29/1/18

Σύναξη για την Ορθοδοξία: Διακήρυξη και Ομολογία

ΣΥΝΑΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑ
Πρός τό χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας μας
  σύγχρονη πραγματικότητα μς φέρνει ντιμέτωπους μέ τήν καθολική παξίωση τς ρθοδόξου πίστεως καί τς παραδόσεώς μας καί τς κατευθυνόμενης προσπάθειας μέ σκοπό τήν ποορθοδοξοποίηση καί τόν φελληνισμό το λαο μας.
Σέ κοινωνικό καί πολιτικό πίπεδο, τό σύν­δρο­μο το δ­θεν κ­συγ­χρο­νι­σμο καί θεϊστικο προοδευτισμο, δρ πλέον σαρωτικά σοπεδώνοντας κάθε ννοια θικς, κάθε δανικό καί νθρώπινη ξία. νηθικότητα καί διαστροφή παινονται καί τελικά θεσμοθετονται. στορική μας μνήμη παξιώνεται, παραποιεται καί λλοιώνεται. θνική καί θρησκευτική μας ατοσυνειδησία διαβάλλεται καί νοχοποιεται.
Στόχος ­πο­δού­λω­ση το λα­ο μας στήν κυριαρχία τς παγ­κο­σμι­ο­ποιήσεως, τς Πανθρησκείας, τς «Νέ­ας Τά­ξεως Πραγ­μά­των» καί τς «Νέ­ας πο­χς»· δέ­σμευ­σή μας στήν γι­γαν­τια­ία α­τή πο­λι­τι­στι­κή, θρη­σκευ­τι­κή, ­θνι­κή καί οκο­νο­μι­κή χο­ά­νη, πού ­μο­γε­νο­ποι­ε καί ­πο­συν­θέ­τει θε­σμούς, πι­στεύ­μα­τα, παραδό­σεις, πο­λι­τι­σμούς, ­θη, ρ­χές, ­ξί­ες, ­θνό­τη­τες, λα­ούς καί πα­τρί­δες.
Σέ κκλησιαστικό πίπεδο μάστιγα το οκουμενισμο καί το διαθρησκειακο συγκρητισμο συνεχίζει νά καταρρακώνει τήν λήθεια τς ρθοδόξου πίστεώς μας. Τά σύγχρονα οκουμενιστικά νοίγματα χουν πλέον ξεπεράσει καί καταπατήσει τίς «κόκκινες γραμμές» τς ρθοδόξου κκλησιολογίας καί παραβιάζουν κατάφωρα τήν ρθόδοξη δογματική συνείδηση τν πιστν.
οκουμενική Κίνηση, λλωστε, πό τίς ρχές το 20ο αώνα με τίς γνωστές Πατριαρχικές γκυκλίους του 1902, 1904 καί 1920, χει νοίξει δι­ά­πλα­τα τόν δρό­μο πρός τόν ο­κου­με­νι­στι­κό συγ­κρη­τι­σμό καί τήν σχε­τι­κο­ποί­ση τς ρ­θο­δό­ξου Πί­στε­ως, γκλωβίζοντας τήν ρ­θό­δο­ξη κ­κλη­σί­α στήν οκουμε­νι­στι­κή πα­γί­δα.
Τό Παγκόσμιο Συμβούλιο κκλησιν (ΠΣΕ), πανσπερμία ατή τν αρέσεων, κοιτίδα λων τν καινοφανν θεολογικν πόψεων, εναι τό φυτώριο τν συγχρόνων θεολογικν παρεκτροπν, πηγή τς ξιακς παρακμς, τς θικς παρεκτροπς καί τν ποικίλων λισθημάτων, πού χουν παξιώσει κυριολεκτικά τόν προτεσταντικό χριστιανισμό. ναφέρουμε νδεικτικά τήν χειροτονία γυναικν, τήν ερολογία γάμων των ομοφυλοφίλων  κ.λπ. Ο τελευταες, λλωστε, ποφάσεις τν Γενικν Συνελεύσεων το ΠΣΕ, πως ατή το Porto Alegre καί του Μπουσάν, χουν καταλύσει κάθε ννοια ρθοδόξου κκλησιολογίας.
συμμετοχή τν ρθοδόξων, πί μισό καί πλέον αώνα στό Π.Σ.Ε., χι μόνο δέν κατάφερε νά παναφέρει πό τήν πλάνη τούς πολοίπους συμμετέχοντες, λλά πεσώρευσε καί στόν χρο τς ρθοδοξίας μία σειρά κακοδοξιν καί πλανεμένων θεωριν, πως τήν θεωρία τν κλάδων, τήν θεωρία τς διηρημένης κκλησίας, τήν μεταπατερική θεολογία, τήν συναφειακή θεολογία κ.α.
διάλογος τς ρθοδοξίας μέ τούς αρετικούς θά πρεπε νά χει σάν στόχο τήν πάνοδο τν αρετικν στήν κοινωνία τς κκλησίας, πό τήν προϋπόθεση τς ελικρινος διαθέσεως πιστροφς το αρετικο «χριστιανικο» κόσμου στήν κοινή παράδοση τς προσχισματικς περιόδου. μως στό πίπεδο τν διμερν θεολογικν διαλόγων μέ τούς τεροδόξους συναντ κανείς νάλογες συμπεριφορές καί θεολογικές παραμορφώσεις μέ ατές το Π.Σ.Ε.
Πιό συγκεκριμένα, πίσημος θεολογικός διάλογος ρθοδόξων-ρωμαιοκαθολικν, πού διεξάγεται τά τελευταα τριανταοκτώ χρόνια, δέν παύει νά παναλαμβάνει καί νά νακυκλώνει πόψεις καί πορίσματα πού δέν δήγησαν σέ καμμία οσιαστική πρόοδο, φο δέν συνέβαλαν στήν ποβολή καμμίας  πό τίς πλάνες κ μέρους τν παπικν.
Παρά τήν ποτυχία το πίσημου θεολογικο διαλόγου Πατριάρχης θηναγόρας καθιέρωσε τόν λεγόμενο διάλογο τς γάπης, ποος στηρίζεται σέ καθαρά νεοεποχήτικες μεθόδους καί πρακτικές. Χρησιμοποιε γεγονότα καί καταστάσεις πού τά παρουσιάζει μέ διαίτερο τρόπο, στε νά προβάλλεται πρός τά ξω πλαστή εκόνα μίας τεχνητς συμφωνίας καί μίας ψευδοενότητας μεταξύ ρθοδόξων καί Παπικν. χουμε, τσι, τις νταλλαγές ντιπροσώπων στίς θρονικές ορτές (Φανάρι-Βατικανό), συμμετοχή το Οκουμενικο Πατριάρχη στίς «λειτουργίες» τν παπικν καί το Πάπα σέ ρθόδοξες λειτουργίες στό Φανάρι, κοινές λατρευτικές κδηλώσεις, συμπροσευχές, διαθρησκειακές συναντήσεις κ..
λα ατά λειτουργον καί πιβάλλονται ς τετελεσμένα, καθιερώνοντας μία ονιτίζουσα μορφή το σύγχρονου οκουμενισμο, πού στηρίζεται στήν κυρίαρχη δεολογία τς Νέας ποχς τι μπορομε νά «εμαστε λοι τό διο» καί τι «μπορομε νά εμαστε νωμένοι διατηρώντας καθένας τίς διαιτερότητές μας». χουμε μέ τόν τρόπο ατό τήν πιβολή τς ονίας ες βάρος τν ρθοδόξων, ς «πρότυπο νώσεως», τσι πως πάγια προβάλλεται πό τούς παπικούς καί πού γινε ποδεκτή πό τούς ρθοδόξους οκουμενιστές στό Ballamand.
Πρόκειται οσιαστικά γιά τήν φαρμογή τν ποφάσεων τς Β΄ Βατικανς Συνόδου καί το «Διατάγματος περί Οκουμενισμο» πού ξέδωσε (1965). Στά πρότυπα, λλωστε, τς Β΄ Βατικανς Συνόδου πραγματοποιήθηκε καί πρόσφατη (­ού­νιος 2016) «Σύνοδος» τς Κρήτης, ­ποί­α, ­πως ­πε­δεί­χθη, ο­τε Με­γά­λη, ο­τε Πα­νορ­θό­δο­ξος ε­ναι, λλά «Σύνοδος τν Προκαθημένων καί χι γία καί Μεγάλη Σύνοδος τν ρθοδόξων κκλησιν»[1].
«Σύ­νο­δος» τς Κρή­της θεσμοθέτησε οσιαστικά τόν οκουμενισμό καί κατέληξε σέ ντορθόδοξες ποφάσεις, προσδίδοντας κκλησιαστικότητα στίς αρέσεις καί κλονίζοντας τήν πίστη στήν Μία, γία Καθολική καί ποστολική κκλησία, ς τήν μόνη ληθινή καί σώζουσα. Ο ποφάσεις ατές βρκαν σχυρότατες ντιδράσεις καί δέχτηκαν ξύτατη κριτική πό πισκόπους, κληρικούς, μοναχούς καί θεολόγους πό λες τίς Τοπικές ρθόδοξες κκλησίες καί δέν χουν γίνει ποδεκτές πό τό πλήρωμα τς κκλησίας, τό ποο «­χει τ δι­καί­ω­μα (...) κα ­χι μό­νο τό δι­καί­ω­μα, λ­λ και τ κα­θ­κον τς “­πι­βε­βαι­ώ­σε­ως”»[2]­ τν ποφάσεων τν Συνόδων, κατά τήν μνημειώδη πόφαση τν Πατριαρχν τς νατολς τό 1848.
νώπιον λων ατν τν τραγικν καταστάσεων, τν πειλν καί τν κινδύνων, διαφορία και φησυχασμός δέν χουν θέση. Γιά τόν λόγο ατόν, μέ τή χάρη το Παναγίου Τριαδικο Θεο μας και χοντας πόψη τόν λόγο το Κυρίου καί Θεο μας ησο Χριστο, «ο γάρ εσί δύο τρες συνηγμένοι ες τόμόν νομα, κε εμί ν μέσω ατν» (Ματθ.18,20), συγκροτήσαμε τήν «ΣΥΝΑΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ», ς τυπο σμα, γιά τήν μολογία και περάσπιση τς ρθοδόξου Πίστεώς μας.
Δέν μφανιζόμαστε μως γιά πρώτη φορά. λοι χουμε ποδεχθε καί συνυπογράψει τήν «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ» τό 2009, στήν ποία μένουμε καί σήμερα πιστοί καί μετακίνητοι. Γιά τήν νότητα, πως καί τόν συντονισμό τν περαιτέρω νεργειν μας καί ς συνέχεια τς μολογίας μας κείνης, «ν νί στόματι καί μία καρδία», μολογομε καί διακηρύσσουμε:
α) Μία, γία, Καθολική καί ποστολική κκλησία εναι μόνον ρθόδοξη Καθολική κκλησία, πως δρύθηκε πό τόν Κύριο μν ησο Χριστό καί συνεχίζεται στήν στορία πό τούς γίους ποστόλους καί λους τούς γίους. σωτηρία ς θέωση, νεργεται  ποκλειστικά μέσα σ’ Ατήν  μέ τήν «λοτελ» (Α΄Θεσ.5,23) «παράθεση» λης τς ζως μας στόν Χριστό κατά τό λειτουργικό: «αυτούς καί λλήλους καί πσαν τήν ζωήν μν Χριστ τ Θε παραθώμεθα». Ο κτός ατς διάφορες θρησκευτικές μάδες, πού ατοπροσδιορίζονται ς «κκλησίες», εναι σχίσματα καί αρέσεις.
β) Αθεντικοί φορες καί κφραστές τς ΜΙΑΣ σώζουσας λήθειας εναι ο γιοι καί θεοφόροι Πατέρες, ο ποοι θεολογον σέ κάθε ποχή πλανς ν γί Πνεύματι, μέσω το φωτισμο καί τς θεώσεώς τους καί θεολογία τους γίνεται μολογία λου το κκλησιαστικο Πληρώματος. Γι’ ατό, μαζί μέ τόν θειότατο Πατέρα μας γιο Γρηγόριο τόν Παλαμ, πιστεύουμε καί διακηρύσσουμε, τι ρθοδοξία εναι «τό μή πρός τούς Πατέρας μφισβητεν».

Θεωρομε τι :
α) Παπισμός εναι μήτρα λων τν νεωτέρων αρέσεων καί πλανν, τήν ποία, μέσα σέ μία μακρά διαλεκτική διαδικασία, γέννησε λλοτριωμένη δυτική Χριστιανοσύνη, δέ συνέχειά του, πολυώνυμος Προτεσταντισμός, προσέθεσε τίς δικές του πλάνες καί αρέσεις.
β) παναίρεση το Οκουμενισμο εναι μεγαλύτερος κίνδυνος γιά τήν κκλησία, διότι λλοτριώνει σταδιακά καί θόρυβα τό ρθόδοξο φρόνημα τν πιστν καί σχετικοποιε τήν ρθόδοξη πίστη. Γιά τόν λόγο ατόν εμαστε σαφς ντίθετοι πρός λα τά νοίγματα πρός τόν Οκουμενισμό καί τή συμμετοχή τν ρθοδόξων στό Παγκόσμιο Συμβούλιο κκλησιν (ΠΣΕ). Παράλληλα καταδικάζουμε καί τόν διαθρησκειακό οκουμενισμό, ποος ρνεται τήν μοναδικότητα καί ποκλειστικότητα τς ρθοδοξίας τν γίων μας στήν στορία. ς κ τούτου, διακηρύσσουμε καί πάλι, τι σοι διδάσκουν καί στηρίζουν τήν παναίρεση το Οκουμενισμο, στήν πράξη, «θέτουν οσιαστικς αυτούς κτός κκλησίας». Δέν τούς «ξωεκκλησιάζουμε» μες, λλ’ ο πράξεις καί ο νέργειές τους, ς καί ο διακηρύξεις τους, περί «δελφν κκλησιν», «διευρυμένης κκλησίας», «διηρημένης κκλησίας», «βαπτισματικς θεολογίας», κλπ.
σον φορ στή «Σύνοδο» τς Κρήτης φρονομε τι εναι παραίτητη σύγκληση μίας νέας Συνόδου, μέ ρθόδοξα κριτήρια, πού θά νασκευάσει τίς ντορθόδοξες ποφάσεις της καί θά καταδικάσει τόν οκουμενισμό.
Τέλος 15ος Κανόνας τς Α/Β Συνόδου (863) δέν χει ποχρεωτικό χαρακτήρα καί ς κ τούτου δέν «ποτειχιζόμεθα» χρι καιρο, λλά συνεχίζουμε τήν διαμαρτυρία μας, κατά τήν σεβαστή παρότρυνση γιασμένων Γερόντων, ο ποοι μς δηγον μέ τό λόγο τους καί μς νισχύουν μέ τήν προσευχή τους. ξ λλου, σύμφωνα μέ δηλώσεις τν οκουμενιστν, ποτείχισή μας ατή τή στιγμή, τούς χαροποιε, διότι διευκολύνει τό ργο τους.   

Μέ βάση ατές τίς ρχές πιθυμομε νά δραστηριοποιηθομε στόν τομέα τς νημέρωσης καί νεργοποίησης το ρθοδόξου πληρώματος, στήν διατήρηση καί νάδειξη θυλάκων πού θά ντισταθον στήν παραχάραξη τς ρθοδόξου πίστεως καί παραδόσεώς μας καθώς καί στήν πραγμάτευση τρόπων γιος ντίστασης στίς μεθοδεύσεις καί τίς πιβουλές τς Νέας ποχς καί τν κφραστν της.
Ο­κου­με­νι­κή ρ­θό­δο­ξη πί­στη μας καί μέ­σ α­τς ο­κου­με­νι­κός λληνικός πο­λι­τι­σμός μας, πνευ­μα­τι­κή καί ­θνι­κή ταυτότητά μας, ξε­περ­νον κά­θε παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­ση καί νέα ποχή. ­πο­τε­λον τή Μο­να­δι­κή ­πο­χή στήν στο­ρί­α τς ν­θρω­πό­τη­τας, πού ε­ναι καί Πα­λαι­ά καί Νέ­α καί Μέλ­λου­σα καί Παν­το­τι­νή, για­τί ε­ναι ­πο­χή τς ­λή­θειας το Τρι­α­δι­κο Θε­ο μας.
πιδίωξή μας εναι, μέ τήν χά­ρη το Πα­να­γί­ου Τρι­α­δι­κο Θε­ο μας, συνάντηση καί συνοδοιπορία καί μέ λλους πατέρες καί δελφούς, πού χουν νάλογες ναζητήσεις καί νησυχίες.
Συνεχίζουμε τόν κατά το Οκουμενισμο γώνα, ς σχυρή διαμαρτυρία και μολογία τς ποστολικοπατερικς παραδόσεως, νώπιον «βασιλέων καί ρχόντων» καί «ρθοδόξων» γετν, πού μέ τήν οκουμενιστική τους δράση προδίδουν τήν ποστολή τους.
«Σύναξη γιά τήν ρθοδοξία»,  μέ ξονα τήν περάσπιση τς ρθοδόξου πίστεως καί παραδόσεως, θά πιλαμβάνεται καί λλων προβλημάτων πού ταλανίζουν τήν κοινωνία μας καί τόν πιστό λαό το Θεο, ξαιτίας ντιχρίστων νομοθετημάτων καί πολιτικν πιλογν, πως εναι θεσμοθέτηση «γάμων» συμβιώσεως μοφυλόφιλων ζευγαριν, ποχρωματισμός το μαθήματος τν Θρησκευτικν πό μολογιακό μάθημα, καύση τν νεκρν, λλαγή ταυτότητας φύλου, θεσμοθέτηση τς εθανασίας, καθιέρωση τς κάρτας το πολίτη, κ..
ς μαρτυρία καί ργο τς «Συνάξεως» νοεται α) σύνταξη ρθοδόξων μολογιακν κειμένων πού προκύπτουν πό ποικίλες φορμές, πού δίνουν θιαστες τς οκουμενικς κινήσεως μέ τά πογραφόμενα κείμενά τους, β) διοργάνωση μερίδων καί συνεδρίων καί κδοση βιβλίων καί φυλλαδίων, μέ τοποθετήσεις ρθόδοξες στά νακύπτοντα θέματα, γ) νδεχόμενες παρεμβάσεις πρός κάθε κκλησιαστική ρχή.  
Κριτήρια κάθε κφράσεώς μας θά εναι βιβλική καί πατερική θεολογία, ο εροί Κανόνες, ο πρακτικές τν γίων, πως μφανίζονται στήν κκλησιαστική στορία καί κείμενα συγχρόνων μολογητν θεολόγων, πού βαδίζουν πάνω στήν παράδοση τν γίων καί εναι καθολικς ποδεκτά πό τήν κκλησία.
Ἡ πρωτοβουλία μας αὐτή ποτελε τήν λάχιστη νταπόκρισή μας στήν παρακαταθήκη τν γίων μας, στό καθῆκον μας πρός τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία μας. ποτελε τήν πιβαλλόμενη πακοή μας στούς Ἁγίους Πατέρες μας, πού μᾶς τονίζουν τήν ἀνάγκη στά θέματα τῆς πίστεως νά ἐκφέρουμε τόν διαχρονικό ἁγιοπνευματικό λόγο τους, τόν λόγο τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων, τόν αὐθεντικό καί ζωντανό λόγο τῶν συγχρόνων γερόντων μας καί ὅλων ὅσων παραμένουν πιστοί στήν παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας.
Στίς μέρες μας, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά, ἀπαιτεῖται ἀνδρεῖο καί ὁμολογιακό φρόνημα, ἐπαγρύπνηση καί παρεμβάσεις τέτοιες, πού θά σταθοῦν ἀνάχωμα στόν οἰκουμενιστικό ὀλετήρα. Ἀπαιτεῖται πρωτίστως ὑπαρξιακή μετάνοια καί καρδιακή προσευχή, καθώς αὐτά εἶναι κυρίως τά μέσα πού θά ἀναχαιτίσουν τίς ὀλέθριες ἐνέργειες τῶν οἰκουμενιστῶν καί τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστώς μας. Παραμένουμε «πόμενοι τος γίοις πατράσι», σταθεροί καί ἀμετακίνητοι ἐν Χριστῷ καί ἐν τῇ Ἁγίᾳ Του Ἐκκλησίᾳ καί ἐναποθέτουμε σ’ Ἐκεῖνον τήν ἀγωνία καί τήν ἀνησυχία μας γιά τά τεκταινόμενα στήν Ἐκκλησία καί τήν πατρίδα μας, προσφέροντας, ὅμως, καί μεῖς τήν ὀφειλόμενη συνέργειά μας.

Ιανουάριος 2018

Η ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Πανοσιολ. Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος Ἀναστασίου,
Πανοσιολ.  Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος,
Πανοσιολ. Ἀρχιμ. Παῦλος Δημητρακόπουλος
Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός
Πρωτοπρ. Ἰωάννης Φωτόπουλος,
Πρωτοπρ. Ἀντώνιος Μπουσδέκης
Πρωτοπρ. Βασίλειος Κοκολάκης
Θεολόγος Λάμπρος Σκόντζος





[1] Μητρ. Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου, Παρέμβαση στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας, Μάϊος 2016, Τεῦχος 238
[2] π. Γ. Φλω­ρόφ­σκυ, Θέματα ρθοδόξου Θεολογίας, ἐκδ. Ἄρτος Ζωῆς, Ἀθῆναι 1989, σελ. 207

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Μπορείτε να δείτε τις προηγούμενες δημοσιεύσεις του ιστολογίου μας πατώντας το Παλαιότερες αναρτήσεις (δείτε δεξιά)