Τὸ οἰκουμενιστικὸ καὶ συγκρητιστικὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας τείνει νὰ ὑποβαθμίζει τὴ δογματικὴ ἀκρίβεια τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεως, προκειμένου νὰ προωθήσει εἴτε τὴν ἕνωση τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τοὺς ἑτεροδόξους εἴτε τὴν ἐξάπλωση τοῦ δαιμονικοῦ φαινομένου τῆς πανθρησκείας.
Ἴσως σὰν ἀπὸ ἀντίδραση πρὸς τὸ πνεῦμα αὐτὸ παρουσιάζεται ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ μία τάση νὰ ἀνακαλύπτονται κακοδοξίες ἀκόμη καὶ ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχουν καὶ νὰ στιγματίζονται ὡς αἱρετικοὶ ἄνθρωποι ποὺ εἶναι Ὀρθόδοξοι.
Ἀφορμὴ γιὰ τὶς παραπάνω σκέψεις μᾶς ἔδωσε ἀντιπαράθεση ποὺ ἔλαβε χώρα πρὸ καιροῦ γύρω ἀπὸ τὴν ἔννοια τοῦ θεοπασχητισμοῦ.
Ἕνας θεολόγος δημοσίευσε σχετικὸ ἄρθρο σὲ γνωστὸ θεολογικὸ περιοδικό. Τὸ ἄρθρο γραμμένο σὲ σύγχρονη γλώσσα μιλοῦσε γιὰ τὸ πάθος τοῦ Κυρίου ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ καὶ τόνιζε πὼς αὐτὸ δὲν ἦταν πάθος ἁπλοῦ ἀνθρώπου ἀλλὰ πάθος Θεοῦ, τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου. Διευκρίνιζε ὅμως σαφῶς ὅτι δὲν ἔπασχε ὁ Κύριος κατὰ τὴν ἀπαθὴ θεότητά Του. Τὸ κείμενό του ἦταν ὀρθόδοξο. Ἴσως ὁ συγγραφέας του, ἂν εἶχε φαντασθεῖ ὅτι θὰ προκαλοῦσε ἀντιδράσεις, θὰ μποροῦσε νὰ διευκρινίσει ἀναλυτικότερα τὴ σκέψη του.
Ἀπὸ τὸ σημεῖο ὅμως αὐτὸ μέχρι τὸ νὰ κατηγορηθεῖ ὡς αἱρετικὸς ἀπὸ ὑπευθύνους ἀντιαιρετικοῦ Γραφείου μιᾶς Μητροπόλεως ἡ ἀπόσταση εἶναι πολὺ μεγάλη. Καὶ γίνεται ἀκόμη μεγαλύτερη, ὅταν στὸ κατηγορητήριο ποὺ ἀδίκως τοῦ προσάπτουν, χρησιμοποιοῦνται διατυπώσεις δογματικῶς ἐπιλήψιμες.
Διότι πράγματι εἶναι κακόδοξη ἡ διατύπωση τῶν ὑπευθύνων τοῦ ἀντιαιρετικοῦ Γραφείου: «Ὅμως ἐπὶ τοῦ σταυροῦ δὲν ἔπαθε ὁ Θεάνθρωπος, ἀλλὰ ἡ ἀνθρωπίνη φύσις τοῦ Θεανθρώπου». Αὐτὸ εἶναι καθαρὸς Νεστοριανισμός!
Ἐξίσου λανθασμένη πάλι εἶναι καὶ ἡ ἄλλη διατύπωσή τους: «Ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς δὲν συμμετεῖχε στὴν ὀδύνη καὶ τὸ πάθος, διότι ἂν ὁ Θεός (δηλαδὴ ἡ Θεία Φύσις του) συμμετεῖχε πραγματικὰ στὴν ὀδύνη καὶ στὸ πάθος, τότε ὁπωσδήποτε θὰ εἶχε ὑποστεῖ τροπὴ καὶ ἀλλοίωση ἡ Θεία Του Φύση». Ἐδῶ εἶναι κακόδοξη ὄχι μόνο ἡ ὅλη ἔννοια ἀλλὰ καὶ ἡ ἐντὸς παρενθέσεως διευκρίνιση τῆς λέξεως «Θεὸς» μὲ τὴ φράση «δηλαδὴ ἡ Θεία Φύσις του»· διότι μιὰ τέτοια διευκρίνιση ἀρνεῖται τὴν ὕπαρξη τῶν θείων Προσώπων. Μὲ τὴ λέξη «Θεὸς» δὲν ἐννοοῦμε μόνο τὴ θεία Φύση ἀλλὰ καὶ τὰ θεῖα Πρόσωπα, καὶ μάλιστα πρωτίστως τὰ θεῖα Πρόσωπα. Ἐν προκειμένῳ ὁ ἐπικρινόμενος ἀπ᾿ αὐτοὺς συγγραφέας εἶχε χρησιμοποιήσει τὴ λέξη «Θεὸς» ὡς πρὸς τὸ Πρόσωπο τοῦ Θεοῦ Λόγου – διατύπωση κατὰ πάντα ὀρθόδοξη.
Ἀπαράδεκτη ὅμως δογματικῶς εἶναι καὶ ἄλλη φράση τῶν κατηγόρων του. Ἐπικρίνοντας τὴ φράση τοῦ ἀρθρογράφου «πάσχει ὁ Χριστός», γράφουν: «Δὲν εἶναι ὀρθὴ ἡ ἔκφραση: “πάσχει ὁ Χριστός”, διότι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Θεάνθρωπος, Θεὸς μαζὶ καὶ ἄνθρωπος, ἀλλά, πάσχει ἡ ἀνθρωπίνη φύσις τοῦ Χριστοῦ». Ἡ διατύπωσή τους αὐτὴ δὲν εἶναι ἁπλῶς πολὺ σοβαρὸ λάθος. Εἶναι αἱρετικὴ κακοδοξία ποὺ καταλύει τὴν καρδιὰ τοῦ χριστολογικοῦ μυστηρίου, καὶ ξεπερνάει ἀκόμη καὶ τὶς πιὸ ἀκραῖες ἀντιλήψεις τῶν αἱρετικῶν Νεστοριανῶν. Δὲν θέλουμε νὰ ποῦμε ὅτι οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ ἀντιαιρετικοῦ Γραφείου εἶναι αἱρετικοί. Θεωροῦμε ὅτι ἀπὸ ἄγνοια καὶ μέσα στὸν ὑπερβολικὸ ζῆλο τους γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς ὀρθοδόξου πίστεως διολίσθησαν χωρὶς νὰ τὸ συνειδητοποιήσουν σὲ διατυπώσεις ἀπὸ ἀδόκιμες δογματικῶς μέχρι σοβαρὰ ἐπιλήψιμες.
Συνοπτικῶς: Ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ πάσχει ὁ Θεός, ὁ Θεὸς Λόγος. Ὄχι ὅμως κατὰ τὴ θεία Φύση Του ἀλλὰ κατὰ τὴν προσληφθεῖσα ἀνθρώπινη φύση Του. Τὸ πάθος Του εἶναι πάθος Θεοῦ, ὄχι τῆς θείας Φύσεως ἀλλὰ τοῦ Θεοῦ Λόγου. Γι᾿ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ μᾶς σώζει. Καὶ αὐτὸ εἶναι ποὺ πολὺ σωστὰ ὀνομάζεται «ὀρθόδοξος θεοπασχητισμός», σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν αἱρετικὸ θεοπασχητισμὸ τῶν Μονοφυσιτῶν ποὺ ἀποδίδουν τὸ πάθος στὴ θεία Φύση.
Κατὰ συνέπειαν ἡ ὅποια ἀντίδρασή μας πρὸς τὸ οἰκουμενιστικὸ καὶ πανθρησκειακὸ πνεῦμα δὲν πρέπει νὰ μᾶς παρασύρει σὲ ἀκρότητες τοῦ νὰ ἐπικρίνουμε καὶ τὰ σωστά – πολὺ περισσότερο νὰ μὴν ξεφεύγουμε ἀπὸ τὴν ἀκρίβεια στὶς διατυπώσεις μας. Στὰ δογματικὰ ζητήματα ἀπαιτεῖται πολλή, μεγάλη, πολὺ μεγάλη προσοχή.
Ο ΣΩΤΗΡΔείτε σχετικά:
13 σχόλια:
ΛΕΤΕ: Συνοπτικῶς: … Τὸ πάθος Του εἶναι πάθος Θεοῦ, ὄχι τῆς θείας Φύσεως ἀλλὰ τοῦ Θεοῦ Λόγου.
ΕΡΩΤΗΣΙΣ: ΤΑ ΚΑΡΦΙΑ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΤΙ ΚΑΡΦΩΣΑΝ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ; ΤΟΝ ΘΕΟ ΛΟΓΟ; Ή ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΙ ΤΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΥΠΟΣΤΑΤΙΚΩΣ ΕΝΩΘΗΚΕ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΛΟΓΟ;
Μὲ τὴ λέξη «Θεὸς» δὲν ἐννοοῦμε μόνο τὴ θεία Φύση ἀλλὰ καὶ τὰ θεῖα Πρόσωπα, καὶ μάλιστα πρωτίστως τὰ θεῖα Πρόσωπα ... Ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ πάσχει ὁ Θεός, ὁ Θεὸς Λόγος. Ὄχι ὅμως κατὰ τὴ θεία Φύση Του ἀλλὰ κατὰ τὴν προσληφθεῖσα ἀνθρώπινη φύση Του.
kx
Θα παρακαλούσα τον συντάκτη του άρθρου να μας διευκρινίσει αυτή την, κατά τη γνώμη, αμφιλεγόμενη διατύπωση. Διότι, από τη μια πλευρά αποδίδει στην υπόσταση την θεία φύση, από την άλλη δε, γράφει ότι επί του Σταυρού πάσχει ο θεός Λόγος, το δεύτερο Πρόσωπο της αγίας Τριάδος, δηλαδή ο εν υποστάσει Θεός και Κύριος, "όχι ὅμως κατὰ τὴ θεία Φύση Του ἀλλὰ κατὰ τὴν προσληφθεῖσα ἀνθρώπινη φύση Του". (Σε παρένθεση, δεν ξέρω αν κακώς χρησιμοποιήθηκε το τελευταίο κτητικό "Του").
Νομίζω υπάρχει αντίφαση σε αυτά που γράφει. Και τούτο, εφόσον θεία φύση έχουν και οι υποστάσεις, τα τρία πρόσωπα της Τριάδος, εύλογο δεν είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού να "έπαθε" και κατά την θεια φύση;
Η δικαιολογημένη αυτή απορία, την οποία εξηγεί ο αρθρογράφος, μπορούσε εύκολα να παρακαμφθεί, αν η διατύπωση ήταν απλούστερη. Λόγου χάριν, ο απαθής Θεός, έπαθε κατά την υπόσταση, όχι όμως και κατα την φύση.
Και πάλι μια παρένθεση. Ως προς το "4... θείας φύσεως κοινωνοί" (2Πτ.α΄), θα πρέπει, νομίζω, να εννοήσουμε την καθ΄ υπόσταση - και κατά Χάριν δοθείσα υμίν - θεία φύση του σαρκωθέντος Θεού και Λόγου του Θεού. Πέραν αυτής (: καθ΄ υπόστασιν φύσεως) δεν μπορούμε τίποτα άλλο να γράψουμε, να πούμε, ή στοχαζόμενοι να εικάσουμε.
12 ῎Ετι πολλὰ ἔχω λέγειν ὑμῖν, ἀλλ' οὐ δύνασθε βαστάζειν ἄρτι. 13 ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν· οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ' ἑαυτοῦ, ἀλλ' ὅσα ἂν ἀκούσῃ λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν.
Σε λίγες μέρες είναι η εορτή του αγίου Πνεύματος.
Ο ΠΑΘΩΝ ειναι ο Θεος-Λογος. ΤΟ ΠΑΘΟΝ ειναι η ανθρωπινη φυση Του. Οταν ποναω, αυτος ειναι πονος της ανθρωπινης φυσης (αφου ειμαι ανθρωπος, ποναω κατα την ανθρωπινη φυση μου), αλλα πονος μονο δικος μου - εμου ως προσωπου, ως διακριτης οντοτητας, και κανενος αλλου. Οσο δε για το "θειας φυσεως κοινωνοι", ας θυμηθουμε πως αυτο γραφεται μεν απο τον αποστολο Πετρο, αλλα πριν ξεκαθαρισει η Εκκλησια οριστικα και αμετακλητα την διακριση προσωπων, φυσεων, ενεργειων. Επομενως, δεν εννοει την παντελως αμεθεκτη θεια ουσια, αλλα τις μεθεκτες ενεργειες - που κι αυτες, ως θειες, ακτιστες και πηγαζουσες απο την θεια φυση - αυτο, δηλαδη, που "κανει" τον Θεο να ειναι Θεος και τιποτ' αλλο - μπορουσαν την εποχη των αποστολων να ονομαζονται και "θεια φυσις".
το "θειας φυσεως κοινωνοι", γραφεται μεν απο τον αποστολο Πετρο, αλλα πριν ξεκαθαρισει η Εκκλησια οριστικα και αμετακλητα την διακριση προσωπων, φυσεων, ενεργειων (...) δεν εννοει την παντελως αμεθεκτη θεια ουσια, αλλα τις μεθεκτες ενεργειες - που κι αυτες, ως θειες, είναι ακτιστες και πηγαζουσες απο την θεια φυση - αυτο, δηλαδη, που "κανει" τον Θεο να ειναι Θεος και τιποτ' αλλο - μπορουσαν την εποχη των αποστολων να ονομαζονται και "θεια φυσις".
κχ
Αυτό που κάνει το Θεό να είναι Θεός και άλλο τίποτα, ακούγεται ως λίαν τολμηρό. Δεν θα το έγραφα, δεν θα το υποστήριζα.
Κατά τη γνώμη μου, το είναι του αγίου Θεού, αφήνει χώρο προς διερεύνηση της θείας Ουσίας, κάτι ανθρωπίνως αδύνατο. Αντιθέτως, το δυνάμενο να γνωσθεί μετά την ένσαρκο Οικονομία είναι το υπάρχειν, λαμβανομένου όμως πάντα υπόψη του
Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἀνέκφραστος, ἀπερινόητος, ἀόρατος, ἀκατάληπτος, ἀεὶ ὤν, ὡσαύτως ὤν, σὺ καὶ ὁ μονογενής σου Υἱὸς καὶ τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον.
Η παντελώς αμέθεκτη θεία Ουσία καθίσταται και κατέστη μεθεκτή στους αγίους, τους οποίους τιμά η Εκκλησία, κατά το μέτρον της Χάριτος που εδόθη εις έκαστον από αυτούς, και πάντως, εν τη υποστάσει (θεία και ανθρώπινη) του Μονογενούς Υιού και Λόγου του Θεού.
Ὑπὲρ τούτων ἁπάντων εὐχαριστοῦμέν σοι καὶ τῷ μονογενεῖ σου Ὑἱῷ καὶ τῷ Πνεύματί σου τῷ Ἁγίῳ, ὑπὲρ πάντων ὧν ἴσμεν καὶ ὧν οὐκ ἴσμεν
Υστερόγραφο
«το "θειας φυσεως κοινωνοι" ... εννοει τις ακτιστες ενεργειες ... και μπορούσαν, την εποχη των αποστολων, να ονομαζονται και "θεια φυσις"».
κχ : Το "μπορούσαν" είναι δυνητικό, εισάγει υπόθεση. Προσωπικά, αποφεύγω τις υποθέσεις στα θέματα αυτά. Οι άκτιστες ενέργειες το Κυρίου φανερώθηκαν δια των θαυμάτων τα οποία επιτελούσε με επιστέγασμα την εν έργω (ενεργεία, έμ-πρακτα, εν τη πράξει) Ανάσταση, ωσαύτως και την Ανάληψη.
τῶν φανερῶν καὶ ἀφανῶν εὐεργεσιῶν τῶν εἰς ἡμᾶς γεγενημένων.
Το δίκαιο το έχει το Γραφείο της Μητρόπολης Πειραιώς.
Ο,τι μετεχει της θειας ουσιας, ειναι φυσει Θεος - Θεος ο Πατηρ, Θεος ο Υιος-Λογος, Θεος και το Αγιο Πνευμα: και τα τρια προσωπα "κατεχουν" τη θεια ουσια, και μαλιστα ομου - μονο αυτα, εξ ου και κανενα απολυτως αλλο προσωπο δεν ειναι φυσει Θεος.
Η παντελως αμεθεκτη θεια ουσια δεν καθισταται απο κανενα απολυτως κτιστο ον μεθεκτη - παρα μονο γινεται γνωστο οτι υπαρχει επειδη οι αγιοι μετεχουν του "εκπηγασματος" της, της θειας χαριτος. Ο Ιωαννης ο Δαμασκηνος γραφει πως το μονο που κατανοουμε απο τη θεια ουσια ειναι το απερινοητο αυτης.
Το "μπορουσαν" δεν ειναι δυνητικο, δεν εισαγει υποθεση. Ο Αθανασιος Αλεξανδρειας μπορουσε (= ηταν θεολογικως επιτρεπτο, θεμιτο, ορθοδοξο) να χρησιμοποιει τους ορους "υποστασις" και "φυσις" εκ περιτροπης και αδιακριτως για το Θεο, χωρις να συγχεει στο νου του το προσωπο του Θεου-Λογου, π.χ., με τη θεια ουσια - μεχρι που ξεκαθαριστηκε πληρως η διακριση των ορων αυτων απο τους καππαδοκες πατερες. Το "θειας φυσεως κοινωνοι" ασφαλως και δεν εννοει την παντελως αμεθεκτη θεια φυση, αφου για τον (ιουδαιοχριστιανο) αποστολο Πετρο δεν ετιθετο καν το ερωτημα περι της ουσιας του Θεου.
Και το δικιο δεν το εχει η μητροπολη Πειραιως. Εσπευσε να ανακαλυψει "αιρεση" μονο και μονο επειδη δεν χωνευει τον θεολογικο λογο καποιων - και επεσε η ιδια στην υποτιθεμενη παγιδα που εστησε, επειδη η "αναιρεση" της "αιρεσης" και εβαλε κατα ανυπαρκτων πεποιθησεων και κατορθωσε να συνδυασει η ιδια καποιου ειδους θεοπασχητισμο με καποιου ειδους νεστοριανισμο...
Επειδή το λες εσύ;
«Ο,τι μετεχει της θειας ουσιας, ειναι φυσει Θεος - Θεος ο Πατηρ, Θεος ο Υιος-Λογος, Θεος και το Αγιο Πνευμα: και τα τρια προσωπα "κατεχουν" τη θεια ουσια, και μαλιστα ομου - μονο αυτα, εξ ου και κανενα απολυτως αλλο προσωπο δεν ειναι φυσει Θεος».
Σημείωση κχ. Φύσει θεός όχι, ναι κατά Χάριν[*]
κχ
Συμφωνώ με το τέλος, όχι όμως με την αρχή : «Ο,τι μετεχει της θειας ουσιας ... τα τρια προσωπα "κατεχουν" τη θεια ουσια».
Ειδικότερα, στο [ό,τι μετέχει] εκτός εισαγωγικών το ρήμα και στο [τα τρία πρόσωπα "κατέχουν"] το ρήμα εντός εισαγωγικών!
Αλλά πέραν αυτού, δηλαδή αν είναι θεμιτό τα θεολογικά Γράμματα, πότε να είναι με και άλλοτε χωρίς εισαγωγικά, αξιοσημείωτη, κρίνω, και τούτη την απορία :
Τα θεία πρόσωπα μετέχουν ή/και "κατέχουν" τη θεία ουσία, ή συνιστούν το είναι - όντας φορείς - άρρητα και ακατάληπτα, Αυτής ;
Συνέχεια στη συζήτηση δεν πρόκειται να δώσω. Θα επικαλεστώ μόνο το του Απ. Παύλου :
8 Βλέπετε μή τις ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν διὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης, κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων, κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου καὶ οὐ κατὰ Χριστόν· 9 ὅτι ἐν αὐτῷ κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς
για να τονίσω μόνο το "9 ὅτι ἐν αὐτῷ κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς".
Αν, τώρα, συμβιβάζεται το «ό,τι μετέχει» (της θείας ουσίας) και «τα τρία πρόσωπα "κατέχουν"» (τη θεία ουσία), με αυτό το οποίο γράφει ο Απ. Παύλος (άπαν το πλήρωμα της θεότητος κατοικεί εν αυτώ σωματικώς) δεν το γνωρίζω και ούτε επιθυμώ να ασχοληθώ περισσότερο.
[*] Νεοποιεῖς τοὺς γηγενεῖς, ὁ πλαστουργὸς χοϊκὸς χρηματίσας
[*} Διὰ θανάτου τὸ θνητόν, διὰ ταφῆς τὸ φθαρτὸν μεταβάλλεις· ἀφθαρτίζεις γὰρ θεοπρεπέστατα, ἀπαθανατίζων τὸ πρόσλημμα
Το "θειας φυσεως κοινωνοι" ασφαλως και δεν εννοει την παντελως αμεθεκτη θεια φυση, αφου για τον (ιουδαιοχριστιανο) αποστολο Πετρο δεν ετιθετο καν το ερωτημα περι της ουσιας του Θεου.
κχ
Ο απ. Πέτρος ήταν ιουδαιοχριστιανός, ο απ. Παύλος ήταν ... εθνικοχριστιανός, τώρα θα γίνουμε "χριστιανοί της ποικιλίας" (κοινωνία ενότητας εν νομίμω ποικιλία, του οικ. Βαρθολομαίου)
15 καὶ τὴν τοῦ Κυρίου ἡμῶν μακροθυμίαν σωτηρίαν ἡγεῖσθε, καθὼς καὶ ὁ ἀγαπητὸς ἡμῶν ἀδελφὸς Παῦλος κατὰ τὴν αὐτῷ δοθεῖσαν σοφίαν ἔγραψεν ὑμῖν, 16 ὡς καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἐπιστολαῖς λαλῶν ἐν αὐταῖς περὶ τούτων, ἐν οἷς ἐστι δυσνόητά τινα, ἃ οἱ ἀμαθεῖς καὶ ἀστήρικτοι στρεβλοῦσιν ὡς καὶ τὰς λοιπὰς γραφὰς πρὸς τὴν ἰδίαν αὐτῶν ἀπώλειαν.
Όσον αφορά δε στο ζήτημα της ουσίας του θεού και αν αυτό απασχολούσε τον απ. Πέτρο, δεν μπορώ να πω ότι το γνωρίζω. Υποψία, θα έλεγα, υπάρχει περί αυτού, αν κρίνω από αυτό που γράφει : [13 Διὸ ἀναζωσάμενοι τὰς ὀσφύας τῆς διανοίας ὑμῶν, νήφοντες, τελείως ἐλπίσατε ἐπὶ τὴν φερομένην ὑμῖν χάριν ἐν ἀποκαλύψει Ἰησοῦ Χριστοῦ, 14 ὡς τέκνα ὑπακοῆς μὴ συσχηματιζόμενοι ταῖς πρότερον ἐν τῇ ἀγνοίᾳ ὑμῶν ἐπιθυμίαις,] «15 ἀλλὰ κατὰ τὸν καλέσαντα ὑμᾶς ἅγιον καὶ αὐτοὶ ἅγιοι ἐν πάσῃ ἀναστροφῇ γενήθητε, 16 διότι γέγραπται· ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι.»
Έγραψα ότι δεν θα συνεχίσω, αλλά θα προχωρήσω. Είναι κάτι ακόμη που θέλω να συμπληρώσω. Και τούτο, επειδή η στρέβλωση και η διαστροφή σε ό,τι αφορά στη θρησκεία είναι πλέον ακατάσχετη. Ακόμη, διότι πλησιάζει η εορτή του αγίου Πνεύματος.
Είναι δυο αναφορές και μία επισήμανση, που θέλω να κάνω. Η πρώτη :
15 οὐκέτι ὑμᾶς λέγω δούλους, ὅτι ὁ δοῦλος οὐκ οἶδε τί ποιεῖ αὐτοῦ ὁ κύριος· ὑμᾶς δὲ εἴρηκα φίλους, ὅτι πάντα ἃ ἤκουσα παρὰ τοῦ πατρός μου ἐγνώρισα ὑμῖν.
Η δεύτερη :
13 ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν· οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ' ἑαυτοῦ, ἀλλ' ὅσα ἂν ἀκούσει λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν.
Και η επισήμανση :
Τι διαβάζουμε εδώ; Πάντα ἃ ἤκουσα παρὰ τοῦ πατρός μου ἐγνώρισα ὑμῖν. Και τι ακόμη; Όσα ἂν ἀκούσει (σ.σ. το Πνεύμα της αληθείας) λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν. Πόθεν ακούσει; Παρά του πατρός βεβαίως.
Οι θεοφώτιστοι άγιοι πατέρες ήταν αυτήκοοι όσων διερμήνευσε σ΄ αυτούς εν Χρστώ το συναΐδιον και συνάναρχον άγιον Πνεύμα, το εκ του πατρός εκπορευόμενο, όπως ακριβώς και ο αχρόνως εν χρόνω γεννηθείς Υιός και Λόγος του Θεού : Όσα ἤκουσε παρὰ τοῦ πατρός ἐγνώρισε ὑμῖν.
Σήμερα όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Διότι έχουμε αυτό που δεν έπρεπε να έχουμε : Να κυριαρχεί «ὁ συλαγωγῶν διὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης, κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων, κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου καὶ οὐ κατὰ Χριστόν».
Τον πάπα ακούμε και πλείστους άλλους διάσημους προερχόμενους από αγγλικά, γερμανικά, ή αμερικανικά κολλέγια και πανεπιστήμια. Τα βάζουμε ύστερα στο μίξερ μαζί με τα δικά μας και ονομάζουμε το εξαγόμενο "ορθόδοξη θεολογία".
Αρκετά ως εδώ. Είθε ο Παράκλητος να μας φωτίσει και να μας οδηγήσει «εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν»
Η αγιοτητα του Θεου ειναι ιδιωμα του, οχι η φυση του. Αν η αγιοτητα του Θεου δεν ηταν ενεργεια αλλα η φυση του, ολοι οι αγιοι, οι μετεχοντες αυτης, θα ηταν φυσει θεοι. Οι πιστοι καλουνται απο τον αποστολο να γινουν κατα χαριν αγιοι, οπως κατα φυσιν (= αυθυπαρκτως) αγιος ειναι και ο Θεος. Δεν προβληματιζεται ο αποστολος για τη φυση του Θεου, αλλα για το καθ' ομοιωσιν των πιστων.
Το "εν αυτω κατοικει παν το πληρωμα της θεοτητος σωματικως" ειναι αλλη μια περιπτωση "χαλαρης" θεολογιας. Αν δεν ερμηνευτει υπο το φως της υποστατικης ενοτητος - τελειος Θεος και τελειος ανθρωπος, ασυγχυτως, ατρεπτως, αχωριστως και αδιαιρετως - απολιναριζει η νεστοριανιζει (ο Θεος-Λογος "ντυθηκε" ανθρωπος, δεν εγινε ανθρωπος, κατα τις αιρεσεις αυτες - μπηκε/κατοικησε μεσα σ' εναν ανθρωπο η προσελαβε μια μη αρτια ανθρωπινη φυση). Προφανως, η διατυπωση του αποστολου δεν υποκρυπτει απολιναρισμο η νεστοριανισμο - οπως δεν υπεκρυπτε απολιναρισμο η χρηση απο τον Κυριλλο Αλεξανδρειας της απολιναρικης φρασης "μια φυσις του Θεου Λογου σεσαρκωμενη".
Αρκετά ως εδώ. Είθε ο Παράκλητος να μας φωτίσει και να μας οδηγήσει «εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν»
Το τελευταίο σχόλιο, 7 Ιουνίου 2014 - 12:39 π.μ., δίνει την αφορμή για περισσότερη ανάπτυξη (όχι με τη σημερινή έννοια της λέξης). Δεν θα προχωρήσω. Αν οι Διαχειριστές του ιστολογίου κρίνουν αξιοπρόσεκτα όσα μέχρι τώρα γράφτηκαν, μπορεί με νέα θεματική ανάρτηση, συναφή με το θέμα, να δώσει το έναυσμα για συνέχεια.
Σας ευχαριστώ για την δημοσίευση των σχολίων.
ὁ δὲ θέλων δικαιοῦν ἑαυτὸν...
Δημοσίευση σχολίου