Εισαγωγική Εισήγηση
Του κ. Τριαντάφυλλου Σιούλη, Σχολικού Συμβούλου Θεολόγων Ηπείρου, Κέρκυρας και Λευκάδας
Κύριοι σύνεδροι,
Εν μέσω θέρους, προέκυψε το γνωστό σε όλους
θέμα για την απαλλαγή των μαθητών από το μάθημα των θρησκευτικών. Και άρχισε μια συζήτηση στη συνέχεια σχετικά με τον χαρακτήρα του, τη φυσιογνωμία του, το περιεχόμενό του. Μιλούσαν όλοι, ανεύθυνοι άνθρωποι ως υπεύθυνοι, άσχετοι ως σχετικοί και εκ του «προχείρου», με περίσσιο «προοδευτισμό» άνθρωποι του λεγόμενου προοδευτικού χώρου που καμία σχέση δεν έχουν με το αντικείμενο. Και πολλοί από τους θεολόγους, άνθρωποι του χώρου εννοείται, παρασυρόμενοι σε μια διελκυστίνδα, άλλοτε δικαιολογημένα και άλλοτε αδικαιολόγητα, άρχισαν να σκέπτονται, να ενεργούν και να πράττουν «φοβικά».
Το μάθημα των θρησκευτικών γι’ αυτόν τον τόπο τον σπαρμένο με το αίμα αγίων και ηρώων, της πίστεως και της ελευθερίας, του αγαθού και του ωραίου, δεν μπορεί να έχει άλλον χαρακτήρα πέρα από τον ομολογιακό. Εξυπακούεται ότι οι προεκτάσεις του οι θρησκειολογικές, διαχριστιανικές, πολιτιστικές κ.λ.π. θα ενυπάρχουν στα σχολικά βιβλία και στην διδακτική πράξη. Πρόκειται και για «θρησκευτικό εγγραμματισμό», όπως έχει γραφεί. Όμως άλλο πράγμα αυτό και άλλο ο ομολογιακός αποχρωματισμός του μαθήματος ή η μετατροπή του σε θρησκειολογία ή σε προαιρετικό. Στην Ελλάδα ζούμε δεν ζούμε στην Αμερική.
Διαφορετικά είναι σαν να βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας. Το ξεθεμελίωμα των ιερών και των οσίων της φυλής μας (βλέπε βιβλίο ιστορίας της κ. Ρεπούση, τις προτάσεις για προαιρετικό μάθημα των θρησκευτικών ή μετατροπή του σε θρησκειολογία), αποκόπτει τα παιδιά μας από την παράδοσή τους, τις ρίζες τους. Και δένδρο χωρίς ρίζες πέφτει με το παραμικρό φύσημα του αέρα. Δηλαδή τα παιδιά μας βορά σε κάθε επιτήδειο εκμεταλλευτή, διαφθορέα, έμπορο ελπίδας, χωρίς τα απαραίτητα πνευματικά αντισώματα, μέσα σε μια κοινωνία που τόσο τα έχει ανάγκη.
Οι θεολόγοι χρόνια τώρα διδάσκουμε χωρίς φοβικότητα, χωρίς προχειρότητα, χρησιμοποιώντας στη διδακτική πράξη όλα τα σύγχρονα ψυχοπαιδαγωγικά δεδομένα και τις σύγχρονες διδακτικές προσεγγίσεις στο μάθημά μας. Με προεκτάσεις θρησκειολογικές, διαχριστιανικές, πολιτιστικές, χωρίς προκαταλήψεις και πνεύμα κατηχητισμού ή αντιπαλότητας προς την οποιαδήποτε «ετερότητα» (τι λέξη κι αυτή!). Προοδευτικό είναι να κάνεις πράξη την πίστη σου, ν’ αγκαλιάζεις ως άλλος Σαμαρείτης τον αλλόθρησκο, τον αλλοδαπό, τον μετανάστη, κατά το «δος μοι τούτον τον ξένον». Με σεβασμό και αγάπη, χωρίς όρια να προσφέρεις στον «έτερο», δηλαδή τον αδερφό, αυτή την παιδεία και αυτή την εκπαίδευση που σκοπό έχει α) την σε βάθος πληροφόρηση για τον τόπο που ήρθε να ζήσει ώστε να του προσφέρουμε τα απαραίτητα κλειδιά ερμηνείας του πολιτισμού μας τα οποία να μεταφέρει και στην προσωπική του πορεία στη συνέχεια και β) τις ίδιες και ίσες γνώσεις με τον συμμαθητή – αδερφό του για ίδιες ευκαιρίες στην κοινωνία και τη ζωή. «Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ: πάντες γαρ υμείς είς εστε εν Χριστώ Ιησού».
Μαθήματα σαν και αυτό των Θρησκευτικών όπως υφίσταται σήμερα, με τον υποχρεωτικό του χαρακτήρα, αν και έχει υποστεί αρκετές «εκσυγχρονιστικές» μεταλλάξεις για τις οποίες έχουν εκφράσει τους προβληματισμούς τους πολλοί ειδικοί και κυρίως οι μαχόμενοι καθηγητές, δίνουν, όπως προαναφέραμε, με πρώτον, αν δεν κάνω λάθος, τον πατέρα Γεώργιο Μεταλληνό, κλειδιά ερμηνείας του πολιτισμού μας. Και εκεί πρέπει να στοχεύει το μάθημα των θρησκευτικών στο σύγχρονο ελληνικό σχολείο, αλλά και στο να διαπλάσει ανθρώπους ελεύθερους, δημοκρατικούς, αγωνιστές, ανοιχτούς στους νέους ορίζοντες που ανοίγονται στην σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα. Αν τώρα, υπακούοντας στα κελεύσματα νεοταξικών επιταγών, υποκύψουμε και αλλάξουμε τον χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών, ποιες αξίες του πολιτισμού μας, δοκιμασμένες στους αιώνες και στηρικτικές του γένους μας σε δύσκολους καιρούς, θα δώσουμε στα παιδιά μας, ώστε να τα οδηγούν με ασφάλεια μέσα σε μια κοινωνία χαοτική, γεμάτη προκλήσεις, αποπροσανατολιστική ιδεολογικά, μέσα σε μια κοινωνία σήψης, διαφθοράς, απαξίωσης των πάντων. Τι παιδεία, συνέχεια αυτού του πολιτισμού που δημιούργησε τον Παρθενώνα, την Αγιά Σοφιά και τόσα άλλα, που να οδηγεί με ασφάλεια στον αυτοπροσδιορισμό των παιδιών μας και την ταυτόχρονη διατήρηση της ελευθερίας του προσώπου τους, μέσα στη σούπα της παγκοσμιοποίησης; Τι πρότυπα ζωής θα προσφέρουμε, που έχουν ανάγκη τα παιδιά μας ιδιαίτερα σήμερα;
Το μάθημα των θρησκευτικών επιβάλλεται να είναι υποχρεωτικό και ο χαρακτήρας του να μην αλλάξει. Είναι από τα σπουδαιότερα του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Ιδιαίτερα δε όταν καταξιώνεται μέσα από τη σωστή διδακτική πράξη, τον ενημερωμένο δάσκαλο, τον απαλλαγμένο από σύνδρομα «προοδευτισμού», «φοβικότητας» και «προχειρότητας». Και ένα τέτοιο μάθημα δεν έχει να φοβηθεί τίποτε και κανέναν. Φτάνει ευθαρσώς να δίνουμε καθημερινά τον αγώνα μας και τη μαρτυρία μας προς όλες τις κατευθύνσεις.
Του κ. Τριαντάφυλλου Σιούλη, Σχολικού Συμβούλου Θεολόγων Ηπείρου, Κέρκυρας και Λευκάδας
Κύριοι σύνεδροι,
Εν μέσω θέρους, προέκυψε το γνωστό σε όλους
θέμα για την απαλλαγή των μαθητών από το μάθημα των θρησκευτικών. Και άρχισε μια συζήτηση στη συνέχεια σχετικά με τον χαρακτήρα του, τη φυσιογνωμία του, το περιεχόμενό του. Μιλούσαν όλοι, ανεύθυνοι άνθρωποι ως υπεύθυνοι, άσχετοι ως σχετικοί και εκ του «προχείρου», με περίσσιο «προοδευτισμό» άνθρωποι του λεγόμενου προοδευτικού χώρου που καμία σχέση δεν έχουν με το αντικείμενο. Και πολλοί από τους θεολόγους, άνθρωποι του χώρου εννοείται, παρασυρόμενοι σε μια διελκυστίνδα, άλλοτε δικαιολογημένα και άλλοτε αδικαιολόγητα, άρχισαν να σκέπτονται, να ενεργούν και να πράττουν «φοβικά».Το μάθημα των θρησκευτικών γι’ αυτόν τον τόπο τον σπαρμένο με το αίμα αγίων και ηρώων, της πίστεως και της ελευθερίας, του αγαθού και του ωραίου, δεν μπορεί να έχει άλλον χαρακτήρα πέρα από τον ομολογιακό. Εξυπακούεται ότι οι προεκτάσεις του οι θρησκειολογικές, διαχριστιανικές, πολιτιστικές κ.λ.π. θα ενυπάρχουν στα σχολικά βιβλία και στην διδακτική πράξη. Πρόκειται και για «θρησκευτικό εγγραμματισμό», όπως έχει γραφεί. Όμως άλλο πράγμα αυτό και άλλο ο ομολογιακός αποχρωματισμός του μαθήματος ή η μετατροπή του σε θρησκειολογία ή σε προαιρετικό. Στην Ελλάδα ζούμε δεν ζούμε στην Αμερική.
Διαφορετικά είναι σαν να βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας. Το ξεθεμελίωμα των ιερών και των οσίων της φυλής μας (βλέπε βιβλίο ιστορίας της κ. Ρεπούση, τις προτάσεις για προαιρετικό μάθημα των θρησκευτικών ή μετατροπή του σε θρησκειολογία), αποκόπτει τα παιδιά μας από την παράδοσή τους, τις ρίζες τους. Και δένδρο χωρίς ρίζες πέφτει με το παραμικρό φύσημα του αέρα. Δηλαδή τα παιδιά μας βορά σε κάθε επιτήδειο εκμεταλλευτή, διαφθορέα, έμπορο ελπίδας, χωρίς τα απαραίτητα πνευματικά αντισώματα, μέσα σε μια κοινωνία που τόσο τα έχει ανάγκη.
Οι θεολόγοι χρόνια τώρα διδάσκουμε χωρίς φοβικότητα, χωρίς προχειρότητα, χρησιμοποιώντας στη διδακτική πράξη όλα τα σύγχρονα ψυχοπαιδαγωγικά δεδομένα και τις σύγχρονες διδακτικές προσεγγίσεις στο μάθημά μας. Με προεκτάσεις θρησκειολογικές, διαχριστιανικές, πολιτιστικές, χωρίς προκαταλήψεις και πνεύμα κατηχητισμού ή αντιπαλότητας προς την οποιαδήποτε «ετερότητα» (τι λέξη κι αυτή!). Προοδευτικό είναι να κάνεις πράξη την πίστη σου, ν’ αγκαλιάζεις ως άλλος Σαμαρείτης τον αλλόθρησκο, τον αλλοδαπό, τον μετανάστη, κατά το «δος μοι τούτον τον ξένον». Με σεβασμό και αγάπη, χωρίς όρια να προσφέρεις στον «έτερο», δηλαδή τον αδερφό, αυτή την παιδεία και αυτή την εκπαίδευση που σκοπό έχει α) την σε βάθος πληροφόρηση για τον τόπο που ήρθε να ζήσει ώστε να του προσφέρουμε τα απαραίτητα κλειδιά ερμηνείας του πολιτισμού μας τα οποία να μεταφέρει και στην προσωπική του πορεία στη συνέχεια και β) τις ίδιες και ίσες γνώσεις με τον συμμαθητή – αδερφό του για ίδιες ευκαιρίες στην κοινωνία και τη ζωή. «Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ: πάντες γαρ υμείς είς εστε εν Χριστώ Ιησού».
Μαθήματα σαν και αυτό των Θρησκευτικών όπως υφίσταται σήμερα, με τον υποχρεωτικό του χαρακτήρα, αν και έχει υποστεί αρκετές «εκσυγχρονιστικές» μεταλλάξεις για τις οποίες έχουν εκφράσει τους προβληματισμούς τους πολλοί ειδικοί και κυρίως οι μαχόμενοι καθηγητές, δίνουν, όπως προαναφέραμε, με πρώτον, αν δεν κάνω λάθος, τον πατέρα Γεώργιο Μεταλληνό, κλειδιά ερμηνείας του πολιτισμού μας. Και εκεί πρέπει να στοχεύει το μάθημα των θρησκευτικών στο σύγχρονο ελληνικό σχολείο, αλλά και στο να διαπλάσει ανθρώπους ελεύθερους, δημοκρατικούς, αγωνιστές, ανοιχτούς στους νέους ορίζοντες που ανοίγονται στην σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα. Αν τώρα, υπακούοντας στα κελεύσματα νεοταξικών επιταγών, υποκύψουμε και αλλάξουμε τον χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών, ποιες αξίες του πολιτισμού μας, δοκιμασμένες στους αιώνες και στηρικτικές του γένους μας σε δύσκολους καιρούς, θα δώσουμε στα παιδιά μας, ώστε να τα οδηγούν με ασφάλεια μέσα σε μια κοινωνία χαοτική, γεμάτη προκλήσεις, αποπροσανατολιστική ιδεολογικά, μέσα σε μια κοινωνία σήψης, διαφθοράς, απαξίωσης των πάντων. Τι παιδεία, συνέχεια αυτού του πολιτισμού που δημιούργησε τον Παρθενώνα, την Αγιά Σοφιά και τόσα άλλα, που να οδηγεί με ασφάλεια στον αυτοπροσδιορισμό των παιδιών μας και την ταυτόχρονη διατήρηση της ελευθερίας του προσώπου τους, μέσα στη σούπα της παγκοσμιοποίησης; Τι πρότυπα ζωής θα προσφέρουμε, που έχουν ανάγκη τα παιδιά μας ιδιαίτερα σήμερα;
Το μάθημα των θρησκευτικών επιβάλλεται να είναι υποχρεωτικό και ο χαρακτήρας του να μην αλλάξει. Είναι από τα σπουδαιότερα του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Ιδιαίτερα δε όταν καταξιώνεται μέσα από τη σωστή διδακτική πράξη, τον ενημερωμένο δάσκαλο, τον απαλλαγμένο από σύνδρομα «προοδευτισμού», «φοβικότητας» και «προχειρότητας». Και ένα τέτοιο μάθημα δεν έχει να φοβηθεί τίποτε και κανέναν. Φτάνει ευθαρσώς να δίνουμε καθημερινά τον αγώνα μας και τη μαρτυρία μας προς όλες τις κατευθύνσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου