Σχολιασμός του Μηνύματος του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Εκκλησιών

Το Συμβούλιο Ευρωπαϊκών Εκκλησιών μετά το πέρας των εργασιών του στη Λυών (15-21/7/2009) εξέδωσε Μήνυμα προς τα μέλη του (διαβάστε το στη romfea).

Σχολιάζουμε λίγα μόνο σημεία του μηνύματος για να αναδείξουμε τους λόγους που καθιστούν αναγκαία την αποχώρηση της Εκκλησίας μας τόσο από το Συμβούλιο αυτό (ΚΕΚ) όσο και από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (ΠΣΕ).

1. Γράφει το Μήνυμα: «Πάντες οι Χριστιανοί είμεθα κεκλημμένοι εν μια ελπίδι εις Χριστόν, εν τω συνδέσμω της αγάπης, της συγγνώμης και της καταλλαγής». Είναι σαφές ότι το Μήνυμα θεωρεί όλους τους χριστιανούς – μέλη του Συμβουλίου ως κατέχοντες την Αλήθεια, αφού όλοι (Ορθόδοξοι, Αγγλικανοί, Μεθοδιστές κλπ) είναι κεκλημένοι εν τη ελπίδι εις Χριστόν. Η Ομολογία των Ορθοδόξων στο «Πιστέυω» ότι είναι η «Μία» Εκκλησία δεν ισχύει για το ΚΕΚ αφού άλλωστε το Μήνυμα απευθύνεται προς όλα τα μέλη.

2. Αναφέρεται το Μήνυμα στην οικονομική κρίση και μεταξύ άλλων σημειώνει: «Η παρούσα ευρείας κλίμακος οικονομική κρίσις εγείρει την απαίτησιν όπως αναγνωρίσωμεν την παρεχομένην δι αὐτῆς ευκαιρίαν δια την επικράτησιν μιας νέας οικονομικής τάξεως,… επί των αρχών της ηθικής υπευθυνότητος …επιβεβαιούντες εν ταυτώ ότι και ημείς, ως Εκκλησίαι, επενδύομεν τας ιδίας ημών οικονομικάς πηγάς υπό τας ας απαιτώμεν και παρά των άλλων αυστηράς προδιαγραφάς». Σαφώς και ρητώς γίνεται λόγος για πολλές Εκκλησίες που έχουν –ή τουλάχιστον προσπαθούν να έχουν- κοινούς στόχους και λύσεις στα μεγάλα προβλήματα. Η ρήση «ημείς, ως Εκκλησίαι» είναι η σαφής οικουμενιστική αναγνώριση κάθε ετεροδόξου ως «Εκκλησίας» παρόλο που αυτός έχει διαστρέψει την Πίστη και την πρακτική ζωή.

3.Το τελευταίο μέρος του κειμένου είναι λίαν αποκαλυπτικό του οικουμενισμού της Νέας Τάξης που κυριαρχεί στα Συμβούλια αυτά. Με περισσή θρασύτητα γράφουν οι συντάκτες του Μηνύματος: «Οφείλομεν να κατεδαφίσωμεν τα τείχη μεταξύ ανθρώπων, πολιτισμών και θρησκειών και να μάθωμεν να αναζητώμεν την εικόνα του Θεού εν τω προσώπω του «άλλου».
Πλήρης ιοσοπέδωση των πάντων και επικράτηση μιας συγκρητιστικής πανθρησκείας προβάλλονται ως αναζήτηση δήθεν της εικόνας του Θεού στο πρόσωπο του άλλου. Αυτή η θεολογία της «ετερότητας» που με ευκολία αγνοεί και ξεπερνάει τις διαφορές στην Πίστη και συγχέει την Αλήθεια που κατέχουμε οι Ορθόδοξοι με το ψεύδος των ετεροδόξων είναι πολλαπλώς επαναλαμβανόμενη στα κείμενα των Συμβουλίων αυτών. Αυτή η θέση είναι η θεωρητική βάση του οικουμενισμού. Καμία προσέλκυση στην αλήθεια της Μίας Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν μπορεί να γίνει μέσω των Συμβουλίων αυτών, αφού από μόνα τους τα Συμβούλια δέχονται και με κάθε τρόπο υποστηρίζουν την «ετερότητα» όχι ως πλανεμένη διδασκαλία και αίρεση αλλ’ ως επιθυμητή διαφορετικότητα, ισότιμη και ισάξια με τη σωτηριώδη αληθή Πίστη. Και έτσι αντί οι μετέχοντες Ορθόδοξοι στα Συμβούλια να ελκύσουν τους ετεροδόξους στην Αλήθεια και να δώσουν μαρτυρία περί της Αληθείας, αυτοί μάλλον οδηγούνται στο «πλανώντες και πλανώμενοι» αρνούμενοι εξαρχής ακόμη και να θέσουν στους συνομιλητές τους την «καλή ανησυχία» που ζητούσε ο Γέροντας Παϊσιος να θέτουμε στους ετερόδοξους.