25/9/15

Ἀρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Ἡ προετοιμαζόμενη Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος πιστὴ διάκονος τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ (5)

Δείτε και το Μέρος 1Μέρος 2Μέρος 3, Μέρος 4
Εν Πειραιεί τ 25η Σεπτεμβρίου 2015.
 προετοιμαζόμενη γία κα Μεγάλη Σύνοδος πιστ διάκονος τοπαναιρετικο Οκουμενισμο
(Προσδοκίες-στορικ πορεία-Γενικς κτιμήσεις-Συμπεράσματα)
ρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου,
Διευθυντο το Γραφείου Αρέσεων κα Παραθρησκειν
ερς Μητροπόλεως Πειραις
(5ον)
Στ πλαίσια τς ξιολογήσεως το διαλόγου μ τος Παπικος λέχθη, μεταξ λλων, τι « διάλογος οτος καίπερ σπουδαιότερος πάντων τν λλων
κα κατ τος βυζαντινος χρόνους διεξαχθες π διαφόρους συνθήκας νευ ποτελέσματος, ς στηριχθες π μ ρθς βάσεως κα παγορευθες οχ π γνησίου χριστιανικο πνεύματος, λλ’ πιβληθες ξωθεν δι τς βίας, κατ τος μετέρους χρόνους εσέτι δν χει ρχίσει πισήμως».[1] Εδώ παρουσιάζονται ο μετ τ σχίσμα διάλογοι μ τος Παπικος ς μ ποτελεσματικο ξ ατίας τς λλείψεως ρθς βάσεως κα γνησίου χριστιανικο πνεύματος. Στος διαλόγους ατούς, πως γνωρίζουμε, ο γιοι Πατέρες μας μεναν πάντα νυποχώρητοι στ ρθόδοξα δόγματα κα θεταν πάντα ς παράβατο ρο νώσεως τν ποβολ τν αρετικν διδασκαλιν το Παπισμο κα τν πιστροφ στν ρθοδοξία. πειδή μως ο Παπικο πέμεναν πεισματωδς στς πλάνες τους, ο διάλογοι ατο δν καρποφόρησαν. Ο μετέχοντες στή «Διασκέψη» πορρίπτουν τν πατερικ βάση το παρελθόντος, πο στηρίζεται στ ρθόδοξα δόγματα, διότι δθεν π' ατ πουσιάζει τ γνήσιο χριστιανικ πνεμα, κα φιλοδοξον ν τοποθετήσουν μι νέα βάση στ διάλογο, οκουμενιστικς μπνεύσεως κα προοπτικς, πο θ ποτελέσει τ θεμέλιο γι τν νοικοδόμηση «συγκρητιστικο - ονιτικο» τύπου νώσεως μ τν Παπισμό.
Στ συνέχεια κφράζεται πεποίθηση τι «δι το διαλόγου ο ρθόδοξοι προσφέρομεν φειλετικν μαρτυρίαν ες τν τερόδοξον κόσμον…..», κα τι « διάλογος θ πιτρέψει ες μς ν κτιμήσωμεν…..τ πνευματικν μεγαλεον, τν εαγγελικν προσπάθειαν, τν θεολογικν σοβαρότητα τν κκλησιν τς Δύσεως, σως δ κα ρισμένας συμπληρωματικς τν δικν μας  ψεις τς πνευματικς ζως ατς. ,τι προέχει εναι χι τόσον ν ντιδικμεν μ τς  λλας κκλησίας, σον τ ν δείξωμεν δι μις νανενεωμένης πνευματικς ζως παρ’ μν κα δι τς μβαθύνσεως τς παραδόσεως, τι μία τοιαύτη νοσηρ κβλάστησις, παραμόρφωσις τς Δύσεως, δύναται ν θεραπευθ δι μις αξούσης κτιμήσεως τς ρθοδοξίας».[2]  στόσο μέχρι τώρα περα τν διαλόγων πέδειξε, μ πάμπολλα ποδεικτικ στοιχεα,[3]  τι χι μόνο «φειλετικν μαρτυρίαν» ρθοδόξου πίστεως δν μπορέσαμε ν προσφέρουμε στος αρετικος τς Δύσεως, λλ φθάσαμε δυστυχς στ κριβς ντίθετο ποτέλεσμα, ν συμμαρτυρομε δηλαδ στν πλάνη κα τν αρεση, κα ν ναγνωρίζουμε τς αρέσεις ατς ς ληθες κκλησίες! Πέραν τούτου πς εναι δυνατν ο «κκλησίες τς Δύσεως», πο βρίσκονται σ πλάνη κα πνευματικ σκοτάδι, ν διαθέτουν «πνευματικν μεγαλεον» κα «θεολογικήν σοβαρότητα»; Πς μπορον πίσης ο ντιπρόσωποί μας στος διαλόγους ν χουν «νανενεωμένη πνευματικ ζωή», ταν νοθεύουν τν ρθόδοξη πίστη κα δν βαδίζουν πάνω στ χνη τν γίων Πατέρων μας;  που νοθεύεται πίστη, κε νοθεύεται κα πνευματικ ζωή κα εναι δύνατη νανέωσή της.
Γ΄ Προσυνοδικ πεξεργάσθηκε πίσης  κα τ θέμα: «Συμβολ τν κατ τόπους ρθοδόξων κκλησιν ες τν πικράτησιν τν χριστιανικν δεωδν τς ερήνης, τς λευθερίας, τς δελφοσύνης κα τς γάπης μεταξ τν λαν κα ρσιν τν φυλετικν διακρίσεων». Στ πλαίσια το ν λόγ θέματος λέχθη μεταξ λλων τι «α κατ τόπους ρθόδοξοι κκλησίαι ν στεν συνεργασί μεθ’ λων τν γαπώντων τν ερήνην παδν τν λοιπν ν τ κόσμ θρησκειν, θεωρον χρέος των ν ργάζωνται δι τν ερήνην π τς γς κα τν πικράτησιν δελφικν σχέσεων μεταξ τν λαν».[4] 
Ο γιοι κα θεοφόροι Πατέρες ξεκαθάρισαν παξ δι παντς κα σαφέστατα τ θέμα τς ερήνης κα τ θέμα τν σχέσεων μ τος αρετικος κα λλοδόξους, μ βάση βεβαίως τν εαγγελικ διδασκαλία κα τς ποφάσεις τν Οκουμενικν Συνόδων. Κανες δν μφιβάλλει τι ο πόλεμοι, ο συγκρούσεις, ο αματοχυσίες κα ο τρομοκρατικς νέργειες, δν εναι σύμφωνες μ τ θέλημα το Θεο. λα ατ εναι πακόλουθα τς μαρτίας κα τς ποστασίας το νθρώπου π τν Θε κα τότε μόνο θ κλείψουν, ταν νθρωπος θ πιστρέψει στν Θε ν μετανοί, μέσα στος κόλπους τς κκλησίας, κα θ φαρμόσει τ θέλημα το Θεο. κκλησία ποδεικνύει βέβαια τν τρόπον τς θεραπείας το κακο, δν μπορεί μως ν μεταβληθε σ ναν γκόσμιο ερηνευτικ ργανισμό, οτε ν γκλωβισθε σ γκόσμιους ρόλους, διότι τότε μοιραία κκοσμικεύεται κα κφυλίζεται κα χάνει τ σωτηριολογική της ποστολή. ποστολ τς κκλησίας εναι ν ερηνεύσει τν νθρωπο μ τν Θεό, ς παραίτητη προϋπόθεση γι ν ερηνεύσουν στ συνέχεια κα ο νθρωποι μεταξύ τους. ποστολ τς κκλησίας εναι ν προσφέρει τν Χριστό, τν μόνο ερηνοποιό, ποος κατ τν πόστολο εναι « ερήνη μν» (φ. 2,14)  Στν ρθόδοξη κκλησία ερήνη δν χει κοσμικ χαρακτήρα κα δν σημαίνει πλς τν πουσία πολέμου, λλ εναι κατ τν πόστολο καρπς το γίου Πνεύματος: « δ καρπς το Πνεύματός στιν γάπη, χαρά, ερήνη…» (Γαλ.  5,22).  ξ λλου κα Χριστς ντιδιαστέλλει «τν ερήνη» τν δική του, πο εναι καρπς το Πνεύματος, π τν «κοσμικ ερήνη»: «ερήνην τν μν δίδωμι μν, ο καθς κόσμος δίδωσιν, γ δίδωμι μν» (Ιω. 14,27). Σς δίνω δηλαδ τ δική μου ερήνη, χι σν ατή, πο δίνει κόσμος. Ατ τν ερήνη το Χριστο, κα μόνο ατν, καλεται ν δώσει κκλησία στν κόσμο, πού, ταν πάρχει, φέρνει π μόνη της κα τν λλη ερήνη στν κόσμο. 
Πέραν τούτου, ερήνη δν εναι πάντοτε παινετή, οτε πόλεμος εναι πάντοτε πίμεμπτος. πάρχει πίμεμπτη ερήνη, ταν συμβιβαζόμαστε μ τν πλάνη κα προδίδουμε τν λήθεια, κα πάρχει παινετς πόλεμος, γι τν ποο μιλε διος Χριστός, λέγοντας: «Μ νομίσητε, τι λθον βαλεν ερήνην π τν γν, οκ λθον βαλεν ερήνην λλ μάχαιραν. λθον γρ διχάσαι νθρωπον κατ το πατρς ατο κα θυγατέρα κατ τς μητρς ατς κα  νύμφην κατ τς πενθερς ατς κα χθρο το νθρώπου ο οκιακο ατο» (Ματθ. 10,34-36). γιος ωάννης Χρυσόστομος, σχολιάζοντας τν λόγο το Χριστο, λέει: «Ο γρ πανταχο μόνοια καλόν. Κα π το πύργου κείνου (τς Βαβέλ) τν κακν ερήνην καλ διαφωνία λυσε κα ποίησεν ερήνην».[5]  Κα γιος Γρηγόριος Θεολόγος πιβεβαιώνει: «Κρείττων γρ παινετς πόλεμος ερήνης χωριζούσης Θεο».[6]   
Στ κείμενο τς Γ΄ Προσυνοδικς γίνεται κόμη λόγος γι «στεν συνεργασία μεθ’ λων τν γαπώντων τν ερήνην παδν τν λοιπν ν τ κόσμ θρησκειν». Πς μως μπορομε ν συμφιλιωθομε κα ν συνεργασθομε  μ τς λλες θρησκεες, πο βρίσκονται στ σκότος τς πλάνης, χωρς ν προσκρούσουμε στν θεόπνευστο λόγο το ποστόλου: «Μ γίνεσθε τεροζυγοντες πίστοις. Τίς γρ μετοχ δικαιοσύν κα νομί; Τίς δ κοινωνία φωτ πρς σκότος;» (Β΄Κορ. 6,14).

Β) καθιέρωση τν «Συνεδρίων» κα τν «Διασκέψεων»
ς θεσμν στ ζω τς κκλησίας.
     
Οκουμενικς Πατριάρχης Μελέτιος Δ΄ (Μεταξάκης) συνεκάλεσε τ 1923, πως λέχθη προηγουμένως, γι πρώτη φορ στν στορία τς κκλησίας, «Πανορθόδοξο Συνέδριο». Μ τν πράξη του ατ καθιερώνει στ ξς, καινοτομώντας, τν τακτικ τν «Συνεδρίων», ποία καθίσταται πλέον θεσμς στ ζω τς κκλησίας. γκαταλείπεται δηλαδή, τουλάχιστον σ πανορθόδοξο πίπεδο, π αώνων καθιερωμένος, κα σ’ ατος τος διους τος ποστόλους ναγόμενος, θεσμός τν Συνόδων, γι τν πίλυση κα ντιμετώπιση κκλησιαστικν ζητημάτων, πο χουν γενικότερο πανορθόδοξο οκουμενικ χαρακτήρα, κα υοθετεται μια καινοτομία οκουμενιστικο χαρακτήρα, πο εναι ξένη πρς τν ρθόδοξη Παράδοση κα πο νάγει τν προέλευσή της στ Συνέδρια κα στς Συνελεύσεις τν Προτεσταντν το Π.Σ.Ε. διαφορ μεταξ Προτεσταντικν «Συνεδρίων» κα «Διασκέψεων» φ’ νός, κα ρθοδόξων Συνόδων  φ’ τέρου εναι οσιώδης, διότι στς ρθόδοξες Συνόδους δικαίωμα συμμετοχς χουν λοι ο ν νεργεί πίσκοποι τν κατ τόπους κκλησιν, ν στ Προτεσταντικ Συνέδρια κα Συνελεύσεις λαμβάνουν μέρος ρισμένοι μόνο ντιπρόσωποι π κάθε Προτεσταντικ μάδα. ποκλεισμς τς συμμετοχς στ Συνέδρια κα στς Συνελεύσεις λων τν πισκόπων, κα συμμετοχ σ’ ατ μόνο ρισμένων ντιπροσώπων, δημιουργε σοβαρότατο πρόβλημα. Παρέχει δηλαδ τ δυνατότητα σ οκουμενιστς πατριάρχες κα ρχιεπισκόπους ατοκεφάλων κκλησιν ν πιλέγουν ς ντιπροσώπους πρόσωπα τς ρεσκείας τους, πο δν μφορονται π ρθόδοξο φρόνημα, λλ διακατέχονται π οκουμενιστικς ντιλήψεις κα πεποιθήσεις. 
Στ χρόνια πο κολούθησαν ρος «Συνέδριο» λλάζει νόματα κα θ μετονομασθε διαδοχικ «Προσύνοδος», «Πανορθόδοξος Διάσκεψις» κα «Προσυνοδικ Πανορθόδοξος Διάσκεψις», πο θ χουν οσιαστικ τν διο οκουμενιστικ χαρακτήρα. Δ΄ Πανορθόδοξη Διάσκεψη τς Γενεύης, τ 1968, κατήργησε τν ρο «Προσύνοδος» κα καθιέρωσε στ ξς τς «Προσυνοδικς Πανορθόδοξες Διασκέψεις» ς ρο κα ς μέθοδο προπαρασκευς τς γίας κα Μεγάλης Συνόδου, μ τ ξς σκεπτικό: « Διάσκεψις πεφάσισε, “πως Προσύνοδος γκαταλειφθ ς τε ρος κα ς στάδιον προπαρασκευς τς Συνόδου, διότι οτε πρς τ πράγματα νταποκρίνεται, οτε παντ ν τ καθ’ μς Θεολογία τν Συνόδων τοιοτος θεσμς κα ρος Προσυνόδου. ποτελε οτος νεολογισμόν, διότι κκλησία γνώρισε μόνον Συνόδους Οκουμενικάς, Τοπικάς, μείζονας λάσσονας, διαφόρων κατηγοριν, λλ πάντοτε Συνόδους, οδέποτε δέ τι λαττον τς Συνόδου, οον Προσύνοδον”».[7] Ἐὰν μως ρος «Προσύνοδος» εναι δόκιμος κα ρθς πορρίφθηκε, ξ σου δόκιμος εναι κα ρος «Προσυνοδικ Πανορθόδοξος Διάσκεψις», χι μόνο διότι κα ατς εναι ξένος πρς τν ρθόδοξη Παράδοση, λλ κα διότι ο «Προσυνοδικς Διασκέψεις» πέχουν περίπου θέση «Προσυνόδου», φο κα δ λαμβάνονται συνοδικς σχύος ποφάσεις, ο ποες ναμένεται ν υοθετηθον π τν γία κα Μεγάλη Σύνοδο. 
Πάντως τ οσιδες στν προκειμένη περίπτωση εναι τ γεγονός, τι στς Διασκέψεις ατς λήφθησαν κ τν προτέρων συνοδικο χαρακτρος ποφάσεις χωρς ν δοθε «χρος» γιά ν λαλήσει τ  Πνεμα τ γιο στην μέλλουσα να συνέλθη γία κα μεγάλη Σύνοδο. Κλασικ περίπτωση πο ποδεικνύει τ πάρα πάνω συμπεράσματά μας, ποτελε φαρμογ τν ποφάσεων τς Δ΄ Προσυνοδικς, (2009), πο σχολήθηκε μ τ θέμα τς Διασπορς, προτο καν ποφανθε γι τ θέμα ατ μέλλουσα ν συνέλθη γία κα Μεγάλη Σύνοδος. στόσο ο προειλημμένες ποφάσεις, που νθρώπινος παράγων παίζει τν κυρίαρχο, κα τν ποκλειστικ ρόλο στ λήψη τν ποφάσεων, ποτελον κατ’ οσίαν μπαιγμ το γίου Πνεύματος κα να π τ χαρακτηριστικότερα γνωρίσματα τς παναιρέσεως το Οκουμενισμο. Πς εναι δυνατ μ τέτοιου εδους νθρώπινες μεθοδεύσεις, ξένες πρς τν Παράδοση τς κκλησίας μας, ν θεωρηθε μι τέτοια Σύνοδος ς γεγονς Πεντηκοστς, που θ πνεύσει κα θ μιλήσει δι τν Συνοδικν μελν τ διο τ γιο Πνεύμα; Λοιπόν, μέλλουσα ν συνέλθει γία κα Μεγάλη Σύνοδος, ν κάποτε συνέλθει, δν θ εναι, π' ατς τς προϋποθέσεις, τίποτε λλο παρ να «θέατρο ντυπώσεων».(Συνεχίζεται).






[1] Γραμματεία π τς προπαρασκευς τς γίας κα Μεγάλης Συνόδου τς ρθοδόξου  κκλησίας, ΣΥΝΟΔΙΚΑ  ΙΙ, …….ο.π.  σελ. 113.
[2] Γραμματεία π τς προπαρασκευς τς γίας  κα  Μεγάλης Συνόδου τς  ρθοδόξου  κκλησίας, ΣΥΝΟΔΙΚΑ  ΙΙ,  …….ο.π. σελ. 115.
[3] Παραπέμπουμε τν ναγνώστη σ ργασία μας μ τίτλο « ρθοδοξία μπροστ στ θύελλα το συγχρόνου Προτεσταντικο κα Παπικο Οκουμενισμο», Πειραις 2012,   κδοση Β΄, σελ.41-52 & 86-91.
[4] Μητροπολίτου πρώην λβετίας Δαμασκηνο, Πρς τν γίαν….ο.π. σελ. 87-88.
[5] Βλ. πόμνημα ες τ κατ Ματθαον Εαγγέλιον, Πάν. Τρεμπέλα, θναι 1951, σ. 212.
[6] Γρηγορίου Θεολόγου, πολογητικός της ες Πόντον φυγς 82, ΕΠΕ 1,176.
[7]   Περιοδ. «κκλησία», ριθ. 13-14,  [1 κα 15.7.1968], σελ.309.     

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Μπορείτε να δείτε τις προηγούμενες δημοσιεύσεις του ιστολογίου μας πατώντας το Παλαιότερες αναρτήσεις (δείτε δεξιά)