Αρχιμ. Παύλος Δημητρακόπουλος. Ερμηνευτικά σχόλια στις Πράξεις των Αποστόλων (10)

Δείτε και Μέρος 1ο, Μέρος 2ο, Μέρος 3ο, Μέρος 4ο, Μέρος 5ο, Μέρος 6ο, Μέρος 7ο,Μέρος 8ο, Μέρος 9ο.

Εν Πειραιεί τη 8η Μαΐου 2015

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

Ερμηνευτική ανάλυση της αποστολικής περικοπής της Κυριακής της Σαμαρείτιδος.

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

(10ον)

Συνεχίζοντες την ερμηνευτική ανάλυση της αποστολικής περικοπής της Κυριακής της Σαμαρείτιδος και σαν συνέχεια των όσων εσημειώσαμε στην προηγούμενη δημοσίευση, προχωρούμε στην ερμηνεία των επομένων στίχων της περικοπής.

23 «Ος παραγενόμενος και ιδών την χάριν του Θεού εχάρη, και παρεκάλει πάντας τη προθέσει της καρδίας προσμένειν τω Κυρίω». Ο Βαρνάβας όταν ήρθε στην Αντιόχεια και είδε την Χάρη του Θεού, που υπήρχε πλούσια μέσα στις ψυχές των πιστευσάντων, αυτό δε φαινόταν από την όλη ζωή και πολιτεία τους, χάρηκε. Είδε την ενότητά τους, την αγάπη τους, την ευλάβειά τους στις λατρευτικές συνάξεις, στην μελέτη του λόγου του Θεού, στον ζήλο τους να καλλιεργήσουν τις ψυχές των και να προκόψουν πνευματικά. Είδε την Χάρη στις οικογένειές τους, στις κοινωνικές μεταξύ τους σχέσεις, την ζωντανή παρουσία του Θεού ανάμεσά τους. «Και παρεκάλει πάντας τη προθέσει της καρδίας προσμένειν τω Κυρίω». Προέτρεπε όλους, να μένουν αφοσιωμένοι και προσκολλημένοι στον Κύριο. Και όχι μόνο τους προέτρεπε, αλλά και τους στήριζε, τους παρηγορούσε, τους καλλιεργούσε πνευματικά και έτσι ολοκλήρωνε το έργο, που άρχισαν οι άλλοι ευαγγελιστές. Επεδίωκε να προκόψουν ακόμη περισσότερο, να εδραιωθούν και να τελειοποιηθούν ακόμη περισσότερο, διότι η πνευματική πρόοδος και ανάβασις δεν έχει τελειωμό, δεν έχει τέρμα. Ο Βαρνάβας είχε αυτό το ιδιαίτερο χάρισμα της πνευματικής οικοδομής και της πνευματικής καλλιέργειας των πιστών. Ήταν πολύ κατάλληλος, όχι για να ιδρύει εκκλησίες, αλλά για να πηγαίνει σε εκκλησίες που ίδρυσαν άλλοι και να τις στηρίζει. Δεν έχει αξία στο έργο της Εκκλησίας μόνον εκείνος που φυτεύει, αλλά και εκείνος που ποτίζει, όπως λέγει στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του ο απ. Παύλος.

 24 «Ότι ην ανήρ αγαθός και πλήρης Πνεύματος Αγίου και πίστεως και προσετέθη όχλος ικανός τω Κυρίω». Ο Βαρνάβας χάρηκε για το πλήθος των Εβραίων, που  πίστεψαν και έγιναν μέλη της Εκκλησίας, διότι ήταν «ανήρ αγαθός και πλήρης Πνεύματος Αγίου και πίστεως». Δηλαδή ήταν άνθρωπος απονήρευτος, (αυτό σημαίνει αγαθός), ευθύς, ειλικρινής, άπλαστος, άνθρωπος που ποθούσε πολύ την σωτηρία των ανθρώπων. Αλλά δεν ήταν μόνον αγαθός, ήταν και πιστός. Είχε θερμή πίστη και αγάπη στον Κύριο, που γινόταν φανερή από τα έργα του, από την όλη ζωή του. Τέλος είχε και ένα τρίτο, ανώτερο από όλα. Ήταν πλήρης Πνεύματος αγίου, ήταν γεμάτος με Πνεύμα άγιο. Την ίδια αυτή φράση συναντήσαμε και στον πρωτομάρτυρα Στέφανο. Όπως εκείνος, έτσι και ο Βαρνάβας ήταν κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο γεμάτος με Πνεύμα άγιο, αφού όλοι όσοι βαπτίζονταν έπαιρναν Πνεύμα άγιο. Ήταν όργανο του αγίου Πνεύματος, είχε τους καρπούς του αγίου Πνεύματος, ήταν δοσμένος πέρα για πέρα στο έργο της Εκκλησίας, στην καλλιέργεια των πιστών. Και αυτό το Πνεύμα το άγιο έκανε και την αγαθότητά του ακόμη πιο μεγάλη και λαμπρή και την πίστη του ακόμη πιο δυνατή, ενώ χωρίς αυτό, όση αγαθότητα και αν έχει ο άνθρωπος και όσα άλλα φυσικά χαρίσματα, δεν μπορούν αυτά από μόνα τους να σώσουν τον άνθρωπο. «Και προσετέθη όχλος ικανός τω Κυρίω». Ο Βαρνάβας μόλις ήρθε στην Αντιόχεια, μπήκε αμέσως στη δουλειά. Άρχισε με ζήλο να εργάζεται στο έργο της ιεραποστολής, να κηρύττει το ευαγγέλιο, να στηρίζει και να οικοδομεί όσους είχαν ήδη πιστέψει και βαπτισθεί. Το αποτέλεσμα ήταν να πιστέψει ένα καινούργιο μεγάλο πλήθος ανθρώπων κοντά στο πλήθος που είχαν ήδη πιστέψει προηγουμένως. Έτσι συμπληρώνει και ολοκληρώνει το έργο των πρώτων ιεραποστόλων, των Κυπρίων και Κυρηναίων, που πρώτοι άρχισαν να ευαγγελίζονται στην Αντιόχεια.

25 «Εξήλθε δε εις Ταρσόν ο Βαρνάβας αναζητήσαι Σαύλον, και ευρών αυτόν ήγαγεν αυτόν εις  Αντιόχειαν». Εδώ φαίνεται το πνευματικό μεγαλείο του Βαρνάβα, που είναι μια πλούσια πνευματική κληρονομιά για όλους τους ποιμένες και διδασκάλους της εκκλησίας. Όταν είδε αυτή την αύξηση του αριθμού των πιστών, κατάλαβε ότι οι δυνάμεις του δεν επαρκούν. Βέβαια έχει Πνεύμα άγιο, είναι απεσταλμένος της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, ωστόσο όμως βλέπει τον εαυτό του να μην επαρκεί στο έργο, να μη φθάνουν οι δυνάμεις του για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της μεγάλης αυτής διακονίας. Και σαν ταπεινός που ήταν, σκέφθηκε ότι στην προκειμένη περίπτωση χρειάζεται ένας άνθρωπος, που να είναι ικανότερος και καταλληλότερος από αυτόν. Και ποιός είναι αυτός; Θυμήθηκε τον Σαύλο, αυτόν που κάποτε ο ίδιος τον πήρε από το  χέρι και τον έφερε στους αποστόλους και τους βεβαίωσε, ότι μετανόησε ειλικρινά και πρέπει να τον δεχθούν. Αλλά οι χριστιανοί εκεί άκουγαν για Σαύλο και φοβούνταν, όλοι τον έτρεμαν, δεν του είχαν καμιά εμπιστοσύνη. Είδε λοιπόν ο Παύλος, ότι το κλίμα στην Ιερουσαλήμ δεν τον σηκώνει. Διότι ναι μεν ο Βαρνάβας εγγυήθηκε, αλλά οι περισσότεροι ήταν ακόμη τρομαγμένοι.  Έτσι αποφάσισε και έφυγε και πήγε στην πατρίδα του την Ταρσό της Κιλικίας, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Και εκεί συνέχισε να εργάζεται αθόρυβα το έργο της ιεραποστολής, διότι (όπως αναφέρει στην προς Γαλάτας επιστολή του), οι απόστολοι στα Ιεροσόλυμα, δεν ήξεραν που βρίσκεται και τι έργο κάνει.

 Τώρα λοιπόν που ο Βαρνάβας έχει μεγάλη ανάγκη από έναν ικανό συνεργάτη, σκέφθηκε να καλέσει τον Παύλο στην Αντιόχεια. Έφυγε λοιπόν από την  Αντιόχεια και πήγε στην Ταρσό για να τον αναζητήσει. Ήξερε ότι η πατρίδα του ήταν η Ταρσός και ότι την περίοδο εκείνη ο Παύλος ήταν εκεί και εργαζόταν ιεραποστολικά. Και μετά από πολύ κόπο και πολλές αναζητήσεις, ψάχνοντας και ρωτώντας, τελικά τον βρήκε. Και αφού τον παρακάλεσε, τον έπεισε να έρθει μαζί του στην Αντιόχεια για να τον βοηθήσει. Δεν σκέφθηκε ότι πιθανόν ο Παύλος να αναδειχθεί ικανότερος από αυτόν και να τον επισκιάσει. Δεν έχει φθόνο και ζήλεια μέσα του. Αποβλέπει μόνο στην ωφέλεια, που θα προκύψει στην Εκκλησία από την συνεργασία που θα έχει μαζί του. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, καθώς σχολιάζει τον στίχο αυτό βρίσκει αφορμή να γράψει ορισμένα συγκλονιστικά λόγια: «Ο Βαρνάβας, σαν αγαθός που ήταν και γνώριμος στον Παύλο, ήρθε να βρη τον αθλητή και να τον φέρει στους  αγώνες. Ήρθε στον στρατηγό για να του παραδώσει το στράτευμα. Ήρθε στον μονομάχο, στον λέοντα και δεν ξέρω ποιόν άλλο χαρακτηρισμό να βρω, διότι όσα και αν πω θα είναι λιγότερα από την αξία του Παύλου. Ήρθε στο κυνηγετικό σκυλί, που ακόμη και λέοντα κατατροπώνει.  Ήρθε στον ταύρο τον ισχυρό, στην φωτεινή λαμπάδα, στο στόμα που επαρκεί, για να αρδεύσει με τα νάματα της πίστεως όλη την οικουμένη».(Συνεχίζεται)