ΕΟΡΤΗ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥΓράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Δύο μεγάλες μορφές τιμά και εορτάζει η Εκκλησία μας την Κυριακή, ευλογημένοι αδελφοί.
Δύο ανθρώπους οι οποίοι έζησαν μεν με διαφορετικούς τρόπους ζωής, που όμως η αγάπη του Θεού, διότι αγωνίστηκαν, τους χάρισε ό,τι ανώτερο για τον άνθρωπο .
Την αγιότητα. Ο πρώτος είναι ο Μέγας Αντώνιος και ο δεύτερος ο Άγιος Νεομάρτυς Γεώργιος που μαρτύρησε στα Ιωάννινα.
Ας δούμε εν συντομία τον μεγάλο ασκητή της ερήμου, για να λάβουμε και την ευλογία του........
Μέγας ερημίτης και ασκητής και Όσιος, γι’ αυτό και καθηγητής της ερήμου ονομάστηκε ο Άγιος Αντώνιος.
Από μικρό παιδί είχε αφοσιωθεί στον Σωτήρα μας Κύριον Ιησούν Χριστόν και αποθησαύριζε μέσα στην αγνή και άδολη καρδιά του τα λόγια του Θεού που άκουε στην Εκκλησία. Ήταν δε τέτοιος και τόσος ο ζήλος του ώστε, αν και αγράμματος , γνώριζε απ’ έξω όλο το ιερό Ευαγγέλιο και ολόκληρη την Αγία Γραφή. Αυτός δε ήταν και ο λόγος που σε ηλικία 20 ετών , στην ηλικία δηλ. που κάποιοι άλλοι γεύονται τις ηδονές και ως ανόητοι θωπεύουν τα πάθη , ο νέος Αντώνιος , απαρνήθηκε τα πάντα, μοίρασε τα πλούσια υπάρχοντα του στους πτωχούς και πήρε τον δρόμο της ερήμου για να ζήσει τον τραχύ και αγωνιστικό βίο της ασκήσεως.
Τι κατόρθωσε; Αρκεί να μελετήσει κανείς τον βίο και την πολιτεία του που μας άφησε ως πολύτιμο θησαυρό ο μαθητής του ο Μέγας Αθανάσιος.
Και μόνο ότι ο ηρωικότερος των Αγίων και ο αγιώτερος των ηρώων, ο Αθανάσιος δηλ. στηριζόταν στον Μ. Αντώνιο , αφού τον είχε και Γέροντα, και μόνο λοιπόν αυτό, είναι ικανό να αποδείξει τα δυσθεώρητα ύψη της αρετής και της αγιότητας του Οσίου.
Τι να επισημάνει κανείς πρώτο και τι να αφήσει δεύτερο στον θαυμαστό βίο του; Το ότι πάλευε σώμα με σώμα με τον ίδιο τον διάβολο και έβγαζε δαιμόνια από τους ανθρώπους; Το ότι έτρεμαν ακόμα και την παρουσία του οι Αρειανοί (οι προπάτορες των σημερινών Χιλιαστών ή «Μαρτύρων του Ιεχωβά») όταν σπανίως κατέβαινε στην πολύβουη Αλεξάνδρεια; Ή να τονίσουμε ότι ποθούσε διακαώς το μαρτύριο για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού; Και όντως έγινε μάρτυρας με την προαίρεσή του και με τους αδιάκοπους αγώνες του. Μαρτύρησε ολόκληρη τη ζωή του με το λευκό μαρτύριο της συνειδήσεως, γι’ αυτό και έλαβε τόση χάρη ώστε τα πνευματικά του τέκνα γέμισαν από αγιότητα και ασκητικούς αγώνες όλες τις ερήμους.
Επόμενο είναι λοιπόν έως το τέλος της ιστορίας η Ορθόδοξοι Χριστιανοί με σεβασμό αλλά και συγκίνηση να επικαλούμαστε τις ευχές του και το ευλογημένο τάγμα των μοναχών και ασκητών, με ιερό ενθουσιασμό να του ψάλλει: «Των μοναστών τα πλήθη τον καθηγητήν σε τιμώμεν , πατήρ ημών Αντώνιε. Διά σου γαρ την τρίβον την όντως ευθείαν πορέυεσθαι έγνωμεν».
Αδελφοί μου. Όλοι μας συνειδητοποιούμε ότι η εποχή στην οποία ζούμε , είναι εποχή που, κατά τον λόγο του Αγίου Αντωνίου, ο κόσμος θα τρελαθεί από την πολύ αμαρτία και το μίσος του διαβόλου. Αν δε υπάρχει κανένας σώφρων και συνετός, αγνός και καθαρός, πιστός και ομολογητής, όλοι τότε θα λένε: «Κοιτάξτε έναν τρελό!». Έναν τρελό που μένει μόνος και δεν ακολουθεί το ρεύμα του κόσμου.
Οπωσδήποτε, όσο θα περνά ο καιρός, τόσο και η κατάσταση αυτή θα χειροτερεύει. Θα χειροτερεύει μεν αλλά και ο Θεός θα προσφέρει πλούσια την χάρη του στους εκλεκτούς του , για να καθοδηγούν τις καλοπροαίρετες ψυχές. Μετά βεβαιότητος όλοι οι πιστοί αναγνωρίζουμε και ομολογούμε το ύψος του μοναχικού μας θεσμού, αφού κατά τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος: «...φώς των ανθρώπων , μοναχική πολιτεία». Όμως για να κερδίσει κανείς τον Παράδεισο που όλοι ποθούμε, δε σημαίνει ότι υποχρεωτικά πρέπει να ανήκει στην ευλογημένη τάξη των μοναχών. Είτε λοιπόν είναι κανείς κληρικός, είτε μοναχός, είτε λαϊκός, σημασία έχει να είναι ζωντανός Ορθόδοξος Χριστιανός. Αν ο πιστός αισθάνεται μέσα στην καρδιά του την φλόγα της αγάπης του Χριστού , αν αγωνίζεται κάθε ώρα και στιγμή ώστε να γίνεται ζηλωτής έργων αγαθών, αν συμβαίνει αυτό, τότε δεν έχει να φοβηθεί κανένα κίνδυνο και δεν έχει να πάθει κανένα κακό από την αποστασία και την τρέλα που έχει κατακλύσει τον κόσμο και την κοινωνία μας.
Ο πιστός , ο αγωνιστής πιστός , το γνήσιο τέκνο του Μεγάλου Αντωνίου θα παραμένει σταθερός και θα προκόβει στην μετάνοια και στην αρετή.
Είθε ο Μεγάλος μας Άγιος, ο καθηγητής της ερήμου, ο Μ. Αντώνιος να μας χαρίζει τον ζήλο του για Ορθόδοξη ασκητική βιωτή και θάρρος για ομολογία Χριστού.
Αμήν.
Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr
__________________________________________________
ARHIM. IOIL KONSTANTAROS:
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Δύο μεγάλες μορφές τιμά και εορτάζει η Εκκλησία μας την Κυριακή, ευλογημένοι αδελφοί.
Δύο ανθρώπους οι οποίοι έζησαν μεν με διαφορετικούς τρόπους ζωής, που όμως η αγάπη του Θεού, διότι αγωνίστηκαν, τους χάρισε ό,τι ανώτερο για τον άνθρωπο .
Την αγιότητα. Ο πρώτος είναι ο Μέγας Αντώνιος και ο δεύτερος ο Άγιος Νεομάρτυς Γεώργιος που μαρτύρησε στα Ιωάννινα.
Ας δούμε εν συντομία τον μεγάλο ασκητή της ερήμου, για να λάβουμε και την ευλογία του........
Μέγας ερημίτης και ασκητής και Όσιος, γι’ αυτό και καθηγητής της ερήμου ονομάστηκε ο Άγιος Αντώνιος.
Από μικρό παιδί είχε αφοσιωθεί στον Σωτήρα μας Κύριον Ιησούν Χριστόν και αποθησαύριζε μέσα στην αγνή και άδολη καρδιά του τα λόγια του Θεού που άκουε στην Εκκλησία. Ήταν δε τέτοιος και τόσος ο ζήλος του ώστε, αν και αγράμματος , γνώριζε απ’ έξω όλο το ιερό Ευαγγέλιο και ολόκληρη την Αγία Γραφή. Αυτός δε ήταν και ο λόγος που σε ηλικία 20 ετών , στην ηλικία δηλ. που κάποιοι άλλοι γεύονται τις ηδονές και ως ανόητοι θωπεύουν τα πάθη , ο νέος Αντώνιος , απαρνήθηκε τα πάντα, μοίρασε τα πλούσια υπάρχοντα του στους πτωχούς και πήρε τον δρόμο της ερήμου για να ζήσει τον τραχύ και αγωνιστικό βίο της ασκήσεως.
Τι κατόρθωσε; Αρκεί να μελετήσει κανείς τον βίο και την πολιτεία του που μας άφησε ως πολύτιμο θησαυρό ο μαθητής του ο Μέγας Αθανάσιος.
Και μόνο ότι ο ηρωικότερος των Αγίων και ο αγιώτερος των ηρώων, ο Αθανάσιος δηλ. στηριζόταν στον Μ. Αντώνιο , αφού τον είχε και Γέροντα, και μόνο λοιπόν αυτό, είναι ικανό να αποδείξει τα δυσθεώρητα ύψη της αρετής και της αγιότητας του Οσίου.
Τι να επισημάνει κανείς πρώτο και τι να αφήσει δεύτερο στον θαυμαστό βίο του; Το ότι πάλευε σώμα με σώμα με τον ίδιο τον διάβολο και έβγαζε δαιμόνια από τους ανθρώπους; Το ότι έτρεμαν ακόμα και την παρουσία του οι Αρειανοί (οι προπάτορες των σημερινών Χιλιαστών ή «Μαρτύρων του Ιεχωβά») όταν σπανίως κατέβαινε στην πολύβουη Αλεξάνδρεια; Ή να τονίσουμε ότι ποθούσε διακαώς το μαρτύριο για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού; Και όντως έγινε μάρτυρας με την προαίρεσή του και με τους αδιάκοπους αγώνες του. Μαρτύρησε ολόκληρη τη ζωή του με το λευκό μαρτύριο της συνειδήσεως, γι’ αυτό και έλαβε τόση χάρη ώστε τα πνευματικά του τέκνα γέμισαν από αγιότητα και ασκητικούς αγώνες όλες τις ερήμους.
Επόμενο είναι λοιπόν έως το τέλος της ιστορίας η Ορθόδοξοι Χριστιανοί με σεβασμό αλλά και συγκίνηση να επικαλούμαστε τις ευχές του και το ευλογημένο τάγμα των μοναχών και ασκητών, με ιερό ενθουσιασμό να του ψάλλει: «Των μοναστών τα πλήθη τον καθηγητήν σε τιμώμεν , πατήρ ημών Αντώνιε. Διά σου γαρ την τρίβον την όντως ευθείαν πορέυεσθαι έγνωμεν».
Αδελφοί μου. Όλοι μας συνειδητοποιούμε ότι η εποχή στην οποία ζούμε , είναι εποχή που, κατά τον λόγο του Αγίου Αντωνίου, ο κόσμος θα τρελαθεί από την πολύ αμαρτία και το μίσος του διαβόλου. Αν δε υπάρχει κανένας σώφρων και συνετός, αγνός και καθαρός, πιστός και ομολογητής, όλοι τότε θα λένε: «Κοιτάξτε έναν τρελό!». Έναν τρελό που μένει μόνος και δεν ακολουθεί το ρεύμα του κόσμου.
Οπωσδήποτε, όσο θα περνά ο καιρός, τόσο και η κατάσταση αυτή θα χειροτερεύει. Θα χειροτερεύει μεν αλλά και ο Θεός θα προσφέρει πλούσια την χάρη του στους εκλεκτούς του , για να καθοδηγούν τις καλοπροαίρετες ψυχές. Μετά βεβαιότητος όλοι οι πιστοί αναγνωρίζουμε και ομολογούμε το ύψος του μοναχικού μας θεσμού, αφού κατά τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος: «...φώς των ανθρώπων , μοναχική πολιτεία». Όμως για να κερδίσει κανείς τον Παράδεισο που όλοι ποθούμε, δε σημαίνει ότι υποχρεωτικά πρέπει να ανήκει στην ευλογημένη τάξη των μοναχών. Είτε λοιπόν είναι κανείς κληρικός, είτε μοναχός, είτε λαϊκός, σημασία έχει να είναι ζωντανός Ορθόδοξος Χριστιανός. Αν ο πιστός αισθάνεται μέσα στην καρδιά του την φλόγα της αγάπης του Χριστού , αν αγωνίζεται κάθε ώρα και στιγμή ώστε να γίνεται ζηλωτής έργων αγαθών, αν συμβαίνει αυτό, τότε δεν έχει να φοβηθεί κανένα κίνδυνο και δεν έχει να πάθει κανένα κακό από την αποστασία και την τρέλα που έχει κατακλύσει τον κόσμο και την κοινωνία μας.
Ο πιστός , ο αγωνιστής πιστός , το γνήσιο τέκνο του Μεγάλου Αντωνίου θα παραμένει σταθερός και θα προκόβει στην μετάνοια και στην αρετή.
Είθε ο Μεγάλος μας Άγιος, ο καθηγητής της ερήμου, ο Μ. Αντώνιος να μας χαρίζει τον ζήλο του για Ορθόδοξη ασκητική βιωτή και θάρρος για ομολογία Χριστού.
Αμήν.
Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr
__________________________________________________
ARHIM. IOIL KONSTANTAROS:
Sărbătoarea Sfântului Antonie cel Mare
Binecuvântaţi fraţi, două mari figuri cinsteşte şi sărbătoreşte Biserica noastră duminică. Doi oameni care au trăit diferite moduri de viaţă, însă a căror dragoste faţă de Dumnezeu, pentru că s-au nevoit, le-a dăruit tot ce este mai înalt pentru om. Sfinţenia. Primul este Antonie cel Mare, iar al doilea Sfântul Nou Mucenic Gheorghe, care a mărturisit în Ioannina.
Să vedem pe scurt pe marele ascet al pustiei pentru a primi şi binecuvântarea sa.
Sfântul Antonie este un mare eremit, ascet şi cuvios, pentru care a fost numit şi dascăl al pustiei. De mic copil s-a lipit de Mântuitorul nostru, Domnul Iisus Hristos, şi a învistierit în inima lui curată şi nevinovată cuvintele lui Dumnezeu, pe care le asculta în biserică. Şi era aşa de îmbunătăţit şi atâta râvnă arăta, încât, chiar dacă era analfabet, cunoştea pe de rost întreaga Sfântă Evanghelie şi întreaga Sfântă Scriptură. Şi acesta a fost motivul pentru care la vârsta de 20 de ani, adică la vârsta la care alţii gustă din plăceri şi ca nişte fără de minte îşi satisfac patimile, tânărul Antonie s-a lepădat de toate, a împărţit averile sale bogate săracilor şi a luat calea pustiei pentru a trăi viaţa cea aspră şi nevoitoare a ascezei. Ce a reuşit? Este suficient dacă cineva studiază viaţa şi petrecerea sa pe care ne-a lăsat-o ca pe o nepreţuită comoară ucenicul său, Atanasie cel Mare. Şi doar faptul că cel mai eroic dintre sfinţi şi cel mai sfânt dintre eroi, adică Atanasie, se sprijinea pe Marele Antonie, deoarece l-a avut drept stareţ, deci doar lucrul acesta ar fi de ajuns pentru a dovedi înălţimile cu anevoie de surprins ale virtuţii şi ale sfinţeniei cuviosului. Ce ar putea fi semnalat mai întâi şi ce ar putea fi lăsat ca secundar din minunata sa viaţă? Că s-a luptat corp la corp cu însuşi diavolul şi a scos diavolii din oameni? Că arienii (strămoşii milenariştilor sau „martorilor lui Iehova” de astăzi) tremurau doar când era de faţă, atunci când rar cobora în zgomotoasa Alexandrie? Sau să accentuăm că iubea cu ardoare mucenicia pentru dragostea şi slava lui Hristos? Şi, într-adevăr, a devenit mucenic prin alegerea sa şi prin nevoinţele sale neobosite. Întreaga sa viaţă a mucenicit cu mucenicia albă a conştiinţei; de aceea a şi primit atâta har încât fiii săi duhovniceşti au umplut de sfinţenie şi de nevoinţe pustniceşti toate pustiurile.
Ca urmare este ceva firesc, ca până la sfârşitul istoriei, noi, creştinii ortodocşi cu respect, dar şi cu emoţie sfântă să invocăm rugăciunile lui şi binecuvântatul cin călugăresc şi pustnicesc, cântându-i cu sfânt entuziasm: „Mulţimile călugărilor pe tine, îndreptătorul, te cinstim, Antonie, părintele nostru. Căci prin tine pe cărarea cea dreaptă cu adevărat a umbla am cunoscut”.
Fraţii mei, noi toţi conştientizăm că epoca în care trăim este epoca în care, potrivit cuvântului Sfântului Antonie, lumea va înnebuni din cauza multelor păcate şi a urii diavolului. Dacă va mai fi unul înţelept şi cumpătat, curat şi pur, credincios şi mărturisitor, atunci toţi vor spune: „Uitaţi un nebun!”. Un nebun care a rămas singur şi nu urmează curentului lumii. Fără îndoială, cu cât va trece timpul, cu atât această situaţie se va înrăutăţi. Se va înrăutăţi, dar Dumnezeu va oferi în chip bogat aleşilor Săi harul Său pentru a călăuzi sufletele bine intenţionate. Cu siguranţă, toţi credincioşii recunoaştem şi mărturisim înălţimea cinului nostru monahal, pentru că, potrivit Sfântului Ioan Scărarul: „…lumina oamenilor este vieţuirea monahală”. Totuşi, pentru ca cineva să câştige raiul, pe care toţi îl dorim, nu înseamnă că în mod obligatoriu trebuie să aparţină binecuvântatului cin al monahilor. Aşadar, fie cleric, fie monah, fie mirean, important e să fie creştin ortodox viu. Dacă credinciosul simte în inima lui flacăra iubirii faţă de Hristos, dacă se nevoieşte în fiecare ceas şi în fiecare clipă ca să devină râvnitor al faptelor bune, dacă se întâmplă asta, atunci nu are a se teme de nicio primejdie şi nu are să păţească niciun rău din partea apostaziei şi a nebuniei care a cuprins lumea şi societatea noastră.
Credinciosul, nevoitorul credincios, adevăratul fiu al Marelui Antonie va rămâne statornic şi va propăşi în pocăinţă şi în virtute.
Fie ca marele nostru sfânt, dascălul pustiei, Marele Antonie să ne dăruiască râvna sa pentru vieţuirea ascetică ortodoxă şi curaj pentru mărturisirea lui Hristos. Amin.
(traducere din elină: monahul Leontie)
Să vedem pe scurt pe marele ascet al pustiei pentru a primi şi binecuvântarea sa.
Sfântul Antonie este un mare eremit, ascet şi cuvios, pentru care a fost numit şi dascăl al pustiei. De mic copil s-a lipit de Mântuitorul nostru, Domnul Iisus Hristos, şi a învistierit în inima lui curată şi nevinovată cuvintele lui Dumnezeu, pe care le asculta în biserică. Şi era aşa de îmbunătăţit şi atâta râvnă arăta, încât, chiar dacă era analfabet, cunoştea pe de rost întreaga Sfântă Evanghelie şi întreaga Sfântă Scriptură. Şi acesta a fost motivul pentru care la vârsta de 20 de ani, adică la vârsta la care alţii gustă din plăceri şi ca nişte fără de minte îşi satisfac patimile, tânărul Antonie s-a lepădat de toate, a împărţit averile sale bogate săracilor şi a luat calea pustiei pentru a trăi viaţa cea aspră şi nevoitoare a ascezei. Ce a reuşit? Este suficient dacă cineva studiază viaţa şi petrecerea sa pe care ne-a lăsat-o ca pe o nepreţuită comoară ucenicul său, Atanasie cel Mare. Şi doar faptul că cel mai eroic dintre sfinţi şi cel mai sfânt dintre eroi, adică Atanasie, se sprijinea pe Marele Antonie, deoarece l-a avut drept stareţ, deci doar lucrul acesta ar fi de ajuns pentru a dovedi înălţimile cu anevoie de surprins ale virtuţii şi ale sfinţeniei cuviosului. Ce ar putea fi semnalat mai întâi şi ce ar putea fi lăsat ca secundar din minunata sa viaţă? Că s-a luptat corp la corp cu însuşi diavolul şi a scos diavolii din oameni? Că arienii (strămoşii milenariştilor sau „martorilor lui Iehova” de astăzi) tremurau doar când era de faţă, atunci când rar cobora în zgomotoasa Alexandrie? Sau să accentuăm că iubea cu ardoare mucenicia pentru dragostea şi slava lui Hristos? Şi, într-adevăr, a devenit mucenic prin alegerea sa şi prin nevoinţele sale neobosite. Întreaga sa viaţă a mucenicit cu mucenicia albă a conştiinţei; de aceea a şi primit atâta har încât fiii săi duhovniceşti au umplut de sfinţenie şi de nevoinţe pustniceşti toate pustiurile.
Ca urmare este ceva firesc, ca până la sfârşitul istoriei, noi, creştinii ortodocşi cu respect, dar şi cu emoţie sfântă să invocăm rugăciunile lui şi binecuvântatul cin călugăresc şi pustnicesc, cântându-i cu sfânt entuziasm: „Mulţimile călugărilor pe tine, îndreptătorul, te cinstim, Antonie, părintele nostru. Căci prin tine pe cărarea cea dreaptă cu adevărat a umbla am cunoscut”.
Fraţii mei, noi toţi conştientizăm că epoca în care trăim este epoca în care, potrivit cuvântului Sfântului Antonie, lumea va înnebuni din cauza multelor păcate şi a urii diavolului. Dacă va mai fi unul înţelept şi cumpătat, curat şi pur, credincios şi mărturisitor, atunci toţi vor spune: „Uitaţi un nebun!”. Un nebun care a rămas singur şi nu urmează curentului lumii. Fără îndoială, cu cât va trece timpul, cu atât această situaţie se va înrăutăţi. Se va înrăutăţi, dar Dumnezeu va oferi în chip bogat aleşilor Săi harul Său pentru a călăuzi sufletele bine intenţionate. Cu siguranţă, toţi credincioşii recunoaştem şi mărturisim înălţimea cinului nostru monahal, pentru că, potrivit Sfântului Ioan Scărarul: „…lumina oamenilor este vieţuirea monahală”. Totuşi, pentru ca cineva să câştige raiul, pe care toţi îl dorim, nu înseamnă că în mod obligatoriu trebuie să aparţină binecuvântatului cin al monahilor. Aşadar, fie cleric, fie monah, fie mirean, important e să fie creştin ortodox viu. Dacă credinciosul simte în inima lui flacăra iubirii faţă de Hristos, dacă se nevoieşte în fiecare ceas şi în fiecare clipă ca să devină râvnitor al faptelor bune, dacă se întâmplă asta, atunci nu are a se teme de nicio primejdie şi nu are să păţească niciun rău din partea apostaziei şi a nebuniei care a cuprins lumea şi societatea noastră.
Credinciosul, nevoitorul credincios, adevăratul fiu al Marelui Antonie va rămâne statornic şi va propăşi în pocăinţă şi în virtute.
Fie ca marele nostru sfânt, dascălul pustiei, Marele Antonie să ne dăruiască râvna sa pentru vieţuirea ascetică ortodoxă şi curaj pentru mărturisirea lui Hristos. Amin.
(traducere din elină: monahul Leontie)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου