Ἀναγκαῖαι προϋποθέσεις διά τήν πνευματικήν ζωήν

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ἡ Ἐκκλησία διδάσκει τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸ κήρυγμα. Ἀπευθύνεται στοὺς πιστοὺς καὶ μὲ ἀγάπη προσπαθεῖ νὰ τοὺς πείσει νὰ ἀκολουθοῦν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Τὰ ἀποτελέσματα ὅμως δὲν εἶναι τὰ ἀναμενόμενα. Οἱ ἄνθρωποι ἀκοῦν, ἴσως μερικοὶ καὶ νὰ προθυμοποιοῦνται, ἀλλά παραμένουν στὴν ἴδια κατάσταση. Δὲν ἔχουν τὴν πνευματικὴ δύναμη νὰ ἀλλάξουν τὶς συνήθειές τους καὶ νὰ σταθεροποιήσουν τὸ βηματισμό τους στὸ δρόμο τῆς σωτηρίας. Αὐτὸ, γιὰ νὰ τὸ πετύχει κανεὶς χρειάζεται προσπάθεια καὶ κατὰ Θεὸν καλλιέργεια. Χριάζεται ἐπίσης καὶ ὁ ἔμπειρος πνευματικὸς χειραγωγός, τὸν ὁποῖο ὅμως δὲν βρίσκει κανεὶς εὔκολα.

Συνήθως οἱ κήρυκες τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ σπέρνουν, ἀλλὰ δὲν καλλιεργοῦν, γι’ αὐτὸ δὲν ὑπάρχει πνευματικὴ καρποφορία. Ἡ σπορὰ εἶναι σχετικὰ εὔκολη ἐργασία. Ἡ μετὰ τὴ σπορὰ ὅμως καλλιέργεια εἶναι δύσκολη, γιατί δὲν φτάνει μόνο ὁ λόγος, ἀλλὰ χρειάζεται καὶ τὸ φωτεινὸ παράδειγμα τοῦ κήρυκα, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ γνωρίσει ὁ κόσμος καὶ νὰ ἐμπιστευθεῖ.

Ὁ ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ λέει σχετικά: «Εἶναι τόσο εὔκολο νὰ διδάξεις, ὅσο νὰ πετάξεις πέτρες ἀπὸ τὸ ὕψος ἑνὸς καμπαναριοῦ, γιὰ νὰ καλλιεργήσεις ὅμως πνευματικὰ αὐτὸν ποὺ διδάσκεις εἶναι τόσο δύσκολο, ὅσο τὸ νὰ μεταφέρεις πέτρες στὴν κορυφὴ τοῦ καμπαναριοῦ».

Στὶς μέρες μας δὲν ὑπάρχουν πολλοὶ χριστιανοί, ποὺ νὰ ἔχουν τὴν καλὴ ἀνησυχία γιὰ κάτι πιὸ οὐσιαστικὸ καὶ πιὸ πνευματικὸ στὴ ζωή τους. Δὲν ἀφοσιώνονται εὔκολα στὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Δὲν ἐπιθυμοῦν τὴν ἄρνηση καὶ καταπολέμηση τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος. Τοὺς ἀρέσει ὁ εὔκολος συμβιβασμὸς μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο. Διατηροῦν βέβαια τὴν ἐξωτερικὴ εὐσέβεια, εἶναι στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ δὲν κάνουν πολλὲς θυσίες. Εἶναι πάντα κουμπωμένοι καὶ δύσκολα φανερώνουν τὶς ἐπιθυμίες τους. Ἔτσι δὲν θεωροῦν ἀναγκαία τὴ στενότερη ἐπαφὴ μὲ τὸν πνευματικό. Μένουν ἀνεκδήλωτοι ἀπέναντί του καὶ μιλοῦν πάντα γιὰ μικροπταίσματα καὶ ἀπογοητεύσεις ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ συμπεριφορὰ τῶν ἄλλων, λησμονώντας συχνὰ τὶς δικές τους ἀπερίσκεπτες καὶ κάποτε ἐνοχλητικὲς ἐκδηλώσεις ποὺ δημιουργοῦν δυσάρεστες καταστάσεις.

Ὁ Ἅγιος Σεραφείμ, ἔχοντας μεγάλη ἐμπειρία, εἶχε διαπιστώσει ὅτι ἡ πνευματικὴ ἐπικοινωνία ἐπιτυγχάνεται ὑπὸ μία προϋπόθεση: «Δὲν πρέπει νὰ συζητᾶ κανεὶς πνευματικὰ θέματα μὲ ἀνθρώπους ποὺ δὲν τοὺς ἐνδιαφέρουν. Ἡ ἱεραποστολὴ μπορεῖ νὰ κάνει περισσότερο κακὸ παρὰ καλό, ὅταν γίνεται ἀπερίσκεπτα καὶ ἀπὸ ὁποιονδήποτε». Καὶ ἄλλοτε ἔλεγε: «Ἂν θέλεις νὰ χάσεις τὴν ψυχική σου εἰρήνη, συζήτησε μὲ κάποιον ποὺ ἔχει διαφορετικὴ νοοτροπία».

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης, ὁ ἀσκητὴς τῆς Παναγούδας, συχνὰ ἔλεγε στοὺς κληρικοὺς καὶ στοὺς λαϊκοὺς θεολόγους, ποὺ ἐργάζονται στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι τὸ ἐνδιαφέρον τους πρέπει νὰ στοχεύει στὴ δημιουργία πνευματικῆς ἀνησυχίας στοὺς ἀνθρώπους. Μόνο τότε θὰ ἔχουν οὐσιαστικὰ καὶ μόνιμα ἀποτελέσματα.

Μακάρι κάποτε ἡ Ἐκκλησία νὰ ἀποκτήσει ἀξίους κληρικοὺς καὶ ἱκανοὺς θεολόγους, ποὺ θὰ ἐργάζονται στὸ ποιμαντικό της ἔργο μὲ ἐπιτυχία. Ὑπάρχουν βέβαια, ἀλλὰ χρειάζονται περισσότεροι.

Ορθόδοξος Τύπος