ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΠΡΟΣΦΑΤΩΝ ΔΗΛΩΣΕΩΝ ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΠΕΡΙ ΠΟΥΣΑΝ
Συνταχθέν ὑπό τῶν διαχειριστῶν τοῦ Ἰστολογίου Κατάνυξις
8-8-2014
Προσφάτως δημοσιεύθηκε σέ ἐφημερίδες καί στό διαδύκτιο, κείμενο τοῦ ὁσιολογιωτάτου μοναχοῦ Βλασίου Ἁγιορείτου, τό ὁποῖο μᾶς πληροφορεῖ ὅτι στήν τελευταῖα 10η Γενική Συνέλευση τοῦ «Π.Σ.Ε» στό Πουσάν τῆς Ν. Κορέας ἀποφασίσθηκε, ἐκτός τῶν ἄλλων, καί ἡ κατάργηση τοῦ ἀβάτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἡ σύντμηση τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν, ἡ σύνταξη κοινῶν ἀκολουθιῶν μὲ ἑτεροδόξους, ἡ διοργάνωση πορειῶν πρὸς ὅλα τὰ θρησκευτικὰ κέντρα τοῦ πλανήτου, μέ ἰδιαιτέρη ἀναφορὰ στὸ Ἅγιον Ὄρος,
στὴν Πάτμο καὶ τὴν Ρόδο, ἡ ἀνακήρυξη ἱερῶν βουνῶν, ἡ ἐλευθερία σέ ὅλες τίς χῶρες τῶν θρησκευτικῶν πεποιθήσεων καὶ ἡ ἀνέγερση ναῶν, ἡ διοργάνωση εἰδικῶν χώρων στίς Ἱ. Μονές γιὰ τὴν πραγματοποίηση Συνεδρίων καί ἡ κατάργηση τῆς Ἱ. Παραδόσεως κ.ἄ[1].
στὴν Πάτμο καὶ τὴν Ρόδο, ἡ ἀνακήρυξη ἱερῶν βουνῶν, ἡ ἐλευθερία σέ ὅλες τίς χῶρες τῶν θρησκευτικῶν πεποιθήσεων καὶ ἡ ἀνέγερση ναῶν, ἡ διοργάνωση εἰδικῶν χώρων στίς Ἱ. Μονές γιὰ τὴν πραγματοποίηση Συνεδρίων καί ἡ κατάργηση τῆς Ἱ. Παραδόσεως κ.ἄ[1].
Θά πρέπει νά ὑπογραμμισθεῖ, ὅμως, ὅτι, παρ’ὅλη τήν ἀξία τῆς ἀποκαλύψεως τῶν ἐνδεχομένως συζητηθέντων ἀνωτέρω θεμάτων ἐν Πουσάν, ἐντούτοις τό κείμενο τοῦ ὁσιολογιωτάτου μοναχοῦ Βλασίου Ἁγιορείτου πάσχει ὡς πρός τό θέμα τῆς κατοχυρώσεως τῶν προαναφερθέντων θεμάτων μέ παραπομπές στά ἴδια τά κείμενα ἀποφάσεων τοῦ Πουσάν. Θά ἦταν πολύ καλύτερο καί βοηθητικό γιά ὅλους μας, ἄν ὁ μοναχός Βλάσιος ἔβαζε καί τίς παραπομπές ἀπό τίς πηγές, ἄν ὑπάρχουν. Ἀπό τήν στιγμή ὅμως πού παρατηρεῖται αὐτή ἡ ἔλλειψη, θά πρέπει νά εἴμαστε ἐπιφυλακτικοί ὡς πρός τήν ἐγκυρότητα τῶν θέσεων τοῦ ἀδιευκρίνιστου αὐτοῦ κειμένου.
Ἡ δημοσιεύση τοῦ ἀνωτέρω κειμένου προκάλεσε τήν ἀντίδραση τῶν συμμετεχόντων ἀπό πλευρᾶς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στό Πουσάν. Πρῶτον, τοῦ Σεβ. Μητρ. Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ πρόεδρος τῆς ἀντιπροσωπείας. Δεύτερον, τοῦ παν. ἀρχιμ. Ἰγνατίου Σωτηριάδη, συμβούλου τῆς ἐπιτροπῆς ἐκπροσώπησης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στή 10η Γενική Συνέλευση τοῦ «Π.Σ.Ε.» καί γραμματέως τῆς ἐπιτροπῆς διορθοδόξων καί διαχριστιανικών σχέσεων. Καί τρίτον, τοῦ πολιτικοῦ διοικητή τοῦ Ἁγίου Ὄρους κ. Ἀρίστου Κασμίρογλου.
Ὁ κ. Κασμίρογλου ἐπεσήμανε : «Δέν τίθεται θέμα ἀμφισβήτησης τοῦ ἄβατου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Τό Ἅγιον Ὄρος ἀνήκει στούς οἰκιστές του καί οὐδείς μπορεῖ νά εἰσέλθει σέ αὐτό χωρίς τήν ἄδειά τους, πόσο μᾶλλον νά ἀλλάξει τούς κανόνες του. Ἀκόμη καί γιά τίς ἐπισκέψεις προσκυνητῶν ἀπαιτεῖται ἡ προηγούμενη ἔκδοση εἰδικοῦ "Διαμονητηρίου". Τό "Ἄβατον" ἰσχύει αἰῶνες καί εἶναι κατοχυρωμένο μέ διεθνεῖς συμβάσεις. Στό σύμφωνο προσχώρησης τῆς Ἑλλάδος στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση κατοχυρώνονται ὅλοι οἱ ἱεροί κανόνες τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀκόμη καί οἱ "ἐθιμικώς ἰσχύοντες"»[2].
Ὁ παν. ἀρχιμ. Ἰγνάτιος διευκρίνισε ὅτι «τό Π.Σ.Ε. δέν ἔχει ἁρμοδιότητα γιά ἕνα τέτοιο θέμα καί ἐάν εἶχε τεθεῖ θέμα κατάργησης τοῦ ἀβάτου στό Ἅγιον Ὄρος θά εἴχαμε ἀντιδράσει καί τό θέμα θά τό εἴχαμε φέρει ἄμεσα στήν ἐπιτροπή διορθοδόξων καί διαχριστιανικῶν σχέσεων». Ἐπίσης, ἀναρωτήθηκε : «Γιατί ἀνακινοῦν ἕνα ἀνύπαρκτο θέμα, πού ὑποτίθεται συζητήθηκε στήν 10η Γενική Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε., πού ἔγινε πέρυσι στό Πουσάν τῆς Νότιας Κορέας μεταξύ 30 Ὀκτωβρίου καί 8 Νοεμβρίου, μέ θέμα «Θεέ τῆς ζωῆς, ὁδήγησέ μας στή δικαιοσύνη καί στήν εἰρήνη»; Καί κατέληξε : «Ἀπορίας ἄξιον εἶναι ἀπό ποῦ προέρχεται αὐτή ἡ παραπληροφόρηση καί σέ τί στοχεύει τή στιγμή πού ἡ Ἱερά Σύνοδος ἔχει κλείσει καί δέν μπορεῖ νά ἀπαντήσει ἐπίσημα σέ αὐτό τό θέμα»[3].
Ὁ Σεβ. Μητρ. Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος δήλωσε : «Τά ὅσα ἀναφέρονται καί γράφονται κατά καιρούς γιά τά λαβόντα χώρα στό Porto Allegre καί στό Busan, ἀκόμα καί γιά τά ἐκδοθέντα ἐπίσημα ἀνακοινωθέντα, τίς δηλώσεις καί τά κείμενα ἐργασίας εἶναι μυθεύματα καί κατασκευάσματα τῆς φαντασίας ὁρισμένων κύκλων, οἱ ὁποῖοι, ὡς πλανῶντες καί πλανώμενοι, ἀρέσκονται νά χαϊδεύουν τήν ψυχοπαθολογική ὀρθοδοξολαγνεία κάποιων, γιά νά ἀναγνωρίζονται καί αὐτοί ὡς κατέχοντες τήν ἔξωθεν καλή μαρτυρία!
Ξεχνοῦν ὅμως ὅτι τό «οὐαί» περί τοῦ σκανδαλισμοῦ καί τῆς ὑποκρισίας ἀγγίζει πρῶτα αὐτούς, ὅταν διαστρέφουν τήν ἀλήθεια καί παραθεωροῦν τήν εἰλικρίνεια.
Οὐδεμία ὑποχωρητικότητα ἔγινε ἀπό μέρους τῶν Ὀρθοδόξων Ἀντιπροσώπων στό Πουσάν.
Κανένα κείμενο θεολογικό – ἐκκλησιολογικό ὑπεγράφη ἀπό τούς Ὀρθοδόξους ἀντιπροσώπους.
Καμία κοινή δήλωση ἑνότητας δέν ἔγινε ἀποδεκτή.
Τό ἀφελές καί τό ἀσύνετο τῆς μανιακῆς αὐτῆς ψυχικῆς κατάστασης τῶν κατά καιρούς κρινόντων τά θέματα καί τά κείμενα τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε καί τοῦ Πουσάν ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό τήν σύγχυση, πού ἐκφράζουν, λέγοντες ὅτι ἀπεφασίσθη ἡ κατάργηση τῶν ἀβάτων τῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν σέ διάφορα μέρη τοῦ πλανήτη συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
Μιά τέτοια θέση οὐδέποτε συζητήθηκε, οὔτε κἄν τέθηκε ὡς θέμα πρός συζήτηση στά συλλογικά ὄργανα. Ἁπλά οἱ ὑποκινοῦντες ὅλη αὐτή τήν ἀντίδραση στηρίζονται ἀνοήτως σέ μεταφραστικά λανθασμένα κείμενα, ὅπου τονίζεται ὅτι οἱ Χριστιανικές Ἐκκλησίες σέ ὁρισμένα μέρη πρέπει νά ἀποκτήσουν ἀνοικτότητα-ἐξωστρέφεια καί νά πάψουν πλέον νά εἶναι κλειστές κοινότητες-κοινωνίες.
Ἐπίσης, λυπᾶμαι πολύ γιά τήν θλιβερή εἰκόνα, τήν ὁποίαν προσπαθοῦν νά δημιουργήσουν ὁρισμένοι μοναχοί τοῦ Ἁγίου Ὄρους, οἱ ὁποῖοι λειτουργοῦν διασπαστικά καί ἱκανοποιοῦν ἰδεολογικές κατευθύνσεις καί παρεκκλησιαστικές-ἀντορθόδοξες ἐπιδιώξεις»[4].
Σχολιάζοντας τίς ἀνωτέρω δηλώσεις τοῦ Σεβ. Μητρ. Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου, θά θέλαμε κατ’ἀρχήν νά ποῦμε ὅτι ἐνστερνιζόμαστε τίς ἀντιδράσεις τῶν ἀνωτέρω, πού διαψεύδουν ὁποιαδήποτε συζήτηση ἤ ἀπόφαση τοῦ «Π.Σ.Ε.» στό Πουσάν περί καταργήσεως τοῦ ἀβάτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί περί τῶν ὑπολοίπων θεμάτων. Μακάρι ἡ ἀντορθόδοξη πολιτική τοῦ «Π.Σ.Ε.» νά μήν ἔφθασε μέχρι αὐτοῦ τοῦ σημείου.
Ἀπό τό σημεῖο ὅμως αὐτό, μέχρι τοῦ σημείου νά προσπαθεῖ ὁ Σεβ. Μητρ. Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος να μᾶς πείσει ὅτι ὅσα διαδραματίστηκαν στό Πόρτο Ἀλέγρε τῆς Βραζιλίας καί στό Πουσάν τῆς Ν. Κορέας εἶναι κι αὐτά «μυθεύματα καί κατασκευάσματα τῆς φαντασίας ὁρισμένων κύκλων», ὅτι «οὐδεμία ὑποχωρητικότητα ἔγινε ἀπό μέρους τῶν Ὀρθοδόξων Ἀντιπροσώπων στό Πουσάν», ὅτι «κανένα κείμενο θεολογικό – ἐκκλησιολογικό ὑπεγράφη ἀπό τούς Ὀρθοδόξους ἀντιπροσώπους» καί ὅτι «καμία κοινή δήλωση ἑνότητας δέν ἔγινε ἀποδεκτή», μέγα χάσμα ἐστί.
Γιατί ὁ Σεβ. Μητρ. Μεσσηνίας, ἐνῶ ἀπάντησε σχεδόν ἀμέσως στά ἀνωτέρω δημοσιεύματα περί καταργήσεως τοῦ ἀβάτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους κ.ἄ., τηρεῖ σιγήν ἰχθύος καιδέν τολμᾶ ἐδῶ καί ὀκτώ μῆνες νά ἀπαντήσει καί νά ἀνατρέψει τά ὄντως τολμηρά καί ἱστορικῆς σημασίας καί ἀξίας, καί μάλιστα μέ ἐπιστημονική καί θεολογική κατοχύρωση στίς πηγές τῶν κειμένων τοῦ Πουσάν, κείμενα α) τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παντοκράτορος Μελλισοχωρίου μέ τίτλο «Συγνώμη πού εἴμαστε Ὀρθόδοξοι» : 10η Γενική Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε. στό Πουσάν τῆς Κορέας» (30/10-8/11/2013), πού δημοσιεύθηκε στίς 21 Νοεμβρίου 2013[5] καί β) τά ὑπομνήματα διαμαρτυρίας περί τῶν διαδραματισθέντων στό Πουσάν, πού ἀπέστειλαν πρός τόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμο καί τούς Συνοδικούς Ἱεράρχες στίς 10-2-2014 καί στίς 30-4-2014 ἀντίστοιχα οἱ ἕξιΣεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Πειραιῶς κ. Σεραφείμ[6], Κονίτσης κ. Ἀνδρέας, Γλυφάδας κ. Παῦλος, Κυθήρων κ. Σεραφείμ, Αἰτωλοακαρνανίας κ. Κοσμᾶς καί Γόρτυνος κ. Ἱερεμίας[7];
Ὁ Σεβ. Μητρ. Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος ἰσχυρίζεται ὅτι «οὐδεμία ὑποχωρητικότητα ἔγινε ἀπό μέρους τῶν Ὀρθοδόξων Ἀντιπροσώπων στό Πουσάν. Κανένα κείμενο θεολογικό – ἐκκλησιολογικό ὑπεγράφη ἀπό τούς Ὀρθοδόξους ἀντιπροσώπους. Καμία κοινή δήλωση ἑνότητας δέν ἔγινε ἀποδεκτή».
Τήν παραπάνω θέση ἀντικρούουν οἱ ἔξι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες, ὑπογραμμίζοντας ὅτι ὑπάρχει «ἐπισήμως κατωχυρωμένο δικαίωμα πάσης «ἐκκλησίας-μέλους» τοῦ Π.Σ.Ε. νά διατηρῇ ἀπαραβίαστον καί ἐκπεφρασμένην τήν ἰδίαν ἐκκλησιολογικήν αὐτοσυνειδησίαν, κατά τούς ἐπισυναπτομένους κανονισμούς τοῦ Π.Σ.Ε. Ἡ δικαιολογία ὅτι τά κείμενα τῶν Συνελεύσεων τοῦ Π.Σ.Ε. εἶναι ad referendum καί δέν δηλώνουν τήν de facto ἀποδοχήν των ὑπό τῶν «ἐκκλησιῶν-μελῶν», δέν ἐξηγεῖ τήν ἀπραξίαν τῶν Ὀρθοδόξων ἐκεῖ ἀντιπροσώπων. Οὔτε ἡ πρόφασις ὅτι «δέν ὑπεγράφησαν» ἔχει ἀντίκρυσμα, καθ΄ ὅσον ἡ συναίνεσις εἰς τά ἀποφασιζόμενα εἰς τό Π.Σ.Ε. δέν δηλοῦται πλέον δι’ ὑπογραφῆς, ἀλλά δι’ εἰδικῶν καρτῶν (“indicator cards”). Κατά ταῦτα, ἡ ἀτελέσφορος συμμετοχή τῶν ὀρθοδόξων ἀντιπροσώπων βλάπτει τόσον τούς ἑτεροδόξους, τρέφουσα τήν αὐτῶν παντελῆ ἐκκλησιολογικήν καί λοιπήν σύγχυσιν, ὅσον καί τούς ὁμοδόξους, ἀποκρύπτουσα ἤ ἀλλοιοῦσα πλέον, τάς ὑποθήκας τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ὑπό τῶν ἁγίων Πατέρων σαφῶς ἐκτεθείσης ἐκκλησιολογικῆς διδασκαλίας καί ἱεροκανονικῆς ἡμῶν παραδόσεως περί τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ὅσοι ἑτερόδοξοι βλάπτονται καί θά βλαβοῦν ἐκ τῆς ἀναγνώσεως τοῦ κειμένου τοῦ Πουσάν, δέν ὑποψιάζονται οὔτε καί δύνανται νά διακριβώσουν ἐάν τό κείμενον εἶναι μόνον ad referendum ἤ ὄχι».
Κατ’ἀρχήν, στό ἐπαίσχυντο κείμενο τῆς Θ' Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ «Π.Σ.Ε.» στό Porto Alegre τῆς Βραζιλίας (Φεβρουάριος 2006), στήν ὁποία συμμετεῖχε ὁ Σεβ. Μητρ. Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος, ὡς πρόεδρος τῆς ἀντιπροσωπείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καί ὁ ὁποῖος ἀποδέχθηκε καί υἱοθέτησε τά συμφωνηθέντα, χωρίς τήν παραμικρή ἀντίδραση, λέγεται ὅτι Α) «Ὁμολογοῦμε Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, όπως αὐτή ὁρίζεται ἀπό τό σύμβολο Νικαίας-Κων/πολης (381). Κάθε ἐκκλησία (σημ. πού συμμετέχει στό Π.Σ.Ε.) εἶναι ἡ Ἐκκλησία καθολική καί ὄχι ἁπλά ἕνα μέρος της. Κάθε ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία καθολική, ἀλλά ὄχι στήν ὁλότητά της. Κάθε ἐκκλησία ἐκπληρώνει τήν καθολικότητά της, ὅταν εἶναι σέ κοινωνία μέ τίς ἄλλες ἐκκλησίες»[8](!) Β) «Ἐπιβεβαιώνουμε ἐκ νέου ὅτι "ὁ πρωταρχικός σκοπός τῆς κοινωνίας ["fellowship"] τῶν ἐκκλησιῶν στό Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι ἡ μεταξύ τους κλήση γιά ὁρατή ἑνότητα σέ μία πίστη καί σέ μία εὐχαριστιακή κοινωνία, ἐκφραζομένη στή λατρεία καί τήν κοινή ζωή ἐν Χριστῷ [...]"» (παραγρ. §1) και ὅτι «Οἱ Ἐκκλησίες στήν κοινωνία τοῦ Π.Σ.Ε. παραμένουν δεσμευμένες πρός ἄλληλες στό δρόμο γιά πλήρη ὁρατή ἑνότητα» (παραγρ. §2), «Χωρισμένοι ἀπ' ἀλλήλων εἴμαστε πτωχευμένοι» (παραγρ. §7)[9]. Γ) «Ἐπιβεβαιώνουμε ὅτι ἡ ἀποστολική πίστη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μία, ὅπως εἶναι ἕνα τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά εἶναι δυνατόν νομίμως νά ὑπάρχουν διαφορετικές διατυπώσεις τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας ὡς καινή ζωή ἐν Χριστῷ εἶναι μία. Ἀλλά οἰκοδομεῖται μέσω διαφορετικῶν χαρισμάτων καί διακονιῶν. Ἡ ἐλπίδα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μία. Ὅμως ἐκφράζεται σέ διαφορετικές ἀνθρώπινες προσδοκίες. Ἀναγνωρίζουμε ὅτι ὑπάρχουν διαφορετικές ἐκκλησιολογικές ἀφετηρίες καί μία γκάμα ἀπόψεων τῆς σχέσεως τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ἐκκλησιῶν […] Ἄλλες διαφορές διχάζουν τήν Ἐκκλησία˙ αὐτές πρέπει νά ξεπερασθοῦν μέσω τῶν τοῦ Πνεύματος δωρεῶν τῆς πίστεως, ἐλπίδος καί ἀγάπης, ὥστε ὁ διχασμός καί ὁ ἀποκλεισμός νά μήν ἔχουν τόν τελευταῖο λόγο. Ἡ τοῦ Θεοῦ "οἰκονομία τοῦ πληρώματος τῶν καιρῶν [ἐστίν] ἀνακεφαλαιώσασθαι τά πάντα ἐν αὐτῶ" (Ἐφεσ. 1, 10) συμφιλιώνοντας τίς ἀνθρώπινες διαιρέσεις». (παραγρ. §5)[10].
Στό ἐπαίσχυντο κείμενο τῆς Ι' Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ «Π.Σ.Ε.» στό Πουσάν τῆς Ν. Κορέας, μεταξύ τῶν ἄλλων, λέγεται ὅτι «ἐπιβεβαιώνουμε τή θέση τῆς Ἐκκλησίας στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ καί μετανοοῦμε γιά τίς διαιρέσεις μεταξύ τῶν ἐκκλησιῶν μας καί ἐντός αὐτῶν, ὁμολογώντας μέ λύπη ὅτι ἡ ἔλλειψη ἑνότητάς μας (disunity) ὑπονομεύει τή μαρτυρία μας γιά τά εὐαγγέλια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί καθιστᾶ λιγότερο ἀξιόπιστη τή μαρτυρία μας γιά τήν ἑνότητα ἐκείνη πού ὁ Θεός ἐπιθυμεῖ γιά ὅλους» (Δήλωση Ἑνότητας, §14)[11]. Δηλ. καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πρέπει νά μετανοήσει καί νά ζητήσει συγγνώμη γιά τίς δῆθεν διαιρέσεις, πού δῆθεν προκάλεσε μεταξύ τῶν «ἐκκλησιῶν»[12].
Οἱ ἕξι Σεβ. Μητρ. στήν παράγραφο τοῦ ὑπομνήματος με τίτλο «Αἱ ἐκκλησιολογικαί πλάναι τοῦ κειμένου τοῦ Πουσάν», τονίζουν : «Τό ἐν λόγῳ ἐπίσημον κείμενον «Δήλωσις Ἑνότητος» (Unity Statement) τῆς 10ης Συνελεύσεως τοῦ Π.Σ.Ε. ἐπιτίθεται κατά τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἀποδεχόμενον (α) ὅτι καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μετά τῶν λοιπῶν «ἐκκλησιῶν» πρέπει νά μετανοήσῃ διά τήν διάσπασιν τῶν χριστιανῶν , (β) ὅτι ἡ Ἐκκλησία, οὖσα Σῶμα Χριστοῦ, δέν διέπεται παρά ταῦτα ἀναγκαίως ὑπό δογματικῆς ὁμοφωνίας, οὔτε καί ἐν αὐτῇ τῇ ἀποστολικῇ ἐποχῇ, (γ) ὅτι ὑφίσταται νῦν ἀόρατος ἐκκλησιαστική ἑνότης τοῦ χριστιανισμοῦ καί προσδοκᾶται ἡ ὁρατή ἑνότης τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας, (δ) ὅτι ἡ προσευχή τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ «ἵνα πάντες ὦσιν ἕν», δέν ἔχει ἐκπληρωθῇ, ἀλλ΄ ἀπόκειται εἰς ἡμᾶς τό καθῆκον τοῦτο, (ε) ὅτι ἡ Ἐκκλησία δύναται νά ἐμπλουτισθῇ καί ὠφεληθῇ ἐκ τῶν χαρισμάτων τῶν ἑτεροδόξων, (στ) ὅτι εἴμεθα ὑπόλογοι ἔναντι τοῦ Θεοῦ ἄν δέν ἐπιδιώκωμεν διαρκῶς τήν χριστιανικήν ἑνότητα πρός ὄφελος τῆς ἔξωθεν καλῆς μαρτυρίας, (ζ) τήν πονηράν ἀσάφειαν, ὅτι ὁ Θεός «πάντοτε μᾶς ἐκπλήσσει» καί ὅτι ἡ Ἐκκλησία προοδεύει εἰς τήν ἐπίγνωσιν τοῦ θείου θελήματος, (η) ὅτι πρέπει νά χρησιμοποιηθοῦν νέοι τρόποι προσεγγίσεως τῶν θεολογικῶν διαφωνιῶν καί (θ) ὅτι ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀλληλένδετος μετά τῆς ἑνότητος τῆς ἀνθρωπότητος καί τῆς κτίσεως. Πέραν τούτων, τό κείμενον (ι) ἔχει καί σαφῆ μή χριστιανικόν οἰκολογικόν προσανατολισμόν, ὁμιλοῦν περί ἀναμονῆς ἐγκοσμίου ἀνακαινισμοῦ τῆς κτίσεως καί ἐπιγείου εὐημερίας αὐτῆς καί τῆς ἀνθρωπότητος καί περί τῆς πρός τοῦτο ἀνθρωπίνης εὐθύνης, ποιεῖται δέ λόγον (ια) καί περί συνεργασίας τῶν χριστιανῶν καί μεθ΄ ἑτεροθρήσκων ἤ ἀθρήσκων ὑπέρ τῆς ἐπιγείου ταύτης εὐημερίας! «Οὐδέν θαυμαστόν», λοιπόν, ὅτι τό κείμενον χρησιμοποιεῖ καί τόν πασίγνωστον ἀποκρυφιστικόν ὅρον «ὁλιστικός» ἐκ τοῦ μονισμοῦ, διά νά χαρακτηρίσῃ τήν ἀποστολήν τῆς Ἐκκλησίας (“holistic mission-evangelism”). Ὑπονοούμενα ἀφίνει τό κείμενον καί ὑπέρ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀποδοχῆς «περιθωριακῶν» τρόπων ζωῆς, ἄνευ διευκρινήσεων περί ἁμαρτίας καί μετανοίας, ἡ τελική στόχευσις τῶν ὁποίων δέον νά συνεκτιμηθῇ μετά τῆς γενικωτέρας θετικῆς στάσεως τῆς Συνελεύσεως τοῦ Πουσάν ἔναντι τῆς ὁμοφυλοφιλίας».
Ἐπίσης, θά πρέπει νά τονισθεῖ καί ὁ ρόλος τῆς Ἀκαδημίας «Θεολογικῶν» Σπουδῶν τοῦ Βόλου, πού ἀποτελεῖ προωθημένο ὄργανο καί ἐργαστήρι τοῦ «Π.Σ.Ε.», στόν ἀναβαθμισμένο «οἰκουμενιστικό ἐπανευαγγελισμό» τῶν Ὀρθοδόξων. Στό πλαίσιο, ἀλλά καί τόν ἀπόηχο τῆς 10ης Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ «Π.Σ.Ε.» στό Πουσάν ἀναδεικνύεται ὁ ἰδιαίτερος καί ἀναβαθμισμένος ρόλος, πού καλεῖται νά διαδραματίσει ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου στήν ἐσωτερική τῆς ἑλληνόφωνης Ὀρθοδοξίας προπαγάνδα ὑπέρ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Συμφώνως πρός τόν ἱστοχῶρο τῆς Συνελεύσεως τοῦ Πουσάν, «Ὀρθόδοξοι καί οἰκουμενικοί ἐπιστήμονες παρουσίασαν τό “Ὀρθόδοξο Ἐγχειρίδιο γιά τή Θεολογική Ἐκπαίδευση καί τόν Οἰκουμενισμό” στή 10η Συνέλευση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν στό Πουσάν, Δημοκρατία τῆς Κορέας, τήν Τετάρτη 6 Νοεμβρίου. Τό ἔργο συντονίστηκε ἀπό ἐκδοτική ὁμάδα ἐκ διαφόρων ὀρθοδόξων καί οἰκουμενικῶν ὀργανισμῶν συμπεριλαμβανομένου τοῦ Π.Σ.Ε. καί τοῦ Συμβουλίου Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν, μαζί μέ μιά ὁμάδα ἀπό τήν Ἀκαδημία τοῦ Βόλου στήν Ἑλλάδα»[13].
Ταυτοχρόνως, τό «Π.Σ.Ε.» στό Πουσάν ἔδειξε ἐνισχυμένο ἐνδιαφέρον γιά τίς «σεξουαλικές μειονότητες» (ΛΟΑΤΚΙ-LGBTI)[
Παραλλήλως, θλιβερά ἐπίσημη κατακλείδα τῆς ὀρθοδόξου παρουσίας στήν ἐν λόγῳ Συνέλευση τοῦ Πουσάν, ὑπῆρξε ἡ ὑπό τό πρῖσμα τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας ἐπιεικῶς ἀπαράδεκτη ὁμιλία τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Τιργοβιστίου κ. Νήφωνος, ἀντιπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρουμανίας, κατά τήν ὁποία διεπίστωσε, (1) ὅτι ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἔχει ἀπολεσθεῖ, ἡ δέ τώρα ὑφισταμένη Ἐκκλησία, καθότι τεμαχισθεῖσα, εἶναι καί μυστηριακῶς ἐλλιπής, (2) ὅτι δέν γνωρίζουμε ποιά χριστιανική μερίδα εἶναι ἡ διάδοχος τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καί (3) ὅτι ἅπαντες οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, τό δέ χριστιανικό Βάπτισμα ἀποτελεῖ μόνο μία ἀνώτερη, μυστηριακή βαθμίδα στήν ἤδη ὑφισταμένη πνευματική συγγένεια τῆς ἀνθρωπότητος. Ὁ Σεβασμιότατος (4) ἀπεσιώπησε καί ἀπέκρυψε ὅτι διαστρέφεται ἡ ὀρθόδοξος ἐκκλησιολογία στό Π.Σ.Ε., τείνων ὡς προπέτασμα τήν ὑπό τοῦ Π.Σ.Ε. ὑπεράσπιση τῶν «παραδοσιακῶν ἠθικῶν μας ἀξιῶν», ὡς λ.χ. τῆς «ὑπερτάτης ἀξίας τῆς χριστιανικῆς οἰκογενείας»[15].
Στό τέλος ὅλων τῶν διαλέξεων, ὁμάδα ἀντιπροσώπων τῶν «ἐκκλησιῶν» ἦλθε ἐπί σκηνῆς σέ στάση ὀκλαδόν δεήσεως (!) μπροστά σέ μία τεράστια ἀπεικόνιση τῆς Ἁγίας Τριάδας. Ὁ Μητροπολίτης Νήφων, ἡ Δεσποσύνη (Dame) Mary Tanner καί ὁ Ἀγγλικανός ἐπίσκοπος Mark MacDonald στάθηκαν στό πλάι, ἀπαγγέλοντας ἀπό το Καταστατικό τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν : «Καλοῦμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο σέ ὁρατή ἑνότητα σέ μία Πίστη καί σέ μία εὐχαριστιακή κοινωνία, πού νά ἐκφράζεται στή λατρεία καί τήν κοινή ζωή ἐν Χριστῷ, μέσῳ μαρτυρίας καί διακονίας στόν κόσμο, καί νά προχωρήσουμε πρός τήν ἑνότητα αὐτή, ὥστε νά πιστεύσει ὁ κόσμος [...] Ἄς συνεχίσουμε τίς ἀπό κοινοῦ δογματικές μας συζητήσεις, δίνοντας ἀπό κοινοῦ προσοχή σέ νέες φωνές καί διαφορετικές μεθόδους προσέγγισης, ἔτσι ὥστε να βοηθηθοῦμε νά ἀναγνωρίσουμε ὁ ἕνας στόν ἄλλο τή Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία! Πάνω ἀπ΄ ὅλα, ἄς προσευχηθοῦμε ἀδιαλείπτως γιά τήν ἑνότητα τῆς ἐκκλησίας καί τήν ἑνότητα τοῦ κόσμου. Ξεκινήσαμε τόν κοινό μας χρόνο, ἐνθυμούμενοι τήν προσευχή τοῦ Ἰησοῦ στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ. Σᾶς προσκαλοῦμε ὅλους τώρα, μετανοώντας γιά τό σκάνδαλο τῶν συνεχιζομένων διαιρέσεών μας, νά προσευχηθεῖτε μαζί μας. Ἄς προσευχηθοῦμε μέ τόν Χριστό καί ἐν Χριστῷ, ἐν τῇ δυνάμει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος : «Εἴθε νά γίνουμε ὅλοι ἕνα, ὥστε νά πιστεύσει ὁ κόσμος»[16].
Στή συνέχεια ὅλη ἡ σύναξη χορωδιακῶς ἔψαλλε τόν ὕμνο, πού ἔλεγε : «Ὅλοι νά γίνουμε ἕνα ἐν Χριστῷ. Ἔτσι θά γνωρίσει ὁ κόσμος ὅτι εἶστε μαθητές μου, ἐάν ἔχετε ἀγάπη ὁ ἕνας στόν ἄλλο».
Κατά τή διάρκεια τῶν ἐπισήμων συμπροσευχῶν τελέστηκαν καί τά ἑξῆς :
Κατά τή διάρκεια τῆς Συνέλευσης, στίς 31 Ὀκτωβρίου, τελέστηκε ἀπό τούς Ὀρθοδόξους Κληρικούς, προεξάρχοντος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Κορέας κ. Ἀμβροσίου, ἡ ἀκολουθία τῆς Ἀρτοκλασίας. Ἀντί ἄρτων εὐλογήθηκε καί διανεμήθηκε σέ ὅλη τή Συνέλευση ψωμί ἀπό ρύζι. Ἡ διανομή ἔγινε ἀπό νεαρές κοπέλλες ἐν εἴδει κεράσματος[17]!
Στήν πρωινή προσευχή στίς 5 Νοεμβρίου ἔνας Ὀρθόδοξος Κληρικός ἐκφώνησε τήν ἐναρκτήρια εὐλογία «Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δόξα Σοι, ὁ Θεός ἡμῶν, δόξα Σοι. Βασιλεῦ οὐράνιε ... κ.τ.λ.» στήν ἀγγλική. Στή συνέχεια ὁμάδα Προτεσταντῶν τραγούδησαν μέ συνοδεία ὀρχήστρας καί χορωδίας, χτυπώντας παλαμάκια καί μέ ἐλαφρές χορευτικές κινήσεις. Κατά τή διάρκεια τῶν ὕμνων αὐτῶν, μέ τελετουργικό τρόπο ἔγινε «Εἴσοδος Εὐαγγελίου». Στήν πομπή προπορεύονταν ἕνας νεαρός καί μία νεαρή μέ εἰδικά «μανουάλια» (λευκές λαμπάδες), πίσω τους μία ἄλλη παντελονοφόρα νεαρή μέ μακιγιάζ καί βαμμένα νύχια πού κρατοῦσε το Εὐαγγέλιο ἀκριβῶς μέ τόν τρόπο πού το εἰσοδεύει ἕνας Κληρικός, καί πίσω της μία ἀκόμη νεαρή νέγρα, μέ λουλοῦδι στό αὐτί, ἡ ὁποία καί διάβασε το εὐαγγελικό ἀπόσπασμα στόν πρόχειρο ἄμβωνα πού εἶχε στηθεῖ. Πίσω ἀπό τήν πομπή αὐτή, ἄλλα τρία νεαρά ἄτομα μετέφεραν μία βυζαντινή εἰκόνα τῆς Πεντηκοστῆς πού τοποθετήθηκε σέ εἰδικό τρίποδα. Στό τέλος τῆς ἀνάγνωσης, μέ πλῆρες τελετουργικό μεταφέρθηκε τό Εὐαγγέλιο πίσω στό ἐν εἴδει ἀλταρίου χῶρο, πάνω στή σκηνή τοῦ συνεδριακοῦ κέντρου.
Στή συνέχεια ἀναγνώστηκαν εὐχές στά γαλλικά καί τά ἱσπανικά. Ὁ Ὀρθόδοξος Κληρικός ἐπανέλαβε τήν προσευχή καί κάλεσε τόν καθένα σύνεδρο νά προσευχηθεῖ μέ τόν δικό του τρόπο καί στή δική του γλῶσσα. Ἡ ὅλη ἱεροτελεστία κατέληξε μέ λίκνισμα καί μουσικές ὑποκρούσεις[18].
Ἀναφερόμενοι οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες στό ὑπόμνημά τους στόν Σεβ. Μητρ. Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο, ἐπισημαίνουν : «Αὐτό, ὅμως, τό ὁποῖον δέν δυνάμεθα νά ἀποσιωπήσωμεν εἶναι ὅτι εἰς τάς προσφάτους (30.12.2013) δηλώσεις τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀδελφοῦ Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου «Γιά τό πρωτεῖο καί τό κείμενο Ραβέννας» διατυπώνεται πρωτοφανής καί θεολογικῶς ἀπαράδεκτος θέσις, μέ τόν ἰσχυρισμόν τοῦ Σεβασμιωτάτου ὅτι οἱ χρησιμοποιούμενοι εἰς τό κείμενον τῆς Ραβέννας ὑπό τῆς Μικτῆς Θεολογικῆς ᾽Επιτροπῆς ὅροι, «Ἐκκλησία», «ἀνά τόν κόσμον Ἐκκλησίαν» ἤ «ἀδιαίρετη Ἐκκλησία» καί «σῶμα Χριστοῦ» δέν ὑπονομεύουν τήν«πεποίθηση ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀνήκει εἰς τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία»; Ἡ διατύπωσις «ἀνήκει εἰς ...» σχετικοποιεῖ τήν ἐκκλησιολογικήν ἀποκλειστικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία δέν ἀνήκει εἰς τήν Μίαν, Ἁγίαν, ἀλλά εἶναι ἡ Μία, Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Τό «ἀνήκει εἰς ...» ἀφήνει περιθώρια καί εἰς ἄλλας χριστιανικάς κοινότητας νά ἀνήκουν εἰς τήν Μίαν, Ἁγίαν, ὅπως ἄλλωστε αὐτό προκύπτει ἀπό τήν συνέχειαν τοῦ κειμένου, τό ὁποῖο ἀναγνωρίζει «στοιχεῖα (
Ὅλα τά παραπάνω στοιχεῖα, πού παραθέσαμε μέ ἐπιχειρήματα καί παραπομπές, καί τάὁποῖα ἀποδέχθηκαν καί υἱοθέτησαν τόσο ὁ Σεβ. Μητρ. Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος ὅσο καί τά ὑπόλοιπα μέλη τῆς ἀντιπροσωπείας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Θεοφ. Ἐπίσκοπος Διαυλείας κ. Γαβριήλ, παν. ἀρχιμ. Ἰγνάτιος Σωτηριάδης, καθηγητής Γεώργιος Μαρτζέλος) χωρίς την παραμικρή ἀντίδραση, ἡ ὁποία, ἄν ὑπῆρχε, θά ἦταν καταγεγραμμένη στό τελικό συμφωνηθέν κείμενο, εἶναι δυστυχῶς ἡ τραγική καί σκληρή πραγματικότητατῶν διαδραματισθέντων στό Πουσάν καί ὄχι «μυθεύματα καί κατασκευάσματα τῆς φαντασίας ὁρισμένων κύκλων, οἱ ὁποῖοι, ὡς πλανῶντες καί πλανώμενοι, ἀρέσκονται νά χαϊδεύουν τήν ψυχοπαθολογική ὀρθοδοξολαγνεία κάποιων, γιά νά ἀναγνωρίζονται καί αὐτοί ὡς κατέχοντες τήν ἔξωθεν καλή μαρτυρία»! Ἑπομένως, ὄχι μόνο δέν καταδεικνύουν «τό ἀφελές καί τό ἀσύνετο τῆς μανιακῆς αὐτῆς ψυχικῆς κατάστασης τῶν κατά καιρούς κρινόντων τά θέματα καί τά κείμενα τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε καί τοῦ Πουσάν», ἀλλά ἀποκαλύπτουν ποιοί εἶναι αὐτοί, οἱὁποῖοι στην πραγματικότητα «ξεχνοῦν ὅτι τό «οὐαί» περί τοῦ σκανδαλισμοῦ καί τῆς ὑποκρισίας ἀγγίζει πρῶτα αὐτούς, ὅταν διαστρέφουν τήν ἀλήθεια καί παραθεωροῦν τήν εἰλικρίνεια, λειτουργοῦν διασπαστικά καί ἱκανοποιοῦν ἰδεολογικές κατευθύνσεις καί παρεκκλησιαστικές-ἀντορθόδοξες ἐπιδιώξεις».
Τέλος, τό πόσο ἀπαράδεκτη καί ὑποτιμητική γιά τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία εἶναι ἡ συμμετοχή ἀρκετῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Έκκλησιῶν (ὄχι ὅλων, διότι τά Πατριαρχεία τῆς Βουλγαρίας καί τῆς Γεωργίας δέν συμμετέχουν στο «Π.Σ.Ε.». Ἑπομένως δέν ὑπάρχει πανορθόδοξη ἀπόφαση συμμετοχῆς στούς διαλόγους μέ τό «Π.Σ.Ε.», ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ οἰκουμενιστές) στό Θεοτοκομάχο, ἁγιομάχο καί εἰκονομάχο προτεσταντικό «Π.Σ.Ε.», πού οὐσιαστικά εἶναι Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Αἱρέσεων, τοῦ Ἑωσφόρου καί τοῦ ψεύδους, παρά τῶν «Ἐκκλησιῶν» καί «Παγκόσμιο Συνονθύλευμα τῶν Αἱρέσεων», καί τό πόσοκατασυντρίβονται καί κονιορτοποιοῦνται τά ἀβάσιμα ἐπιχειρήματα τοῦ Σεβ. Μητρ. Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου ὅτι στό Πόρτο Ἀλέγκρε καί στό Πουσάν οὐσιαστικῶς δέν ἔγινε τίποτα ἀντορθόδοξο, φαίνεται ἀπό τήν τοποθέτηση τόσο τοῦ συγχρόνου ἁγίου γέροντος τῆς ἀδελφῆς Ἁγιοσαββιτικῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί καθηγητοῦ τῆς Δογματικῆς καί Οἰκουμενικοῦ Διδασκάλου τοῦ Ὁσίου καί Θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Ἰουστίνου Πόποβιτς, ὅσο καί τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Σάμου κυροῦ Εἰρηναίου ἐπί τοῦ θέματος.
Λέει ὁ Ὅσιος Ἰουστίνος : «Ἦτο ἄραγε ἀπαραίτητον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, αὐτό τό πανάχραντον Θεανθρώπινον σῶμα καί ὀργανισμός τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, νά ταπεινωθῆ τόσον τερατωδῶς, ὥστε οἱ ἀντιπρόσωποί της, Θεολόγοι, ἀκόμη καί Ἱεράρχες, νά ἐπιζητοῦν τήν ὀργανωτικήν μετοχήν καί συμπερίληψιν εἰς τό «Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν»; Ἀλλοίμονον, ἀνήκουστος προδοσία»[19].
Καί ὁ Σεβ. Μητρ. Σάμου κυρός Εἰρηναίος τονίζει : «Ἐφ' ὅσον ἡ πρεσβυγενής Ὀρθόδοξος Ἀνατολική Ἐκκλησία πιστεύει, κατά τό Σύμβολον τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως, ὅτι αὐτή εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἐστάθη ἀκλόνητος εἰς τήν ἱστορικήν Της πορείαν μεταβιβάζουσα διά μέσου τῶν αἰώνων μέχρι σήμερον διά τῆς ἱερωσύνης, διά τῶν ἐπισκόπων Της, τήν ὕπαρξίν Της, τούς θείους χαρακτήρας Της, ὡς ὥρισαν οἱ θεῖοι ἀπόστολοι, ὁ μέγας τῶν ἐθνῶν ἀπόστολος Παῦλος καί ἡ ἀδιάκοπος χορεία τῶν ἁγίων Πατέρων, ΑΔΥΝΑΤΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΣΧΕΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ (ἔτσι ὀνομαζόταν τότε τό «Π.Σ.Ε.»), τό ὁποῖον ἀναζητεῖ νά εὕρη τήν μίαν, ἁγίαν Ἐκκλησίαν. Ἐάν μετεῖχεν εἰς αὐτό ὡς ὀργανικόν μέλος, θά ἐβεβαίωνεν, ὅτι ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ὅτι αὐτή εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, συμφώνως πρός τήν γνησιότητα τῆς Ὀρθοδόξου χριστιανικῆς πίστεως καί τήν ἀκεραιότητα τῆς δογματικῆς μας παραδόσεως»[20].
[1] Ὀρθόδοξος Τύπος, ἀ.φ. 2033, 1 Αὐγούστου 2014.
[2] 2-8-2014 Το "Άβατον" του Αγίου Όρους δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, http://katanixis.blogspot.gr/
[3] 2-8-2014 Ὁ Γραμματέας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἀπαντᾶ στά μυθεύματα περί κατάργησης τοῦ ἀβάτου τοῦ Ἁγ. Ὄρους ''Δέν ἐτέθη τέτοιο θέμα στό παγκόσμιο συμβούλιο ἐκκλησιῶν'', http://www.
[4] 2-8-2014 Μεσσηνίας Χρυσόστομος : Μυθεύματα καί κατασκευάσματα τῆς φαντασίας τά περί ἄρσης τοῦ ἀβάτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους,http://www.amen.gr/
[6] http://katanixis.blogspot.
[7] Ὑπόμνημα πέντε Μητροπολιτῶν κατά τῶν ἀποφάσεων τοῦ Π.Σ.Ε. ἐν Πουσάν, 30-4-2014, http://katanixis.blogspot.gr/
[8]ΑΡΧΙΜ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ, «Ἡ πορεία τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου μέ βάση τήν ὀρθόδοξη πατερική διδασκαλία καί τήν δογματική ἐκκλησιολογική συνείδηση», Ἐν Συνειδήσει˙ Οἰκουμενισμός˙ ἱστορική καί κριτική προσέγγιση, ἔκδ. Ι.Μ.Μεγ.Μετεώρου, Ἅγια Μετέωρα, Ἰούνιος 2009, σ. 21
[9] Σύναξη Κληρικῶν καί Μοναχῶν, ««Οὐκ ἐσμέν τῶν Πατέρων σοφώτεροι»˙ ἀναίρεση τῆς ἐπιχειρηματολογίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ ἀφορμή τήν ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στή Μεγίστη Λαύρα», Φώτης Κόντογλου, ἔκδ. Σύναξη Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν, Τρίκαλα, Χριστούγεννα 2011, σσ. 73-74 καί Ὀρθόδοξος Τύπος (2-12-2011) 6 καί Θεοδρομία ΙΓ΄ (Ὀκτώβριος-Δεκέμβριος 2011) 629
[10] Ὅ.π., σ. 76 καί Ὀρθόδοξος Τύπος (2-12-2011) 6 καί Θεοδρομία ΙΓ΄ (Ὀκτώβριος-Δεκέμβριος 2011) 631).
[11] http://www.
[12] http://www.
[13] http://www.
[14] http://www.
[15] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ἐπιστολή γιά τά πεπραγμένα τοῦ Π.Σ.Ε. στό Πουσάν τῆς Νοτίου Κορέας, 10-2-2014,http://www.imp.gr/images/
[16] World Council of Churches, Unity Plenary, WCC 10th Assembly, 5 November 2013, https://www.youtube.com/watch?
World Council of Churches, WCC 10th Assembly Madang Live 8, http://www.youtube.com/watch?
World Council of Churches, Opening Plenary, WCC 10th Assembly, http://www.youtube.com/watch?
World Council of Churches, Opening Plenary, WCC 10th Assembly, http://www.youtube.com/watch?
[17] World Council of Churches, Evening Prayer, 31 October, WCC 10th Assembly, http://www.youtube.com/watch?
[18] World Council of Churches, Morning Prayer, 5 November, WCC 10th Assembly, http://www.youtube.com/watch?
[19] ΟΣΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί ὁ Οἰκουμενισμός, Θεσ/κη 1974, σ. 224,http://www.
[20] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΣΑΜΟΥ ΚΥΡΟΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ, Ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλληνική Ἐκκλησία καί τό Οἰκουμενικόν Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν, Ἀθήναι 1952, σσ. 10-11, http://katanixis.blogspot.gr/
1 σχόλιο:
Καλό θα ήταν ο μητροπολίτης Μεσσηνίας αντί να χρησιμοποιεί "βαρύγδουπες" εκφράσεις σε βάρος όσων αντιτίθενται στα όσα, προδοτικά της Ορθοδοξίας, λαμβάνουν χώρα εντός των πλαισίων της συμμετοχής της Εκκλησίας της Ελλάδος στο παναιρετικό ΠΣΕ να συντάξει μία απάντηση στην καταλυτική, εξουθενωτική και άκρως τεκμηριωμένη κριτική που ασκήθηκε απ την πλευρά έξι συνεπισκόπων του.
Είναι άραγε εις θέσιν να επιχειρήσει κάτι τέτοιο;
Μάλλον όχι! Και τούτο γιατί με την προαναφερθείσα επισκοπική κριτική της συντελεσθείσης προδοσίας της Ορθοδοξίας κάθε άλλο παρά καταλείπεται έστω και ελάχιστη δυνατότητα στοιχειοθετήσεως και εκφοράς ουσιώδους αντιρρητικού λόγου στους αντιφρονούντες.
Στερούμενοι, λοιπόν, επιχειρημάτων καταφεύγουμε σε ανοίκειες λέξεις και φράσεις σε βάρος των ενισταμένων χωρίς, κατ αυτόν τον τρόπο, να αντιλαμβανόμαστε ότι υφίσταται καθίζηση το επισκοπικό κύρος.
Λ.Ν.
Δημοσίευση σχολίου