9/4/14

Αρχιμ. Αρσένιος Κατερέλος, Ο Γέρων Παΐσιος και η διδασκαλία του για την προσευχή

Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
ρχιμανδρίτης ρσένιος Κατερέλος,
γούμενος . Μονς γίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος
Σεβασμιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, στά πλαίσια τς πατρικς σας προτροπς θά προσπαθήσωμε, δι εχν σας, νά κάνωμε κάποιες νύξεις στό πολυδιάστατο θέμα πού ναθέσατε στήν ναξιότητά μας. Τό θέμα εναι « Γέρων Παΐσιος καί διδασκαλία του γιά τήν προσευχή».
ς κ τούτου, θά ναφέρωμε, ντελς πιγραμματικά, κάποιες διδαχές καί γεγονότα πού φορον τόν μακαριστό Γέροντα
μέ τό ν λόγ θέμα, ντλντας κυρίως πό κάποιες προσωπικές μας σημειώσεις πού κρατούσαμε τόν καιρό κενο, ετε πό τίς παντήσεις καί διδασκαλίες το Γέροντος Παϊσίου, ετε το Γέροντός μου π. σαάκ γιορείτου Λιβανέζου, ν καί τά πλεστα ξ ατν εναι χαραγμένα νεξίτηλα μέσα μας.
Συχνά λεγε Γέροντας, τι προσευχή εναι τό ξυγόνο τς ψυχς, εναι ζωή τς ψυχς, εναι καθρέφτης τς πνευματικς προκοπς καί καταστάσεως το νθρώπου. Δέν νοεται πρόοδος στά πνευματικά χωρίς προσωπική βελτίωσι στήν προσευχή, που κε φαίνεται πνευματική μας κατάστασις. Τόνιζε τήν νιδιοτέλεια στήν πνευματική ζωή, πργμα τό ποο φυσικά χει ντανάκλασι καί στήν προσευχή. προσευχή του φθανε ως καί τούς χθρούς ς ληθής μιμητής το Χριστο. λεγε τι Χριστιανός πρέπει νά γκαλιάζη καί ατούς πού τόν μισον, νά προσεύχεται καί γιά τούς σταυρωτάς του. 
διος Γέροντας μάλιστα, μέ πολύ πόνο, κάποτε προσευχόταν νά λεήση Θεός κόμη καί τούς δαίμονες. Τούς λυπτο, διότι διεπίστωνε τήν «πρόοδό» τους στήν κτηνωδία πό τά πλεστα σα κακά τά ποα προσπαθοσαν, ζωντανά πλέον καί πουλα, νά προξενήσουν στόν Γέροντα ο δαίμονες. Πονοσε δηλαδή γιά τήν αξησι τς προσωπικς τους κολάσεως. Κατά τήν διάρκεια μως τς προσευχς του βλέπει δαίμονα μετασχηματισθέντα σέ να μακάβριο αμοβόρο σκυλίσιο κεφάλι νά το βγάζη σαρκαστικά καί ερωνικά τήν γλσσα του ξω, πολύ μακρυά, καί νά τόν κοροϊδεύη κυνικά.
λεγε Γέροντας, τι πρέπει συνεχς νά εμαστε σέ παφή καί τοιμότητα μέ τό Οράνιο Κέντρο σάν καλοί στρατιτες καί συρματιστές το Θεο. Πρέπει νά πιάνωμε καθαρή καί δυνατή παφή μέ τόν Οράνιο Σταθμό. ς μς πιτραπ ατό νά τό νομάσωμε Οράνιο Διαδίκτυο (Θειο-νέτ), Θεο-νέτ. Γιά νά γίνη ατό παιτεται ο δυνάμεις τς ψυχς μας, κατά τόν Γέροντα πάντα, νά κτελον σωστά, τά ''διακονήματα'', τά ''ργόχειρά'' τους - λέξεις το Γέροντα ατές -, τίς δυνατότητές τους, δηλαδή τίς θεόθεν δοθεσες σέ μς.
ταν κάποτε ρωτήθη Γέροντας «τόν Θεό τόν πλησιάζομε μέ τήν λογική μέ τήν καρδιά;», πήντησε μέ πλοϊκό, παραστατικό καί σοφό λόγο: «Γιά νά πιάσωμε παφή καί νά κούσωμε ναν ραδιοφωνικό σταθμό χρειάζεται νά ρυθμίσωμε κατάλληλα δύο κουμπιά. Καί τήν συχνότητα, καί τήν ντασι το χου. ντασις εναι λογική καί συχνότητα εναι καρδιά». Χρειάζονται δηλαδή καί τά δύο, στήν ρχή τολάχιστον. Βέβαια, σέ λλη συνάφεια, Γέροντας, μιλντας πιό βαθειά, μς επε μεταξύ τν λλων τι: «Τό πιό νώτερο πού δωσε καλός Θεός στόν νθρωπο εναι ''νος'', ''γία τριάδα'' τς ψυχς μας». Διότι, μόνον στόν νο φανερώνεται Θεός, που νώνεται κτιστος νέργεια το Θεο μέ τήν οσία το νοός μας καί προφανς μέ τήν προσευχή, ταν ξεπαγώσουν τά ''πνευματικά λάδια'', λα ατά τότε νεργοποιονται, μέ ,τι ατό συνεπάγεται.
Πρακτική συνέπεια τν προαναφερθέντων εναι νά ρυθμίσωμε τόν πομπό μας στήν γάπη καί τόν δέκτη μας στήν ταπείνωσι. Μέ ατό ννοοσε Γέροντας τι μόνον τσι θά πάρχη ντολογική παρξιακή ζωντανή νατροφοδότησις μεταξύ μν καί το Θεο.
Ποτέ Γέροντας δέν ατονομοσε τήν προσευχή πό τήν πόλοιπη πνευματική ζωή. Σέ κάποιες μάλιστα περιπτώσεις, τόνιζε τό ξς: «δ χρειάζεται περισσότερο προσοχή καί λιγώτερο προσευχή». δινε μεγάλη σημασία στό ταπεινό φρόνημα καί στούς σωστούς λογισμούς. λεγε: «νας λογισμός μπορε νά ''φρακάρη'' νά ''ξεφρακάρη'' τήν εχή. ταν δέν συγχωρομε δέν ζητομε συγχώρησι, προσευχή μας, χι πλ δέν πετάει στόν ορανό, λλά δέν ξεπερνάει σέ ψος καί ατό τοτο τό κεφάλι μας». Φυσικά, δ Γέροντας μιλοσε μεταφορικά.
Προφανς, τήν προσευχή δέν τήν θεωροσε ατοσκοπό, λλά παραίτητο καί διαρκές μέσο, μαζί μέ τήν λοιπή σκησι, γιά τήν πέκδυσι το παλαιο νθρώπου καί τήν νωσί μας μέ τόν Θεό. λεγε περίπου τά ξς: «Νά σκεφτώμαστε τίς πειρες εεργεσίες το Θεο, τίς μέτρητες γνωστές καί γνωστες μαρτίες μας, παραλείψεις μας, κλπ. λα ατά, μετά μς προξενον ταπείνωσι, καρδιακο-σωτήριο πόνο, καί τσι προσευχή δέν εναι τυπική, κουραστική, λλά γίνεται μία διαρκής φυσική προσωπική μας νάγκη πικλήσεως το θείου λέους, λλά καί δοξολογίας».
Ατό, τό θεωροσε πολύ νώτερο πό τήν φαρμογή διαφόρων προσευχητικν τεχνικν, πως ναπνοές, σκαμνάκια, κλπ. Βέβαια, καί ατά ννοεται τι τά σέβετο, λλά τά θεωροσε πλς ς βοηθητικά μέσα γιά τήν συγκέντρωσι το νοός στήν προσευχή. Παράλληλα μως, εκαίρως-καίρως, πεσήμαινε διαφόρους φυσικούς καί πνευματικούς κινδύνους, νά νομίζωμε δηλαδή τι τάχα κάτι σπουδαο φαρμόζομε, λλά καί ργανικούς κόμη κινδύνους, πως πρόβλημα στήν καρδιά μας πό τό σαρκικό σφίξιμο, κλπ.
λεγε συχνά, τι πρίν μετρήσωμε τά κομβοσχοίνια, νά μετρμε πρτα τίς ναρίθμητες μαρτίες μας, νά διαβάζωμε να πατερικό κείμενο γιά νά ρχώμεθα σέ συναίσθησι, νά ξεφεύγωμε τσι πό τά βιωτικά, καί νά προσέχωμε μόνο στά λόγια τς προσευχς. Νά περιφρονομε λους νεξαιρέτως τούς λογισμούς, προσωπικούς, μπαθες, δαιμονικούς, ξ ριστερν, κ δεξιν, φελίμους, βλασφήμους, κλπ.
Τόνιζε τό ξς: « Νά μή παραξενευώμεθα, γιατί δίως πολλές φορές κατά τήν προσευχή, χθρός δέν συχάζει. Μπορομε μάλιστα, λεγε, νά τόν κμεταλλευθομε κάνοντάς τον γιά λογαριασμό μας ργάτη μισθο, βοηθντας μας τσι στήν διάλειπτο προσευχή». Καί ξηγούμεθα. Μς λεγε κάποια στιγμή γιά κάποιον γωνιστή, πού ταν ξάπλωσε νά κοιμηθ ο δαίμονες το βαζαν ασχρούς λογισμούς. πότε καί κενος επε: «Καλά πού μέ θυμίσατε». Καί σηκώθηκε καί κανε πολλές μετάνοιες. Καί σχολίαζε Γέροντας τι, ταν χωμε τέτοιο φρόνημα, τότε τό ταγκαλάκι - δέν εναι κουτό - ταν βολιδοσκοπ, ς ποθέσωμε - τό λεγε συχνά ατό -, ταν βολιδοσκοπ τι θά χάση τόν πόλεμο, δέν τό συμφέρει, τό ταγκαλάκι, νά δουλεύη δωρεάν καί ντί γιά κακό νά μς προξεν μάλιστα καί καλό.
πίσης, δινε μεγάλη σημασία στούς λογισμούς καί στό σωστό γιές φρόνημα, στήν σωστή πνευματική μας τοποθέτησι ναντι το Θεο, το πλησίον, κλπ. «δ λεγε,  κι ν ''χάνωμε να σωρό λάδια'', καί γι ατό δέν πάρχουν, δυστυχς, πνευματικοί καρποί ».
Τόνιζε, νά ζητμε στήν προσευχή μας μόνο τό θεο λεος, στε νά μπορομε νά μετανοομε σωστά, θεάρεστα, στε νά συγχωρηθομε γιά νά μπορέσωμε τσι νά γνωρίσωμε καλύτερα καί ες βάθος τά χάλια το αυτο μας. «Μόνο τσι, λεγε, Θεός θά σο δώση, ελογημένε, τήν Χάρι Του, καί ,τι λλο χρειάζεται γιά τήν σωτηρία τήν δική σου καί το πλησίον». ν δέν σιχαθομε κατά Θεόν, δηλαδή χωρίς χνος πελπισίας, τόν αυτό μας, συνεχς θά χωμε νέες κρυφές καί φανερές πτώσεις. Φυσικά, ατή κατάστασις νοηματοδοτεται διαφορετικά πό τήν κατάστασι τν ρχαρίων μέχρι τν τελείων, πού φυσικά δέν χει τελειωμό.
λεγε σύγχρονος σιος πατήρ: «Εμαι να κονσερβοκούτι, πού πειδή καμμιά φορά ντανακλται σέ ατό τό λιακό φς, νομίζετε τι εμαι λιος». λλες φορές λεγε, καί τό ννοοσε 100%, τό ξς: «Εμαι τενεκές ξεγάνωτος».
λεγε πίσης γιά κάποιον μοναχό μέ ρκετή σκησι, μολογουμένως, καί καλή φήμη: «Νά βράσω τά κομποσχοίνια πού κάνει...» Κάτι ρνητικό θά βλεπε σ ατόν Γέροντας... Γι ατό καί πολλές φορές πεσήμαινε τι δέν πρέπει νά κάνωμε μία ξερή, γευστη σκησι πιδιώκοντας, φανερά κρυφά, θεες μπειρίες, φτα, χαρίσματα, προφητεες, κλπ. Κάποιοι τόνιζε, αξάνουν τά κομβοσχοίνια, φαρμόζουν ξωτερική πιδερμική κρίβεια σέ διάφορα τυπικά, χωρίς φυσικά νά φτανε τά τυπικά - κάθε λλο -, νομίζοντας ματαίως τι φαρμόζουν πιστά τά φιλοκαλικά κείμενα. Μέ μία λέξι, μεσα-μμεσα ατολιβανίζονται, ατοπροβάλλονται, ατοαγιάζονται. ταν δέ τυχόν λθουν καί ο παινοι τν ελαβν, θώων, φελν, ελαβοπαθν, πείρων, φαντασιοπλήκτων, ψυχοπαθν, πονηρν, καιροσκόπων, συμφεροντολόγων, κλπ., νθρώπων, τότε τά πράγματα γίνονται πό κάθε ποψι κρως πικίνδυνα, νεξέλεγκτα καί δυστυχς, τίς πιό πολλές φορές, σχεδόν νίατα. Τά κμεταλλεύεται δηλαδή πουλα, όρατα, μέ μεγάλη μαεστρία, τό ταγκαλάκι καί δημιουργε ''ταγκαλίστικες'', πως λεγε, μπειρίες, ντυπώσεις, αταπάτες, δθεν προφητεες, συμπτώσεις, πλνες πί πλανν, ν οκ στιν ριθμός, κλπ.
λεγε, τι θεάρεστη προσευχή, παρά τίς δυσκολίες της, τελικά ξεκουράζει καί δημιουργε νείπωτη ερήνη μέσα μας. Εναι ντροπή, τόνιζε, τό τι, ν Χριστός μς δίνει τήν δυνατότητα τς πικοινωνίας μαζί του, μες νά μήν εμαστε πρόθυμοι, νά μήν χωμε τήν νάλογη συναίσθησι κατ ατήν τήν συνομιλία. πό τήν μία ζηλεύομε καί μακαρίζομε κείνους πού ζησαν στήν ποχή το Χριστο καί μποροσαν νά Το μιλήσουν, καί δέν σκεπτόμεθα τι τελικά μες εμαστε σέ πλεονεκτικώτερη θέσι, φ σον μες τώρα χωμε τήν δυνατότητα, δίως μέ τήν νοερά προσευχή, νά ερισκώμεθα σέ συνεχ πνευματική γραμμή μαζί Του. ν, κενοι τότε δέν εχαν τήν δυνατότητα νά πασχολήσουν πολύ τόν Χριστό, ποιός τότε δηλαδή νά πρωτοπρολάβη, κλπ.
Γέροντας, κτός πό τήν ποιότητα, τόνιζε καί τήν ποσότητα τς προσευχς. λλωστε, ταν τό δεύτερο γίνεται μέ σωστό τρόπο, βελτιώνεται καί τό πρτο. διος φυσικά προσευχόταν ρες πί ρν, τελείωτες νύχτες, λλά καί μέρες. λλά, τί λέγω; Γέροντας προφανς καί εχε τήν καρδιακή, βίαστη, ατενέργητη νοερά προσευχή σέ πνο καί ξύπνιο, ετε μιλοσε, ετε ,τιδήποτε λλο κανε. Ατό βέβαια το δίκαιος θεόθεν καρπός καί δρο πολλν προσωπικν του πνευματικν παραμέτρων, γώνων καί προαγωγικν πειρασμν.
Τόσο πολύ προσηύχετο, πού, γιά παράδειγμα, ταν σκήτευε στό Σιν, ξω πό τό Μοναστήρι κατά μόνας, νέος τότε καί σχετικά γνωστος καί σημος, γιά να διάστημα πήγαινε στό Μοναστήρι ραιά, κάθε δεκαπέντε μέρες δηλαδή, καί μάλιστα μόνο καί μόνο γιά νά κοινωνήση, γιά κανέναν λλον λόγο. Τότε, μία φορά - καί νά ταν μόνο κείνη... - πέφερε πό τόν πειρασμό νείπωτα μαρτύρια. λεγε: «Ασθανόμουν σάν νά μουν καρφωμένος στόν Σταυρό». Βέβαια, ατό τό καταλαβαίνει κανείς, χι ταν τό κούη, λλά μόνον ταν τό ζ, ταν τό χη ζήσει καί στό ποσοστό πού τό χει ζήσει, βέβαια.
Μεταξύ τν λλων, κενο πού θεωρομε ταπεινά τι μς πιτρέπεται νά πομε ες τήν γάπη σας εναι τι τόν σπρωχνε διάβολος νά πάη στό Μοναστήρι - νά σπρώχνη κάποιον διάβολος νά πάη στό μοναστήρι...! - γιά νά κάνη μέ τούς λλους πατέρες κολουθίες κλπ., δηλαδή γιά νά φύγη πό τήν συχία. Τό προτιμοσε δηλαδή ν προκειμέν ατό διάβολος. Καί δυστυχς τότε δέχετο π. Παΐσιος πρός ατό καί διάφορες νθρώπινες πιέσεις, κόμη καί πό πνευματικούς νθρώπους - ς μή πομε περισσότερα πάνω σέ ατό. λλωστε, δέν ταν μόνο τότε καί μόνο γιά ατό τό θέμα, λλά καί γιά λλα, καί πιό πρίν, καί πιό μετά, κλπ. Λοιπόν, Γέροντας ντιστεκόταν γενναίως σ ατό τό θέλημα το πειρασμο. ταν μως κοινώνησε στό Μοναστήρι μετά πό δεκαπέντε μέρες, ασθάνθηκε τήν Θεία Κοινωνία σάν γλυκό κρέας, καί χι μόνο, καί γέμισε μέ οράνια γλυκύτητα-κτιστο Φς. πότε, μέ νέες πνευματικές δυνάμεις καί οράνιες μπειρίες, προκαλοσε, χι φυσικά τούς νθρώπους - ποτέ Γέροντας δέν προκαλοσε νθρώπους - λλά προκαλοσε μόνο τόν διάβολο γιά τό πόμενο δηλαδή δεκαπενθήμερο τς κατά μόνας συχίας του καί λεγε στόν διάβολο: «μα θές, λα τώρα νά ξαναπαλαίψωμε», ν Κυρί φυσικά καυχώμενος. Καί ννοοσε, σύν τος λλοις, τι δέν θά χαλοσε τήν συχία του μέ ,τι ατό συνεπάγεται.
δ φυσικά, χρειάζεται μία παραίτητος διευκρίνησις. Ατό σχυε μόνο γιά τά πνευματικά μέτρα το Γέροντα. λλωστε, διος συχνά τόνιζε τήν ξία τς κοινς προσευχς. λεγε: « ναός εναι τό σπίτι το Θεο. κατ δίαν προσευχή εναι προετοιμασία γιά τήν κοινή προσευχή». Βέβαια, κοινή προσευχή χει διασπάσεις, κλπ., ρα κάποιες φορές εναι ποιοτικά σως κατώτερη. μως, εναι πιό δυνατή, καί λόγ τς νότητος - μεγάλη σημασία ατό, νά μή τό ναλύσωμε -, καί λόγ το ριθμο τν προσευχομένων.
Σεβαστοί μου δελφοί, δέν εναι λίγες ο φορές πού ταν κάποιος στό κελλί του κάνη σωστά τόν κανόνα του, χωρίς μως παρά τατα Θεός νά το δίνη ασθητή γεσι Χάριτος, στήν κκλησία μως μετά, κάποιες φορές, ντελς κοπα καί βίαστα νά μή μπορ νά σταματήση τά περβαλλόντως δονικώτατα κύματα τς Χάριτος. κτιστη ''θεϊκή βροχή''. Ο περιπτώσεις βέβαια εναι πάμπολλες καί τό θέμα θέλει εδική ξέτασι.
Περιττό νά ναφέρωμε, τι Γέροντας δινε μεγίστη σημασία στήν συμμετοχή στήν μυστηριακή κκλησιαστική ζωή μέ ποκορύφωμα βέβαια τήν σωστή λψι τς Θείας Κοινωνίας.
Κάποια φορά, ταν κοινώνησε σέ κάποιο Κελλί στό γιον ρος, που κε Γέροντας κρύωνε λόγ λλείψεως θερμάνσεως, λικίας καί διαφόρων σθενειν πού εχε, ξαφνικά, λως περφυσικς, μέ τήν Θεία Κοινωνία ζεστάθη, καί πνευματικά, λλά καί σωματικά, σέ βαθμό πού, κατά τήν πιστροφή ες τό Κελλί του, ζεσταίνετο κόμη καί δρόμος. δε ''σπατάλη'' θερμοθεϊκς νεργείας...
Γέροντας πίστευε πολύ στήν δύναμι καί φέλεια τς προσευχς, γι ατό καί πέφευγε μέ ταπείνωσι συστηματικά πολλές φορές καί γιά μεγάλα διαστήματα τόν κόσμο. Στό Σιν, κόμη καί νεκροκεφαλές σχεδίαζε διος, ς σμα κινδύνου. θελε δηλαδή  νά νομίζουν ο πισκέπτες τι περιοχή εναι ναρκοπέδιο καί πικίνδυνη.
το δέ πάρα πολύ τοιμόλογος, πολύ εστροφος, μέ πηγαο φέλιμο χιομορ καί πολύ δυναμικό καί ζωηρό, κατά Θεόν βέβαια, χαρακτρα.
Γιά παράδειγμα, κάποτε κάποιος χτυποσε τό καμπανάκι τς καλύβης του στό γιον ρος γιά νά το νοίξη Γέροντας. ταν μετά πό ρκετή ρα το νοιξε, επε Γέροντας: «, τί θέλεις παλληκάρι;» «Θέλω νά σέ δ, Γέροντα», επε κενος. «, δέν μέ εδες δη; Νά κάνω καί μία στροφή πί τόπου γιά νά μέ δς καί καλύτερα;» Καί πισκέπτης τά χασε καί μέ κάποια σχετική γωνία, μλλον μέ πορία το επε: «Θέλω νά προσευχηθς, Γέροντα, γιά μένα». Καί το πήντησε Γέροντας μέ χιομορ: «Φγε γιά νά προσευχηθ. μα δέν φύγης, πς θά προσευχηθ
Σέ ναν λλον πού φοβετο τι θά γινόταν πόλεμος, επε Γέροντας: «Μή φοβσαι, γιατί δέν χει γίνει κόμη νάκλησις τν πρεσβευτν», μεταξύ τν μπλεκομένων κρατν δηλαδή. Καί μετά, στειευόμενος, συνέχισε καί επε: «ν γίνη νάκλησις πρεσβειν, μόνο τότε νά πομε ''τας πρεσβείαις τς Θεοτόκου, Στερ σσον μς''». παιζε δηλαδή Γέροντας μέ τίς λέξεις σοφά καί φέλιμα καί πονοοσε ν προκειμέν τι δέν θά γινόταν πόλεμος στήν περίπτωσι κείνη.
Περιττό νά πομε, τι εδικά στήν Παναγούδα, κόσμος εχε πολύ αξηθ, πού πήγαιναν γιά νά τόν συμβουλευθον. Γέροντας, πολλές φορές, μέ τήν θεόθεν ντως διόρασι, πού δέν τήν βγαζε ποτέ ''στό σφυρί'', καταλάβαινε πότε πρεπε νά νοίξη χι, νά μιλήση πολύ λίγο, καί φυσικά ατό τό κρυβε μέ μεγάλη μαεστρία. Βέβαια, κάποιες σχετικά λάχιστες φορές, τό φανέρωνε μυδρς καί χοντας τό λλοθι. Τόν πρόδιδε, ετε γάπη του, ετε κυρίως τόν ''πίεζε'' διος Θεός νά τό π.
Κάποτε, μία εσεβής γυνακα το επε, ταν τόν συνάντησε στόν κόσμο: «Γέροντα, συνεχς σέ πεκαλούμην στό Κελλί σου στό γιο ρος. Μέ κουγες;» Καί κενος πήντησε λιτά καί μέ χιομορ: «, τί, κουφός εμαι;»
Παρά τά ψηλά του πνευματικά μέτρα φοβετο, λόγ το κόσμου, μή χάση τήν βύθισι το νοός του στήν πολύωρη προσευχή, πού σταματ καί χάνεται κε χωροχρόνος. πως λεγε: «ν νος γλυκαθ μέσα στήν καρδιά, δέν το κάνει καρδιά νά φύγη». Δηλαδή, πως λέμε πί τό θεολογικώτερον, πιστροφή τς νεργείας το νο στήν οσία το νο. Σέ ατήν τήν μακαρία κατάστασι σταματ νος λόγ τς ασθητς καί περβολικς δονικς θείας Χάριτος. Παύει τότε κάποιες φορές παφή μέ τό περιβάλλον καί παύει οσιαστικά καί προσευχή. Σέ ''ταξειδεύει'' θεία Χάρις που κείνη θέλει, χωρίς νά σέ ρωτήση. «Θεϊκός ξαναγκασμός», προϊόν μως τς δεατς καί σωστς κατά Θεόν χρήσεως το ατεξουσίου μας.
μως, δύο οράνια γνωστά σέ μς γεγονότα τόν προέτρεψαν καί τόν πεχρέωσαν νά βλέπη πλέον τόν κόσμο. Τήν μία φορά το νεφανίσθη ορανόθεν, διά δευτέρα γνωστή φορά, μακαριστός Γέροντάς του παπα-Τύχων Ρσος, πού χτυποσε τό καμπανάκι σάν πίγειος πισκέπτης. Καί το επε, μέ οράνια φωνή: «Χαίρομαι πού δέχεσαι κόσμο». Τήν πρώτη φορά, το εχε μφανισθ παπα-Τύχων, ορανόθεν πάντα, στίς 10/9/1971. Βέβαια, καί κάποια λλη φορά, προσοχή δ, διάβολος προσποιήθηκε τήν μορφή το παπα-Τύχωνα γιά νά τόν παραπλανήση, λλά Γέρων Παΐσιος τά εχε τετρακόσια...
Τήν δεύτερη φορά βέβαια, Γέροντας λαβε ντολή πό τήν δια τήν Παναγία νά δέχεται κόσμο. ς μή κάνωμε σχόλια.
Σάν βασική προσευχή μέ κομβοσχοίνι γιά μοναχούς κελλιτες στό κελλί τους, λλά καί χι μόνον κελλιτες, καί χι μόνον μοναχούς, συνήθως, θεωροσε ς βάσι - γιά νά πάρωμε μία μικρή γεσι πλς θά ναφέρωμε κάποια νούμερα - τά ξς: ρχικά, τέσσερα σταυρωτά τριακοσάρια κομβοσχοίνια, μέ μικρές δηλαδή μετάνοιες, τά τρία στόν Χριστό - «Κύριε ησο Χριστέ λέησόν με» - καί τό τέταρτο στήν Παναγία - «περαγία Θεοτόκε σσον με». πί πλέον, τέσσερα λεύθερα κομβοσχοίνια, μέ χι σταυρούς δηλαδή, πως καί πρίν, γιά τόν αυτό μας. «Κύριε ησο Χριστέ λέησόν με», «περαγία Θεοτόκε σσον με». πίσης, τέσσερα λεύθερα, τριακοσάρια πάντα κομβοσχοίνια γιά τούς ζντες, λέγοντες, στά τρία πρτα, «Κύριε ησο Χριστέ λέησον μς», καί να «περαγία Θεοτόκε σσον μς». κόμη, τέσσερα τριακοσάρια γιά τούς κεκοιμημένους, κ τν ποίων τά τρία «Κύριε ησο Χριστέ νάπαυσον τούς δούλους σου» καί στό τελευταο τριακοσάρι «περαγία Θεοτόκε νάπαυσον τούς δούλους σου». Τέλος, να τριακοσάρι στούς γίους τς κάθε μέρας: «γιοι το Θεο πρεσβεύσατε πέρ μν». Σύνολο δηλαδή 17 τρακοσάρια κομβοσχοίνια σέ μερήσια-νυχτερινή βάσι καί πολλά-πολλά λλα, κι λλες μεθόδους κλπ., πού τώρα φυσικά δέν εναι δυνατόν νά ναφερθον.
δινε σημασία στό νά μή λέμε τήν εχή γρήγορα, γιά νά τήν χωνεύωμε καί γενικς - ατό κυρίως νδιαφέρει μς - ναλογία χρόνου μεταξύ Χριστο, Παναγίας συνήθως το, κατά τόν Γέροντα πάντα, τρία πρός να (3:1) χωρίς φυσικά ατό νά εναι πόλυτο δεσμευτικό. Φυσικά, συνιστοσε καί πολλές δαφιαες μετάνοιες. Μς λεγε πίσης γιά κάποιον μοναχό πού βλεπε κάποιες φορές τούς γίους τς κάθε μέρας, γνωστούς καί γνώστους. 
Τό κεφάλαιο ''Γέρων Παΐσιος - Προσευχή'' εναι προφανς νεξάντλητο. Μς φησε πάρα πολλά Γέροντας. ν τούτοις, τά συγκρίτως περισσότερα τά πρε μαζί του, γιατί, κτός τν λλων δέν γνωρίζαμε καί τήν μετάφρασι, ν δηλαδή θά μς λεγε περισσότερα.
Κάποιος, ταν τόν ρώτησε γιά τό κτιστο Φς, Γέροντας, ν καί πάμπολλες φορές κολυμποσε σέ ατό, πήντησε: «Πο νά ξέρω τί εναι ατό; Μιά σόμπα πού χω στό κελλί μου εναι κτιστή πάντως». ννοοσε τίς ρουμάνικες/ρώσικες κτιστές σόμπες μέ πυρότουβλα.
Τέλος, λεγε Γέροντας: «ταν χης λύπη, κάτι σο λείπει». Γι ατό, εχηθτε, Σεβασμιώτατε, σες, πού πάμπολλες φορές μπρακτα κδηλώνετε διαχρονικά τόν σεβασμό σας πρός τήν γιασμένη μορφή το Γέροντος Παϊσίου, πως φαίνεται καί στό μερολόγιο τς ερς Μητροπόλεως Φθιώτιδος το 2011, καί τόσα λλα, εχηθτε νά μς δίνη μακαριστός ντως σιος Γέροντας πό τούς ορανούς, στόν καθένα πό μς, τίς ''πνευματικές βιταμνες'' πού μς λείπουν. τσι, λοένα καί περισσότερο θά εσερχώμεθα λοι μας σέ μία πιό ρθόδοξη σωστή προσωπική πνευματική τροχιά, ποία θά διώχνη τήν λύπη τς μαρτίας μας καί θά μς δίνη τήν κατά Θεόν ερήνη, τήν πάντα νον περέχουσαν.
μήν.
Γένοιτο!
Δι εχν σας. Σς εχαριστ 

 (μιλία ες τόν ερόν Μητροπολιτικόν Ναόν Λαμίας - 16/3/2014)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Μπορείτε να δείτε τις προηγούμενες δημοσιεύσεις του ιστολογίου μας πατώντας το Παλαιότερες αναρτήσεις (δείτε δεξιά)