Ευάγγελος Πονηρός, Να χρησιμοποιούμε την τεχνολογία με σύνεση!

ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΣΥΝΕΣΗ!

Εὐάγγελος Στ. Πονηρός Δρ Θ., Μ.Φ.

Συντονιστής ἐκπαιδευτικοῦ ἔργου θεολόγων Ἀττικῆς

Τό Σάββατον διά τόν ἄνθρωπον ἐγένετο,

οὐχ ὁ ἄνθρωπος διά τό Σάββατον

Μρ 2,27

Ταξιδεύουμε μέ τά μέσα συγκοινωνίας καί περιμένοντας τή στάση ἀποβιβάσεώς μας παρατηροῦμε πῶς ἐνεργοῦν οἱ ἐπιβάτες.

Ἔτσι κι ἀλλιῶς ἦταν ἀνέκαθεν λίγοι ὅσοι διάβαζαν βιβλία, ἄς μή γενικεύουμε ὅμως τήν κρίση αὐτή, ἀφοῦ βιβλίο μπορεῖ νά διαβάσει κανείς καί μέσα ἀπ΄τή μικρή του ὀθόνη. Ἔχει πάντως γίνει συχνότατη ἡ εἰκόνα τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι κάθονται σέ λεωφορεῖα καί σιδηροδρομικούς συρμούς καί σκαλίζουν μιά μικρή ὀθόνη. Ἀτυχῶς ὅμως τό σκάλισμα τῆς ὀθόνης, συχνά-πυκνά, συνεχίζεται χωρίς διακοπή ἀκόμη κι ὅταν εἰσέρχεται ἕνας ἡλικιωμένος κι ἔχει ἀνάγκη νά τοῦ παραχωρήσουν θέση! Ποῦ εἶναι ἡ εὐγένειά μας, τήν καταβρόχθισε ἡ μικρή ὀθόνη, ἤ μήπως ἦταν ἔτσι κι ἀλλιῶς ἀνύπαρκτη;

            Προχωροῦμε στό δρόμο καί φθάνουμε στη διασταύρωση. Ἀνάβει τό κόκκινο καί περιμένουμε μέχρι νά περάσουμε. Γύρῳ μας περιμένει πλῆθος καί μέσα στό πλῆθος κάποιοι καί κάποιες δέν παύουν νά σκαλίζουν μικρές ὀθόνες! Ἀνάβει τό πράσινο, τό πλῆθος περνᾶ ἀπέναντι, ἀλλά μία δεσποινίς περνᾶ ἐξακολουθώντας νά σκαλίζει τή μικρή της ὀθόνη. Ἀπίστευτο: διασταυρώνεται μέ μία ἀκόμη, ἄγνωστή της, νεαρή πού κι αὐτή περπατᾶ σκαλίζοντας τή μικρή ὀθόνη της! Σκεπτόμαστε: τελικά ποῦ βαδίζουμε, στήν ἀποβλάκωση!

            Στήν παρακάτω  διασταύρωση τό φαινόμενο συνεχίζεται. Ὅμως προστέθηκε μιά νότα ἀκόμη πιό θλιβερή: Ἕνας τυφλός ζητᾶ ἀπεγνωσμένα κάποιον, ὁ ὁποῖος θά τόν βοηθήσει νά περάσει ἀπέναντι. Οἱ ἄνθρωποι μέ τίς μικρές ὀθόνες δέν συγκινοῦνται! Ἕνας, ὁ ὁποῖος μᾶλλον δέν γοητεύεται ἀπό ὀθόνες, μικρές ἤ μεγάλες, βοηθεῖ τόν τυφλό. Ποῦ βαδίζουμε τελικά; Πρός τήν ἀπανθρωπιά;

            Καθόμαστε σ΄ ἕνα ζαχαροπλαστεῖο. Δίπλα μας κάθεται ὁλόκληρη οἰκογένεια, γονεῖς καί τρία παιδιά. Καθένας ἔχει τή μικρή του ὀθόνη καί παίζει. Κανένας δέν συνομιλεῖ μέ κανέναν. Τί κατάσταση κι αὐτή! Χρησιμοποιοῦμε τήν τεχνολογία ἔτσι ὥστε νά μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἀποξένωση καί ταυτοχρόνως γιά νά ὁδηγεῖ τά παιδιά μας, γιά τά ὁποῖα κάποτε ὑπερηφανευόμαστε πώς εἶναι σωματικῶς καί πνευματικῶς ζωηρά, σέ ψυχοσωματική νάρκωση;

            Μπαίνουμε στό αὐτοκίνητό μας καί ξεκινοῦμε, ὅλα βαίνουν καλῶς, ὥσπου ἕνας ὁδηγός, μή ὑπολογίζοντας νόμους καί κινδύνους, πραγματοποιεῖ παράνομη προσπέραση. Τί ἀφροσύνη! Ὁπωσδήποτε αὐτός ὁ ἴδιος, ὅταν περιμένει τή σειρά του σ΄ ἕνα ἐμπορικό κατάστημα, σέ μιά τράπεζα, σ΄ ἕνα ἰατρεῖο, δέν ἐπιχειρεῖ καμμία ἀτασθαλία. Δέν ἀποπειρᾶται νά πάρει τή θέση κάποιου ἄλλου, διότι φοβᾶται μή τόν προσβάλουν. Ὅταν ὅμως ὁδηγεῖ, γίνεται «ἄλλος ἄνθρωπος». Ἐνῷ θά ἔπρεπε νά γνωρίζει πώς κινδυνεύει νά σκοτώσει καί νά σκοτωθεῖ, πραγματοποιεῖ παράνομη προσπέραση! Συμπεριφορά ἀλλοπρόσαλλη, μαρτυρούσα ἀφροσύνη!

           Φθάνουμε στό σπίτι μας. Θέτουμε σε λειτουργία τόν προσωπικό ὑπολογιστή μας γιά νά ἔχουμε αὐτοστιγμεί ἐπικοινωνία, μέσῳ ἰστοσελίδας κοινωνικῆς δικτυώσεως, μέ ἀγαπημένο πρόσωπο εὑρισκόμενο σέ ἄλλη ἥπειρο. Τό βλέμμα μας πέφτει σέ ἀνούσιες ἀναρτήσεις, τίς ὁποῖες ἔχουν πραγματοποιήσει διάφοροι. Γιατί θά ἔπρεπε νά μάθει ὅλος ὁ κόσμος ποιά φαγητά παρήγγειλε κάποιος στό ἑστιατόριο ἤ ποιά μαγειρεύει στήν ἑστία του; Τελικά τά μέσα ἐπικοινωνίας καταντοῦν μέσα αὐτοπροβολῆς; Καί μάλιστα μέ τρόπους κάτι παραπάνω ἀπό ἀστείους;

            Τελικά σέ τί χρησιμεύει ἡ τεχνολογία; Εἶναι τό μέσον γιά νά φανερώνουμε τόν κακό μας χαρακτήρα; Εἶναι τό μέσον γιά νά χειροτερεύει ὁ χαρακτήρας μας ἀκόμη περισσότερο; Εἶναι τό μέσον γιά νά χάσουμε τίς οἰκονομίες μας σέ τυχερά παιχνίδια; Εἶναι τό μέσον γιά νά χάσουμε ἀκόμη καί τήν ψυχική μας ἰσορροπία, ὅπως μερικά παιδιά τά ὁποῖα ἔπαθαν ἐθισμό στό διαδίκτυο; Εἶναι τό μέσον γιά νά χάσουμε τήν ἀνθρωπιά μας; Εἶναι τό μέσον γιά νά βλάπτουμε τόν διπλανό μας;

            Ἄς τό συνειδητοποιήσουμε: ἡ τεχνολογία ἔγινε γιά τόν ἄνθρωπο, γιά νά τόν βοηθᾶ νά γίνεται ὁλοένα καλύτερος ἄνθρωπος, δέν ἔγινε ὁ ἄνθρωπος γιά τήν τεχνολογία, δέν πρέπει ὁ ἄνθρωπος χρησιμοποιώντας τήν τεχνολογία νά ἀπορροφᾶται ἀπό αὐτήν, νά γίνεται ἐξάρτημά της, δοῦλος της, νά ἀποξενώνεται ἀπό τόν Θεό, τόν συνάνθρωπο καί τόν ἑαυτό του καί νά καταντᾶ ἐκθηριωμένος ἤ ἀξιολύπητος!