Ἀπόστολος: Ἐφεσ. δ´ 7 – 13Εὐαγγέλιον: Ματθ. δ´ 12 – 17
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
ΖΩΟΓΟΝΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ
Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης
Μετά τή σύλληψη τοῦ Ἀγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου ὁ Χριστός ἔφυγε γιά τή Γαλιλαία κι ἐγκαταστάθηκε στήν Καπερναούμ —πόλη πού βρίσκεται στίς ὄχθες τῆς λίμνης— σύμφωνα καί μέ τήν προφητεία τοῦ Ἠσαΐα, ὅτι στήν περιοχή ἐκείνη, πού τήν κατοικοῦσαν εἰδωλολάτρες, βυθισμένοι στό σκοτάδι, θα ἔβλεπαν δυνατό φῶς...
Τό φῶς αὐτό ἦταν ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος με τή διδασκαλία του καί τό παράδειγμά του θά διέλυε τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου.
Οἱ μακράν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι εἶναι πράγματι βυθισμένοι στό σκοτάδι. Δέν μποροῦν νά δώσουν ἀπαντήσεις στα ὑπαρξιακά ἐρωτήματα, πού τούς ἀπασχολοῦν. Δέν μποροῦν να λύσουν τά προβλήματά τους. Δέν μποροῦν νά ἀντιμετωπίσουν τά ἀδιέξοδα. Ἀδυνατοῦν νά δώσουν νόημα στή ζωή τους. Γι᾽ αὐτό καί εἶναι δυστυχεῖς.
Οἱ πλησίον τοῦ Θεοῦ ἔχουν φωτεινή ζωή. Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καί οἱ ἐντολές φωτίζουν τά βήματά τους. Γνωρίζουν το σκοπό τῆς ζωῆς τους καί τά καθήκοντά τους. Ἰδανικό τους εἶναι ὁ ἐνάρετος βίος καί τέρμα τῆς ἐπίγειας ζωῆς τους ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Δέν καταπονοῦνται μέ ἰδεολογίες, πού καταστρέφουν τό νοῦ καί δέν ὑποδουλώνονται ἀπό ἀνθρώπους, πού εἶναι ἀρνητές τοῦΘεοῦ. Τά ὑλικά ἀγαθά δέν εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς. Εἶναι χρήσιμα, ἀλλά δέν τόν αἰχμαλωτίζουν. Ἡχριστιανική διδασκαλία ζωογονεῖ τήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων. Κάτι πού δέν θέλουν νά παραδεχτοῦν οἱ ἄθεοι. Καί ὅμως πραγματοποιεῖται.
Εἶναι ἐνδιαφέροντα τά ὅσα σημειώνει γιά το θέμα αὐτό ἕνας ἐπίσκοπος: "Οἱ ἄνθρωποι συγκροτοῦν κοινωνία, ὅταν μάλιστα αὐτοί σχετίζονται μεταξύ τους καί συνεργάζονται. Βασική διδαχή τοῦ Χριστοῦ γιά τήν κοινωνική ζωή τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον, πού φθάνει μέχρι τήν ἀγάπη τοῦ ἐχθροῦ καί τήν αὐτοθυσία. ὉΧριστός, ἑπομένως, κηρύττοντας τήν ἀγάπη, ὡς πρώτιστη κοινωνική ἀρετή, δημιουργεῖ τή βασική προϋπόθεση γιά τήν ὕπαρξη καί λειτουργία τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας. Στήν προχριστιανική ἐποχή, ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον ἦταν ἄγνωστη καί ἀνέφικτη. Στή χριστιανική ἐποχή, πολλά ἔργα κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης καί κοινωνικῆς συνοχῆς ὀφείλονται σέ ἀνθρώπους, πού ἐμπνέονται ἀπό τό ἰδανικό τῆς πρός τόν πλησίον ἀγάπης. Ἀλλά καί γενικότερα, οἱ δομές καί οἱ λειτουργίες τῶν συγχρόνων κοινωνιῶν ἔχουν τήν προέλευσή τους ἀπό τή χριστιανική διδαχή τῆς ἀγάπης".
Μακάρι οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι νά θελήσουν νά παραδεχτοῦν αὐτή τήν προσφορά πρός τήν κοινωνία, πού κάνει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 1/1/2010
Μετά τή σύλληψη τοῦ Ἀγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου ὁ Χριστός ἔφυγε γιά τή Γαλιλαία κι ἐγκαταστάθηκε στήν Καπερναούμ —πόλη πού βρίσκεται στίς ὄχθες τῆς λίμνης— σύμφωνα καί μέ τήν προφητεία τοῦ Ἠσαΐα, ὅτι στήν περιοχή ἐκείνη, πού τήν κατοικοῦσαν εἰδωλολάτρες, βυθισμένοι στό σκοτάδι, θα ἔβλεπαν δυνατό φῶς...
Τό φῶς αὐτό ἦταν ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος με τή διδασκαλία του καί τό παράδειγμά του θά διέλυε τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου.
Οἱ μακράν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι εἶναι πράγματι βυθισμένοι στό σκοτάδι. Δέν μποροῦν νά δώσουν ἀπαντήσεις στα ὑπαρξιακά ἐρωτήματα, πού τούς ἀπασχολοῦν. Δέν μποροῦν να λύσουν τά προβλήματά τους. Δέν μποροῦν νά ἀντιμετωπίσουν τά ἀδιέξοδα. Ἀδυνατοῦν νά δώσουν νόημα στή ζωή τους. Γι᾽ αὐτό καί εἶναι δυστυχεῖς.
Οἱ πλησίον τοῦ Θεοῦ ἔχουν φωτεινή ζωή. Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καί οἱ ἐντολές φωτίζουν τά βήματά τους. Γνωρίζουν το σκοπό τῆς ζωῆς τους καί τά καθήκοντά τους. Ἰδανικό τους εἶναι ὁ ἐνάρετος βίος καί τέρμα τῆς ἐπίγειας ζωῆς τους ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Δέν καταπονοῦνται μέ ἰδεολογίες, πού καταστρέφουν τό νοῦ καί δέν ὑποδουλώνονται ἀπό ἀνθρώπους, πού εἶναι ἀρνητές τοῦΘεοῦ. Τά ὑλικά ἀγαθά δέν εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς. Εἶναι χρήσιμα, ἀλλά δέν τόν αἰχμαλωτίζουν. Ἡχριστιανική διδασκαλία ζωογονεῖ τήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων. Κάτι πού δέν θέλουν νά παραδεχτοῦν οἱ ἄθεοι. Καί ὅμως πραγματοποιεῖται.
Εἶναι ἐνδιαφέροντα τά ὅσα σημειώνει γιά το θέμα αὐτό ἕνας ἐπίσκοπος: "Οἱ ἄνθρωποι συγκροτοῦν κοινωνία, ὅταν μάλιστα αὐτοί σχετίζονται μεταξύ τους καί συνεργάζονται. Βασική διδαχή τοῦ Χριστοῦ γιά τήν κοινωνική ζωή τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον, πού φθάνει μέχρι τήν ἀγάπη τοῦ ἐχθροῦ καί τήν αὐτοθυσία. ὉΧριστός, ἑπομένως, κηρύττοντας τήν ἀγάπη, ὡς πρώτιστη κοινωνική ἀρετή, δημιουργεῖ τή βασική προϋπόθεση γιά τήν ὕπαρξη καί λειτουργία τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας. Στήν προχριστιανική ἐποχή, ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον ἦταν ἄγνωστη καί ἀνέφικτη. Στή χριστιανική ἐποχή, πολλά ἔργα κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης καί κοινωνικῆς συνοχῆς ὀφείλονται σέ ἀνθρώπους, πού ἐμπνέονται ἀπό τό ἰδανικό τῆς πρός τόν πλησίον ἀγάπης. Ἀλλά καί γενικότερα, οἱ δομές καί οἱ λειτουργίες τῶν συγχρόνων κοινωνιῶν ἔχουν τήν προέλευσή τους ἀπό τή χριστιανική διδαχή τῆς ἀγάπης".
Μακάρι οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι νά θελήσουν νά παραδεχτοῦν αὐτή τήν προσφορά πρός τήν κοινωνία, πού κάνει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 1/1/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου