Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Κυριακή Α΄ Λουκά (και σε ρουμανική μετάφραση)

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ
(Λουκ. Ε΄ 1-11)

Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Με το Ιερό ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής, ξεκινά η περίοδος των αναγνωσμάτων από το κατά Λουκάν Ευαγγέλιον.
Όλοι φυσικά οι Χριστιανοί, αλλά περισσότερο εμείς οι Έλληνες, αισθανόμαστε ιδιαίτερη χαρά και ευλογία που ο Έλληνας αυτός Ευαγγελιστής, ο ιατρός και ιστορικός, ο μαθητής του Μεγάλου Αποστόλου των Εθνών, του Παύλου, με την τέλεια γνώση της Ελληνικής Γλώσσας, αποθησαυρίζει στην Εκκλησία, και προσφέρει σε ολόκληρο τον κόσμο τα
«ρήματα της Ζωής».
Η περικοπή αυτή της Α΄ Κυριακής συγκινεί ιδιαίτερα διότι, εκτός των άλλων, δείχνει πως όταν στη ζωή μας έχουμε την ευλογία και την συμπαράσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τότε όλα έρχονται κατά τον καλύτερο τρόπο......
Ο Ιησούς βρισκόταν κοντά στη λίμνη Γενησαρέτ και είδε τους αλιείς να τακτοποιούν τα δίχτυα του ψαρέματος. Και όπως σε κάθε ευκαιρία ο Θεάνθρωπος ομιλούσε και θαυματουργούσε, έτσι και τώρα, αφού μπήκε στο πλοίο του Σίμωνος (Πέτρου), τον παρακάλεσε να τραβήξει το πλοιάριον λίγα μέτρα από την ακτή. Από εκεί, ως να βρισκόταν επάνω σε άμβωνα «εδίδασκε τους όχλους»…
Δεν υπάρχει περίπτωση αδελφοί μου να προσφέρει ο άνθρωπος κάτι στον Θεό και να μη το λάβει «υπερεκπερισσού». Έτσι τώρα και εδώ. Μετά το κήρυγμα, ο Χριστός δίνει την εντολή να ανοιχθούν στο βάθος και να ξαναρίξουν τα δίχτυα «εις άγραν».
Φυσικά τούτο ήταν αδιανόητο για τους έμπειρους ψαράδες, για τούτο και ο Πέτρος ενώ στην αρχή προβάλλει το επιχείρημα της λογικής και του έμπειρου επαγγελματία ότι «… Επιστάτα, δι’ όλης της νυκτός κοπιάσαντες ουδέν ελάβομεν, επί δε τω ρήματί σου χαλάσω το δίκτυον». (Λουκ. Ε’ 5) Δηλ. Διδάσκαλε, όλη τη νύχτα κοπιάσαμε και δεν πιάσαμε τίποτα. Αλλά για τον λόγο σου θα ρίξω τα δίχτυα, ενώ λοιπόν προβάλλει το κατά πάντα λογικό επιχείρημα, τελικώς υποτάσσει την δική του γνώση και εμπειρία, εν υπακοή στην εντολή του Διδασκάλου!
Το αποτέλεσμα; Τόσα πολλά τα ψάρια που κινδύνευσαν τα δύο πλοία να βυθιστούν!
Τόσο δε συγκλονίστηκε ο Πέτρος και οι συνάδελφοί του, από το όντως θαυμαστό αυτό γεγονός, ώστε η συνείδησή του τον οδηγεί ευθύς αμέσως εν φόβω και θαυμασμώ να αποδώσει πίστη και λατρεία στο Θεάνθρωπο. «Ιδών δε Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοις γόνασιν Ιησού λέγων. Έξελθε απ’ εμού, ότι ανήρ αμαρτωλός ειμί, Κύριε». (Λούκ. Ε’ 9) Δηλ. Όταν ο Σίμων Πέτρος είδε τι έγινε, έπεσε στα πόδια του Ιησού και είπε: Να βγεις και να φύγεις από μένα, Κύριε, διότι είμαι άνθρωπος αμαρτωλός.
Πολλά είναι τα σημεία που μας δίνουν διδάγματα, φίλοι μου. Εμείς ας καταλήξουμε σε ένα γενικό συμπέρασμα και δίδαγμα το οποίο έχει να κάνει τόσο με την προσωπική ζωή του καθενός μας, όσο και με το σύνολο γενικώς των ανθρώπων. Και τούτο είναι η ευλογία που επέρχεται όταν δείχνουμε υπακοή στο παντοκρατορικό και σωστικό θέλημα του Θεού.
Καλούμαστε αρκετές φορές να πράξουμε και να ενεργήσουμε σύμφωνα με τις γνώσεις μας, τις εμπειρίες μας, τα καθιερωμένα, νομίζοντας ότι η «πεπατημένη οδός» θα μας προσκομίσει τα επιθυμητά αποτελέσματα…
Και όμως, πόσες φορές αντί θετικών αποτελεσμάτων, βρίσκουμε μπροστά μας το εντελώς αντίθετο και η απογοήτευση θέλει να μας πλακώσει την καρδιά…
Αντιθέτως όταν εντελώς ελεύθερα βάζουμε τον Ιησού και τοποθετούμε το πρόσταγμά του παραπάνω από την δική μας «σοφή λογική», παραπάνω από την προσωπική ή κοινή πείρα, όταν απλά εμπιστευόμαστε κατά πάντα την εντολή του Θεού, τότε τα πράγματα αλλάζουν και εκεί που ο άνθρωπος αναμένει την αποτυχία, έρχεται η επιτυχία του στόχου και η επιβράβευση αυτής της πίστεως.
Μόνο στον Πέτρο νομίζουμε ότι συνέβη αυτό το συγκλονιστικό θαύμα; Για τον Πέτρο μόνο επεφύλαξε ο Θεός την ιδιαίτερη αυτή στοργική μεταχείριση; Αλλά ο Θεός είναι «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας». Περιβάλλει πάντοτε με άπειρη αγάπη τον κάθε άνθρωπο και θέλει «πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν». (Α’ Τιμ. β, 4). Αν προσέξουμε στη ζωή μας, αν με ερευνητικό βλέμμα εξετάσουμε τις ημέρες και τα έτη της ζωής μας, μετά βεβαιότητος θα διαπιστώσουμε την θαυμαστή παρέμβαση του Θεού! Θα δούμε ξεκάθαρα γεγονότα, τα οποία δεν μπορούμε με κανένα φυσικό τρόπο να τα εξηγήσουμε…
Και επόμενο είναι να τονίσουμε στο σημείο αυτό την ιδιαίτερη ευλογία και πρόνοια, τις ιδιαίτερες θαυμαστές επεμβάσεις της Πρόνοιας του Θεού, μέσω της Κυρίας Θεοτόκου και των Αγίων μας, στο ταλαίπωρο αλλά και ευλογημένο Έθνος μας…
Δεν έχουμε παρά να μελετήσουμε μαζί με την εκκλησιαστική μας Ιστορία και αυτή την αντικειμενική εθνική μας Ιστορία. Την Ιστορία που γράφτηκε όχι μέσα στα «Κισσινγκερικά» αποπροσανατολιστικά -και όχι μόνο- εργαστήρια, αλλά αυτή την Ιστορία που γράφτηκε με το ανεξίτηλο αίμα των μαρτύρων και νεομαρτύρων. Να μελετήσουμε αυτές τις σελίδες που αποτυπώνουν την θυσία και που καθαγιάστηκαν από τα κόκαλα των Ορθοδόξων Ελλήνων τα ιερά, και από τα χαριτόβρυτα λείψανα των μεγάλων Αγίων μας!...
Αδελφοί μου, μελετώντας κανείς την Ευαγγελική αυτή περικοπή που μας ιστορεί ο Λουκάς, ο οποίος εμαρτύρησε στην περιοχή της Βοιωτίας, όπου βρίσκεται και ο τάφος του, δεν έχει παρά να παρακαλέσει τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας Κύριο Ιησού, να μας χαρίζει την ζωντανή πίστη στην καρδιά και την απόλυτη υπακοή στο θέλημά Του. Ταυτοχρόνως δε να δεηθούμε όλοι μας ώστε η Χάρις Του να προστατεύει το Έθνος μας φωτίζοντας άρχοντας και αρχομένους διότι «φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος» (Εβρ. Ι΄ 31).
Αμήν.

Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι:p.ioil@freemail.gr

Επισκεφθείτε επίσης την προσωπική του ιστοσελίδα εδώ: http://www.arhioil.com/
______________________________________________
Arhim. Ioil Konstantaros,
Predicator al Sfintei Mitropolii de Driinoupolis, Pogoniani şi Koniţa:

Cuvânt la Duminica a XVIII-a după Rusalii (sau prima a lui Luca)
(Luca 5: 1-11)

Prin sfânta citire evanghelică din această duminică începe perioada citirilor din Evanghelia după Luca.
Fireşte, toţi creştinii, dar mai mult noi elinii, simţim o deosebită bucurie şi binecuvântare că acest evanghelist elin, medic şi istoric, ucenicul marelui apostol al neamurilor – Pavel, prin desăvârşita lui cunoaştere a limbii eline, a îmbogăţit Biserica şi oferă întregii lumi „cuvintele Vieţii”.
Această pericopă din Duminica I ne emoţionează în mod deosebit, deoarece, printre altele, ne arată că atunci când în viaţa noastră avem binecuvântarea şi ajutorul Domnului nostru Iisus Hristos, atunci toate se întâmplă în cel mai potrivit mod.
Iisus se afla lângă lacul Ghenizaret şi i-a văzut pe pescari că-şi aranjau mrejele de pescuit. Şi după cum cu orice prilej Dumnezeul-Om predica şi săvârşea minuni, aşa şi acum, după ce a intrat în corabia lui Simon (Petru), l-a rugat să tragă corabia câţiva metri de ţărm. De acolo, ca şi cum s-ar fi aflat într-un amvon, „învăţa mulţimile”.
Fraţii mei, nu există situaţie în care omul să ofere ceva lui Dumnezeu şi să nu primească în schimb „cu prisosinţă”. Tot aşa aici şi acum. După predică, Hristos dă porunca să mâne în larg şi să arunce din nou mrejele „la vânat”.
Fireşte, acest lucru era de neînţeles pentru experimentaţii pescari, de aceea şi Petru în timp ce la început pune înainte argumentul logicii şi experienţei meseriei „Învăţătorule, toată noaptea ne-am ostenit şi n-am prins nimic, dar la cuvântul Tău voi arunca mreaja” (Luca 5:5); deci după ce aduce înainte argumentul cu totul logic, în cele din urmă îşi supune părerea, cunoştinţa şi experienţa în ascultare faţă de porunca Învăţătorului!
Consecinţa? Atât de mulţi peşti încât cele două corăbii erau în pericol să se scufunde!
Iar Petru atât de mult s-a cutremurat - şi cu el confraţii săi, de acest fapt cu adevărat minunat, încât conştiinţa sa l-a condus direct şi imediat întru frică şi minunare să-i ofere Dumnezeului-Om credinţă şi închinare. „Văzând Simon Petru a căzut în genunchi la picioarele lui Iisus zicându-i: Ieşi de la mine, Doamne, căci sunt om păcătos” (Luca 5:9).
Iubiţii mei, multe sunt minunile care ne dau învăţături. Noi să ne limităm la o concluzie generală şi la o învăţătură care are a face atât cu viaţa personală a fiecăruia dintre noi, cât şi cu toţi oamenii în genere. Şi aceasta este despre binecuvântarea care se revarsă atunci când arătăm ascultare faţă de voia lui Dumnezeu cea atotţiitoare şi mântuitoare.
Suntem chemaţi de multe ori să acţionăm conform cunoştinţelor noastre, conform experienţelor noastre, obiceiurilor noastre, crezând că „bătătorita cale” ne va aduce rezultatele dorite…
Şi totuşi, de câte ori în loc de rezultate pozitive ne pomenim în faţă tocmai cu contrarul, iar deznădejdea tinde să ne strivească inima…
Dimpotrivă, atunci când cu desăvârşire liber Îl aşezăm pe Iisus şi punem porunca Sa deasupra propriei noastre „logici înţelepte”, deasupra experienţei personale şi comune, când în mod simplu ne încredinţăm întru-totul poruncii lui Dumnezeu, atunci lucrurile se schimbă şi de acolo unde omul se aşteaptă la eşec, vine succesul, reuşita scopului şi răsplătirea acestei credinţe.
Credem că doar lui Petru i s-a întâmplat această minune cutremurătoare? Doar lui Petru Dumnezeu i-a rezervat acest deosebit tratament plin de iubire? Dar Dumnezeu este „ieri şi azi şi în veci Acelaşi”. Întotdeauna înconjoară cu infinită iubire pe fiecare om şi vrea „ca tot omul să se mântuiască şi la cunoştinţa adevărului să vină” (I Timotei 2:4). Dacă vom fi atenţi la viaţa noastră, dacă vom arunca o privire scrutătoare pentru a analiza zilele şi anii vieţii noastre, cu siguranţă ne vom încredinţa de minunata intervenţie a lui Dumnezeu! Vom vedea lămurit fapte pe care nu le putem explica în niciun chip natural.
Şi prin urmare, în acest punct trebuie să accentuăm deosebita binecuvântare şi pronie, deosebitele intervenţii minunate ale purtării de grijă a lui Dumnezeu prin Doamna noastră Născătoare de Dumnezeu şi prin Sfinţii noştri, arătate neamului nostru necăjit, dar şi binecuvântat.
Nu avem decât să studiem împreună cu istoria noastră bisericească şi adevărata noastră istorie naţională. Nu istoria care a fost scrisă în laboratoarele „kissingeriene” – şi nu numai – care dezorientează, ci această istorie care a fost scrisă cu sângele de neşters al martirilor şi al noilor martiri. Să studiem aceste pagini care ilustrează sacrificiul şi care au fost sfinţite de osemintele sfinte ale elinilor ortodocşi şi de moaştele pline de har ale marilor noştri Sfinţi!
Fraţii mei, studiind cineva această pericopă evanghelică pe care ne-o istoriseşte Luca, care a primit martiriul în regiunea Beoţiei, unde se află şi mormântul său, nu are decât să-L roage pe Mântuitorul şi Izbăvitorul nostru, pe Domnul Iisus, să ne dăruiască credinţă vie în inimi şi desăvârşită ascultare faţă de voia Sa. În acelaşi timp să ne rugăm toţi ca harul Său să ocrotească poporul nostru luminându-i pe conducători şi pe autorităţi, pentru că „înfricoşător lucru este a cădea în mâinile Dumnezeului celui viu” (Evrei 10: 31). Amin.

(traducere din greceşte: monahul Leontie; sursa: Arhim. Ioil Konstantaros)