Παναγιώτη Τελεβάντου, Ανοιχτή Επιστολή προς τον κ. Νούση

Νέα Υόρκη,
4 Ιανουαρίου 2010

Αγαπητέ κ. Νούση,
Η ανάγνωση των άρθρων σας μου δημιούργησε την ισχυρή εντύπωση ότι δεν είστε Οικουμενιστής. Αλλού εστιάζεται το πρόβλημα. Εξ όσων μπορώ να εικάσω δεν αναπαύεστε με την τακτική που ορισμένοι έχουν υιοθετήσει εναντίον του Οικουμενισμού. Νιώθετε ότι χαρακτηρίζονται από αυτάρκεια, φαρισσαισμό, ναρκισσισμό και φανατισμό........
Ετσι δεν έχετε σιγουριά ότι κινούνται εκ Θεού. Ακόμη χειρότερα: Φοβάστε ότι η όλη κίνηση μπορεί να καταλήξει, Θεός φυλάξοι, σε σχίσμα. Νομίζω ότι γι’ αυτούς τους λόγους διαχωρίσατε τη θέση σας από την Ομολογία. Οχι επειδή υιοθετείτε τη “Βαπτισματική θεολογία”, τη “θεωρία των κλάδων” και τη θεολογία των “αδελφών Εκκλησιών” ή επειδή προσυπογράφετε τη συμφωνία του Σαμπεζύ και του Μπαλαμάντ και τα κοινά κείμενα του Πόρτο Αλέγκρε, της Ραβέννας και της Ελούντας.

ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΗ ΠΙΚΡΙΑ
Αν η ανάγνωση των άρθρων σας που κάνω είναι ορθή σας παρακαλώ να ξεπεράσετε τη δικαιολογημένη πικρία που αισθάνεστε για τις άδικες και αντιχριστιανικές προσωπικές επιθέσεις που δεχτήκατε. Μεταξύ άλλων είδα κατ' επανάληψη πικρόχολα και κακεντρεχή σχόλια που διαμφισβητούσαν ακόμη και τη διανοητική σας διαύγεια, ενώ τα γραπτά σας μαρτυρούν αδιάψευστα το αντίθετο. Προσβάλλει τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπειά μου να συζητήσω αν οι πιο πάνω μέθοδοι έχουν σχέση με το Χριστό. Αντίθετα με την κακεντρέχεια ορισμένων που διαμφισβήτησαν την ικανότητά σας να γράφετε ωραία, είναι ειλικρινής πεποίθησή μου ότι γράφετε με πολλή γλαφυρότητα. Μου κάνει μάλιστα εντύπωση πόσο λίγο χρόνο χρειάζεστε για να συντάξετε ένα κείμενο. Ζηλεύω το τάλαντο που σας χάρισε ο Χριστός το οποίο καλλιεργήσατε με τόση επιτυχία.

ΘΕΡΜΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ
Σας απευθύνω αυτή την επιστολή κ. Νούση για να σας παρακαλέσω αδελφικά να τοποθετηθείτε για το θέμα του Οικουμενισμού με ξεκάθαρες θέσεις. Δεν εισηγούμαι να επανεξετάσετε την απόφαση που πήρατε να αποσύρετε την υπογραφή σας από την Ομολογία. Τη σέβομαι. Σε τελευταία ανάλυση δεν είναι αυτό που μετρά. Οπως γνωρίζετε, για να περιοριστώ σε ορισμένα μόνον ονόματα, ο π. Γεώργιος Καψάνης, ο Ναυπάκτου Ιερόθεος, ο Κονίτσης Ανδρέας, ο κ. Τσελεγγίδης, κ.ά. δεν υπέγραψαν την Ομολογία. Υπάρχει κανείς που αγνοεί ποια είναι η θέση τους για τον Οικουμενισμό; Και ο Γόρτυνος Ιερεμίας απέσυρε την υπογραφή του από την Ομολογία χωρίς αυτό να τον εμποδίσει να διατυπώνει στα συγγράμματά του απολύτως παραδοσιακές θέσεις, όπως επίσης να τηρήσει την ενδεδειγμένη στάση στη Σύνοδο της Ιεραρχίας.

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΣΙΩΠΟΥΜΕ;
Να πάω ένα βήμα παρακάτω; Υπάρχουν ορισμένοι οι οποίοι και για τις συμπροσευχές θα ήταν διατεθειμένοι να δείξουν “οικονομία” εξαιτίας της εμπερίστατης κατάστασης του Πατριαρχείου. Ποια ανοχή, όμως, είναι δυνατόν να επιδειχθεί, όταν η ορθόδοξη εκκλησιολογία ποδοπατείται; Οταν αυτός ούτος ο εκπρόσωπος της Ελλαδικής Εκκλησίας στο διάλογο με τους Παπικούς Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος ισχυρίστηκε στη σύνοδο της Ιεραρχίας ότι η Εκκλησία είναι διαιρεμένη; Οταν ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας) ισχυρίζεται ότι το βάπτισμα των εκτός Εκκλησίας είναι υποστατό λές και αγνοεί ακαδημαικός της δικής του εμβέλειας ότι “η Εκκλησία εν τοις μυστηρίοις σημαίνεται”; Πώς να αποδεχθεί κάποιος τη “θεωρία των κλάδων” και των “αδελφών Εκκλησιών” χωρίς να προσβάλει βάναυσα την πίστη του; Δεν απαγγέλλουμε το Σύμβολο της Πίστεως κάθε φορά που μετέχουμε στο μυστήριο της Θεία Ευχαριστίας; Δεν ομολογούμε πίστη εις ΜΙαΝ Εκκλησία και ΕΝ βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών; Οταν, λοιπόν, κάποιοι ομολογούν τα αντίθετα δεν πρέπει να πάρουμε θέση; Και όταν λέγω κάποιοι εισάγουν κακοδοξίες αναφέρομαι πρώτιστα στον Ορθόδοξο συμπρόεδρο της Μικτής επιτροπής Ορθοδόξων και Παπικών Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη (Ζηζιούλα) τον στρατηγικό νου των Οικουμενιστικών σχεδιασμών! Δεν είναι ο εισηγητής της “Βαπτισματικής θεολογίας”; Δεν νομίζετε ότι όλοι πρέπει να ανησυχούμε σφόδρα και να εκφράζουμε (με ευπρέπεια πάντοτε) την έντονη αποδοκιμασία μας για τις κακόδοξες θέσεις του; Δεν συγκλονιστήκατε, όταν ακούσατε στην Ημερίδα για το διάλογο, που διοργάνωσε η Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τον εκπρόσωπο του Αρχιεπισκόπου π. Παύλο Κουμαριανό να λέγει ότι για να προχωρήσει ο διάλογος πρέπει να εφαρμοστεί πρώτα η “διακοινωνία”; Με άλλα λόγια να γίνουμε Ουνίτες;

ΣΑΦΕΣΤΕΡΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ “ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ”
Είναι εύκολο να λέμε: Ξέρεις! Το θέμα της “Βαπτισματικής θεολογίας” πρέπει να εξεταστεί συνοδικά. Ασφαλέστατα και πρέπει. Μόλις πρόσφατα δημοσίευσα άρθρο στο οποίο αναφέρω ότι η “Βαπτισματική θεολογία” και ο εισηγητής πρέπει να απασχολήσουν τις συνόδους των Ορθοδόξων Εκκλησιών αυτεπάγγελτα ή κατόπιν καταγγελίας των πιστών. Εσείς κ. Νούση πώς τοποθετείστε σ’ αυτό το θέμα; Θα προσυπογράφατε μια τέτοια καταγγελία ή έστω έκκληση για να επιληφθεί η Ιερά Σύνοδος του σοβαρότατου αυτού θέματος; Η “Βαπτισματική θεολογία”, όπως γνωρίζετε, είναι το θεμέλιο των οικουμενιστικών ανοιγμάτων του Πατριαρχείου. “Ορθοδοξοποιεί” τη “θεωρία των κλάδων”. Στην πτώση ή στην ανάσταση αυτής της θεολογίας εδράζεται η λεγόμενη “οικουμενική κίνηση”. Σ’ αυτή, την Αγγλικανικής προέλευσης θεωρία, στηρίζεται και η συμμετοχή πολλών Ορθοδόξων Εκκλησιών στο ΠΣΕ. Πώς να πιστέψω ότι για ένα τόσο σοβαρό θέμα δεν έχετε άποψη; Είναι εύκολο κάποιος με το δικό σας χάρισμα της πένας να γράφει σειρά άρθρων και να εκθέτει όσους τον πίκραναν και τον σκανδάλισαν. Αραγε η προσωπική μας πικρία για οποιοδήποτε θέμα (όσο δικαιολογημένη και αν υποτεθεί ότι είναι) μπορεί να είναι ποτέ ισχυρότερος παράγοντας από την ανάγκη να ομολογήσουμε την πίστη μας;

ΦΑΡΙΣΣΑΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ
Σας παρακαλώ θερμά να πάρετε θέση για τα πιο πάνω σοβαρά θέματα. Είναι αποδεκτό (ή αν θέλετε επιβεβλημένο) να στηλιτεύετε το φαρισσαισμό. Τελικά, όμως, πρέπει να σας προβληματίσει τι απήχηση έχουν οι εκκλήσεις σας να συμπεριφερθούν με ευπρέπεια οι παρεκτρεπόμενοι αν στο μυαλό τους υπάρχει αμφιβολία ότι δεν τους κατηγορείτε απλά για τον ακραίο τρόπο που εκφράζονται αλλά αν εκλαμβάνουν την κριτική σας ως υποστήριξη των Οικουμενιστών. Αν έχουν σχηματίσει τη λανθασμένη έστω πεποίθηση, ότι αρνείστε ότι υπάρχει πρόβλημα με την εισαγωγή κακοδοξιών από τα πιο επίσημα χείλη των διαλόγων. Το ξεκαθάρισμα της θέσης σας θα βοηθήσει, όσους ελέγχετε, να συνειδητοποιήσουν ότι αυτοί που διαφωνούν με το ύφος και τις ακρότητες ορισμένων αντιπάλων του Οικουμενισμού δεν είναι κατ’ ανάγκην Οικουμενιστές. Είναι ορισμένες φορές πιστά μέλη της Εκκλησίας που αποδοκιμάζουν τις ακρότητες και την έλλειψη ευπρέπειας. Η δική σας ξεκάθαρη τοποθέτηση θα βοηθήσει του Θεού συνεργούντος τους παρεκτρεπόμενους να προβληματιστούν για την ορθότητα της τακτικής τους.

ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΕΥΘΥΝΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΝΑΛΟΓΕΙ
Οπως προσέξατε γράφω σε τρίτο πρόσωπο γι’ αυτούς που υπερβαίνουν τα όρια στην κριτική τους για τον Οικουμενισμό. Σας διαβεβαιώ ότι αναγνωρίζω ότι και εγώ γράφω πολλές φορές με οξύτητα που υπερβαίνει το μέτρο. Σας παρακαλώ, όμως, η δεδομένη δική μου εμπάθεια και ορισμένων άλλων να μη σας αποτρέψει από το να εκπληρώσετε το χρέος σας έναντι του Θεού. Μην παραθεωρήσετε ότι οι ηγέτες του αγώνα εναντίον του Οικουμενισμού είναι όλοι ανεξαίρετα ευπρεπείς και γνήσιοι άνθρωποι. Για αναλογιστείτε ποιος από τους επικεφαλής του αντιοικουμενιστικού αγώνα δεν είναι άνθρωπος του Θεού (π. Θεόδωρος Ζήσης, π. Γεώργιος Μεταλληνός, π. Σαράντης Σαράντος, π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος, π. Γεώργιος Καψάνης, οι Σεβασμιότατοι Μητροπολίτες που υπέγραψαν την Ομολογία, ο κ. Τσελεγγίδης, κτλ)! Τώρα αν πάλιν κάποιοι από μας τους ασήμαντους δείχνουμε “ζήλον ου κατ’ επίγνωσιν”, αν είμαστε μικροπρεπείς και υποκριτές, αν ενεργούμε με ασέβεια προς ανθρώπους και θεσμούς, αν δεν έχουμε την αίσθηση του μέτρου, αν σας σκανδαλίζουμε με την ακρισία και την έλλειψη διάκρισης των λόγων ή και των ενεργειών μας, μη διστάσετε, να μας ελέγξετε. Μην επιτρέψετε, όμως, σας παρακαλώ, οι δικές μας ατέλειες να σταθούν εμπόδιο στο δικό σας καλό αγώνα της πίστεως.

ΕΡΩΤΗΣΑΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΑΣ
Τοποθετηθήκατε ήδη με σαφήνεια για την ανάγκη επιστροφής των αιρετικών στην Εκκλησία ως πλανηθέντων από το διάβολο αδελφών μας. Η τοποθέτησή σας αυτή αναπαύει τη συνείδησή μας. Σας παρακαλώ. κ. Νούση, κάνετε ένα επιπλέον βήμα: Οταν βρεθείτε “ενώπιος ενωπίω”, σε κάποια στιγμή που η σιωπή και η νήψη βοηθούν να ιχνηλατήσουμε τα βήματα του Κυρίου που ακούονται παρηγορητικά ανάμεσα στις οιμωγές των σκοτεινών παθών, ερωτήσατε, σας παρακαλώ τη συνείδησή σας, αν συμφωνεί με τη “Βαπτισματική θεολογία”, τη θεωρία των “αδελφών Εκκλησιών”, τη συμφωνία του Σαμπεζύ τα κοινά κείμενα του Πόρτο Αλέγκρε, της Ραβέννας και της Ελούντας καθώς και για τις συμπροσευχές με αιρετικούς και αλλόθρησκους. Σχημάτισα την εντύπωση, κ. Νούση, ότι η απάντηση της συνείδησής σας είναι αρνητική. Αν σας ερμηνεύω ορθά σας παρακαλώ θερμά από όποιο μετερίζι αποφασίσετε να κάνετε τον αγώνα σας (χωρίς επαναλαμβάνω να έχετε σχέση με την Ομολογία ή τους ανθρώπους που την υπέγραψαν), να δώσετε τον καλό αγώνα της πίστεως. Ως ελεύθερος σκοπευτής της Εκκλησίας και της αλήθειας Της. Οπως σας φωτίσει ο Θεός. Ας μην κλείνουμε τα μάτια μπροστά στο συγκρητισμό και τη σχετικοκρατία σε θέματα πίστεως που μας κάνει να ασφυκτιούμε. Οχι επειδή ο Θεός μας χρειάζεται για να οικονομήσει τη σωτηρία του κόσμου. Εμείς έχουμε ανάγκη να δίνουμε την καλή ομολογία της πίστεως, για να μην προσθέσουμε κοντά στις υπόλοιπες αμαρτίες μας και την άρνηση να συμπαραταχθούμε με την παράδοση των αγίων Πατέρων. Ας μην προσποιηθούμε ότι απλά και μόνον κάποιοι έξαλλοι και φανατικοί δημιουργούν εκ του μη όντος προβλήματα. Υπάρχει, δυστυχώς, εξ αντικειμένου, πολύ σοβαρό πρόβλημα με τον Οικουμενισμό. Είναι αλήθεια ότι ορισμένοι αντιδρούμε χωρίς εκκλησιαστικό φρόνημα: Με ύβρεις, μίσος, φανατισμό και κακεντρέχεια. Πιστεύετε, όμως, ότι εμείς είμαστε το πρόβλημα; Οχι οι δυσάρεστες παρενέργειές του;

“Ο ΦΥΛΑΞ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ”
Η ομολογία της αλήθειας της Εκκλησίας και η υπεράσπιση της πίστεως δεν είναι, όπως γνωρίζετε, υπόθεση των επισκόπων μόνον. Η σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως των Πατριαρχών της Ανατολής το 1848 αναγνωρίζει το ποίμνιο της Εκκλησίας, ως το “φύλακα της πίστεως”. Οταν, όσοι υπέγραψαν την προδοτική για την Ορθοδοξία σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας, επέστρεψαν οίκαδε αντιμετώπισαν την αποδοκιμασία των πιστών. “Πώς τα ημέτερα;” τους ρωτούσαν. “Πώς τα της Συνόδου;” “Ει ετύχομεν την νικώσαν;”. Και οι εξωμότες έλεγαν: “Πεπράκαμεν την πίστιν ημών. Αντηλλάξαμεν την ευσέβειαν προδόντες την καθαράν θυσίαν. Αζυμίται γεγόναμεν”. Και συμπλήρωσαν: “Η δεξιά αύτη υπέγραψεν; Κοπείτω. Η γλώττα αύτη ωμολόγησεν; Εκριζούσθω”. Αλλωστε στα άρθρα σας ομολογείτε ότι πολλοί επίσκοποι απέχουν πολύ από το να ενσαρκώνουν τον καλόν ποιμένα. Ορθά επίσης επισημαίνετε ότι η υπακοή στο Γέροντα δεν ισχύει, όταν το θέμα αφορά την ενότητα και την αλήθεια της Εκκλησίας. Ολοι οι πιστοί έχουν ευθύνη και λόγο “όταν Θεός το κινδυνευόμενον”. Με εκτίμηση,
Παναγιώτης Τελεβάντος