην επίπονη προσπάθεια να γίνει κανείς καλός στις πολεμικές τέχνες, όπως και σε άλλες ασχολίες.

Γύρω στο 1260 μ.Χ. ο Κινέζος Τζουέ Γουάν ανέπτυξε τις 18 κινήσεις του Μποντιντάρμα σε 5 στυλ :

Α) του Δράκοντα - «Καλλιέργεια Πνεύματος»

Β) της Τίγρης - «Άσκηση των Οστών»

Γ) της Λεοπάρδαλης - «Ανάπτυξη Δύναμης»

Δ) του Γερανού - «Ανάπτυξη των Τενόντων»

Ε) του Φιδιού - «Ανάπτυξη της κυκλοφορίας του Τσι».

Η «ενέργεια» τσι βρίσκεται στον πυρήνα των πολεμικών τεχνών, του αποκρυφισμού και πολλών εναλλακτικών «θεραπειών». Είναι μια μεταφυσική ενέργεια, η οποία είναι γνωστή με πολλά ονόματα. Ονομάζεται: στην Κίνα «Τσι», στην Ιαπωνία «Κι», στην Ινδία «Πράνα», στην Αίγυπτο «Κα», στην Πολυνησία «Μάνα», στο Σουφισμό «Μπαράκα», στην Εβραϊκή Καμπάλα «Γεσόντ», στους Ινδιάνους «Ορέντα», σύμφωνα με τον Μέσμερ «Κοσμικός Αιθέρας», σύμφωνα με τον Βίλχελμ Ράιχ «Οργόνη ή Βιοενέργεια», σύμφωνα με τη Ναζιστική κοσμοθεωρία «Βριλ», σύμφωνα με τον Τζενταϊσμό «Δύναμη».

Το ιδεόγραμμα για τις πολεμικές τέχνες είναι το ίδιο στην Κίνα και στην Ιαπωνία. Στην Κίνα το διαβάζουν Γου-Σου, ενώ στην Ιαπωνία το διαβάζουν Μπου-Ζούτσου. Και στις δύο περιπτώσεις σημαίνει «πολεμικός χορός». Οι ιαπωνικές πολεμικές τέχνες (Μπου-Ζούτσου) βασίζονται κι αυτές στην αρχή των συμπληρωματικών δυνάμεων Γιν και Γιανγκ.

Αρχικά οι πολεμικές τέχνες στην Ιαπωνία ονομάστηκαν «Τον-τε», που σημαίνει «χέρι της Κίνας». Αργότερα ονομάστηκαν «Οκινάουα-τε», που σημαίνει «το χέρι του νησιού της Οκινάουα», για να μετονομαστούν τελικά σε «Καρά-τε», που σημαίνει «άδειο χέρι». Όλο μαζί -Καράτε Ζούτσου- σημαίνει «η τέχνη του άδειου χεριού». Αυτό μπορεί να σημαίνει κυριολεκτικά άοπλο χέρι, αλλά ουσιαστικά παραπέμπει στο βουδιστικό «κενό» του ζεν. Αργότερα οι Ιάπωνες άλλαξαν τις ονομασίες των στυλ τους από «Ζούτσου» που σημαίνει «τέχνες» σε «Ντο» που σημαίνει «δρόμος»(ιαπωνική μεταφορά της κινεζικής λέξης Ταό). Κι αυτό για να φαίνεται πιο ξεκάθαρα ότι ο στόχος της ενασχόλησης με αυτές είναι ένα φιλοσοφικό και θρησκευτικό ιδεώδες, ένα «πνευματικό» μονοπάτι.

Η προπόνηση γίνεται σε διάφορα «ντο-τζο», που σημαίνει «τόπος φώτισης» και οι δάσκαλοι ονομάζονται «σενσέι» (ή «σίφου» στην κινεζική γλώσσα), που σημαίνει «γεννημένος από πριν». Αυτό αναφέρεται στην «πνευματική» αναγέννηση και «αφύπνισή» τους, το λεγόμενο «σατόρι».

Οι σενσέι απολαμβάνουν θρησκευτικό σεβασμό και τιμή και αναλαμβάνουν την «πνευματική» αφύπνιση και «θεραπεία» των μαθητών. Συνήθως στο ντο-τζο υπάρχει φωτογραφία των σενσέι, μπροστά από την οποία οι μαθητές υποκλίνονται, είτε ο δάσκαλος είναι εν ζωή είτε όχι.

Στόχος των σενσέι είναι να προετοιμάσουν τους μαθητές να δεχθούν το «ενεργειακό» κάλεσμα. «Ενεργειακό» κάλεσμα, όμως, δεν δέχονται όλοι, αλλά μόνο οι «εκλεκτοί». Η έννοια του «εκλεκτού» βέβαια είναι γνωστό δόγμα του αποκρυφισμού. Οι υπόλοιποι μαθητές που δεν είναι «ενεργειακά» εκλεκτοί, γίνονται απλά κινητοί σάκοι προπόνησης των «εκλεκτών».

Ένα άλλο δείγμα του αποκρυφιστικού υπόβαθρου των πολεμικών τεχνών είναι και οι κραυγές που χρησιμοποιούνται. Δεν πρόκειται, φυσικά, για τυχαίες κραυγές. Για παράδειγμα η Ιαπωνική κραυγή Κι-άι, όπου Κι= εσωτερική «ενέργεια» και άι=ένωση. Είναι η ολοκληρωτική και ταυτόχρονη εστίαση όλων των δυνάμεων της ύπαρξης του ατόμου σε μια πράξη επίθεσης, πριν προλάβει ο αντίπαλος να αμυνθεί. Προέρχεται από το ενεργειακό κέντρο «χάρα» και κατευθύνεται προς συγκεκριμένο στόχο, με σκοπό, μέσω της κραυγής, αυτός που κραυγάζει και ο στόχος να γίνουν ένα.