Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής 27 Δεκεμβρίου (και σε ρουμανική μετάφραση)

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Κυριακής 27 Δεκεμβρίου
Μετά την Χριστού Γέννησιν - Στεφάνου του Πρωτομάρτυρος
Πραξ. Απ. στ΄8-ζ΄5, 47-60

Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Αρκετοί είναι οι Χριστιανοί που θέτουν τα εξής σπουδαία ερωτήματα. Πώς μπορεί κανείς να είναι αγωνιστής αλλά ταυτοχρόνως και να μην ξεφεύγει από τα επιτρεπτά όρια; Πώς είναι δυνατόν να συνδυαστεί η παρρησία και η μαχητικότητα με την ανεξικακία; Και πώς, με δυο λόγια, θα διεξάγεται «νόμιμα» ο αγώνας ώστε να έχουμε και τα ευλογημένα αποτελέσματα;
Στη σοβαρή αυτή προβληματική , έρχεται να δώσει ορθή απάντηση η Αποστολική μας περικοπή η οποία είναι αφιερωμένη στον πρωτομάρτυρα Στέφανο , που μας προβάλλει η Αγία μας Εκκλησία.........
Ο ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς, ο συγγραφέας των Πράξεων των Αποστόλων, χαρακτηρίζει τον Στέφανο, άνδρα «πλήρης πίστεως και δυνάμεως», ο οποίος έκανε μεταξύ του λαού μεγάλα και καταπληκτικά θαύματα. Συγχρόνως δε εκήρυττε με ζήλο και ευγλωττία την χριστιανική αλήθεια.
Κήρυττε δηλαδή ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός. Ο Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου.
Αυτό ακριβώς το κήρυγμα το οποίο ακύρωνε τον διεστραμμένο Ιουδαϊσμό, έκανε τους φανατικούς Εβραίους να του κηρύξουν αμείλικτο πόλεμο. Φυσικά δεν μπορούσαν να τον αντιμετωπίσουν με Βιβλικά και λογικά επιχειρήματα , και ως συνήθως, τον συκοφάντησαν στον φανατισμένο όχλο, με αποτέλεσμα να τον συλλάβουν και διά της βίας να τον οδηγήσουν στο Συνέδριό τους.
Εκεί , όταν οι ψευδομάρτυρες και συκοφάντες τελείωσαν τις «καταθέσεις» τους , στράφηκαν όλοι οι δικαστές και είδαν το πρόσωπο του Στεφάνου να αστράπτει σαν να ήταν πρόσωπο Αγγέλου. Στην ερώτηση του Αρχιερέως, ο Στέφανος άρχισε να απολογείται με παρρησία και θάρρος μοναδικό!
Με ακλόνητα και ακαταμάχητα επιχειρήματα από τον Μωσαϊκό νόμο, τον οποίον γνώριζε άριστα , και με την όλη του απολογία , απέδειξε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού. Επίσης με αφοβία έλεγξε τους Χριστοκτόνους Ιουδαίους, διότι πάντοτε αντιτάσσοντο στο Άγιον Πνεύμα.
Και όπως οι πατέρες τους είχαν φονεύσει τους προφήτες , έτσι τώρα και αυτοί είχαν σταυρώσει τον Κύριον της δόξης. Τον Θεάνθρωπο Κύριον Ιησούν Χριστόν.
Βλέπουμε λοιπόν την παρρησία του Στεφάνου και αισθανόμαστε πόσα πνευματικά εφόδια χρειαζόμαστε να διαθέτουμε και εμείς ώστε να μπορούμε σωστά να υπερασπιζόμαστε την αλήθεια της πίστεώς μας.
Οπωσδήποτε αυτά τα χαρίσματα αποκτούνται με την Χάριν του Θεού αλλά και την δική μας επιμέλεια . Έτσι τα απέκτησε και ο Πρωτομάρτυρας . Αλλά , χρειάζεται αδελφοί μου και μια άλλη σπουδαία αρετή, η οποία όταν απουσιάζει , τότε κινδυνεύουμε να καταντήσουμε φανατικοί και μισαλλόδοξοι .
Και η αρετή αυτή δεν είναι άλλη από την ανεξικακία!
Ήταν όντως μαχητικός και μάλιστα πολύ ο Στέφανος. Ήταν ζηλωτής , όχι όμως φανατικός και άκριτος . Αντιθέτως τον βλέπουμε απέναντι των εχθρών του να είναι γεμάτος αγάπη , ανωτερότητα και ανεξικακία. Και το βλέπουμε αυτό πολύ καθαρά στις τελευταίες στιγμές της επίγειας ζωής του. ‘
Ενώ οι κακούργοι Ιουδαίοι έτριζαν στην κυριολεξία τα δόντια τους εναντίον του, Εκείνος παρέμενε ειρηνικός και γεμάτος από τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Και όταν έστρεψε το βλέμμα του προς τον ουρανό , έβλεπε τον Ιησούν Χριστόν να στέκεται στα δεξιά του Θεού. Σύνθρονος και Ισοστάσιος, Ομοούσιος τω Πατρί.
Επόμενο ήταν , τέτοια αποκάλυψη και ομολογία, να δαιμονίσει τους σκληροτράχηλους Εβραίους , όπως ακριβώς δαιμονίζονται και σήμερα οι αυτοαποκαλούμενοι «Μάρτυρες του Ιεχωβά», δηλ. τα θύματα της αμερικανικής εταιρείας Σκοπιά, μπροστά στις Βιβλικές αποδείξεις της Θεότητας του Χριστού.
Το αποτέλεσμα; Τόσο συγκλονιστικά μας το περιγράφει το ιερό κείμενο . Η εσχάτη των ποινών.
Θάνατος διά λιθοβολισμού!
Και ενώ οι πέτρες «έπεφταν βροχή» επάνω του , Αυτός ο επίγειος Άγγελος , προσευχόταν εντελώς γαλήνιος , παραδομένος στο θέλημα και στην αγάπη του Θεού , λέγοντας : «Κύριε Ιησού , δέξαι το πνεύμα μου».
Αφού δε γονάτισε και έλαβε στάση ικεσίας , φώναξε: «Κύριε, μη στήσεις αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην».
Και με την προσευχή αυτή της ανεξικακίας , της συγγνώμης και της αγάπης , η αγία του ψυχή φτερούγισε για να πετάξει κοντά στον λατρευτό του Κύριο και Κύριό μας Ιησού Χριστό.
Πάρα πολλά έχουμε να διδαχτούμε από την όλη στάση του Αγίου Στεφάνου, αδελφοί μου.
Εμείς, κλείνοντας, ας μείνουμε σε δύο μόνο βασικά. α) Ζήλος γνήσιος και αποστολικός για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Φλογερή καρδιά στην αληθινή διδασκαλία που κατέχουμε και άκαμπτο φρόνημα έναντι των παραχαράξεων του δόγματος και του ήθους που κληρονομήσαμε ,αλλά και β) Ανεξικακία προς τους πλανεμένους αδελφούς μας. Επίσης ειρηνική και Χριστιανική διάθεση έναντι όλων αυτών που έχουν ξεπέσει από την ορθή ερμηνεία των Χριστιανικών θέσεων μας.
Αν υπάρχει μόνο το ένα δηλ. ο ζήλος και λείπει το δεύτερο δηλ. η ανεξικακία , τότε δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για συνετή και αυθεντική πνευματική άθληση , ούτε φυσικά μπορούμε να αναμένουμε και θετικά τα αποτελέσματα...
Αγαπητοί μου . Ο αετός για να ανέλθει στα ύψη των κορυφών , για τις οποίες και είναι πλασμένος , χρειάζεται να έχει καλά γυμνασμένες και τις δύο του φτερούγες . Με τη μία φτερούγα , όχι μόνο δεν θα μπορέσει ποτέ να πετάξει , αλλά στην προσπάθειά του , θα παρουσιάζει οικτρό θέαμα.
Είθε διά των ευχών του Αγίου Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στεφάνου , ο οποίος για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού έδωσε πρόθυμα τη ζωή του, ο Κύριος να μας χαρίζει τον όμορφο και ανεξίκακο ζήλο του ώστε να ομοιάσουμε κυρίως και προπαντώς προς Αυτόν τον τέλειο και ανεξίκακο Ιησού Χριστό.
Αμήν.
Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr
_______________________________________
Arhimandritul Ioil Konstantaros:

Lectura apostolică de Duminică, 27 decembrie:
Duminica de după Naşterea lui Hristos şi pomenirea Sfântului Ştefan, Întâiul-Mucenic şi Arhidiacon

(Fapte Apostolilor 6:8-7:5, 47-60)
Sunt destui creştini care pun următoarele întrebări importante: Cum poate cineva să fie luptător (combatant), dar în acelaşi timp să nu depăşească limitele permise? Cum este posibil să împletească îndrăzneala şi combativitatea cu lipsa de răutate? Şi cum, în două cuvinte, se va lupta „după lege”, aşa încât să avem şi urmări binecuvântate?
La această serioasă problematică, vine să ne dea un răspuns corect pericopa noastră apostolică care este dedicată Întâiului Mucenic Ştefan, pe care ni-l pune înainte Sfânta noastră Biserică.
Sfântul Evanghelist Luca, scriitorul Faptelor Apostolilor, îl caracterizează pe Ştefan drept bărbat „plin de credinţă şi de putere”, care făcea în popor mari şi uluitoare minuni. În acelaşi timp propovăduia cu râvnă şi cu elocinţă adevărul creştin. Adică propovăduia că Iisus Hristos este singurul Dumnezeu adevărat, Mântuitorul şi Izbăvitorul lumii.
Exact această predică, care anula iudaismul pervers, i-a făcut pe fanaticii evrei să-i declare război fără milă. Fireşte, nu puteau să-l înfrunte cu argumente biblice şi logice, ci, ca de obicei, l-au calomniat către gloata fanatică, după care a fost arestat şi dus cu forţa în sinedriul lor.
Acolo, în momentul în care martorii mincinoşi şi calomniatorii şi-au terminat „acuzaţiile” lor, toţi judecătorii s-au întors şi au văzut faţa lui Ştefan că strălucea ca o faţă de înger. La întrebarea arhiereului, Ştefan a început să se apere cu îndrăzneală şi cu un curaj unic!
Cu argumente neclintite şi imbatabile din Legea mozaică, pe care o cunoştea excelent, şi prin întreaga sa apologie a demonstrat că Iisus Hristos este Fiul lui Dumnezeu. De asemenea, i-a mustrat fără frică pe iudeii ucigători de Hristos, deoarece întotdeauna se împotrivesc Duhului Sfânt. Şi precum părinţii lor i-au ucis pe profeţi, aşa acum şi ei L-au răstignit pe Domnul slavei, pe Dumnezeul-Om, Domnul Iisus Hristos. Aşadar, vedem îndrăzneala lui Ştefan şi simţim de câte provizii duhovniceşti avem nevoie şi noi, ca să apărăm corect adevărul credinţei noastre.
Neîndoielnic, aceste harisme se dobândesc prin harul lui Dumnezeu, dar şi prin îngrijirea noastră. Aşa le-a câştigat şi întâiul mucenic. Dar, este nevoie, fraţii mei, şi de o altă virtute importantă, care atunci când lipseşte, suntem în primejdie să ajungem fanatici şi intoleranţi.
Şi această virtute nu este alta decât nerăutatea !
Cu adevărat, Ştefan era un luptător şi, desigur, unul mare. Era râvnitor, însă nu fanatic şi extremist. Dimpotrivă, îl vedem că în faţa vrăjmaşilor săi este plin de iubire, de superioritate şi nerăutate. Şi vedem lucrul acesta foarte clar în ultimele clipe ale vieţii lui pământeşti.
În timp ce răufăcătorii iudei scrâşneau din dinţi împotriva lui la propriu, el rămânea paşnic şi plin de harul Sfântului Duh. Iar când şi-a întors privirea spre cer, L-a văzut pe Iisus Hristos stând de-a dreapta lui Dumnezeu. Pe acelaşi tron, şi în aceeaşi stare, deofiinţă cu Tatăl. Era normal ca o astfel de revelaţie şi mărturisire să-i demonizeze pe evreii îndărătnici, precum se demonizează şi astăzi autointitulaţii „martori ai lui Iehova”, adică victimele societăţii americane „Skopia”, în faţa dovezilor biblice ale dumnezeirii lui Hristos.
Urmarea?! Atât de emoţionant ne-o descrie textul sfânt. Ultima dintre pedepse: Moartea prin lapidare! Şi în timp ce pietrele „cădeau ploaie” deasupra lui, acest înger pământesc se ruga cu desăvârşire liniştit, încredinţându-se voii şi iubirii lui Dumnezeu şi zicând: „Doamne Iisuse Hristoase, primeşte duhul meu”. Iar după ce a îngenuncheat şi a luat o poziţie de cerere stăruitoare, a strigat: „Doamne, nu le socoti lor păcatul acesta”. Prin această rugăciune îngăduitoare, de iertare şi iubire, sufletul său sfânt a prins aripi pentru a zbura lângă adoratul său Domn şi Domnul nostru Iisus Hristos.
Fraţii mei, foarte multe lucruri avem de învăţat din întreaga atitudine a Sfântului Ştefan.
Încheind, să ne oprim doar asupra a două lucruri mai de bază:
a) râvna autentică şi apostolică pentru Biserica noastră Ortodoxă; inima înflăcărată în învăţătura adevărată pe care o deţinem şi cuget neînduplecat în faţa falsificărilor dogmei şi a moralei pe care am moştenit-o, dar şi
b) nerăutate (îngăduinţă) faţă de fraţii noştri rătăciţi. De asemenea, dispoziţie paşnică şi creştină faţă de toţi aceia care au căzut din corecta interpretare a tezelor noastre creştine.
Dacă există doar prima, adică râvna, dar lipseşte a doua, adică nerăutatea (îngăduinţa), atunci nu putem să vorbim despre o luptă duhovnicească înţeleaptă şi autentică, şi, fireşte, nu putem să aşteptăm şi urmări pozitive.
Iubiţii mei, vulturul, pentru a se ridica pe înălţimile culmilor, pentru care şi este creat, are nevoie şi trebuie să aibă antrenate bine ambele lui aripi. Cu o singură aripă, nu numai că nu va putea niciodată să zboare, dar încercând, va fi chiar o privelişte lamentabilă.
Fie ca prin rugăciunile Întâiului-Mucenic şi Arhidiacon Ştefan, care pentru iubirea şi slava lui Hristos şi-a jertfit cu osârdie viaţa, Domnul să ne dăruiască minunata şi îndurătoarea lui râvnă, aşa încât să ne asemănăm în principal şi înainte de toate cu însuşi Iisus Hristos, Cel desăvârşit şi îngăduitor. Amin.

(traducere din elină: monahul Leontie)