Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Κυριακή των Βαΐων

Κυριακή των Βαΐων
(Ιωάννου ΙΒ΄ 1-18)

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης

.

Αν προσέξει κανείς τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στη ζωή του Κυρίου Ιησού Χριστού, παρατηρεί ότι συνυπάρχουν μεταξύ των ανθρώπων, τόσο το θετικό που ομορφαίνει την ατμόσφαιρα, όσο και το αρνητικό που χαρακτηρίζει αυτόνή αυτούς που το εκφράζουν. Οικοδομείται αργά μεν, αλλά σταθερά η αποδοχή του Ιησού, αρχικά από τα πρόσωπα και στη συνέχεια από την ομάδα, παράλληλα δε συναυξάνει το αγκάθι της κακίας.

Τούτο το διαπιστώνουμε και στην Ευαγγελική περικοπή της Κυριακής των Βαΐων που ακούγεται στους ιερούς μας ναούς. Την Κυριακή της οποίας τοεσπέρας οδηγούμαστε στα άχραντα Πάθη του λατρευτού Ιησού.

Αλήθεια, πόση αγάπη έκρυβε μέσα στην καρδιά της η Μαρία, η αδελφή του Λαζάρου, ώστε να αγοράσει «λίτραν μύρου νάρδου πιστικής πολυτίμου» και να«αλείψει τους πόδας του Ιησού»! Οπωσδήποτε, το αρωματοδοχείο της θερμήςκαρδιάς της είχε ξεχειλίσει από ένα άλλο, πολυτιμότερο μύρο, που δενσυγκρινόταν με το υλικό άρωμα που το πρώτο πρόσφερε. Η ύπαρξή της είχε πληρωθεί από ό, τι ανώτερο θα μπορούσε να γεμίσει η ανθρώπινη καρδιά. Από την πάναγνη, ειλικρινή και ολοκληρωτική αγάπη που χαρίζει ο ίδιος ο Ιησούς, όταν βλέπει αγαθή διάθεση και ολοκληρωτική αφιέρωση στο Θεανδρικό Του πρόσωπο.

Μόνο υπάρξεις που γεύονται από το νέκταρ των αγγέλων, την Θεϊκή δηλαδή αγάπη, αισθάνονται την κίνηση αυτή της Μαρίας και με συγκίνηση συντονίζουν τους παλμούς της καρδιάς τους στα ίδια μήκη κύματος.

Όταν μετά μερικούς αιώνες, κάποιοι ανίδεοι και άγευστοι αυτών των ευλογημένων καταστάσεων, κατηγορούσαν τους ένσαρκους άγγελους (τις ψυχές που αφιερώθηκαν ολοκληρωτικά στον Θεό), ότι θα τρελάθηκαν για να πάρουντα βουνά και τις ερήμους, η πάγχρυση σάλπιγγα του πνεύματος, ο ιερός Χρυσόστομος, απαντούσε με παρρησία που συγκλόνιζε φίλους και «εχθρούς»: «Ναι, τρελαθήκαμε από την αγάπη και την δόξα του Ιησού...». Διότι, επιτέλους αδελφοί μου, κάπου, θέλοντας και μη, θα δώσει την καρδιά του ο άνθρωπος. Με κάτι θα «τρελαθεί». Και αν δεν προσφέρει την αγάπη του στον Ιησού, τότε θα χάσει τα λογικά του από το πνεύμα του μακράν του Θεού κόσμου, και ακόμα χειρότερα, κινδυνεύει να καταντήσει μία τραγική μαριονέτα στα χέρια του εχθρού διαβόλου, όπως ακριβώς και ο «Ιούδας ο δόλιος».

Ο ταλαίπωρος! Βλέποντας το πολύτιμο μύρο να προσφέρεται στα πόδια τουΙησού και την Μαρία που «εξέμαξε ταις θριξίν αυτής», διαμαρτύρεται διότι δήθεν δεν σκέφτηκαν τους φτωχούς. Βέβαια, ο Κύριος, με την απάντησή Του, τοποθετεί τα πράγματα στη σωστή τους βάση. Τους πτωχούς πάντοτε θα τους έχει η κοινωνία και οποιοδήποτε κοινωνικό σύστημα και αν έλθει, δεν πρόκειται ποτέ να εξαφανίσει «από προσώπου γης» τους «φίλους του Χριστού» που μας δίνουν την δυνατότητα να δείξουμε, κατ' αρχάς στον εαυτό μας, την ανθρωπιά μας.

Και από την προσωπική αγάπη της Μαρίας και την ψυχική διαστροφή τουΙούδα, ο παρθένος μαθητής της αγάπης, ο Ιωάννης, μας μεταφέρει στην συλλογική εκτίμηση και αποδοχή του Ιησού από τον απλό και απονήρευτο λαό, μα και στο συνειδητό μίσος των «κακίστων Φαρισαίων».

Πραγματικά, όταν τα συναισθήματα ξεπερνούν τα προσωπικά δεδομένα και ξεχύνονται στον συλλογικό θαυμασμό, ή εξ αντιθέτου, στην αντιπάθεια, τότε αργά ή γρήγορα τα πράγματα και οι καταστάσεις φτάνουν στο τέλος τους.

Και το επίγειο τέλος του Ιησού πλησίαζε, μπαίνοντας «στην Δόξαν Του».

Η θριαμβευτική είσοδος στην προφητοκτόνο πόλη των Ιεροσολύμων, για όσους γνώριζαν «τις Γραφές» σηματοδοτούσε τον οριστικό θρίαμβο που ξεκινούσε από εκείνη τη στιγμή, περνώντας μέσα από τα 'Αχραντα Πάθη και τον οδυνηρό Σταυρό, και κορυφωνόταν με την ένδοξη Ανάσταση και την «εις ουρανούς άνοδον».

Ο κόκκος του σίτου, έφτανε η στιγμή, που θα έπεφτε στη γη για να«αποθάνει και φέρει καρπόν πολύν» .

Αδελφοί μου.

Για άλλη μια χρονιά η Σταυρωμένη Αγάπη, μας αξιώνει να φωνάξουμε κι εμείς σε θριαμβευτικό τόνο μέσα στους ιερούς μας ναούς, αλλάκυρίως στον μυστικό θάλαμο της καρδιάς μας, το «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». Όμως «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου», μη τυχόν μετά από λίγο παρασυρθούμε από την «ζύμην των Φαρισαίων» και παρεκκλίνουμε από την αγάπη του Ιησού, προβάλλοντας «προφάσεις εν αμαρτίαις».

Το μόνο βέβαιον είναι ότι παρά το «εκούσιον Πάθος», ο Χριστός εξήλθε «νικών και ίνα νικήση».

Ευλογημένη Μεγάλη Εβδομάδα.

Αμήν.