Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Διάλογοι με αιρετικούς; (και σε ρουμανική μετάφραση)

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 8/1/2010

ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ;

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὅσοι ἀπομακρύνθηκαν ἀπ᾽ αὐτή εἶναι αἱρετικοί καί προφανῶς δέν μποροῦν νά ἀποτελέσουν "ἐκκλησία". Οἱ Παπικοί καί οἱ Προτεστάντες εἶναι αἱρετικοί καί δέν πρέπει νά μιλᾶμε γιά τίς "ἐκκλησίες" τους και πολύ περισσότερο γιά τήν ἕνωσή τους μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Οἱ Οἰκουμενιστές βέβαια ἔχουν διαφορετική ἄποψη. Γι᾽ αὐτό καί μιλοῦν γιά τήν ἕνωση τῶν "ἐκκλησιῶν" καί ἀγωνίζονται με θέρμη νά τήν πετύχουν, ἀδιαφορώντας ἄν ἔρχονται σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τούς ἱερούς κανόνες καί τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας.....
Ὁ θεολογικός τους διάλογος εἶναι διάλογος σκοπιμότητας καί ἀμφισβήτησης τῆς μοναδικότητας τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Οἱ αἱρετικοί γνωρίζουν πολύ καλά την Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀπό τήν ὁποία ἔχουν ἀποσχιστεῖ. Ἐν γνώσει τους καί ἀπό ἐγωϊσμό, φιλοδοξία καί φιληδονία ἀπομακρύνθηκαν ἀπ᾽ τήν Ἐκκλησία. Τό γεγονός αὐτό καθιστᾶ τόν ὅποιο διάλογο μαζί τους ἐκ προοιμίου ἄκαρπο. Οἱ αἱρετικοί ἀρνήθηκαν τήν πίστη πού γνώριζαν, γι᾽ αὐτό δέν χρειάζεται διάλογος γιά νά ἐπιστρέψουν. Διαβεβαίωση χρειάζεται ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ἄν ἐπιστρέψουν, θά τούς γίνει ὑποδοχή ἐν πλήρῃ ἀγαλλιάσει. Ἄν ἐπιστρέψουν φυσικά ἐν μετανοία, ἐγκαταλείποντας τά αἱρετικά τους φρονήματα.
Διάλογος μέ τούς αἱρετικούς δέν νοεῖται, γιατί ἁπλά ὁ διάλογος στοχεύει στήν εὕρεση τῆς ἀλήθειας, πού κανένας ἀπό τούς διαλεγόμενους δέν κατέχει πλήρως, ἐνῶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κατέχει τήν ἀλήθεια καί δέν τήν ἀναζητεῖ. Οἱ αἱρετικοί ἀρνοῦνται την ἀλήθεια κι ἐπιλέγουν τό ψεῦδος καί τή διαστρέβλωση τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ, γιά νά ὑπηρετήσουν τό διάβολο καί τά ὄργανά του.
Εἶναι ἐνδιαφέρουσα καί σήμερα ἡ ἐπισήμανση τοῦ ἀείμνηστου ἀρχιμανδρίτη π. Χαράλαμπου Βασιλόπουλου σχετική μέ τή σκοπιμότητα τῶν διαλόγων, πού διεξάγουν οἱ Οἰκουμενιστές μέ τους ἑτερόδοξους, τήν ὁποία μεταφέρω ἐδῶ ἀπό τό διαφωτιστικό του βιβλίο "Ὁ Οἰκουμενισμός χωρίς μάσκα" (Β´ ἔκδοση 1995).
"Οἱ Πατέρες δέν συζητοῦσαν καθόλου μέ τούς αἱρετικούς. Δεν κοίταζαν εὐγένειες καί φιλοφρονήσεις. Ὁμολογοῦσαν τήν Ἀλήθεια. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς περιόδου τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων δέν ἄνοιξε διάλογο μέ τίς "ἐκκλησίες" τῶν αἱρετικῶν. Δέν κήρυξε τόν ἑαυτό της ὀργανικό μέλος μιᾶς Κοινωνίας, πού θά τήν ἕνωνε μέ τούς Εὐνομιανούς, τούς Ἀνομοίους, τούς Ἀρειανούς, τούς Ἀπολλιναριστάς καί τούς Σαβελλιανούς. Ἀντιθέτως ὁ πρῶτος Κανών τῆς Δευτέρας Οἰκουμενικῆς Συνόδου δέν καλεῖ σέ ὀργανική ἕνωσι μέ τούς αἱρετικούς, ἀλλά τούς ἀναθεματίζει.
"Δέν ὑπάρχει, λοιπόν, διάλογος μέ αἱρετικούς, πού ἐξακολουθοῦν νά μένουν στήν πλάνη. Δέν μίλησαν οἱ Πατέρες μέ τους αἱρετικούς σάν ἴσοι πρός ἴσους. Δέν ἔκαναν διάλογο “ἐπί ἴσοις ὅροις”, ὅπως θέλουν σήμερον οἱ Ἑνωτικοί. Ἀνέτρεψαν τούς ἰσχυρισμούς τους καί ὅταν ἐκεῖνοι ἔμειναν ἀμετακίνητοι στήν πλάνη, οἱ θεοφόροι Πατέρες τούς ἀπέκοψαν, τούς καθαίρεσαν καί τους ἀναθεμάτισαν. Τούς ἀπεμάκρυναν ἀπό τό Σῶμα τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας, σάν “συναγωγήν τοῦ Σατανᾶ” (σελ. 114–115)".
______________________________________

Protoprezbiterul Dionisios Tatsis:
DIALOGURI CU ERETICII?

Sursa: Ορθόδοξος Τύπος, 8 ianuarie 2010
Una este Biserica lui Hristos. Toţi cei care se îndepărtează de ea sunt eretici şi evident nu pot să constituie „biserică”. Catolicii şi protestanţii sunt eretici şi nu se cuvine să vorbim despre „bisericile” lor şi mai ales despre unirea lor cu Biserica Ortodoxă. Desigur, ecumeniştii au un punct de vedere diferit. De aceea şi vorbesc despre unirea „bisericilor” şi se luptă cu entuziasm pentru a reuşi, fiind indiferenţi dacă astfel vin în totală contradicţie cu Sfintele Canoane şi cu învăţătura Bisericii. Dialogul lor teologic este dialogul oportunismului şi al contestării unicităţii credinţei ortodoxe. Ereticii cunosc foarte bine Biserica Ortodoxă de care s-au rupt. Cu bună ştiinţă şi din egoism, din iubire de slavă şi pentru iubirea de plăceri s-au îndepărtat de Biserică. Acest fapt face orice dialog cu ei din start neroditor. Ereticii au respins credinţa pe care au cunoscut-o, de aceea nu este necesar un dialog pentru întoarcerea lor. Este nevoie doar de o asigurare din partea Bisericii că, dacă se întorc, vor fi primiţi cu deplină bucurie; fireşte, dacă se întorc întru pocăinţă, părăsind cugetările lor eretice.
Un dialog cu ereticii nu are niciun sens, deoarece dialogul are ca scop (declarat) aflarea adevărului, pe care nimeni din cei implicaţi în dialog nu-l deţine cu desăvârşire, pe când Biserica Ortodoxă deţine Adevărul şi nu-L caută. Ereticii refuză adevărul şi aleg minciuna şi distorsionarea învăţăturii lui Hristos, pentru a sluji diavolului şi uneltelor lui.
Şi astăzi este actuală semnalarea pururea pomenitului părinte arhimandrit Haralambie Vasilopoulos referitoare la oportunismul dialogurilor între ecumenişti şi eterodocşi, pe care o citez aici din relevanta lui carte „Ecumenismul fără mască” (ediţia a II – a, 1995).
„Părinţii nu discutau deloc cu ereticii. Nu se uitau la politeţuri şi amabilităţi. Mărturiseau Adevărul. Biserica Ortodoxă din perioada Sinoadelor Ecumenice nu a deschis niciun dialog cu „bisericile” ereticilor. Nu s-a proclamat pe sine membru organic al unei Societăţi (Consiliu), care să o unească cu eunomienii, cu anomeii, cu arienii, cu apolinarienii şi cu sabelienii. Dimpotrivă, Canonul I al celui de-al II-lea Sinod Ecumenic nu cheamă la o unire organică cu ereticii, ci anatematizează.
Aşadar, nu există dialog cu ereticii, de unde rezultă rămânerea lor în înşelare. Părinţii nu vorbeau cu ereticii ca egali faţă de ei. Nu făceau dialog „în aceeaşi termeni, pe picior de egalitate”, după cum vor astăzi unioniştii. Respingeau argumentele lor şi când aceia rămâneau neclintiţi în rătăcire, Părinţii purtători de Dumnezeu îi tăiau, îi despărţeau, îi cateriseau şi îi anatematizau. Îi îndepărtau de Trupul Sfintei Biserici, ca pe o „sinagogă a satanei” (pp. 114-115)”.

(tradus din limba greacă de ierom. Fotie)