Η Ορθόδοξη Εκκλησία πάσχει από αντιδυτικισμό, σκοταδισμό, ή μισαλλοδοξία;

Εν Πειραιεί τη 9^η Μαΐου 2016

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΑΣΧΕΙ ΑΠΟ  ΑΝΤΙΔΥΤΙΚΙΣΜΟ, ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ, Ή  ΜΙΣΑΛΟΔΟΞΙΑ;

    Η νεώτερη ευρωπαϊκή κουλτούρα, γέννημα και θρέμμα του άθεου Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, βασισμένη πάνω στο δόγμα «μέτρον πάντων ο άνθρωπος», εξακολουθεί να κυριαρχεί σήμερα στο νου και στην καρδιά πλείστων όσων διανοουμένων της ελληνικής κοινωνίας.

Ο εξευρωπαϊσμός της χώρας και η δουλική απομίμηση των δυτικών προτύπων ζωής έγινε δυστυχώς το ελκυστικό σύνθημα και όραμα όλων των ελληνικών κυβερνήσεων από την εποχή των Βαυαρών του Όθωνος μέχρι σήμερα, εδώ και δύο περίπου αιώνες. Ό, τι έρχεται από την Δύση είναι μεγάλο, υψηλό και ωραίο, που πρέπει να το εγκολπωθούμε πάση θυσία, έστω και αν αυτό λέγεται νομιμοποίηση της ομοφυλοφιλίας ή της κτηνοβασίας, ενώ ό, τι προέρχεται από τον ελληνορθόδοξη παράδοση και πολιτισμό μας θεωρείται αναχρονιστικό, ξεπερασμένο, σκοταδιστικό, άξιο πάσης περιφρονήσεως. Τώρα, αν οι φίλοι μας οι ευρωπαίοι της Δύσεως μας σφίγγουν την θηλιά στο λαιμό και απειλούν την Ελλάδα με οικονομική ασφυξία με αλλεπάλληλα μνημόνια, (για να δείξουν πόσο μας αγαπούν!), αυτό είναι άλλη ιστορία, που δεν πρέπει αν μας απασχολεί. Εκείνο που πρέπει να μας απασχολεί είναι ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση και πρέπει να παραμείνει στη Δύση πάση θυσία! Φυσικά, ανάμεσα στα μεγάλα, υψηλά και ωραία, που πρέπει να εγκολπωθούμε εμείς οι έλληνες είναι και ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός, που δεν πρέπει πια να θεωρούνται ως αιρέσεις, όπως εθεωρούντο επί αιώνες, αλλ’ ως γνήσιες εκκλησίες, με τις οποίες εδώ και πολύ καιρό θα έπρεπε να ενωθούμε!

Μέσα σε μια τέτοια σκοτεινή ιδεολογική ατμόσφαιρα ζώντας και αναπνέοντας ο κατά τα άλλα συμπαθής αρθρογράφος κ. Ξενοφώντας Μπρουντζάκης, όταν πληροφορήθηκε ότι κάποιοι εκκλησιαστικοί κύκλοι τόλμησαν να γράψουν με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψή του Πάπα στην Λέσβο, μερικά ελάχιστα στοιχεία γύρω από την φοβερή αίρεση του Παπισμού, θεώρησε καθήκον του να εκτονωθεί γράφοντας ένα άρθρο στην εφημερίδα «ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ» (21.4.2016),με θέμα: «Οι σκοτεινές ρίζες του αντιδυτικισμού στη χώρα μας». Γράφει: «Οι ανατριχιαστικές αντιδράσεις μισαλλοδοξίας ορισμένων ορθόδοξων ιεραρχών φέρνουν στο φως για ακόμα μία φορά τον αβυσσαλέο σκοταδισμό του εγχώριου εκκλησιαστικού κατεστημένου, το οποίο κρατά ανοιχτούς (ανύπαρκτους) λογαριασμούς με τον καθολικισμό από την εποχή της Συνόδου της Φεράρας - Φλωρεντίας (1438-1439), της οποίας το αποτέλεσμα ήταν να ψηφιστεί η Ένωση των δύο Εκκλησιών, αλλά εξαιτίας των αντιδράσεων στην Κωνσταντινούπολη να μη γίνει πράξη ποτέ…». Ούτε λίγο ούτε πολύ η Εκκλησία, κατά τον αρθρογράφο, πάσχει από «μισαλλοδοξία», από «αβυσσαλέο σκοταδισμό» και «κρατά ανοιχτούς (ανύπαρκτους) λογαριασμούς με τον καθολικισμό», επειδή οι αποφάσεις της ψευδοσυνόδου Φεράρας – Φλωρεντίας, (1438-1439), δεν έγιναν πράξη ποτέ εξ’ αιτίας  των αντιδράσεων του λαού στην Κωνσταντινούπολη. Παρά κάτω προσθέτει: «Στη Φλωρεντία, το δίχως άλλο, χάθηκε μια τεράστιας σημασίας πολιτική δυνατότητα σωτηρίας του ελληνισμού, ώστε να μην πέσει η Ανατολική Αυτοκρατορία στα χέρια των Οθωμανών, πράγμα που θα επιτυγχάνετο μέσα από την Ένωση των Εκκλησιών και τη συνεπακόλουθη βοήθεια των δυτικών στη διάσωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας».

Δεν γνωρίζουμε αν ο κ. Μπρουντζάκης είναι βαπτισμένος Ορθόδοξος ή αν ανήκει σε άλλη χριστιανική ομολογία, ή θρησκεία. Πάντως οι παραπάνω χαρακτηρισμοί συνιστούν βαρύτατη βλασφημία κατά της Εκκλησίας, μαρτυρούν πλήρη αποξένωση από την ζωή της Εκκλησίας και πλήρη άγνοια του έργου και της αποστολής της. Η Εκκλησία ούτε μισαλλόδοξη υπήρξε ποτέ, ούτε σκοταδιστική, διότι ο ιδρυτής της, ο Ιησούς Χριστός, με την ανάστασή του απέδειξε, ότι είναι ο νικητής του θανάτου, ο ενανθρωπίσας Θεός, «η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω,14,6), «το φως του κόσμου» (Ιω.8,12). Κατ’ επέκταση και η Εκκλησία του που είναι το σώμα του Χριστού είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α΄Τιμ,3,15).Ο Χριστός και η Εκκλησία δεν μισεί τον άνθρωπο που βρίσκεται στην πλάνη και την αίρεση αλλά το ψεύδος, που είναι πνευματικό σκοτάδι, το οποίο προέρχεται από τον διάβολο. Ο Χριστός επειδή είναι «το φως του κόσμου» δεν έχει καμία σχέση με το πνευματικό σκότος και με οποιαδήποτε μορφή σκοταδισμού. Το φως και το σκότος είναι τελείως αντίθετα μεταξύ τους και το ένα αναιρεί το άλλο. Η παρουσία του φωτός διώχνει το σκότος, ενώ η παρουσία του σκότους μαρτυρεί την απουσία του φωτός.

Ο ισχυρισμός ότι δήθεν η Εκκλησία «κρατά ανοιχτούς (ανύπαρκτους) λογαριασμούς με τον καθολικισμό» δεν έχει κανένα έρεισμα, είναι πέρα για πέρα εσφαλμένος. Κατ’ αρχήν ο καθολικισμός δεν είναι εκκλησία και επομένως δεν μπορούμε να μιλάμε για «ένωση των Εκκλησιών», διότι η Εκκλησία είναι αδύνατον να ενωθεί με την αίρεση, όπως είναι αδύνατον να ενωθεί η αλήθεια με το ψεύδος, ή το φως με το σκοτάδι. Η αίρεση ως πνευματικό σκότος αποξενώνει τον άνθρωπο από το φως - Χριστό και τον οδηγεί στην απώλεια, στον πνευματικό θάνατο. Γι’ αυτό και η Εκκλησία προκειμένου να προφυλάξει τα μέλη της από τον κίνδυνο της αιρέσεως και του πνευματικού θανάτου, θεωρεί χρέος της να επισημάνει την αίρεση και να την καταπολεμήσει με κάθε τρόπο. Να αποκόψει από το σώμα της τους αμετανόητους αιρετικούς και να τους αναθεματίσει, για να μην μεταδώσουν το δηλητήριο της πλάνης και στα υπόλοιπα μέλη της, όπως ακριβώς ο χειρουργός κόβει το μέλος εκείνο του σώματος, που έχει πάθει γάγγραινα. Αυτή την τακτική κρατούσε πάντοτε η Εκκλησία διά μέσου των αιώνων και την ίδια τακτική οφείλει να κρατήσει και σήμερα  απέναντι στην αίρεση του Παπισμού. Η αποστροφή της λοιπόν προς την αίρεση του Παπισμού δεν σημαίνει ότι έχει «ανοιχτούς λογαριασμούς με τον καθολικισμό».

  Ισχυρίζεται ακόμη ότι υπήρξε τραγικό λάθος το γεγονός ότι δεν επετεύχθη η Ένωση των Εκκλησιών μετά την ψευδοσύνοδο Φεράρας – Φλωρεντίας, ότι έτσι χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία να εξασφαλίσει το Βυζάντιο στρατιωτική βοήθεια από τον Πάπα και τους δυτικούς και έτσι να σωθεί ο Ελληνισμός από την λαίλαπα των Οθωμανών. Και για να στηρίξει τον ισχυρισμό του παρουσιάζει ορισμένα ιστορικά στοιχεία της εποχής εκείνης. Κατ’ αρχήν ο συγγραφέας κάνει το βασικό λάθος να κρίνει τα εκκλησιαστικά γεγονότα με πολιτικά κριτήρια. Θέλει την Εκκλησία δούλη πολιτικών σκοπιμοτήτων. Η σωτηρία της πατρίδος για τον συγγραφέα γίνεται ύψιστος σκοπός και τοποθετείται πάνω από την αλήθεια της πίστεως. Προκειμένου να σωθεί η πατρίδα οφείλει η Εκκλησία να ενωθεί με την αίρεση, η αλήθεια με το ψεύδος. Αν γινόταν όμως αυτό τότε η Εκκλησία θα έπαυε πλέον να είναι Εκκλησία θα έχανε την αλήθεια - Χριστό και δεν θα είχε την δυνατότητα να σώσει τον άνθρωπο. Σε τελική ανάλυση θα έπρεπε η Εκκλησία να θυσιάσει την αιώνια πατρίδα, την Βασιλεία των ουρανών, για να σώσει την επίγεια πατρίδα.

Πέραν αυτών αγνοεί, ή αποσιωπά ουσιώδεις πλευρές των γεγονότων, που συνδέονται με την εν λόγω ψευδοσύνοδο και δεν παραθέτει τα γεγονότα με ιστορική αντικειμενικότητα, με αποτέλεσμα να αδικεί την αλήθεια. Ας εξετάσουμε τα πράγματα από καθαρά ιστορική σκοπιά. Ο παπικός θεσμός την εποχή εκείνη, (15^ος αιώνας), βρισκόταν σε πρωτοφανή παρακμή λόγω της προηγηθείσης «βαβυλώνιας αιχμαλωσίας» του στην Αβινιόν, (1309-1378), και των τραγικών συνεπειών του μεγάλου παπικού σχίσματος, (1378-1414). Οι μεταρυθμιστικές Σύνοδοι της Πίζας (1409), της Κωνσταντίας (1414-1418), και της Βασιλείας (1431-1449) αποδυνάμωσαν έτι περαιτέρω την παπική αυθεντία, (ενώ ενίσχυσαν τον Συνοδικό Θεσμό), και σχεδόν εκμηδένισαν την δυνατότητα να επηρεάσει ο τότε Πάπας Ευγένιος ο Δ΄ τους ηγεμόνες της Δύσεως και να τους πείσει να στείλουν στρατιωτική βοήθεια στην Ανατολή. Επί πλέον ολίγο πριν από την υπογραφή της ψευδοενώσεως της Φεράρας – Φλωρεντίας, (Ιούλιος 1439), προηγήθηκε η απόφαση της Συνόδου της Βασιλείας, (Ιούνιος 1439), να καθαιρέσει τον Πάπα Ευγένιο. Έτσι οι υποσχέσεις του Πάπα στον αυτοκράτορα Ιωάννη τον Η΄ τον Παλαιολόγο για στρατιωτική βοήθεια παρέμειναν κενό γράμμα, δεν έγιναν πράξη ποτέ. Αυτό φάνηκε και από τα γεγονότα που επακολούθησαν. Από την ψευδοένωση Φεράρας – Φλωρεντίας μέχρι την άλωση της Πόλης, (1453), μεσολάβησαν δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια. Ο Πάπας και η Δύση είχαν όλο το χρόνο μέσα σ’ αυτά τα δεκατέσσερα χρόνια να οργανώσουν μια ισχυρή στρατιωτική δύναμη και να την αποστείλουν στην Πόλη για να αποτρέψουν την άλωσή της. Ματαίως περίμενε ο αυτοκράτορας βοήθεια, η οποία δεν έφθασε ποτέ. 

  Παρά κάτω ομιλεί με πολλή καύχηση για την «ουσιαστική συμβολή των Ελλήνων στη διάδοση των αρχαίων ελληνικών γραμμάτων στον δυτικό κόσμο», την διάδοση της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη από λόγιους της Ανατολής που ήρθαν στη Δύση. Φαίνεται όμως ότι αγνοεί την σημασία και τον ρόλο της κατά πολύ αρχαιότερης φραγκολατινικής παραδόσεως, η οποία ήδη από τον 6^ο αιώνα άρχισε να εξαπλώνεται στη Δύση και να εκτοπίζει προοδευτικά την ελληνοχριστιανική παράδοση των αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων Ρωμιών της Δύσεως, που ήταν γνήσιοι Ορθόδοξοι. Αγνοεί ότι αυτή η φραγκολατινική παράδοση υπήρξε ο πρόδρομος της μετέπειτα αναπτυχθείσης Σχολαστικής Θεολογίας, (που είναι μια καρικατούρα της Ορθόδοξης Πατερικής Θεολογίας), αλλά και το υπόβαθρο του μετέπειτα αναπτυχθέντος στην Δύση Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Αποσιωπά, ή αγνοεί ότι η φραγκολατινική παραδοση κατέστη έκτοτε ο μεγάλος αντίπαλος της ελληνοχριστιανικής. Ενδεικτικά αναφέρουμε το κλασικό έργο του βασιλέως των Φράγκων Καρλομάγνου με τίτλο «Contra Grecorum», (Εναντίον των Ελλήνων). Στο έργο αυτό μπορεί να διαπιστώσει ο αναγνώστης το βαθύ μίσος του κατά των Ρωμιών και της Ορθοδοξίας μας. Ένα μίσος, που θα συνεχίζεται έκτοτε απαραμείωτο μέχρι σήμερα και θα εκφράζεται με πολλούς και ποικίλλους τρόπους, κρυφά ή φανερά, απέναντι σε ο, τιδήποτε θυμίζει Ρωμιοσύνη και Ορθοδοξία.

Το μίσος αυτό φάνηκε ξεκάθαρα σ’ όλο του το μεγαλείο στις σταυροφορίες και προ πάντων στην τέταρτη, (1204), κατά την οποία τα φραγκολατινικά στρατεύματα κατέλυσαν, διέλυσαν και κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη και όλη την Ορθόδοξη Ανατολή, με τις ευλογίες και με την άφατη χαρά του τότε Πάπα Ιννοκέντιου του Γ΄. Προχώρησαν δε σε τέτοιους βανδαλισμούς και καταστροφές στην Πόλη, που ξεπερνούν ακόμη και τις θηριωδίες των Τούρκων κατά την άλωση της Πόλης. Όπως αναφέρει ο ιστορικός Βλ. Φειδάς: «Επί τρείς ημέρες [η πόλη] εγκαταλείφθηκε στη βαρβαρική διάθεση των κατακτητών, οι οποίοι όχι μόνο λεηλάτησαν και σύλησαν τα πάντα, αλλά και εξετράπησαν σε κάθε είδους βιαιότητες, ή και βαρβαρότητες εναντίον του τοπικού πληθυσμού». (Εκκλησιαστική Ιστορία, τομ. Β΄, σελ.567). Τόσο πολύ λοιπόν μας αγαπούν οι Φράγκοι!

Παρακάτω γράφει: «Ας απαντήσουν οι… θιγόμενοι ιεράρχες για τον καταδικαστικό ρόλο που έπαιξε η Εκκλησία εναντίον της εθνικής παλιγγενεσίας, εναντίον της απελευθέρωσης της χώρας – και για το πώς κατέχει την τεράστια περιουσία της (βάσει ποιου δικαίου και ποιων συμβολαίων)»! Ανατριχιάζει κανείς διαβάζοντας τέτοιου είδους δηλώσεις, που μαρτυρούν, παχυλή άγνοια της ιστορίας, ή ωμή διαστροφή της ιστορικής αλήθειας. Η Εκκλησία, όχι μόνο δεν έπαιξε καταδικαστικό ρόλο εναντίον της εθνικής παλιγγενεσίας, αλλά αντίθετα ήταν ο μπροστάρης στον αγώνα για την απελευθέρωση του έθνους, Ήταν η ψυχή του αγώνος. Τα δε μοναστήρια ήταν τα κάστρα και τα προπύργια των οπλαρχηγών της επαναστάσεως. Χιλιάδες ήταν οι κληρικοί και οι νεομάρτυρες που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία της πατρίδος και πότισαν το δένδρο της ελευθερίας, από τον άγιο Γρηγόριο τον Ε΄ μέχρι τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και μέχρι τον τελευταίο παπά του τελευταίου χωριού της υπόδουλης πατρίδας.  

Τέλος κλείνει το άρθρο του με μια απίστευτη δήλωση κατά της Εκκλησίας: «Οι ευτελείς δηλώσεις των φαρμακερών δεσποτάδων αποτελούν ακόμα ένα πλήγμα εναντίον του ευρωπαϊκού προσώπου της χώρας, εναντίον του δυτικού πολιτισμού και της ανεξιθρησκείας. Ντροπιάζουν για μία ακόμα φορά τον πολιτισμό του τόπου μας»!

Κατ’ αρχήν για ποιο «δυτικό πολιτισμό» μας μιλάει; Γι’ αυτόν που γέννησε δύο παγκοσμίους πολέμους με ανείπωτες καταστροφές και εκατομμύρια θύματα; Για τον πολιτισμό του Χίτλερ που έκανε τους Εβραίους σαπούνι στα στρατόπεδα του Νταχάου, ή για τον πολιτισμό του Στάλιν και του Λένιν, που έστελναν στα στρατόπεδα της Σιβηρίας εκατομμύρια αθώους χριστιανούς. Μήπως εννοεί τον πολιτισμό του Κροάτη Καρδινάλιου Α. Στέπινατς, ο οποίος με τις ευλογίες του Πάπα αφάνισε έναν ολόκληρο λαό, τον Ορθόδοξο Σερβικό λαό; Μήπως εννοεί τον πολιτισμό των ευρωπαίων της Ε.Ε. που θέσπισαν με νόμο την κάθε «ανωμαλία», την κάθε σεξουαλική διαστροφή, ακόμη και την κτηνοβασία; Μήπως εννοεί τον πολιτισμό των ευρωπαίων που μ’ ένα πρωτοφανή κυνισμό και μια παγερή αδιαφορία έκλεισαν τις καρδιές τους και τις πόρτες των συνόρων τους προς τους μετανάστες της Συρίας, μένοντας ανάλγητοι στον πόνο και στο δράμα τους; Και κάτι ακόμη. Τα τελευταία έξι χρόνια, που η πατρίδα μας δεινοπαθεί και ο λαός μας βρίσκεται στην θανατερή μέγγενη της αναλγησίας των ευρωπαίων εταίρων μας, φταίνε οι «οι ευτελείς δηλώσεις των φαρμακερών δεσποτάδων»; Ποιοι «ντροπιάζουν για μία ακόμα φορά τον πολιτισμό του τόπου μας», δίνοντας «γη και ύδωρ» στους άπληστους νεοβάρβαρους τραπεζίτες και κυβερνώντες της δυτικής Ευρώπης; Οι δεσποτάδες, ή οι πολιτικοί μας, οι οποίοι μας υποδούλωσαν ολοκληρωτικά στους «πολιτισμένους» ευρωπαίους; Όπως εύστοχα παρατηρεί σύγχρονος δημοσιογράφος, τo ανίκανο πολιτικό προσωπικό ζει και κινείται σ’ ένα δικό του κόσμο που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα που καλείται να διαχειριστεί. Είναι τέτοια η σαπίλα του πολιτικού συστήματος, που η δυσοσμία του πνίγει τα πάντα γύρω μας.

 Έχει ακούσει κάτι για την περίφημη «διάσωσή» μας, σύμφωνα με την οποία οι «πολιτισμένοι» εταίροι μας, μας «φέσωσαν» 250 δις ευρώ για τη διάσωση των αμαρτωλών τραπεζών τους; Παραδώσαμε τα πάντα στους τοκογλύφους δανειστές μας, (και όταν λέμε δανειστές, για να μην ξεχνιόμαστε, εννοούμε τους ανθρώπους εκείνους που αποτελούν την αφρόκρεμα του σημερινού δυτικού πολιτισμού), παραδώσαμε τα σπίτια μας, τις επιχειρήσεις μας, τον υποθαλάσσιο πλούτο μας, τα σύνορα, τα όσια και ιερά της φυλής μας, τα πάντα. Και αναρωτιόμαστε, τι άλλο θέλουν τελικά για να χορτάσουν οι βάρβαρες ορδές των πολιτισμένων!!! γερμανικών δυνάμεων κατοχής. 

Μιλάει ακόμη και για «ανεξιθρησκία» ως κατάκτηση του δυτικού πολιτισμού. Είναι τόσο ανιστόρητος ώστε δεν έχει ακούσει τίποτε για το περίφημο Διάταγμα των Μεδιολάνων (313), που καθιέρωσε ο μεγάλος άγιος της Εκκλησίας μας ο Μέγας Κωνσταντίνος, και μάλιστα σε μια εποχή που στην δυτική Ευρώπη κατοικούσαν πάνω στα δένδρα, τρέφονταν με βελανίδια και θυσίαζαν τα παιδιά τους στους δαιμονοθεούς των Δρυΐδων;

    Περαίνοντας, διαπιστώνουμε ότι ο συγγραφέας αδυνατεί να αντιληφτεί ότι ο σύγχρονος ευρωπαϊκός πολιτισμός κατάντησε σήμερα η πλέον χυδαία κακοποίηση του δικού μας ελληνορθόδοξου πολιτισμού. Ότι ο πολιτισμός αυτός έχει πλέον χρεοκοπήσει οριστικά και ανεπανόρθωτα. Ένας πολιτισμός, κ. Μπρουντζάκη, που δεν διαπνέεται από στοιχειώδη ανθρωπιά και αγάπη προς τον πλησίον, δεν αξίζει να ονομάζεται πολιτισμός! Και τούτο διότι η ψυχή του πολιτισμού είναι ο πολιτισμός της ψυχής. Για τους σύγχρονους «προοδευτικούς» λόγο έχουν μόνον αυτοί, ενώ οι «καθυστερημένοι» οφείλουν να σιωπούν! Αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς από ανθρώπους που κόβουν στα μέτρα τους την ιστορία για να προβάλλουν τις κάθε λογίς ιδεοληψίες τους; 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών