Σ.Καργάκος, Η πολιτική εν ...βάλτω!

Από το περιοδικό "Ευθύνη" (τεύχος 442, Οκτώβριος 2008)

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝ ...ΒΑΛΤΩ!

του κ. Σαράντου Καργάκου

Οι ιστορικοί του μέλλοντος πού θα ασχοληθούν με το σημερινό ελληνικό τοπίο, θα έχουν οπωσδήποτε πολλή δουλειά μπροστά τους, γιατί θα πρέπει να κινη­θούν ανάμεσα σε πολλά ερείπια, να φορούν μάσκα για να προστατεύονται από τη δυσοσμία, να φορούν γάντια και ει­δική φόρμα για να προστατευθούν από τη σκουριά και τα παρεπόμενα της.
Λέμε, ως σχήμα λόγου, «κακά ειν' τα ψέματα». Φαίνεται ότι τα ψέματα δεν είναι κακά. Κακή είναι η αλήθεια, επειδή λέει τα πράγματα ωμά. Δύσκολα σήμερα μπορεί κάποιος να γίνει αποδε­κτός ή πολύ περισσότερο αγαπητός, αν διακηρύξει πως η πολιτική μας σκούριασε και ότι το λάδι πού χρησιμοποιείται για τό ξεσκούριασμά της μοιάζει με το ουκρανικό ορυκτέλαιο πού φέραμε για τη­γάνισμα, δηλαδή «σκάρτο». Η περιβόη­τη ανανέωση της πολιτικής γίνεται εκ των έσω. Οι νέοι «βλαστοί» φυτρώνουν από τους κορμούς των ίδιων δέντρων. Αλλά τότε και ο νέος βλαστός, θα γίνει ίδιος με τον παλαιό. Για να αλλάξει η πολιτι­κή μας, και συνακόλουθα οι πολιτικοί μας, χρειάζεται μια καινούργια ζύμη. Με την υπάρχουσα ζύμη μπορείς να φτιάξεις ή χυλοπίττες ή τραχανά!
Κατά καιρούς, μετά τη μεταπολί­τευση, εμφανίζονται ως διάττοντες κά­ποιοι πολιτικοί πού σε κάνουν να πιστεύεις ότι θα φέρουν κάποια αλλαγή. Στον εαυτό τους ναι. Κάποτε ήσαν δραχμοδίαιτοι και τώρα «κοτεράδες». Κόβουν τό πούρο τους με χρυσό ψαλλίδι, φορούν υπο­δήματα από δέρμα κροκοδείλου, φορούν σακκάκι «Αρμάνι» και υιοθετούν μια κόμ­μωση «φραπέ» για να φαντάζουν μεγα­λοπρεπείς σαν τον Κολοκοτρώνη, όταν φορούσε την περικεφαλαία. Βεβαίως, όλοι αυτοί είναι σαρξ εκ της σαρκός των κομ­μάτων, αλλά είναι και τέκνα ενός υπερσυστήματος που χρησιμοποιεί ως μέσα αναδείξεως τα ΜΜΕ, τις πολυσέλιδες εφη­μερίδες, τα πολύχρωμα και δίγλωσσα περιοδικά (οι μισές λέξεις είναι γραμμέ­νες στην Αγγλική), φυσικά το ραδιόφω­νο και πιο πολύ την τηλοψία. Όλα αυ­τά τα μέσα κατασκευάζουν «μεγά­λους» ανθρώπους για μικρούς λα­ούς.
Πολλοί συμπατριώτες μας —όχι και πάρα πολλοί— εκφράζουν τον φόβο μή­πως σμικρυνθεί η Ελλάς εξ αιτίας της βουλιμίας των γειτόνων μας. Εγώ αυτό πού φοβόμουν πάντα ήταν η σμίκρυνση του Έλληνος. Θεωρώ ότι το πιο με­γάλο λάθος της σημερινής Ελλάδος είναι οι κάτοικοι της. Και δεν εννοώ τους ξένους. Αυτοί τουλάχιστον δουλεύουν. Κά­νουν παιδιά. Οι Έλληνες ανατρέφουν σκυλιά. Γιατί άραγε; Για πολλούς λό­γους. Κι ένας από αυτούς είναι η μαται­οδοξία. Είχε πει κάποτε δ Άλντους Χάξλευ οτι «για το σκύλο του κάθε άνθρω­πος είναι Ναπολέων. Από αυτό προέρ­χεται και η μεγάλη δημοτικότητα των σκύλων». Γέμισε η Ελλάδα Ναπολέοντες όχι επειδή γενικά ως λαός είμαστε βραχύσωμοι σαν τον μεγάλο κορσικανό. Από μεγαλομανία. Μέσα στη «τζιπάρα» του ο κακορίζικος Ρωμιός αισθάνε­ται Ναπολέων ή Αλέξανδρος —αν φυσι­κά το επιτρέπουν οι Σκοπιανοί— πάνω στον Βουκεφάλα. Γι' αυτό τα φρενοκο­μεία δεν είναι στο Δαφνί αλλά στους οδι­κούς άξονες.
Μου αρέσει πολύ η ελληνική ύπαι­θρος. Όλα εκεί είναι ψηλά: τα βουνά και τα δέντρα με τα δασιά κλαριά τους. Όχι πια οι άνθρωποι. Χαμήλωσαν κι αυτοί από το βάρος του χρήματος. Οι μό­νες καλλιέργειες που ακμάζουν σε «απά­τητες» περιοχές, λημέρια άλλοτε κλε­φτών και αρματολών, είναι οι χασισοφυτείες. Οι «παραγωγοί» του πλουτοφόρου φυτού είναι σε κάθε επαρχία βασικό στή­ριγμα των τοπικών υποψηφίων πολι­τικών. Τί το υγιές, λοιπόν, να παραχθεί από μια «χασισωμένη», και εννοώ αποχαυνωμένη, πολιτική; Τί το νέο να δώ­σουν «νέοι» πολιτικοί πού, όταν αγορεύ­ουν στη Βουλή, διαβάζουν την αγόρευση τους από το χαρτί —κατά παράβαση του κανονισμού— σαν να διαβάζουν μαθητική έκθεση; Αλλά για ποια Βουλή μιλάμε; Την εσαεί κενή κι από κορμιά και από μυαλά; Τί το νέο έχουμε ακούσει από τους ίδιους και πάντα ίδιους ανθρώπους και τους κλωνοποιημένους διαδόχους τους; Πριν ανοίξουν το στόμα τους, ξέρουμε τί θα πουν. Μια σαπουνόφουσκα πού ενδέ­χεται την επομένη να προβληθεί στον Τύπο σαν ...κανονιά!
Αυτό που πραγματικά άλλαξε στον τόπο μας σχεδόν ριζικά λίγο μετά το 1992-1993 είναι η εθνική σύσταση του λαού μας. Τότε η νεολαία, διαισθανόμενη πόσο φρικτά είχε εξαπατηθεί στο θέμα του Σκοπιανού, εγκατέλειψε τα κομματικά ιδανικά και εγκολπώθηκε τα εθνικά. Αυτό κράτησε μια διετία περίπου. Και τότε έπεσαν πάνω της θεοί και δαίμονες. Μια συγχορδία κρουστών και πνευστών. SOS! Ρατσισμός, εθνικισμός, σωβινισμός! Για να πεις Ελλάδα, έπρεπε να ζητήσεις συγγνώμη. Και άρχισε τότε να πλασάρεται ως νέα Μεγάλη Ιδέα ο πολυφυλετισμός, ο πολυπολιτισμός και όλα αυτά που κάνουν τους λαούς «μαλλιά κουβάρια». Ανερυθρίαστα ανακηρύσσεται το ελληνικό σχολείο, από τους νεκροθάφτες του ...πολυπολιτισμικό. Λες κι όταν ήταν ελληνικό ήταν αντίθετο προς τον οθνείο πολιτισμό, προς τους οθνείους πολιτισμούς. Ελπίζω να κατανοούν τι εννοώ...
Ακούμε να λέγεται σοβαρά (μόνο τα σοβαρά εκφράζονται στην Ελλάδα ως κωμικά) ότι από την πρόσμειξη λαών και πληθυσμών θα παραχθεί στην Ελλάδα ένας νέος εθνισμός, όχι μονολιθικός αλ­λά πολυλιθικός, σαν μαντρότοιχος, θαρρούν κάποιοι πως η εθνικότητα είναι ει­δικής γεύσεως και χρήματος κοκτέιλ πού σχηματίζεται σ' ένα γεωγραφικό χώρο, σαν το «ανακατευτήρι» που χρησιμοποιούν οι «μπάρμπανς» (ή μήπως κάποιος «μπάρ­μπας»;) για να κατασκευάζουν τα ποτά-«μπόμπες». Τέτοια «μπόμπα», με άφθο­νη «μπόχα» έχουμε γίνει κι εμείς. Αντί για ομόνοια και φιλότητα, όπως είχε δια­κηρύξει στην Ώπιν ο Αλέξανδρος, βλέ­πω πολλή οργή, πολύ μίσος στα μάτια των σημερινών κατοίκων του τόπου μας. Οι περισσότεροι οπλοφορούν. Με τη μι­κρότερη αιτία είναι έτοιμοι να σφαγούν. Ο μάγειρος της Σαντορίνης, πού κρα­τούσε στο χέρι το κεφάλι της δύσμοιρης συντρόφου του, εντελώς σημειολογικά μου θύμισε την πολιτική πού κρατούσε το κε­φάλι της Μακεδονίας. Ποιος αποκεφάλι­σε ονοματικά την Ελλάδα; Μη δα και η Μακεδονία δεν είναι το κεφάλι της χώ­ρας μας;
Το τι φρονώ είναι απλό: η πολιτι­κή μας είναι εν βάλτω. Ας την αφή­σουμε εκεί κι ας φροντίσουμε να φτιάξου­με μια άλλη πολιτική, αφού πρώτα φτιά­ξουμε τον εαυτό μας. Γιατί καθένας από μας είναι ένα κόμμα, ένα κομμάτι δηλα­δή του εθνικού συνόλου. Η καλή δημο­κρατία αρχίζει από τον καλό πολίτη, πού πετά με αηδία τον πολιτικό-μύγα πού κολλά στο μέλι της πολιτικής. Όταν όμως όλοι γλείφουμε απ' εκεί, δεν θα κάνουμε ποτέ «χαΐρι και προκοπή».