21/2/18

Εγκύκλιος Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ για την Κυριακή της Ορθοδοξίας

Τέκνα μου γαπητά καί περιπόθητα,
άν χουμε κτι ν καυχηθομε, ατό εναι γία ρθοδοξα μας. Πιστεουμε, μως, κραδντως τι, ἐὰν λοι μες, κλρος κα λαός, εμασταν πραγματικ ρθδοξοι, δν θ πρχε οτε νας αρετικός καί λλόθρησκος.
Εμαστε ρθόδοξοι, λλ μόνο στό νομα καί στ χαρτι. ρθδοξος δν σημαίνει ν χουμε μνο τ νομα. ρθδοξος σημαίνει πφαση γι φαρμογή καί τήρηση τν νμων το Κυρου, τν ντολν τς κκλησας. φο πράγματι ρθοδοξα εναι ντερη πστη στν κσμο, τότε κα τ ργα μν τν ρθοδόξων πρπει ν εναι ντερα π λων τν λλων.
νθρωπος δν εναι να ν, πο μόνο τργει, κοιμται, πνει, πεθανει κα κμηδενζεται. Εναι μιά πνευματικ νττητα. Κα ἐάν δν χει τήν ληθιν πστη, δν θ χει κα τό ληθιν βωμα. Λγουν ο γιοι Πατρες μας˙«φαλος βος γενν φαλα δγματα» κα ντίστροφα «φαλα δγματα γεννον φαλο βο». ντληψη ατ τς κκλησας διασζεται κα στν παλαι λληνικ παροιμα˙ « ππτων θικς, ππτει κα κατ τς δας». Γενικό συμπέρασμα καί καθολικό ξίωμα εναι τι τά πονηρά καί διεφθαρμένα δόγματα γεννον πονηρό καί διεφθαρμένο βίο, καθώς καί ντιστρόφως πονηρός καί διεφθαρμένος βίος γενν πονηρά καί διεφθαρμένα δόγματα. πάρχει ρρηκτη, ργανική καί διάσπαστη σχέση μεταξύ πίστεως καί ζως, δόγματος καί θους, ρθοδοξίας καί ρθοπραξίας. Τό διο κακό εναι τά πονηρά δόγματα καί πονηρή ζωή καί ντιστρόφως πονηρή ζωή καί τά πονηρά δόγματα. Γιατί, τό να εναι γεννητικό το λλου, καί ποιος χει τό να καταντ καί στό λλο.
ζωή τς κκλησίας προσδιορίζεται πό τήν πίστη της. Καί πίστη ποτελε τή βάση καί τόν κανόνα τς ζως της. πίστη τς κκλησίας διατυπώνεται μέ τά δόγματα. πό τά δόγματα βγαίνει τό θος. συνοπτική παρουσίαση τν δογμάτων τς κκλησίας πάρχει στό Σύμβολο τς Πίστεως, στό «Πιστεύω». Στήν ποχή μας παρατηρεται μία κρότητα περί τν δογμάτων, πού εναι πλήρης διαφορία γι’ατά. Σήμερα λησμονονται σχεδόν τά δόγματα, καί ο Χριστιανοί ζον, χωρίς νά ναφέρονται σ’ατά. Τά δόγματα παραμερίζονται, ταν μς νοχλον, γιατί π’ατά βγαίνει τό θος. τσι, μως, φτωχαίνει ζωή τν πιστν καί μένει μετέωρο τό θος τους.
πόστολος Παλος δόγματα νομάζει τήν πίστη στόν Χριστό, ποία συνίσταται στά δόγματα περί Θεο[1]. Κατά τόν ρμηνευτή Θεοδώρητο, «δόγματα κάλεσε τήν εαγγελική διδασκαλία»[2]. «Πατρα δόγματα»[3], εναι τά πόρρητα δόγματα το Θεο Πατρός, δηλ. ο ρθές δόξες καί πολήψεις περί Θεο καί ο μυστηριώδεις κρίσεις, ψφοι, βουλές, ποφάσεις καί ρισμοί το Πατρός. Εναι ο ψηλές θεωρίες καί ο θεοπρεπες πολήψεις. Κατά τόν ρμηνευτή Βαρίνο, «δόγμα στί πρόσταγμα εσεβές ληθείας κράτος»[4]. Τά περί Χριστο δόγματα εναι ο ρίζες τς εσεβείας, ο θεμέλιοι το Χριστο, διότι ατά εναι θεμέλια καί ρίζα τς ες Χριστόν πίστεως.
Τά δόγματα συνδέονται μεσα μέ τή ζωή τν μελν τς κκλησίας, καί μάλιστα μέ διπλή κατεύθυνση. Τά δόγματα κφράζουν τήν ζωή τς κκλησίας καί εναι δεκτες γιά τήν ζωή τς κκλησίας. Πρακτικότεροι καί ναλυτικότεροι δεκτες ζως εναι ο θικές ντολές. Τά δόγματα καί ο ντολές συδέονται ργανικά καί ναπόσπαστα μεταξύ τους. πως τά δόγματα συνοψίζονται στήν ταυτότητα «ησος στιν Χριστός», πού εναι ταυτότητα το Θεο τς γάπης, τσι καί ο ντολές το Θεο συνοψίζονται στήν ντολή τς γάπης : « γάρ γαπν τόν τερον, νόμον πεπλήρωκε»[5]. Μέ τήν τήρηση τν ντολν το Θεο καί εδικότερα τς ντολς τς γάπης κατανοονται τά δόγματα τς κκλησίας καί προσεγγίζεται τό μυστήριο το Τριαδικο Θεο.
Τά δόγματα δέν ξαντλον οτε πολιθώνουν τήν λήθεια τς κκλησίας. κφράζουν τήν ζωντανή μπειρία της τι ησος εναι Χριστός, στό πρόσωπο το ποίου φανερώθηκε Τριαδικός Θεός καί πραγματοποιήθηκε νακαίνιση καί θέωση το νθρώπου.
Με τά δόγματα διαφυλάσσει κκλησία τά μέλη της πό τήν πλάνη. φορμή γιά τήν διατύπωση τν δογμάτων δωσε μφάνιση τν αρέσεων. Ο αρέσεις διατύπωναν θέσεις, πού ρχονταν σέ ντίθεση μέ τήν κκλησιαστική μπειρία. Χαρακτηριστικό γνώρισμα λων τν αρέσεων, πού καταδίκασε κκλησία, εναι τι μφισβητοσαν λικά μερικά τήν λήθεια τς ν Χριστ νακαινίσεως καί θεώσεως το νθρώπου. Μέ τόν τρόπο, μως, ατόν μφισβητοσαν τήν φύση καί τόν σκοπό τς κκλησίας. Τά δόγματα, πού διατύπωσε κκλησία, μέ τίς γιες καί Οκουμενικές Συνόδους, χάραξαν τά ριά της σέ σχέση μέ τίς κτροπές, πού μφανίσθηκαν κατά καιρούς. Γιά τόν λόγο ατόν τά δόγματα τς κκλησίας νομάζονται «ροι», δηλαδή ρια, μέ τά ποα περιφρουρεται λήθεια καί προστατεύεται λευθερία τν πιστν[6].
θος εναι θική ζωή. Τό ρθόδοξο θος εναι Θεανθρωποκεντρικό καί Χριστοκεντρικό˙ χι ομανιστικό καί νθρωποκεντρικό. Εναι θος γάπης, μετανοίας, ξομολογήσεως, συγχωρήσεως, πνευματικο γνος, προσευχς, σκήσεως καί λευθερίας. Εναι θος σταυροαναστάσιμο καί χαρμολύπης. ρθοπραξία σημαίνει πνευματική ν Χριστ ζωή, ποβολή τν μαρτιν καί παθν καί νστερνισμός τν ρετν, τήρηση καί φαρμογή τν ντολν το Χριστο. ρθοπραξία σημαίνει γάπη πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον, σεβασμς το νματος το Θεο καί χι βλασφημα τν θείων, σεβασμς τς ργίας τς Κυριακς, κκλησιασμός, Θεία Κοινωνία, μελέτη γας Γραφς, πίσκεψη σθενν, παγόρευση το ρκου, σεβασμς το γρατος, τιμ στος γονες, κληρικούς καί διδασκλους. ρθοπραξα θ πε χι προγαμιαες σχέσεις, χι πορνεα, χι μοιχεία, χι μοφυλοφιλία, χι παιδεραστία, χι κτηνοβασία, χι λλαγή φύλου. ρθοπραξα θ πε «τίμιος γμος… κα κοτη μαντος»[7]. ρθοπραξα θ πε κοινωνικ δικαιοσύνη καί δεδης κοινωνα, στν ποία πικρατε δικαιοσνη, που δν πάρχει πτωχς κα πλοσιος, λλά λοι χουν τ πντα κοιν[8]. ρθοπραξα θ πε δάκρυα μετανοίας καί ξομολογήσεως, σν κενα τν γίων.
Κριος επε· «Ο πς λγων μοι Κριε Κριε εσελεύσεται ες τν βασιλείαν τν ορανν, λλ ποιν τ θλημα το πατρς μου το ν ορανος»[9]. γιος άκωβος δελφόθεος στήν Καθολική πιστολή του γράφει: «Δεξον μοι τήν πίστιν σου κ τν ργων σου»[10]˙ καί προσθέτει˙ ποιος εναι πιστός «δειξάτω κ τς καλς ναστροφς τά ργα ατο»[11]. Δέν φελε τίποτε, άν λέγει κανείς τι χει πίστη, δέν χει, μως, ργα πού νά ταιριάζουν μέ τήν πίστη. « πίστις χωρίς τν ργων νεκρά στίν»[12]. γπη μπνεται π τήν πστη. ν νθρωπος δν χει ληθιν πστη κα δν ξρει τς προοπτικς του, πς θ πορευτε;
Εναι δυστύχημα νά διαπιστώνει κανείς τι νθρωπότητα βρίσκεται σήμερα σέ ναν δογματικό καί θικό δαλτονισμό, σέ μιά δογματική καί θική χρωματοψία, καί τι ζε μιά θική χωρίς θική, μιά νήθικη θική, μιά θική χωρίς ρια, μιά νηθικότητα, ναν μοραλισμό. Ατή νέα σχιζοφρενική θική προτάσσει στόν σύγχρονο νθρωπο να νέο σχιζοφρενικό δόγμα˙ τι μπορε νά συζεύξει στό πρόσωπό του τά πιό ντιθετικά καί διφορούμενα στοιχεα. τι μπορε νά εναι καί θικός καί νήθικος, καί καλός καί κακός, καί δίκαιος καί δικος, καί μαρτωλός καί νάρετος-εσεβής, καί διπλωμάτης καί εθύς, καί πόρνος, μοιχός, ρσενικοίτης, παρθένος, καί θυμώδης, ργίλος καί προς, καί ψεύτης, συκοφάντης, βριστής, κλέπτης καί ληθής, καί ρθόδοξος καί αρετικός, λλόθρησκος, καί οκουμενιστής καί ρθόδοξος, καί Χριστιανός καί Μασόνος καί Χριστιανός κ.ο.κ.
Τό θος τό θέλουμε, χι πως μς τό προσφέρει τό Εαγγέλιο, λλά μλλον πί μις φιλοσοφικς θικς. χι εαγγελικς θικς, λλά φιλοσοφικς θικς. Εναι γνωστό τι λα τά φιλοσοφικά συστήματα χουν τήν θική τους. ρθοδοξία δέν χει θική μέ τήν ννοια το εσεβισμο. Ζε καί κηρύττει τήν γιότητα καί τήν κατά Χάριν θέωση. Τό θέμα εναι ζωτικς σημασίας, γιατί κρίνει τήν σωτηρία μας. να νόθο Εαγγέλιο, νόθο δόγμα καί νόθο θος δέν σώζουν ποτέ. Γι’ατό πολέμησαν ο γιοι Πατέρες τς κκλησίας μας˙ γιά τήν κρίβεια το δόγματος στίς Οκουμενικές καί στίς Τοπικές Συνόδους. να νοθευμένο Εαγγέλιο, νόθο δόγμα καί νόθο θος εναι να πικάλλυμα τν δυναμιν μας καί νας σιγαστήρας τς συνειδήσεώς μας. κρίβεια το δόγματος καί το θους χει παραμερισθε σάν κάτι τό ναχρονισμένο καί συνεπς δύσχρηστο. τσι, μως, σημειώνεται ραγδαα μιά νέα ξέλιξη χριστιανικς παρακμς[13].
Δν εναι οτοπιστικ νά λεχθε τι στήν ποχή μας ρθόδοξη κκλησία προσβάλλεται κα π τ μόλυσμα τς αρέσεως κα π τ μόλυσμα τς θικς σήψεως. Λέγουν ο γιοι Πατέρες τι, ταν πάρχει μόλυσμα θικς σήψεως, τότε ατό θ γεννήσει δόγματα χι καλά, χι σωστά. Κα ντίστροφα, τ δόγματα τ μ σωστά, θ γεννήσουν θος χι σωστό. Γι’ ατ χουμε ρθοπραξία κα ρθοδοξία δεμένα διαχώριστα. Δν χουμε παρ ν δομε στν σύγχρονη ποχή μας, τόσο τν θικ σήψη, σο κα τν μόλυνση τν δογματικ[14].
Τραγική πόδειξη τς διαρρήξεως το συνδέσμου μεταξύ δόγματος καί θους εναι τόσο ο παλαιοί εκονομάχοι, σο καί ο πόγονοί τους, νέοι εκονομάχοι, Προτεστάντες, καθώς καί ο νατολικές θρησκεες, πού εναι νεικονικές. κκλησία στή διδασκαλία τν αρετικν καί χριστιανοκατηγόρων εκονομάχων διέκρινε τήν ναβίωση τν παλαιοτέρων αρέσεων το ρειανισμο, το Νεστοριανισμο καί το Μονοφυσιτισμο μέ μιά νέα μορφή καί κφραση. Ο εκονομάχοι δέν καταπολεμοσαν μόνο τίς εκόνες το Χριστο, λλά καί τήν τιμή τν γίων, τν λειψάνων τους καί τν εκόνων τους. ρνονταν τήν προσωπική παρουσία το Θεο στόν κόσμο καί τήν μετάδοση τς θείας Χάριτος μέσ τς λης. Ατονομοσαν τήν λη καί πέρριπταν τήν δυνατότητα μεταμορφώσεώς της. Μετέτρεπαν τήν θεολογία σέ δεολογία. Μέ τό πρόσχημα τι καταπολεμοσαν εδωλολατρικές καί μαγικές ντιλήψεις, κκοσμίκευαν τήν κκλησία καί ποσποσαν τόν κόσμο πό τόν Θεό καί τήν Χάρι Του. Μέ τόν τρόπο ατόν ο εκονομάχοι κύρωναν τήν γκοσμίκευση το Θεο, πού λοκληρώνεται μέ τήν νανθρώπηση καί διαιωνίζεται μέ τήν κκλησία.
ρθόδοξη κκλησία, μως, δέν περιφρονε τήν λη, γιατί καί ατή δημιουργήθηκε πό τόν Θεό. λη δέν εναι νεξάρτητη πό τόν Θεό, λλά ασθητή παρουσία το θείου θελήματος. διος Θεός γινε λη, σκήνωσε στήν λη καί περγάσθηκε μέ τήν λη τήν σωτηρία το νθρώπου. Εδικότερα μάλιστα λη, πού φέρει τή μορφή κάποιου ερο προσώπου, εκόνα, ποτελε ντικείμενο διαίτερου σεβασμο. Γι’ατό Χριστιανός σέβεται τήν λη, χι βέβαια ς Θεό, λλά πειδή εναι μπλεως θείας νεργείας καί Χάριτος[15].
Φοβερές, πίσης, εναι ο συνέπειες τς μαυρώσεως το δόγματος καί το θους στν αρετική Δση.
Ατονοήτως εμαστε ναντον τς κρτου κα χωρς ποτλεσμα πικοινωνας μ τούς αρετικούς, τήν στιγμ πο κενοι μμνουν σκληρ κα μ προκλητικ αθδεια στς κακοδοξες τους. νας ττοιος τρμων διλογος μεταξ κωφν δν χει καννα ποτλεσμα. ποτελε μνο λλοθι γι τήν δικ τους μμον.
ατα τς διαφορς εναι τι αρεση το Παπισμο διστρεψε τό εαγγελικ μνυμα, λλοωσε τήν δογματικ πστη τς κκλησας, δημιοργησε τερστιο πρβλημα στ Εαγγελικ καί ζεδωρο μνυμα τς ζως κα ατ τήν στιγμ συνεχζει ν μμνει στ διο ατ μοτβο τς παξισεως τς κανονικς τξεως, τς δογματικς, πατερικς κα ποστολικοπαρδοτης πστεως.
πρχει νας διλογος, πο χει ξεκινσει τό 1980. Εμαστε τρα στ 2018 κα δν πρκειται ν τελεισει ποτ. Δν εναι μνο αρεση το Filioque (φιλικβε), δηλ. κπόρευση το γίου Πνεύματος καί κ το Υο, πο εναι μα τερστια δογματικ κπτωση κα διαστροφ τς πστεως στ Τριαδικ δγμα. Εναι καί τό τερστιο θμα τς κκοσμικεσεως. Τό πάλαι ποτέ περίπυστο Πατριαρχεο τς Δσεως, τό ποο χθηκε δυστυχς τό 1054, τό κατλαβαν ο Φργκοι, κα γι' ατ πάρχει λη ατ λλοωση τς πνευματικς ζως. Κατ’ρχήν, Παπισμός χει μεταβλει τήν κκλησα σ κρτος. αρεσιάρχης Ππας εναι κα ρχηγς κρτους.χει κυβρνηση. Εναι μα πλρης λλοτρωση το εαγγελικο μηνματος.
πρχουν κα λλες πολλς δογματικς ποκλσεις. Μα, γα, Καθολικ κα ποστολικ κκλησα δν ποδχεται πρωτεο ξουσας κανενς πισκπου. Πρωτεο ξουσας δν χει κανες, διτι κεφαλ τς κκλησας δν εναι κάποιος νθρωπος. Γι τόν Παπισμ κεφαλ τς κκλησας εναι νας νθρωπος, Ππας. Ατ εναι παρδεκτο. Κεφαλ τς κκλησας εναι Χριστς. Κανες λλος. Οκουμενικ Σνοδος εναι πρτατη ρχ ξουσας μσα στν κκλησα. κενη ποφανεται π δογματικν, κανονικν, τυπικν κα ποιωνδποτε λλων θεμτων. Ο Προκαθμενοι τν παλαιν πλεων εχαν τήν τιμ τς πρωτοκαθεδρας, πειδ ο πλεις εχαν μα περιωπ. πειδ Ρμη ταν πρωτεουσα το Ρωμαϊκο Κρτους, πσκοπός της προβδιζε τν λλων πισκπων. ταν πρωτεουσα τς Ρωμαϊκς Ατοκρατορίας π Μεγλου Κωνσταντνου μεταφέρθηκε στ Να Ρμη, πσκοπος τς Νας Ρμης πκτησε τά δια πρεσβεα τιμς, πο εχε κα τς Παλαις ΡμηςΚα ο λλες πλεις, δηλ. λεξνδρεια, πο εναι μα μεγλη πλη, εναι τρτη κατ τιμ, ντιχεια τέταρτη, τά εροσλυμα, πο εναι μητρα τν κκλησιν, πειδ εναι μικρτερη πλη, πμπτη κατά τιμή. Ατς ταν θεσμς τς πενταρχας.
Ππας τς Ρμης θλει ν χει τό παγκσμιο imperium (μπέριουμ), τόν παγκόσμιο λεγχο, δηλ. τι εναι βικριος, ντιπρσωπος το Χριστο π γς, πργματα τά ποα π χλια χρνια ποτ δν πρχαν. κε πνω στηρχτηκε να κακκτυπο χριστιανισμο, γι τό ποο σμερα μες ο ρθόδοξοι πολογομαστε, χωρς ν χουμε καμμα εθνη. Π.χ. ερ ξταση, θρησκευτικο πλεμοι, ποικιοκρατα, μπεριαλισμς (πεκτατισμός). Τ σχση χουν ατ μ τό Εαγγλιο το Χριστο, ποος γεννθηκε μσα σ μα φτνη λγων κα σταυρθηκε γι τόν νθρωπο
π΄κε κα μετ πγαμε στν Μεταρρθμιση, ποα, ς ντδραση σ ατ τό κακκτυπο ξουσας κα τό imperium (μπέριουμ), τόν λεγχο, διλυσε τά πντα. π ατ τήν διαμχη μ τόν Παπισμ προκυψε Μεταρρθμιση. π τήν Μεταρρθμιση προκυψε αρεση το Προτεσταντισμο. Τό προτεσταντικ δγμα λέγει τι, ν Θες εναι μαζ σου, χεις λεφτ. ρθοδοξα, μως, λγει τι δν εμαστε διοκττες, λλ διαχειριστς˙ τι ο νθρωποι δν λατρεουν τήν κτση, λλ τόν Κτσαντα˙ τι λλος γι μνα δν εναι χθρς μου, δν εναι κλαση μου, πο λγει «Διανηση», λλ εναι παρδεισός μου. ν, λοιπν, ζσουμε μ ατ τό κοινοτικ πνεμα, πο κφρζει κκλησα, ν πς περβανονται τά προβλματα.
μες φελουμε γι τήν σωτηρα τν αρετικν ν τούς πομε τι ατ εναι λθος, ατ εναι λθεια. φείλουμε νά τούς προσκαλέσουμε στν λθεια, γι ν εμαστε μα κοινωνα γπης. κκλησα φελει ν ρθρνει λγο ζως, πο δν εναι πλς γι τήν κατ κσμον πιβωση, λλ κα γι την μεταφυσικ ναγωγ το νθρπου.
Στν κκλησα πρχει μα ρχ, πο λει τι λθεια κα ες (νας) εναι πλειοψηφα. Γιατ, λθεια στν κκλησα δν εναι δεολογικ προσγγιση. Εναι Πρσωπο. Εναι Χριστς. ρα, λοιπν, Χριστς κα ες εναι πλειοψηφα. πναντι μπορε ν εναι δισεκατομμρια, λλ ν εναι στν πλνη. Ατ χει ποδειχθε στορικ σ πρα πολλ θματα. Π.χ. στν εκονομαχική «σνοδο» τς ερείας μετεχαν τσσερεις Πατριρχες, Ατοκρτορας, 648 πσκοποι - μητροπολτες κα πναντι σ ατος λίγοι πίσκοποι, κληρικοί καί μοναχοί. Καί κατσχυσαν ο λίγοι, γιατ ταν μαζ μ τόν Χριστ, μαζί μέ τήν λθεια. Γι' ατ, λοιπν, δν εναι ριθμητικ θμα σωτηρα τν νθρπων. Στήν ψευδοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας μετεχαν κατοντάδες πισκόπων πό νατολή καί Δύση. πέναντί τους νας μόνον˙ γιος Μρκος, ποος, χοντας τήν λήθεια, νίκησε τούς πολλούς.
παναρεση το διαχριστιανικο κα διαθρησκειακο συγκρητιστικο Οκουμενισμο διαρρηγνύει τήν ργανική σχση δγματος κα θους. Οκουμενισμς χει ομανιστικ, νθρωποκεντρικ χαρακτήρα κα χι θεολογικ, πνευματικ, θεανθρωποκεντρικο. Παραμερζει τήν Πστη, τό δγμα κα τήν Παρδοση τς κκλησας κα ποβλπει περισστερο σ πρακτικος σκοπος. Βλπει τήν κκλησα κυρως ς νθρπινο δρυμα, τό ποο νωμνο θ δυνηθε ν ντιμετωπσει καλτερα τούς χθρος του. Γι’ατ δν λαμβνονται σοβαρς π'ψιν ο βασικς διαφορς περ τήν πστη κα τό πνεμα νμεσα στν ρθοδοξα, τς αρσεις κα τς θρησκεες, οτε στορα κα συνεδηση τς κκλησας[16].
διαιτρως πρακτικς λαϊκς Οκουμενισμς, ποος πιτσσει τήν διαχριστιανικ κα διαθρησκειακ συνεργασία σέ πρακτικά θματα κα τομες καί ποικίλα σύγχρονα προβλήματα (κοινωνικά, ηθικά, περιβαλλοντικά, οκολογικά κ..), ποα συνοδεεται δυστυχς μ ντικανονικς συμπροσευχς κα πογραφ κοινν κειμνων, χει σοβαρότατες συνπειες στ δγμα κα τό θος.
ρθδοξη κκλησα, σφαλς, δειχνε κα δεχνει πντα μεγλη εαισθησα σ' λα τά νθρπινα προβλματα. στσο, π κοινο μ τούς αρετικος ντιμετπισή τους παρουσιζει μειονεκτματα. φων τς ρθοδοξας, ταν συμφρεται μ τς λλες αρετικς κα θρησκευτικς  φωνς, χνει τ διαγει της κα δυνατε ν κοινοποισει στν σημεριν νθρωπο τόν δικ της μοναδικ τρπο ζως, πο εναι θεανθρωποκεντρικς, σ ντθεση μ τόν νθρωποκεντρικ τρπο ζως τν αρετικν. κκλησα ποκπτει στν πειρασμ τς κκοσμικεσεως, χρησιμοποιντας στ κοινωνικ της ργο κοσμικς πρακτικς τν λλων αρσεων κα θρησκειν, σ βρος το σωτηριολογικο της μηνματος. κενο, μως, πο χει νγκη σημερινς νθρωπος, δν εναι βελτωση τς ζως του μσ νς κκοσμικευμνου Χριστιανισμο, στω κι ν ατς μπορσει ν ξαλεψει λες τς κοινωνικς πληγς, λλ πελευθρωσή του π τήν μαρτα κα θωσ του μσα στ ληθιν Σμα το Χριστο, τήν ρθδοξη κκλησα.
πρακτικς λαϊκς Οκουμενισμς προωθεται κα μ τς νταλλαγς πισμων πισκψεων μεταξ ψηλοβάθμων, κυρως, κπροσώπων τν αρσεωντν θρησκειν κα τς ρθοδξου κκλησας. Ατς περιλαμβνουν γκωμιαστικς προσφωνσεις, σπασμος, νταλλαγς δρων, κοιν γεματα, συμπροσευχς, κοινς νακοινσεις κα λλες χειρονομες φιλοφροσνης. πιστς λας μας, μως, ταν παρακολουθε τς πισκψεις π τά πτικοακουστικ μσα πικοινωνας, δοκιμζει δυσρεστη κπληξη· σκανδαλζεται, πικρανεται, πορε, λλ κα προβληματζεται, καθς μλιστα λλοτε κοει τούς ποιμνες του ν μιλον μ ρθόδοξη κα γιοπατερικ γλώσσα, κα λλοτε τούς βλπει νμεσα στος αρετικούς κα λλοθρσκους ν συμπεριφρονται διπλωματικ. νας ττοιος, μως, συμβιβασμς στν χρο τς ληθείας τς κκλησας, κμα κα γι την ερτερη σκοπιμτητα, εναι πιεικς παρδεκτος[17].

Τέκνα μου γαπητά καί περιπόθητα,
να γνώρισμα τν γίων Πατέρων, ετε ν Συνόδ ετε κτός Συνόδου, ταν πάντοτε κρίβεια στήν διατύπωση τν ρων τς πίστεως καί το θους. Κι ατό, γιατί γνώριζαν τήν σημασία καί τήν ξία τς κριβείας. Ο γιοι Πατέρες μεναν πάντοτε στήν κρίβεια, κριβολογοσαν. κρίβεια στό δόγμα δίνει κρίβεια καί στό θος, τήν πνευματική ζωή. κρίβεια στήν πίστη καί κρίβεια καί στό θος, δέν εναι μία σχολαστικότητα, κάτι τό στερο καί γονο, λλά μία σπουδαιότατη νάγκη. πουσία ατς τς κριβείας εναι ργο το διαβόλου, πού δράζεται πί τς νθρωπίνης ραθυμίας, κηδίας, τεμπελις, μέ ποτελέσμα τήν μεγάλη ποικιλία πόψεων περί πίστεως, λλά καί περί θους[18].
Οτε ρθοδοξα μνη μς σζει, οτε ρθοπραξα. Χρειζεται συντονισμς καί τν δο˙ ρθ δγματα, ρθ πστη τν γων κα θεοφρων Πατρων κα ληθς βος, ληθς βωμα. Μόνο κρίβεια στήν πίστη καί στό θος σώζει. Μ ατ τά δο φτερά ς πετάξουμε πρς τόν οραν.
τη πολλά καί εδρομος ρξαμένη γία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή!

Μετά πατρικν εχν                                                                         Ο  Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ    
+ Πειραις ΣΕΡΑΦΕΙΜ



[1] Ἐφ. 2, 15.
[2] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ἑρμηνεία εἰς τάς ΙΔ΄ ἐπιστολάς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τ. Β΄, εκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 1990, σσ. 399-400.
[3] θ΄ (9ος) ἀναβαθμός τοῦ Δ΄ ἤχου.
[4] Τοῦ ἰδίου, Νέα Κλῖμαξ, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 1976, σσ. 187, 276.
[5] Ρωμ. 13, 8.
[6] ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ, «Τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας ὡς δείκτες τῆς ζωῆς», ἐν Χριστιανική ἠθική Α΄. Εἰσαγωγή – Γενικές ἀρχές – Σύγχρονη προβληματική, ἐκδ. Π. Πουρναρᾶς, Θεσ/κη 2002, σσ. 167-184.
[7] Ἑβρ. 13, 4.
[8] Πράξ. 4, 32.
[9] Ματθ. 7, 21.
[10] Ἰακ. 2, 18.
[11] Ἰακ. 3, 13.
[12] Ἰακ. 2, 20.
[13] ΑΡΧΙΜ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ, Ὁμιλία εἰς τήν Κυριακήν τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Δ΄ Οἰκ. Συνόδου, μέ θέμα «Ἡ ἀκρίβεια στήν πίστη καί τό ἦθος», 18-7-1999.
[14] Τοῦ ἰδίου, Ὁμιλία εἰς τὸν προφήτην Ἡσαΐαν, ἀριθ. 85, 1997.
[15] ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, Περί εἰκόνων 1, PG 94, 1300ΑΒ. Σχ. βλ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ, ἔνθ’ἀνωτ.
[16] ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ, Ὀρθοδοξία καί Οὐμανισμός. Ὀρθοδοξία καί Παπισμός, ἐκδ. Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον Ὄρος 1998, σ. 83.
[17] Σχ. βλ. Ὁ Οἰκουμενισμός, ἐκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς 2004.
[18] ΑΡΧΙΜ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ Ὁμιλία εἰς τήν Κυριακήν…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Μπορείτε να δείτε τις προηγούμενες δημοσιεύσεις του ιστολογίου μας πατώντας το Παλαιότερες αναρτήσεις (δείτε δεξιά)