Λυπηρὸν κατάντημα
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
ΠΟΣΗ ἐμπιστοσύνη μπορεῖ νὰ ἔχει ἕνας ἁπλὸς πιστὸς στοὺς μεγαλόσχημους κληρικούς, τόσο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὅσο καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος; Πόση σιγουριὰ μπορεῖ νὰ αἰσθάνεται, ὅταν οἱ πνευματικοί του πατέρες χάνονται στὴν ἔρημο τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους; Γιατὶ τόση τύφλωση; Τί εἶναι ἐκεῖνο, ποὺ τοὺς ὁδηγεῖ πρὸς τοὺς ἑτερόδοξους; Δὲν ἔχουν πεισθεῖ ἀκόμα ὅτι ματαιοπονοῦν; Δὲν ἀναλογίζονται καὶ τὴν ἀναστάτωση ποὺ προκαλοῦν; Ποιοὺς ἀγαποῦν περισσότερο; Τοὺς αἱρετικοὺς ἢ τοὺς Ὀρθοδόξους; Τὸ λύκο ἢ τὸ ποίμνιό τους; Μήπως εἶναι αἰχμάλωτοι τοῦ πάθους τῆς κενοδοξίας; Ποῦ στηρίζουν τὶς οἰκουμενιστικές τους πρωτοβουλίες;
Ὁ ζηλωτὴς θεολόγος καὶ ἐκδότης πολλῶν ὀρθόδοξων βιβλίων Στυλιανὸς Κεμεντζετζίδης, ἀναφερόμενος στὴν ἀνεξήγητη συμπεριφορὰ τῶν οἰκουμενιστῶν, ἐπισημαίνει: «Ἔφθασαν, δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθοδοξίας νὰ ἀναγνωρίζουν ὡς σπουδαῖον τὸν ἐνσαρκωτὴν τῆς αἱρέσεως πάπαν· καὶ ὄχι μόνον δὲν καταβάλλουν προσπάθεια, διὰ νὰ ἐπιστρέψουν οἱ αἱρετικοὶ εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν, ἀλλὰ καὶ ἐπευλογοῦν τὴν αἵρεσιν, ἀγωνιζόμενοι νὰ πείσουν τοὺς ὀρθοδόξους πιστούς, ὅτι οἱ αἱρετικοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δὲν εἶναι πεπλανημένοι!
Ὅσοι δὲ ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους πιστοὺς χριστιανούς, καλῶς πράττοντες, δὲν ἀποδέχονται τὶς ἀντορθόδοξες αὐτὲςἐνέργειες, ἀντὶ νὰ ἐπαινεθοῦν διὰ τὴν ἐμμονήν των εἰς τὴν πίστιν τῶν Πατέρων τους, διώκονται σκληρῶς. Ὁποίακατάπτωσις καὶ διαστροφή!».
Οἱ οἰκουμενιστὲς νομίζουν ὅτι λόγῳ θέσεως μποροῦν νὰ ἀναλαμβάνουν πρωτοβουλίες γιὰ τὴν ἕνωση τῆς Ὀρθοδοξίαςμὲ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ νὰ βάζουν σὲ δεύτερη μοῖρα τὰ δόγματα, γιὰ νὰ διαλέγονται ἄνετα μαζί τους, καὶ ὅτι ἐμεῖς οἱἁπλοὶ καὶ ἀπομακρυσμένοι ἀπὸ αὐτοὺς θὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε. Πρόκειται προφανῶς γιὰ ἐσφαλμένη ἐκτίμηση. Θέλουν νὰ ἀγνοοῦν ὅτι ὑπάρχουν πολλοὶ κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί, οἱ ὁποῖοι δημοσίως ἐκφράζουν τὴν ἀντίθεσή τους καὶ τὴ δικαιολογημένη ἀγανάκτησή τους καὶ κάποτε θὰ ἐκδηλωθοῦν δυναμικότερα.
Ὁ μακαριστὸς Ἀρχιμανδρίτης Σπυρίδων Μπιλάλης ἔγραφε ὅτι «ἡ ἕνωσις τῶν ἐκκλησιῶν δὲν ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν δουλικὴν προσαρμογὴν τῶν Ὀρθοδόξων πρὸς τὰς λατινικὰς καινοτομίας, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐπιστροφὴν τῆς σχισματικῆς καὶ αἱρετικῆς παπικῆς ἐκκλησίας εἰς τοὺς κόλπους τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ὀργανικὴν καὶ ἀδιάσπαστον συνέχειαν ἀποτελεῖ μόνη ἡ Ὀρθόδοξος Ἀνατολικὴ Καθολικὴ Ἐκκλησία».
Οἱ οἰκουμενιστές, ὡστόσο, δὲν ἀποδέχονται κάτι τέτοιο καὶ συνεχίζουν τὴν προσαρμογή τους στὶς λατινικὲς καινοτομίες, γιὰ νὰ πετύχουν τὴν ψευδοένωση τῶν ἐκκλησιῶν, τὴν ὁποία «ἔχουν ἤδη προαποφασίσει σὲ μυστικὲς συμφωνίες καὶ τὴν προωθοῦν μὲ δόσεις, ὅπως μὲ τὶς κοινὲς προσευχὲς ὀρθοδόξων μετὰ δυτικῶν καὶ ἄλλες κενοφανεῖς καὶ παράδοξες ἀδικαιολόγητες ἐπινοήσεις» (Στυλ. Κεμεντζετζίδης).
Ορθόδοξος Τύπος, 18/4/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου