Αναφορά στη νιτσεϊκή προσέγγιση του Χριστιανισμού

Νίτσε

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 17η Νοεμβρίου 2014

ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗ ΝΙΤΣΕΪΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

(Σχολιασμός σχετικού δημοσιεύματος)

Είναι φανερό πως οι σύγχρονοι πολέμιοι του Χριστιανισμού «αναμασούν» κατά τρόπο δουλικό τις αντιχριστιανικές πρακτικές και τα επιχειρήματα των αρχαίων εχθρών της Εκκλησίας και της χριστιανικής πίστεως. Τέτοιοι υπήρξαν κυρίως από το χώρο της ελληνικής φιλοσοφίας, οι οποίοι διακατεχόμενοι από έναν απίστευτο εγωκεντρισμό και μια πρωτοφανή ιδεολογική αυτάρκεια, «είδαν» τον εύρωστο ανερχόμενο Χριστιανισμό ως τη σοβαρότερη απειλή για τη γερασμένη αρχαία ειδωλολατρία και την παρηκμασμένη στα ελληνιστικά και ρωμαϊκά χρόνια φιλοσοφία. Μια από τις κατηγορίες και τους χαρακτηρισμούς από μέρους των εθνικών φιλοσόφων κατά του Χριστιανισμού ήταν ότι δήθεν εμφανίστηκε στις τάξεις των δούλων και των ασήμαντων ανθρώπων.

Ότι καλλιεργήθηκε και προωθήθηκε από μη φιλοσόφους και ως εκ τούτου ήταν ανάξια πίστη για τους ανθρώπους της «ανώτερης τάξης». Κύριοι εκφραστές αυτής της πρακτικής οι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι Κέλσος και Πορφύριος, όπως και ο θλιβερός αυτοκράτορας Ιουλιανός ο Παραβάτης (361-363). 

   Αφορμή για την ανακοίνωσή μας αυτή πήραμε από ένα δημοσίευμα της εφημερίδος «Το Ποντίκι» (30-10-2014), με τίτλο: «ΤΑΠΕΙΝΑ ΑΠΟΒΡΑΣΜΑΤΑ ΨΕΥΤΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΕΝΟΚΕΦΑΛΙΑΣ», όπου γίνεται παρουσίαση της μετάφρασης του βιβλίου του Νίτσε «OΑντίχριστος» στα ελληνικά. Ο παρουσιαστής – σχολιαστής κ. Ξενοφών Μπρουντζάκης, ο οποίος παραθέτει εν συντομία και το «πνεύμα» του γερμανού φιλοσόφου και δίνει το στίγμα και της δικής του στάσεως απέναντι στον Χριστιανισμό, απόλυτα ταυτισμένο με τον νιτσεϊσμό.

Ο Fr. Nietzsche (1844-1900), όπως είναι γνωστό ανήκει στους μεγάλους διανοητές του 19ου αιώνα, ο οποίος διαμόρφωσε δική του φιλοσοφική σκέψη και επέδρασε σε μεγάλο βαθμό στην σύγχρονη φιλοσοφία. Ο ίδιος υπήρξε συνειδητός άθεος και σφοδρός πολέμιος του Χριστιανισμού, όχι όμως και της αρχαιοελληνικής ειδωλολατρικής θρησκείας, της οποίας υπήρξε θαυμαστής και ιδιαίτερα του διονυσιασμού. Είναι ο πλέον κραυγαλέος κήρυκας του «θανάτου του Θεού» και ο πλέον μανιώδης αντιχριστιανός συγγραφέας των νεωτέρων χρόνων.

  Ένα από τα συγγράμματά του είναι και «OΑντίχριστος», το οποίο, όπως προαναφέραμε, μετάφρασή του, παρουσιάζει η παραπάνω εφημερίδα στα ελληνικά. Ο σχολιαστής μας πληροφορεί πως «O “Αντίχριστος” είναι το τελευταίο κείμενο που έγραψε ο φιλόσοφος (1888) πριν βυθιστεί στα σκοτάδια της άνοιας και στους λαβύρινθους της τρέλας, έτσι που να μοιάζει, όπως και τα άλλα κείμενα της εποχής (τέλη της δεκαετίας του 1880), με έναν διονυσιακό επίλογο στη συγκλονιστική πνευματική του πορεία». Είναι ευνόητο ότι ο σχολιογράφος, ίσως χωρίς να το θέλει, δίνει το στίγμα των παρορμήσεων του φιλοσόφου συγγραφέα. Συνέγραψε, καθόλου τυχαία, τον «Αντίχριστο» λίγο πριν παραφρονήσει. Που σημαίνει ότι είναι αποτυπωμένος σε αυτό όλος ο εσωτερικός κόσμος και τα εσώψυχά του.

  Μέσα από τις ιδεολογικές του παρορμήσεις έγραψε το συγκεκριμένο έργο ο Νίτσε, αφού είχε «διακηρύξει» πρωτύτερα τον «θάνατο του Θεού». Μας δίδει έτσι το έναυσμα να ερευνήσουμε και να διαπιστώσουμε τις «αλήθειες» που κρύβονται κάτω από αυτά. Να δούμε καλλίτερα ποιός είναι ο «θεός» που «πέθανε» και είναι οριστικά «νεκρός» και τον οποίο «εμείς (οι ευρωπαίοι χριστιανοί) τον σκοτώσαμε», όπως «διακήρυξε» ο γερμανός φιλόσοφος. Αφού, όπως παρατηρεί ο π. Β. Γεωργόπουλος, επικ. Καθηγητής Α.Π.Θ. «η ελευθερία του ανθρώπου, σύμφωνα με τον Νίτσε, προϋποθέτει το θάνατο του Θεού» (Η κριτική του Νίτσε εναντίον του Χριστιανισμού, Εφημ. Ορθόδοξος Τύπος, 31-10-2014). Είναι γεγονός, όπως συνεχίζει ο π. Βασίλειος Γεωργόπουλος, «Θεμέλιο της κριτικής του υπήρξε η λανθασμένη αντίληψη περί Χριστιανισμού, που είχε μορφώσει, στην οποία συνέβαλε, συν τοις άλλοις, η αιματηρή ιστορία της Ευρώπης, ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία των θρησκευτικών πολέμων, η απόμακρη και σκληρή εικόνα περί Θεού, που είχε δομήσει η Δυτική θεολογία, Ρωμαιοκαθολική και Προτεσταντική».

  Τόσο ο Νίτσε, όσο και ολόκληρη η ευρωπαϊκή διανόηση γνώρισε και γαλουχήθηκε με τον παραφθαρμένο χριστιανισμό, την αντίχριστη παπική και προτεσταντική εκδοχή του. Έναν «χριστιανισμό» ύβρη κατά του αυθεντικού Χριστιανισμού και κατά του ιδίου του Χριστού. Από τότε που αποσχίστηκε η δυτική «εκκλησία», από τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, υιοθέτησε πλήθος αιρετικών κακοδοξιών και μεταβλήθηκε σε εγκόσμιο υπερ-κράτος και ο επίσκοπός της σε «αντιπρόσωπο του Χριστού στη γη»,«πρώτος» της οικουμένης και «φορέας και διαχειριστής» όλων των εξουσιών, σφετεριστής της εξουσίας του Χριστού (Ματθ.28,18) και «αλάθητος», σφετεριστής του ρόλου του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία (Ιωάν.16,13). Ο πάπας λοιπόν στήριξε ολόκληρη την κοσμική του εξουσία και τις απίστευτες αυθαιρεσίες του στην αυθεντία της χριστιανικής διδασκαλίας, αφού τις διαστρέβλωσε σε απόλυτο βαθμό. Ο σκοτεινός και εφιαλτικός ευρωπαϊκός μεσαίωνας, η «Ιερά Εξέταση», οι σταυροφορίες, οι θρησκευτικοί πόλεμοι, οι συστηματικές γενοκτονίες (νύχτες Αγίου Βαρθολομαίου, 800.000 Ορθοδόξων Σέρβων, εγκλήματα Ουνιτών, σύγχρονα εγκλήματα στην Ουκρανία, τα οικονομικά σκάνδαλα, η αποικιοκρατία, η γένεση του καπιταλισμού, είναι μερικά από τα φρικώδη γεγονότα, τα οποία κληροδότησε ο Παπισμός, μαζί με την απόφυσή του τον προτεσταντισμό στην Ευρώπη. Επιπλέον ο Σχολαστικισμός απογύμνωσε την χριστιανική διδασκαλία από κάθε ίχνος Θείας Αποκάλυψης και έπλασε μια ανθρώπινη αντίληψη για το Θεό, τον άνθρωπο και τον κόσμο, η οποία ήρθε αρωγός να στηρίξει την παπική εξουσία και να ικανοποιήσει το πεπερασμένο ανθρώπινο λογικό.

Όλα αυτά τα απέρριψε, όπως ήταν φυσικό, η ευρωπαϊκή διανόηση. Οι ανόητοι Σχολαστικισμοί, οι οποίοι ικανοποιούσαν προσωρινά (κατά τον σκοτεινό μεσαίωνα) το ανθρώπινο λογικό, δεν έγιναν δεκτοί. Ιδιαίτερα απορρίφτηκαν οι περί Θεού μεσαιωνικές δοξασίες του παπισμού και επειδή δεν υπήρχε ίχνος της Θείας Αποκάλυψης στη Δύση για να καλύψει τα μεταφυσικά κενά των ευρωπαίων, απορρίφτηκε και αυτή η ίδια η ύπαρξη του Θεού. Πάνω στα ερείπια του παραχαραγμένου παποπροτεσταντικού χριστιανισμού οικοδομήθηκε ο άθεος ευρωπαϊκός ουμανισμός, ο οποίος διαχώρισε πλήρως τη θέση του από τη νοσηρή ευρωπαϊκή θρησκευτικότητα. Έτσι ο Νίτσε «κήρυξε» στα 1882 «το θάνατο του Θεού», ενός «θεού», ο οποίος είχε εκπνεύσει προ πολλού στη γηραιά ήπειρο.

  Αλλά η ευρωπαϊκή διανόηση έφτασε και σε άλλες ακρότητες. Στον «Αντίχριστο» ο Νίτσε έγραψε, ότι «ο Χριστιανισμός είναι ο ξεσηκωμός κάθε έρποντος κατά του υψηλού…». Αποκαλεί επίσης τους χριστιανούς«ταπεινά αποβράσματα ψευτιάς και στενοκεφαλιάς», φέρνοντας στην επιφάνεια τις συκοφαντίες των αρχαίων αντιχριστιανών φιλοσόφων. Αυτή η θεώρηση έχει την εξήγηση της. Ηπαποπροτεσταντική θρησκοληψία είχε καλλιεργηθεί στακατώτερακοινωνικά στρώματα, στους αγραμμάτους, στους φτωχούς και τους χωρικούς. Αυτοί ήταν τα στηρίγματα του πάπα και των ποικιλώνυμων προτεσταντών αιρεσιαρχών. Γι’ αυτό και οι αθεϊστές διανοούμενοι σύνδεσαν τον Χριστιανισμό με την ασημαντότητα. Θεώρησαν τους Χριστιανούς ως αφελείς και τον Χριστιανισμό ως αντίποδα της επιστήμης, του πολιτισμού και της προόδου. Και αυτό έχει την εξήγησή του, αν μελετήσει κάποιος την εχθρότητα της παπικής «εκκλησίας» κατά της επιστήμης και των επιστημών. Φτάνει να θυμηθούμε τους διωγμούς του Γαλιλαίου. Γι’ αυτό και ο Νίτσε φτάνει σε απίστευτους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τον Χριστιανισμό και τους Χριστιανούς.

 Θεωρούμε ότι η Αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία, η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, η αληθινή Εκκλησία του Χριστού, η Οποία διατηρεί απαραχάρακτη την Θεία Αποκάλυψη και κατέχει τη σώζουσα χάρη και αλήθεια, βρίσκεται παρασάγγες μακριά από τη νοσηρή ευρωπαϊκή χριστιανοσύνη. Κι’ αυτό διότι εκείνη δε διέσωσε τίποτε από την αγιογραφική και αγιοπατερική διδασκαλία της αρχαίας Εκκλησίας. Πιστεύουμε ακράδαντα πως ό, τι κακό βιώνει ο σύγχρονος δυτικός κόσμος οφείλεται στον παραχαραγμένο χριστιανισμό του Παπισμού και του γνήσιου τέκνου του, του Προτεσταντισμού. Έχουμε τη βεβαιότητα ότι τα σύγχρονα μεγάλα και ανυπέρβλητα προβλήματα της ανθρωπότητας είναι απότοκα του παραχαραγμένου δυτικού Χριστιανισμού.

Υπό αυτή την προοπτική δεν δικαιώνουμε σε καμιά περίπτωση την ευρωπαϊκή αντιχριστιανική διανόηση, αλλά τη δικαιολογούμε μέχρι το σημείο της άγνοιας του αυθεντικού και ανόθευτου Χριστιανισμού. Την ελέγχουμε όμως γιατί δεν έψαξε να τον βρει, στην Ορθοδοξία μας. Να ανακαλύψει σε αυτή τον αληθινό Τριαδικό Θεό, τον Οποίο μας αποκάλυψε ο σαρκωμένος Υιός Του και ο Οποίος δεν έχει καμιά σχέση με τον ειδωλικό «Θεό» της δυτικής χριστιανοσύνης, τον σαδιστή και άτεγκτο τιμωρό των δικανικού τύπου παραβάσεων, το «δεκανίκι» της εξουσίας των ισχυρών. Ο Θεός της Ορθοδοξίας μας είναι ο στοργικός μας Πατέρας, όπως τον παρουσίασε ο Χριστός στην περίφημη παραβολή του «ασώτου υιού» (Λουκ.15,11-24), Θεός απείρου αγαθότητας, αγάπης, ελέους, οικτιρμών και δικαιοσύνης. Να διαπιστώσουν επίσης ότι οι αυθεντικοί Χριστιανοί της Ορθοδοξίας μας, δεν είμαστε «ταπεινά αποβράσματα ψευτιάς και στενοκεφαλιάς», αλλά εν δυνάμει και πορεία ολοκληρωμένες προσωπικότητες «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ.4,17). 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών