ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΑΝΟΙ
Το έργο του δημοσιογράφου είναι έργο κοινωνικό, έργο που αποβλέπει στο όφελος της κοινωνίας, με μια λέξη λειτούργημα. Αποκαλούν τη δημοσιογραφία τέταρτη εξουσία, αλλά σήμερα έχει αναβαθμισθεί σε πρώτη, αν όχι σε απόλυτη εξουσία! Τουλάχιστο στον ελλαδικό χώρο αυτό παρατηρείται συχνά. Διότι ορισμένες φορές –και αυτές είναι δυστυχώς συχνές στον τόπο μας –λείπει από κάποιους κύκλους της δημοσιογραφίας μας η ευαίσθητη ισορροπία ανάμεσα στην κοσμιότητα και το «θα λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη».
Κάποιοι δημοσιογράφοι που εργάζονται σε συγκροτήματα με μεγάλα οικονομικά συμφέροντα ή άλλοι που εργάζονται σε δημοσιογραφικά κανάλια, δίνουν στο λαό την εντύπωση ότι πληρώνονται για να τον παραπληροφορούν ή για να εκφράζουν τη γνώμη των αφεντικών τους, και όχι για να αποκαλύπτουν την αλήθεια. Σπάνια ν’ακούσουμε μια ελεύθερη φωνή.
Οι προβληματισμοί αυτοί μας δημιουργήθηκαν, καθώς διαβάζαμε τον τελευταίο καιρό τις θέσεις δημοσιογράφων για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο –που τελικά ψηφίστηκε, φιμώνοντας την έκφραση γνώμης ή απόψεως για καίρια θέματα ηθικής και οικογενειακής συμπεριφοράς –προς εντροπήν της δημοκρατίας και της ελευθερίας!
Ορισμένοι Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος, έχοντας βαθύτατη συναίσθηση του χρέους τους απέναντι Θεού και ανθρώπων, τοποθετήθηκαν ψύχραιμα, αντικειμενικά, ορθόδοξα, αγιογραφικά κατά του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, πριν ακόμη αυτό ψηφισθεί. Κάλεσαν τους βουλευτές να αρθούν στο ύψος της αποστολής τους και να το καταψηφίσουν. Πως τους αντιμετώπισαν όμως κάποιοι δημοσιογράφοι μας; Εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία, άρχισαν εναντίον τους «πυρ ομαδόν»! Ένας τους αποκάλεσε «αχαρακτήριστους μητροπολιτάδες, οι οποίοι ξεχνώντας το ¨αγαπάτε αλλήλους¨ θέλουν να μας πείσουν»… τη συνέχεια δεν μπορούμε να τη γράψουμε γιατί κινδυνεύουμε!... Ένας άλλος, διαφωνώντας με τη γνώμη δυο ιεραρχών, αποκάλεσε τον ένα «κρυπτορατσιστή»και «γραφικό»! Σημείωνουμε πως ο μεν πρώτος είναι δεινός νομικός και έγκριτος θεολόγος, ο δε άλλος καθηγητής Πανεπιστημίου.
Άλλος, δήθεν «ρέκτης» της δημοσιογραφίας, μιλώντας για … «δύο φωνές της Ιεραρχίας», έγραψε: «Στο πλαίσιο αυτό, στους κόλπους της Ιεραρχίας, χαρτογραφείται μια μικρή ομάδα ακραίων συντηρητικών(…) . Πρόκειται για τους μητροπολίτες Πειραιώς Σεραφείμ, Καλαβρύτων Αμβρόσιο, Γόρτυνος Ιερεμία, Μεσογαίας Νικόλαο, Δρυϊνουπόλεως , Πωγωνιανής και Κονίτσης Ανδρέα, Αιτωλοακαρνανίας Κοσμά και Κυθήρων Σεραφείμ, οι οποίοι μάλιστα ήταν εκείνοι που ετάχθησαν ευθέως κατά ρυθμίσεων του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου. Πρόκειται για ιεράρχες, η ευρύτερη στάση των οποίων άλλοτε προβληματίζει (…) και άλλοτε προκαλεί σκωπτικά σχόλια. Ενδεικτικά, πολλοί χαρακτηρίζουν τον Μεσογαίας Νικόλαο «δυσάρεστη έκπληξη», καθώς θεωρούν ότι οι σπουδές του ( σε Χάρβαρντ, ΜΙΤ) δεν δικαιολογούν τις ακραίες τοποθετήσεις του» .
Αχαρακτήριστοι, λοιπόν, κρυπτορατσιστές, αντισημίτες, γραφικοί, ακραίοι συντηρητικοί, προβληματικοί, άξιοι για σκωπτικά σχόλια οι Ορθόδοξοι Ιεράρχες, που μίλησαν καθαρά και ευθέως και υποστήριξαν την ευαγγελική αλήθεια και τον αιώνιο και σωτήριο νόμο του Θεού. Άνθρωποι χωρίς αγάπη, αφού ξέχασαν το «αγαπάτε αλλήλους»! Εύγε στους δημοσιογράφους, που, μη έχοντας επιχειρήματα ν’ αντιτάξουν στις θέσεις των Ιεραρχών μας, καταδέχονται να ευτελίσουν τη δημοσιογραφία, χρησιμοποιώντας πεζοδρομιακή γλώσσα.
Αγνοούμε τι και πόση μόρφωση διαθέτουν οι ως άνω τιμητές των Επισκόπων, οι οποίοι – σημειωθήτω- δεν είναι μόνον ακατηγόρητοι, σώφρονες, με μόρφωση ανώτατη και μεταπτυχιακές σπουδές, αλλά και απολαμβάνουν σεβασμό από το ποίμνιό τους, και όλους τους πιστούς του ελλαδικού χώρου και αυτών των εκτός Ελλάδος Ορθοδόξων.
Είναι όχι απλώς θλιβερό, αλλά τραγικά απελπιστικό το να σκέφτεται ο πολίτης της χώρας αυτής ότι προσπαθούν να τον ποδηγετήσουν κάποιοι ανάξιοι δημοσιογράφοι• ή που θέλουν να ονομάζονται δημοσιογράφοι. Και οι οποίοι μπροστά στις μεγάλες, τις γιγάντιες μορφές των υβριζόμενων ιεραρχών είναι απλώς νάνοι.
Νάνοι ως προς τον τρόπο του σκέπτεσθαι και του κρίνειν. Διότι δεν διερωτώνται, όπως πρόσφατα διερωτήθηκε ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Σερβίας κ. Ειρηναίος, «γιατί η προστασία κάποιων προσωπικών δικαιωμάτων θα πρέπει να επιτυγχάνεται με την ταπείνωση και την καταπάτηση ηθικών αξιών, που διακατέχουν τη συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητος;» (βλ. ιστότοπος: «Ρομφαία» 23.9.2014).
Αυτός ο στοιχειώδης και βασικός συλλογισμός, ο οποίος λείπει δυστυχώς από ορισμένους αυτοπροβαλλόμενους δημοσιογράφους μας, κάνει τον σκεπτόμενο πολίτη τούτης της χώρας να αναρωτηθεί για το επίπεδο της μορφώσεως της παιδείας, του ήθους και των γνώσεών τους. Φαίνεται όμως ότι τέτοιο επίπεδο εκτιμάται όχι λίγο από τους εργοδότες τους…
ν.π.β.
Η Δράση μας, τεύχος 524, Δεκέμβριος 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου