Πώς μπορεί να συντελεσθεί η κάθαρση των σκανδάλων στην παπική "εκκλησία";

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 1^η Ιουλίου 2019

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΝΤΕΛΕΣΘΕΙ Η ΚΑΘΑΡΣΗ ΤΩΝ ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΠΙΚΗ «ΕΚΚΛΗΣΙΑ»;

Η ηθική σήψη και η πνευματική κατάπτωση της ανθρωπότητας είναι οφθαλμοφανή φαινόμενα στην τραγική εποχή μας.

Οι άνθρωποι ως πρόσωπα, ως κοινωνικές ομάδες, ως πολιτικοί σχεδιασμοί, ως κράτη, ως παγκόσμια κοινότητα, βιώνουν πρωτοφανή έκπτωση από την αυθεντικότητά τους, την κατ’ εικόνα Θεού δημιουργημένους (Γεν.1,26). Η ηθική κατάπτωση έχει φτάσει σε ακραίες μορφές, θυμίζοντάς μας την περιγραφή των εσχάτων καιρών από τον αδιάψευστο λόγο του Θεού και τις θεόπνευστες προρρήσεις των αγίων της Εκκλησίας μας. Το χορό της ανηθικότητας και της παγίωσης αποδοχής του κακού ως καλού, σέρνουν οι ανά τον κόσμο κυβερνήσεις, νομοθετώντας, κατά παραγγελία σκοτεινών κέντρων. Όσο και αν ψάξουμε στο διεθνές πολιτικό σκηνικό, δεν θα μπορέσουμε να βρούμε κρατικές οντότητες ως φορείς των παραδεδομένων προαιώνιων ηθικών αρχών. Πικρή είναι η εμπειρία μας και στη χώρα μας, για τη θεσμοθέτηση νομοθετημάτων, τα οποία εκθεμελιώνουν την ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας και την παραδοσιακή οικογένεια και προάγουν περιθωριακές μορφές κοινωνικής συμβίωσης και συμπεριφοράς, στο όνομα μιας αρρωστημένης υπεράσπισης δήθεν ατομικών δικαιωμάτων.

        Μοναδικό ανάχωμα η αγία μας Εκκλησία, η οποία πλέει στο τρικυμισμένο πέλαγος της ιστορίας, ως πλοίο κλυδωνιζόμενο και μηδέποτε βυθιζόμενο και φέρει το λαό του Θεού στη σωτηρία. Υπάρχει στον κόσμο, αλλά δεν είναι εκ του κόσμου. Την αγγίζει η κοσμική αποστασία και η ανηθικότητα, αλλά δεν την λερώνει, διότι είναι από τη φύση της «αγία και άμωμος», «μη έχουσα σπίλον ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων», διότι είναι το Σώμα του Χριστού, διότι Εκείνος την αγίασε και την καθάρισε «τω λουτρώ του ύδατος εν ρήματι» (Εφ.5,26-27).

        Το κρατικό μόρφωμα, του Βατικανού, θλιβερό απολίθωμα του μεσαιωνισμού και κατάλοιπο του φράγκικου φεουδαρχισμού, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Αφότου αποκόπηκε από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, την αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού (1054), υποβιβάστηκε σε θρησκευτική κοινότητα, αναιρούσα πλειάδα σωζουσών αληθειών της Εκκλησίας και προσθέτουσα δεκάδες καινοφανείς αιρέσεις. Ο Παπισμός αποτελεί σύστημα κακοδοξιών, οι οποίες τον ορίζουν ως αίρεση και μάλιστα ως την μήτρα των σύγχρονων κακοδοξιών. Δεν είναι τίποτε περισσότερο από την επέλαση του βάρβαρου και κακόδοξου φραγκισμού, ο οποίος κατέλαβε την Δυτική Εκκλησία και την εξαφάνισε. Όπως είναι γνωστό, οι Φράγκοι ευγενείς φεουδάρχες και τιτλούχοι διακατέχονταν από έσχατη ηθική κατάπτωση. Οι βάρβαροι καταληψίες του σεβασμίου Πατριαρχείου της Ρώμης δε θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση, συνεχίζοντας την ηθική κατάπτωση. Άλλωστε πια, είναι γνωστό σε όλους τους ειδήμονες, πως ο Παπισμός είναι ακριβής έκφανση του φραγκισμού. Ο «πάπας» είναι ο αυτοκράτορας και οι καρδινάλιοί του οι παρακοιμώμενοι ευγενείς του, οι οποίοι σφετερίζονται και την ιερατική εξουσία.

     Μια από τις κύριες ιδιότητες της παπικής εξουσίας είναι και η κρατική οντότητα. Υιοθετώντας δουλικά την θεωρία του Ι. Αυγουστίνου, περί της «Πολιτείας του Θεού» και εκμεταλλευόμενη τις ιστορικές συγκυρίες και πλαστογραφώντας μεσαιωνικά κείμενα (π.χ. Ψευδοκωνσταντίνειος Δωρεά, Πιπίνειος Δωρεά, Ψευδοϊσιδώριες Διατάξεις, κλπ), ανήγαγε τον Παπισμό σε εγκόσμιο κρατικό οργανισμό. Από το έτος το 1929 το Βατικανό, με νόμο του τότε φασιστικού Ιταλικού κράτους, έγινε κράτος, με τις εξουσίες και τις δομές μιας κρατικής οντότητας. Όπως λοιπόν, όλα τα σύγχρονα κράτη βρίσκονται σε ηθική και πνευματική κατάπτωση, το κράτος του Βατικανού δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση, αφού η κοσμική εξουσία οδηγεί αναπόφευκτα σε εκφυλιστικές καταστάσεις και ηθική φθορά. Βρίσκεται δε στον αντίποδα της διακονίας που δίδαξε ο Χριστός και η οποία, αντί να φθείρει, ανυψώνει τον άνθρωπο!

      Η εδώ και δέκα αιώνες ιστορία του Παπισμού είναι μια συνεχής πορεία προς την πτώση. Θηριωδίες, θρησκευτικοί πόλεμοι, σταυροφορίες, γενοκτονίες, δολοφονίες, Ιερή Εξέταση, βασανιστήρια και φρικτοί θάνατοι στους μη υποτασσόμενους στην παπική εξουσία, νύχτες αγίου Βαρθολομαίου, φεουδαρχία, καλλιέργεια δεισιδαιμονίας, αυθαιρεσία, οικονομική εκμετάλλευση,  ηθική κατάπτωση, συνεργασία με αντίχριστα καθεστώτα (αποικιοκρατία, φασισμός, ναζισμός, Ουστάσι της Κροατίας, κλπ), συνθέτουν την εφιαλτική ιστορική πορεία του. Και μόνο να σκεφτεί κανείς τις παπικές «βούλες» για τις θανατώσεις των «αιρετικών», δια ανείπωτων βασανιστηρίων και της πυράς, αφαιρεί κάθε ίχνος εκκλησιαστικότητας από τον Παπισμό. Κι’ αυτό διότι, η αληθινή Εκκλησία του Χριστού δεν μισεί, δεν εκδικείται, δεν βασανίζει, δεν φονεύει κανέναν. Μόνο αγαπά και φροντίζει για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Όσο και να ψάξει ο οιοσδήποτε δεν θα βρει ούτε μια καταδικαστική απόφαση για δίωξη, βασανισμό, εξόντωση αιρετικού, ή αθέου στην Ορθοδοξία μας, την αληθινή και μοναδική Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού, σε αντίθεση με τα αρχεία του σκοτεινού Βατικανού, τα οποία είναι γεμάτα από τέτοιες αποφάσεις.

      Μια από τις πλέον φρικτές πτυχές του Παπισμού είναι και η διαχρονική αχαλίνωτη ανηθικότητα. Μετά το σχίσμα, σπανίζουν τα ηθικά πρότυπα στον Παπισμό. Αντίθετα η ιστορία έχει καταγράψει ανείπωτες ηθικές παρεκτροπές του παπικού «κλήρου», μη εξαιρουμένων των «παπών», όπως λ.χ. οι διαβόητοι ανήθικοι Βενέδικτος Θ΄(1032-1048), Ουρβανός Β΄ (1088-1099), Βονιφάτιος Η΄ (1294-1303), Ιωάννης ΚΓ΄ (1410-1415), Στέφανος ΣΤ΄(1492-1503), και άλλοι πολλοί, παρ’ όλο που ο Παπισμός τους θέλει «αλάθητους»!

       Αφορμή για το παρόν σχόλιό μας πήραμε από δημοσίευμα στο περιοδικό των εν Αθήναις Ιησουιτών «ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» (τ.118), του «π.» Θ. Κοντίδη, με τίτλο: «ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΟΦΙΛΙΑΣ». Ο Ιησουίτης «κληρικός» πήρε αφορμή από την έκτακτη Σύνοδο στη Ρώμη, η οποία πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη, υπό τον «πάπα» Φραγκίσκο, για την αντιμετώπιση του μείζονος προβλήματος της παιδοφιλίας και παιδοφθορίας του παπικού «κλήρου». Ένα πρόβλημα το οποίο έχει πάρει επιδημικές διαστάσεις για τον Παπισμό.

      Με έκπληξη διαβάσαμε στο άρθρο αυτό, πως ο κ. Θ. Κοντίδης εικονίζει την παπική «εκκλησία» ως την ανήθικη κόρη, την πόρνη, όπως την περιγράφει ο προφήτης Ιεζεκιήλ  στο 16 κεφάλαιο του βιβλίου του! Γράφει τα εξής: «Στο βιβλίο του προφήτη Ιεζεκιήλ στην παλαιά Διαθήκη, στο κεφάλαιο 16 διαβάζουμε τη φοβερή σκηνή όπου ο Θεός ελέγχει τον λαό του. Συνοπτικά λέει τα εξής: Σε βρήκα νεογέννητο εγκαταλειμμένο στην έρημο, σε σπλαχνίστηκα, και σε πήρα κοντά μου. Σε φρόντισα, σε μεγάλωσα και έγινες κοπέλα πανέμορφη. Σε στόλισα και σε πλούτισα σαν βασίλισσα. Αλλά εσύ με εγκατέλειψες και εκπορνεύτηκες με τον κάθε περαστικό. Τώρα αηδίασα από τις πράξεις σου, θα παρουσιάσω τη γύμνια σου σε όλα τα έθνη, θα σε παραδώσω στους ίδιους τους εραστές σου που θα σε χλευάσουν. Μέσα από την ταπείνωσή σου θα σε καθαρίσω. Αυτά τα λόγια του προφήτη εικονίζουν την κατάσταση μέσα από την οποία περνά σήμερα η Εκκλησία»! Δεν έχουμε παρά να κρίνουμε ως θετική την αυτοσυνειδησία του κ. Θ. Κοντίδη, να παραβάλλει την «εκκλησία» του με την πόρνη του αγιογραφικού προφητικού  κειμένου. Είναι ως προς τούτο ειλικρινέστερος της «εκκλησίας» του, η οποία εδώ και δεκαετίες συγκάλυπτε τις φρικτές πράξεις παιδοφιλίας και παιδοφθορίας, μιας απίστευτα  μεγάλης μερίδας του παπικού «κλήρου»!

       Ο κ. Θ. Κοντίδης κάνει λεπτομερή αναφορά στην παπική «σύνοδο» και στα λεγόμενα και πραττόμενα σ’ αυτή. Αναφέρει πως «Σκοπός της συνόδου ήταν να δώσει μια συνολική απάντηση και να προκαλέσει μια γενική κινητοποίηση απέναντι στα σκάνδαλα της παιδοφιλίας». Δεν γνωρίζουμε τι είδους «συνολική απάντηση» έδωσε η παπική «σύνοδος» για το αίσχιστο κατάντημα χιλιάδων φραγκοπαπάδων να εγκληματούν στα αθώα και ανυπεράσπιστα παιδικά κορμιά. Δεν γνωρίζουμε αν η «καθολική εκκλησία» έκανε την αυτοκριτική της, για τις δικές της ευθύνες γι’ αυτό το διαχρονικό και φρικώδες έγκλημα, το οποίο για εμάς είναι εξηγήσιμο: η ως τώρα ηθική καταβαράθρωση του Παπισμού, με αποκορύφωμα τα χιλιάδες εγκλήματα της παιδεραστίας και παιδοφθορίας είναι απότοκα της υποχρεωτικής αγαμίας του παπικού «κλήρου». Η γενική αγαμία στον Παπισμό καθιερώθηκε το 1059, σε αντίθεση με την ιεροκανονική τάξη της Εκκλησίας, η οποία αφήνει τους κληρικούς στην ελεύθερη επιλογή τους, να ακολουθήσουν τον άγαμο ή τον έγγαμο βίο, αφού, σύμφωνα με την ρήση του Κυρίου: «ου πάντες χωρούσι τον λόγον τούτον, αλλ’ οις δέδοται … ο δυνάμενος χωρείν χωρείτω» (Ματθ.19,11-12).  Οι παπικοί «κληρικοί», στερημένοι της Θείας Χάριτος και οι πολλοί από αυτούς έχοντας αδυναμία στην εγκράτεια, ενδίδουν σε ηθικές παρεκτροπές και φτάνουν ως την έσχατη κατάντια να διαφθείρουν αθώα, ανυπεράσπιστα και εν πολλοίς ανάπηρα παιδιά! Τέτοιος λόγος, τέτοια αυτοσυνειδησία, προφανώς δεν έγινε στην παπική «σύνοδο», διότι θα την ανέφερε ο κ. Θ. Κοντίδης.

     Ακολούθως αναφέρει πως οι παπικοί «επίσκοποι» που έλαβαν μέρος στην «σύνοδο», με επικεφαλής τον κ. Φραγκίσκο «αποκαλύπτουν ότι η σεξουαλική κακοποίηση δεν είναι μόνο σκόρπιες, σποραδικές παρεκτροπές, αλλά ενδημικό πρόβλημα εντός της Εκκλησίας». Πως «η ροή των αποκαλύψεων είναι ασταμάτητη και αγγίζει όλο και ανώτερα εκκλησιαστικά στελέχη» και ότι «χρειάζεται μια γενική κινητοποίηση, μια αλλαγή νοοτροπίας και θεσμών σε βάθος». Θεωρούμε ως θετικό το γεγονός ότι επίσημα πια η «καθολική εκκλησία» αναγνωρίζει ότι η ηθική της κατάπτωση αποτελεί αναμφισβήτητα «ενδημικό πρόβλημα» στα σπλάχνα της. Ότι ο ηθικός ξεπεσμός,  αυτής της ακραίας μορφής, δεν αφορά μεμονωμένες περιπτώσεις «κληρικών» της, αλλά αγγίζει και τις κορυφές της παπικής ιεραρχίας. Αλλά όμως νομίζουμε ότι αυτή η «αυτοσυνειδησία» της και η κινητοποίηση έγινε «κατόπιν εορτής». Οι φοβερές αποκαλύψεις έγιναν εδώ και χρόνια από τα μυριάδες θύματά της και από κοσμικές υπηρεσίες (δημοσιογράφοι, δικαιοσύνη, οργανώσεις, κλπ), ενώ αυτή, για δεκαετίες, «έχωνε το πρόβλημα κάτω από το χαλί». Τώρα δυστυχώς αναγκάστηκε να το πράξει, διότι «έφτασε ο κόμπος στο χτένι», δεν μπορούσε πια να συγκαλύπτει τέτοιου μεγέθους εγκλήματα, αφού η σεξουαλική εκμετάλλευση αποτελεί, κατά τον κ. Θ. Κοντίδη «μια πληγή στο σώμα όλης της ανθρωπότητας»!

      Η «σύνοδος» των παπικών «επισκόπων» διαπίστωσε ότι υπάρχει ανάγκη για «γενική κινητοποίηση, μια αλλαγή νοοτροπίας και θεσμών σε βάθος». Αλλά, απ’ ότι διαπιστώνει και ο ίδιος ο κ. Θ. Κοντίδης δε μπορεί να γίνει πιστευτή η «αυτοσυνειδησία» της παπικής «εκκλησίας», αφού «ορισμένες οργανώσεις θυμάτων παιδεραστίας από ιερείς εξέφρασαν την απογοήτευσή τους ως προς τα αποτελέσματα της συνόδου, γιατί περίμεναν πιο συγκεκριμένα μέτρα και στοχευμένες αποφάσεις». Κατά τη γνώμη μας έχουν δίκιο, αν διαβάσουμε την συνέχεια του άρθρου: «Το ερώτημα που θέτουν πολλοί είναι το εξής: μπορεί άραγε η Εκκλησία να καθαρθεί και να ανασηκωθεί από αυτή την κατάσταση στην οποία περιέπεσε; Μπορεί να θεραπευτεί και να ανακτήσει την αξιοπιστία της; Η απάντηση είναι: ασφαλώς ναι. Πρώτον, γιατί ο Χριστός είναι ο αληθινός ποιμένας που καθοδηγεί την Εκκλησία και αυτός θα την θεραπεύσει … η Εκκλησία δεν είναι κοσμικός θεσμός, αλλά είναι η Εκκλησία του Χριστού»! Αρχίζουμε από το τελευταίο, αν η παπική «εκκλησία» είναι ή δεν είναι κοσμικός θεσμός, ας ψάξει ο κ. Θ. Κοντίδης, την εδώ και χίλια χρόνια πίστη του Παπισμού να διαπιστώσει, ότι «διαχειρίζεται» και «ασκεί» όλες τις εξουσίες του κόσμου, «ελέω Θεού» ο «βικάριος του Χριστού», ο φράγκος υπερηγεμόνας του «κράτους τους Θεού». Ας πληροφορηθεί για τη νομική μορφή του Βατικανού, το οποίο από τις 11 Φεβρουαρίου 1929, είναι κανονικό κράτος, αναγνωρισμένο από όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις του κόσμου. Κατά δεύτερον θα θέλαμε να πληροφορήσουμε τον αρθρογράφο πως ο Χριστός «δεν μπορεί» να καθαρίσει την «κόπρο του Αυγείου» της «καθολικής εκκλησίας», διότι δεν είναι παρών σ’ αυτή, αφού θεσμικά, άφησε τον «αντιπρόσωπό» του να την κυβερνά και να την διαχειρίζεται. Είναι πολύ απλό να το καταλάβουμε, ο αντιπρόσωπος αντιπροσωπεύει τον απουσιάζοντα, αυτόν που δεν είναι παρών! Άρα λοιπόν ο Χριστός δεν «είναι ο αληθινός ποιμένας που καθοδηγεί την Εκκλησία και αυτός θα την θεραπεύσει», όπως έγραψε ο κ. Θ. Κοντίδης, αλλά ο πραγματικός ποιμένας είναι ο «αντιπρόσωπός» του, ο «πάπας», ο οποίος αδυνατεί να κάμει κάθαρση στην «εκκλησία» του, πριν κάμει κάθαρση στον εαυτό του και τον αμαρτωλό θεσμό, που ενσαρκώνει!

      Ο «πάπας», σύμφωνα με την διδασκαλία του Παπισμού, ενσαρκώνει την «καθολική εκκλησία» και η «καθολική εκκλησία» φανερώνεται και υπάρχει χάρις σ’ αυτόν! Χωρίς αυτόν, τον «διάδοχο του αγίου Πέτρου, του πρίγκιπα του κολλεγίου των Αποστόλων» δεν υφίσταται η «εκκλησία» και για τούτο εφεύρε και καλλιεργεί και προβάλλει με απίστευτη μανία τα αντίχριστα δόγματα του «πρώτου» και του «αλάθητου», τα οποία ανήκουν στο Χριστό και τα σφετερίζεται ο ίδιος, παίρνοντας στην ουσία τη θέση του Χριστού στην Εκκλησία! Άρα λοιπόν ο Χριστός «αδυνατεί» να «σώσει» την «καθολική εκκλησία», ως απών. Εκείνος που απομένει να τη «σώσει» είναι ο «αντιπρόσωπός» του, ο «πάπας». Πως θα τη σώσει; Πως θα την απαλλάξει από την διαχρονική της κατάπτωση και κακοδαιμονία; Με έναν απλό και δοκιμασμένο τρόπο: τη μετάνοια! Να κατανοήσει ότι η «εκκλησία» που «ενσαρκώνει» και «ποιμαίνει» δεν είναι η Εκκλησία του Χριστού, αλλά μια χριστιανική θρησκευτική κοινότητα, μεγάλη βεβαίως, αλλά όχι η αληθινή Εκκλησία. Ότι απέρριψε θεμελιώδεις αλήθειες της Εκκλησίας και πρόσθεσε δεκάδες κακοδοξίες, οι οποίες άνοιξαν μέγα χάσμα με την αληθινή Εκκλησία του Χριστού. Ότι εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει η χάρις του Θεού και ως εκ τούτου η θρησκευτική του κοινότητα στερείται της αγιαστικής χάριτος του Θεού, με ορατά αποτελέσματα τη διαχρονική κατάπτωσή της και με αποκορύφωμα τα εγκλήματα παιδεραστίας και παιδοφθορίας των χιλιάδων «κληρικών» της, όλων των βαθμών. Αυτή θα είναι η ευλογημένη αρχή για την πραγματική κάθαρση της «καθολικής εκκλησίας» και η ποθητή πορεία της να ενταχθεί στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, από την οποία αποκόπηκε.

        Κλείνοντας το σχόλιό μας θα θέλαμε να διαβεβαιώσουμε πως σε καμιά περίπτωση δεν χαιρεκακούμε για την ολοσχερή κατάπτωση του Παπισμού, για τις οδυνηρές, για ολόκληρη την χριστιανοσύνη, αποκαλύψεις των φρικωδών παπικών σκανδάλων. Όλοι οι άνθρωποι είναι σώμα μας, και για τούτο πονάμε από τις δικές τους πληγές. Προσευχόμαστε, πρέπει να προσευχόμαστε, με θέρμη ψυχής, για τα πλήθη των πλανεμένων αδελφών μας, να συνειδητοποιήσουν τα τρομερά αδιέξοδα που βαδίζουν και να στραφούν προς την αγκαλιά της Μητέρας μας Εκκλησίας, η οποία, μόνη Αυτή, μπορεί να μας θεραπεύσει από τα άλγη της αμαρτίας και της φθοράς, τα οποία, σύμφωνα με τον ουρανοβάμονα Παύλο, οδηγούν αναπόφευκτα στο θάνατο (Ρωμ.6,23)! Η κάθαρση που αποζητά απεγνωσμένα και χωρίς αποτέλεσμα ο Παπισμός θα συντελεστεί μόνον, όταν επιστρέψει στην αγία Εκκλησία του Χριστού και πουθενά αλλού!  Κάθε προσπάθεια κάθαρσης σε άλλη κατεύθυνση θα είναι μάταια και το πρόβλημα, όχι μόνο δεν θα αίρεται, αλλά θα διαιωνίζεται και θα γιγαντώνεται!

       Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών