Γιώργος Παπαθανασόπουλος, Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος και το Κυπριακό

Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος και το Κυπριακό

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Ελπιδοφόρος εξαπέλυσε Εγκύκλιο προς τον κλήρο και τον λαό της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας των ΗΠΑ, για τα 45 χρόνια από την εισβολή των Τούρκων στην μαρτυρική Μεγαλόνησο Κύπρο.

Η Εγκύκλιος είναι  ενδεικτική της τακτικής που θα ακολουθήσει ο νέος Αρχιεπίσκοπος στα εθνικά θέματα, ακολουθώντας τις οδηγίες που έχει λάβει από τον Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, και με βάση  τις πεποιθήσεις και, κυρίως, τις φιλοδοξίες του.   

Η λεπτομερειακή και σε βάθος εξέταση  της εγκυκλίου δίνει τη δυνατότητα στον αναγνώστη της να εξάγει τα συμπεράσματά του.

          Στην πρώτη παράγραφο ο κ. Ελπιδοφόρος ομιλεί για «ένα πολύ σημαντικό γεγονός στην ιστορία των Ελλήνων και της Ομογένειας». Το «σημαντικό», κατά τα ειδικά λεξικά, αναφέρεται σε ευχάριστο γεγονός. Για τα αρνητικά ιστορικά γεγονότα χρησιμοποιείται η έκφραση «τραγικό γεγονός».

Στη δεύτερη παράγραφο αναφέρονται τα γεγονότα, όπως η «εισβολή του τουρκικού στρατού» και «ο βίαιος διαχωρισμός της νήσου». Παράλληλα γράφεται «η εκτόπιση των κατοίκων της, οι οποίοι έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα». Πρώτον η εκτόπιση, που είναι συνώνυμη με την εξορία, είναι ενέργεια που συνήθως έχει λήξη και ο εκτοπιζόμενος επιστρέφει στο σπίτι του. Με την έννοια αυτή ο χρησιμοποιούμενος όρος «στρογγυλεύει» την ενέργεια της Τουρκίας. Οι εξελίξεις, μετά την εισβολή του Αττίλα το 1974, αποδεικνύουν ότι η Τουρκία δεν προέβη σε «εκτόπιση» των Ελλήνων της Κύπρου, για να διαπραγματευθεί την επιστροφή τους. Προκάλεσε τετελεσμένα και με τον αθρόο εποικισμό τούρκων μεθοδεύει, σε πρώτο στάδιο, την παγίωση  της διχοτόμησης της Μεγαλονήσου και την αλλοίωση της συνθέσεως του πληθυσμού της, με απώτερο στρατηγικό στόχο την κατάληψή και τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου, όπως τόνισε σε φετινή ομιλία του στην Αθήνα ο Μητροπολίτης Πάφου Γεώργιος. Ο χαρακτηρισμός λοιπόν «εκτόπιση» είναι τουλάχιστον ατυχής. Πρόκειται για  εθνοκάθαρση, που τιμωρείται από το διεθνές ποινικό δίκαιο. Σύμφωνα με αυτό η εθνοκάθαρση αναφέρεται «στην προσπάθεια δημιουργίας εθνικά ομοιογενών περιοχών και εξάλειψης ενός μη επιθυμητού εθνικού συνόλου, είτε με τη μορφή γενοκτονίας, είτε με τη μορφή αναγκαστικής μετανάστευσης. Η εθνοκάθαρση προϋποθέτει την πλήρη απομάκρυνση και των τελευταίων υπολειμμάτων της στοχευμένης ομάδας μέσω της καταστροφής πολιτισμικών στοιχείων, όπως είναι τα νεκροταφεία και οι τόποι λατρείας». Όλα αυτά διέπραξαν οι Τούρκοι στην Κύπρο. Η «εκτόπιση» του κ. Ελπιδοφόρου θυμίζει τον «συνωστισμό» της κας Ρεπούση.

Στην επόμενη παράγραφο ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής αναφέρεται στο άσχετο προς την εισβολή θέμα της αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Κύπρου και στη συνέχεια γράφει:

«Ο νησιωτικός αυτός λαός με ιστορία πλέον των δέκα χιλιάδων ετών,  έχει υποφέρει πολλά διαμέσου των αιώνων αλλά έχει αντέξει όλων των ειδών τις δοκιμασίες και ταλαιπωρίες». Ο λαός της Κύπρου δεν είναι «νησιωτικός», είναι ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ. Και αναρωτιέται κανείς ΓΙΑΤΙ την ιστορία της Κύπρου ο Σεβασμιώτατος την αρχίζει από το 8.000 π.Χ., από τη νεολιθική δηλαδή εποχή, όταν δεν είχαν εγκατασταθεί ακόμη οι Αχαιοί στον ελληνικό χώρο (ηπειρωτική Ελλάδα, Κρήτη, Κύπρο). Υπολογίζεται ότι αυτοί εγκαταστάθηκαν μεταξύ του 1400 και 1300 π.Χ στην Κύπρο.  Έκτοτε, όπως όλοι οι Έλληνες, οι Κύπριοι αποκτούν και θα διατηρούν την ελληνική τους συνείδηση έως συντελείας του αιώνος, όπως γράφει ο εθνικός μας Κύπριος ποιητής Βασίλης Μιχαηλίδης. Οι Έλληνες της Κύπρου άντεξαν και αντέχουν στον χρόνο, παρά τις διώξεις, τους κατατρεγμούς, τα βάσανα, τις προπαγάνδες. Η «αντικειμενική» υπενθύμιση, ότι υπήρξε προϊστορική περίοδος που δεν κατοικούσαν Έλληνες το νησί, ουδέν προσφέρει και αφήνει ερωτηματικά περί της σκοπιμότητας του γραφομένου.

Μετά ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ελπιδοφόρος εισέρχεται στο πολιτικό ζήτημα και σημειώνει: «Όχι μόνο ως Ορθόδοξοι αδελφοί και αδελφές, αλλά και ως απλοί άνθρωποι πρέπει να προσευχόμεθα για δίκαιη και άμεση λύση για την Κύπρο». Πρώτον Ορθόδοξοι στην Αμερική ζουν και Ρώσοι, Λευκορώσοι, Ρουμάνοι, Βούλγαροι, Άραβες, Αλβανοί και άλλοι. Η εγκύκλιος όμως απευθύνεται προς ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ. Προς τι λοιπόν η παράλειψη της εθνότητος των Ομογενών; Επί πλέον οι Έλληνες συγκεκριμενοποιούν τη «δίκαιη και άμεση λύση». Έτσι, όπως γράφεται από τον κ. Ελπιδοφόρο θα συμφωνούσε μαζί του και ο Πρόεδρος Ερντογάν. Και αυτός για δίκαιη και άμεση λύση μιλάει... Για τους Έλληνες δίκαιη είναι η λύση που θα επιβάλλει την απομάκρυνση των κατοχικών τουρκικών στρατευμάτων, την επιστροφή των εποίκων στα σπίτια τους, την εκ μέρους της Τουρκίας αποδοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας, και την καθιέρωση συστήματος διακυβέρνησης, που θα εξασφαλίζει την ειρήνη, τη λειτουργικότητα του κρατικού μηχανισμού, την αναλογικότητα στα όργανα και στις αποφάσεις  και την ελευθερία διακίνησης προσώπων, αγαθών και υπηρεσιών στην ενιαία Κύπρο.   

Στη συνέχεια της Εγκυκλίου του ο κ. Ελπιδοφόρος γράφει το κοινότυπο πως « η βία γεννά βία» και εξισώνει την πληγωθείσα Ελλάδα με την επιτεθείσα Τουρκία γράφοντας ότι «τα κράτη πέραν των υδάτων της Κύπρου οφείλουν να διαπραγματεύονται μαζί της και να μην παρεμβαίνουν. Την ειρήνη μπορούν να την επιτύχουν οι Κύπριοι μόνοι τους». Από τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου αποδεικνύεται ότι το προτεινόμενο ως λύση  είναι ανεδαφικό, επειδή είναι ανέφικτο. Μόνο ως δημαγωγικό βεγγαλικό μπορεί να εκληφθεί.

Στην επόμενη παράγραφο ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής ομιλεί αορίστως «περί θρήνου της απώλειας ανθρώπων, καταστροφής μνημείων και βίας» αλλά και «περί προσευχής για εκείνους που αναπαύονται εν ειρήνη». Αν δεν συγκεκριμενοποιείται μια πρόταση αφήνει περιθώρια και άλλων ερμηνειών. Αν δει κανείς τη μεριά των Τούρκων θα διαπιστώσει  ότι και αυτοί ομιλούν περί «ηρώων που έχασαν τη ζωή τους κατά την εισβολή» και αυτοί προπαγανδίζουν ότι οι Έλληνες κατέστρεψαν μνημεία τους και αυτοί υποστηρίζουν ότι ασκήθηκε βία στους τουρκοκύπριους κατά την εισβολή του Αττίλα. Η αοριστία του κειμένου του κ. Ελπιδοφόρου και η επιτυγχανόμενη διπλή ανάγνωση ικανοποιεί τους εισβολείς, και ευχαριστεί τους υποστηρίζοντες   ιδεολογικά την «αντικειμενική ιστορία»....

Μετά ο κ. Ελπιδοφόρος μιλάει «για συστράτευση με τους συνανθρώπους μας που μπορούν να βοηθήσουν» και τονίζει: « Ας ενθαρρύνουμε τους έμπιστους συνεργάτες μας να βρουν λύσεις». Ποιοι είναι οι «έμπιστοι συνεργάτες» του Αρχιεπισκόπου  που θα λύσουν το άλυτο επί τόσες δεκαετίες Κυπριακό; Ως, τουλάχιστον, υπερβολικής αισιοδοξίας λόγος μπορεί να εκληφθεί η παράγραφος αυτή.

          Τέλος ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής σημειώνει πως « η Κύπρος αποτελεί μεν ηθικό ζήτημα για κάθε άνθρωπο, περισσότερο όμως για μας, που μας ενώνει με τους αδελφούς Κυπρίους η κοινή πίστη και ακόμη το ίδιο αίμα». Το Κυπριακό δεν είναι μόνο ηθικό ζήτημα. Είναι πρώτιστα έγκλημα κατά της ανθρωπότητος. Η Τουρκία ενήργησε με βάση την επιβολή της μακιαβελικής αρχής του «δικαίου του ισχυροτέρου» και της εξόντωσης του αδυνατότερου αντιπάλου. Και ως προς το ότι με τους Κυπρίους «μας ενώνει κοινή πίστη και κοινό αίμα» διερωτάται κανείς αν πείραζε  να γινόταν πιο συγκεκριμένο και να προσετίθετο η λέξη «Ελληνικό αίμα», λέξη που συγκινεί κάθε, όπου Γης, Έλληνα...

Ο κ. Ελπιδοφόρος κλείνει την πρώτη του εγκύκλιο με την ευχή «ο Θεός να δώσει γρήγορη και δίκαιη λύση για όλους τους Κυπρίους». Ασφαλώς αυτό εύχεται και ο κάθε Έλληνας. Στη λύση που θα συμφωνηθεί να μην αδικηθούν ούτε οι Ελληνοκύπριοι, ούτε οι Τουρκοκύπριοι. Όμως και πάλι αφήνεται το περιθώριο να σκεφθεί κανείς ότι ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής εξισώνει τον αδικοπραγήσαντα με τον πληγέντα, κάτι που ασφαλώς δεν ικανοποιεί τον πληγέντα, αλλά τον αδικοπραγήσαντα...

Από την όλη ανάλυση της εγκυκλίου του κ. Ελπιδοφόρου αβίαστα αποδεικνύεται ότι είναι ο πρώτος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, που ακολουθεί διαφορετική πολιτική στο Κυπριακό από τους προηγούμενους Αρχιεπισκόπους, πολτική που αφήνει πικρή γεύση στους Έλληνες και, ασφαλώς, ικανοποίηση στους Τούρκους.-