Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ανοχή και δικαιοσύνη

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ  ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ι' ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. Ιζ' 14-23)

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. &Κονίτσης

e-mail: ioil.konitsa@gmail.com

Η Ευαγγελική περικοπή της δεκάτης Κυριακής του Ματθαίου, μας περιγράφει κατά τρόπο συγκλονιστικό τη θεραπεία του σεληνιαζομένου νέου. Όσοι έζησαν παρόμοιες καταστάσεις και είδαν ανθρώπους να βασανίζονται από τα ακάθαρτα δαιμόνια, αυτοί μπορούν να αισθανθούν κάπως το βάσανο του νέου και τον πόνο του πατέρα, ο οποίος «γονυπετών» παρακαλεί τον Κύριο Ιησού και ταυτοχρόνως ομολογεί την απιστία του, ζητώντας το χάρισμα της πίστεως...

Φυσικά ο Κύριος ο οποίος ήλθε «ίνα λύσει τα έργα του διαβόλου», και στην περίπτωση αυτή «επετίμησεν το δαιμόνιον και εξήλθεν αυτού και εθεραπεύθη ο παις από της ώρας εκείνης» (Ματθ. ΙΖ ΄ 18). Δηλ. ο Ιησούς έδωσε αυστηρό παράγγελμα και βγήκε το δαιμόνιο, και θεραπεύθηκε το παιδί από τη στιγμή εκείνη.

Είναι πάντως πολύ χαρακτηριστικό, και θα πρέπει για λίγο να σταθούμε, στο ότι ο Ιησούς πριν ελευθερώσει το νέο από τη μανία του διαβόλου, λέει μια φράση που φανερώνει θλίψη και στενοχώρια. Και μελετώντας ο πιστός τη φράση αυτή, νοιώθει συγκλονισμό, αφού περιέχει αλήθειες και του παρόντος αλλά και του μέλλοντος: «Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν. Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη! Έως πότε έσομαι μεθ’ υμών; Έως πότε ανέξομαι υμών;...» (Ματθ. ΙΖ ΄ 17). Δηλ. Ω γενεά άπιστη και διεστραμμένη! Έως πότε θα είμαι μαζί σας; Έως πότε θα σας ανέχομαι;

Οι μαθητές βλέποντας την τόσο δύσκολη περίπτωση του δαιμονισμού, έδειξαν δυσπιστία (όπως τους εξηγεί μετά το θαύμα ο ίδιος ο Κύριος), και γι’ αυτό ακριβώς δεν κατόρθωσαν να εκβάλουν το δαιμόνιο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι κακεντρεχείς Γραμματείς να τους ειρωνεύονται και να τους δυσφημούν. Αλλά χρειαζόταν να απαλλαγεί όχι μόνο ο υιός, αλλά και ο πατέρας από μια άλλη φοβερότερη πάθηση. Την πάθηση της απιστίας. Για τούτο και όπως είδαμε, οι λόγοι αυτοί της επιπλήξεως του Κυρίου, είναι σε τόνο σπάνιας αυστηρότητας.

Η γενεά εκείνη, της οποίας αρχηγοί ήταν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, δηλ. το σαπισμένο και δυσώδες κατεστημένο του Ισραήλ, ήταν όχι μόνο άπιστη, αλλά και διεστραμμένη.

Και ήταν διεστραμμένη η γενεά εκείνη διότι ενώ έβλεπαν τα μοναδικά θαύματα που επιτελούσε ο Ιησούς, αυτοί επέμεναν στην απιστία τους και έτι πλέον βλασφημούσαν, αποδίδοντας την Θεϊκή δύναμη σε δαιμονική ενέργεια.

Με τη φράση «Έως πότε θα είμαι μαζί σας και έως πότε θα σας ανέχομαι;» δεν δηλώνει ο Κύριος ανυπομονησία, αλλά δείχνει ότι παρ’ όλη την αγάπη του, αισθάνεται τον Εαυτό Του εντελώς ξένο προς τη γενεά εκείνη της απιστίας. Αλλά όχι μόνο αυτό φίλοι μου. Θα πρέπει να το γνωρίζουμε και να διακηρύττουμε ξεκάθαρα και τούτη την αλήθεια που μας αποκαλύπτει ο λόγος του Θεού, ότι ο Κύριος Ιησούς δεν έχει μόνο ανοχή, αλλά και δικαιοσύνη. Και όπως έχει δημιουργήσει τους φυσικούς νόμους, ως Δημιουργός και Παντοκράτορας, έτσι έχει θέσει και τους πνευματικούς νόμους, οι οποίοι φυσικά λειτουργούν με ακρίβεια!

Επίσης είναι ανάγκη να γνωρίζουμε ότι ο Θεός δεν παραιτείται των «δικαιωμάτων Του».

Ολόκληρη η Αγία Γραφή, η Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας, οι βίοι των Αγίων μας, πιστοποιούν την μεγάλη αυτή αλήθεια, ότι η αγάπη του Θεού ανέχεται μεν, πλην όμως δεν συμβιβάζεται με την αμαρτία και την πλάνη,  το κακό και την αδικία και μάλιστα την κοινωνική...

Υπάρχουν δυστυχώς και άνθρωποι της Εκκλησίας(;) οι οποίοι αρέσκονται να κηρύττουν την μισή αλήθεια, ότι δηλ. ο Θεός είναι μόνο ανοχή, αποφεύγοντας είτε για λόγους «ολιγοπιστίας», είτε «λαϊκίστικης πολιτικής» να ολοκληρώσουν την αλήθεια, ότι ο Θεός είναι και δικαιοσύνη και αποδίδει στον καθένα κατά τα έργα του.

Αυτή ακριβώς την αγάπη του Θεού, οι διεστραμμένες καρδιές και οι πορωμένες συνειδήσεις, αν δεν μετανοήσουν θα την εισπράξουν ως κόλαση.

Όπως ακριβώς, όσοι διαθέτουν υγιείς οφθαλμούς, απολαμβάνουν το ηλιακό φως και τα χρώματα της φύσεως, ενώ όσοι έχουν βεβλαμμένους τους οφθαλμούς, αυτό το ίδιο το ηλιακό φως το δέχονται επάνω τους ως «κόλαση», το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την αγάπη του Θεού.

Στην αρχή λειτουργεί ως ανοχή και περιμένει τη μετάνοιά μας, κατόπιν όμως η ίδια η ψυχή που παραμένει αμετανόητη, θα εισπράξει την δικαιοσύνη. Και όπως ο Θεός δεν παύει ποτέ μα ποτέ να αγαπά, έτσι ακριβώς και όσοι τον αρνήθηκαν συνειδητά δεν θα παύσουν ποτέ να δέχονται αυτή την Θεϊκή αγάπη ως δικαιοσύνη, και αλλοίμονο ως ατελείωτη κόλαση...

Αδελφοί μου, μη θελήσουμε να μοιάσουμε προς τη γενεά των κακούργων και Χριστοκτόνων Εβραίων, την «άπιστον και διεστραμμένη», η οποία μόνη της και συνειδητά αρνήθηκε την ευσπλαχνία και την μακροθυμία του Θεού, καταντώντας σε ολέθρια αποτελέσματα που τα παρακολουθεί κανείς μέσα από την αδιάψευστη αντικειμενική Ιστορία...

Ας επωφελούμαστε από την μακροθυμία του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού και μετά από κάθε παράβαση και αστοχία μας, ας επιστρέφουμε με ουσιαστική μετάνοια προς την Θεϊκή Του αγάπη, έχοντας την βεβαιότητα ότι η ζωντανή Πίστη προς Αυτόν και η δική Του αγάπη μπορούν να μας απαλλάξουν από κάθε εμπόδιο και κακό και φυσικά να μας χαρίσουν την αιώνια ευλογία. Αμήν.