Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Αρχιερείς της Μακεδονίας τρομοκρατούν τους ιερείς και συκοφαντούν αγωνιστάς της Ορθοδοξίας (και στα αγγλικά και ρουμανικά)

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 19/2/2010

ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ
ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΟΥΝ ΑΓΩΝΙΣΤΑΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

1. Δὲν ἀνησυχοῦν οἱ φιλοπαπικοί. Τὸ σχέδιο ἐφαρμόζεται.
῞Οσοι ἐσχεδίασαν καί πραγματοποιοῦν τήν ὑποδούλωση τῶν ᾿Ορθοδόξων στόν πάπα εἶχαν μέχρι τώρα κάθε λόγο νά εἶναι εὐχαριστημένοι, διότι ἔβλεπαν ὅτι, παρά τήν ὕπαρξη κάποιων ἀντιδράσεων, τό σχέδιο προχωροῦσε καί ἤλπιζαν ὅτι σέ μία νέα Φερράρα – Φλωρεντία θά ἐπετύγχαναν τήν ἀποδοχή καί ὑπογραφή ἑνός νέου ἑνωτικοῦ ὅρου, μιᾶς νέας Οὐνίας......
Σέ σχέση μέ τήν παλαιά σύνοδο Φερράρας–Φλωρεντίας (1438–1439) οἱ ὅροι τώρα εἶναι πιό εὐνοϊκοί· ὁ πολύς κόσμος, ἀκατήχητος καί ἀπληροφόρητος σέ θέματα πίστεως, ἔχει ναρκωθῆ ἀπό τήν ὑποκριτική καί ψεύτικη ἀγαπολογία, ἡ ὁποία ταιριάζει στό πνεῦμα τῆς Παγκοσμιοποίησης καί τῆς ἐξαλείψεως τῶν διαφορῶν καί ἰδιαιτεροτήτων. Στούς ναούς τά κηρύγματα ἐξαντλοῦνται σέ κοινωνικές ἀναλύσεις καί πατριωτικές κορόνες ἤ σέ ρηχούς καί ὑποκριτικούς εὐσεβισμούς. Σπανίως ἀναπτύσσονται θέματα πίστεως μέ ἀναφορά στίς αἱρέσεις καί στούς αἱρετικούς, ἰδιαίτερα στήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ καί στήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. ῾Επομένως δέν ὑπάρχει ὁ φόβος τῆς ἀποδοκιμασίας καί τῆς ἀντιδράσεως τοῦ λαοῦ στά τεκταινόμενα, ὅπως ἔγινε στήν παλαιά Φερράρα–Φλωρεντία, ἀφοῦ τώρα ὁ λαός ἀγνοεῖ τά τῆς πίστεως καί ἔχει ὑποστῆ πλύση ἐγκεφάλου ὑπέρ τοῦ ψεύτικου ἀγαπισμοῦ τῆς Νέας ᾿Εποχῆς καί ἐναντίον τῆς συνδεδεμένης μέ τήν ἀλήθεια ἀγάπης, ἐναντίον τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης, πού δέν ἀποκρύπτει τήν πλάνη καί τό ψεῦδος, ἀλλά τά φανερώνει, ὥστε νά προφυλάξει τούς πιστούς.
῾Η ἐκκλησιαστική καί θεολογική ἡγεσία ἔχουν ὑποστῆ διάβρωση καί ἀλλοτρίωση, μέ ἐπαινετές βέβαια ἐξαιρέσεις, ἤ, ὅπως λέγει ἕνας σεβάσμιος Γέροντας ἡγούμενος, εἶναι ὀπαδοί μιᾶς νέας αἱρέσεως, τῆς αἱρέσεως τοῦ ἐφησυχασμοῦ. Δέν θέλουν νά χαλάσουν τήν ἡσυχία τους καί νά ταραχθοῦν· καλά περνοῦν μέ τίς φιέστες καί τά πανηγύρια καί μέ τά εὐνουχισμένα πνευματικά παιδιά, πού τούς περικυκλώνουν καί τούς ἀκολουθοῦν. ῾Η πίστη ἀλλοιώνεται, τά ὀρθόδοξα δόγματα ἀθετοῦνται, ἡ πλάνη θριαμβεύει, καί οἱ περισσότεροι σιωποῦν. Αὐτή ὅμως ἡ σιωπή, ὅπως καί ἄλλες φορές ἔχουμε γράψει, εἶναι κατά τόν μεγάλο ῞Αγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, πού κατατρόπωσε τόν δυτικό μοναχό Βαρλαάμ Καλαβρό καί τήν παπική σχολαστική θεολογία, τό τρίτο εἶδος τῆς ἀθεΐας· τό πρῶτο εἶναι ἡ ἄρνηση τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ, τό δεύτερο εἶναι ἡ αἵρεση, πού καταστρέφει τήν ἀλήθεια περί τοῦ Θεοῦ, καί τό τρίτο ὁ ἐφησυχασμός, ἡ σιωπή, πού συντελεῖ στό νά ἐπικρατήσουν τά δύο ἄλλα εἴδη ἀθεΐας.
῞Οσες προσπάθειες ἀντιδράσεως καί ἀντιστάσεως σημειώθηκαν μέχρι τό περασμένο ἔτος μέ συγγραφή ἄρθρων καί μελετῶν, μέ ἀγωνιστικά κείμενα ὑπογραφόμενα ἀπό κληρικούς καί μοναχούς, δέν ἀνησύχησαν σοβαρά τούς φιλοπαπικούς καί οἰκουμενιστικούς κύκλους. Τά ἐξουδετέρωναν μέ τό ἐπιχείρημα ὅτι προέρχονται ἀπό μικρή ὁμάδα ζηλωτῶν, πού τούς ἔστεφαν καί μέ ἀνάλογα κοσμητικά ἐπίθετα, καί μέ τήν βεβαιότητα ὅτι ἄλλαξαν οἱ καιροί, ὁ κόσμος δέν ἐνδιαφέρεται γιά τήν πίστη. Οἱ πυκνές μάλιστα ἐπισκέψεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου σέ διάφορες πόλεις, ὅπου ὁ κόσμος τιμοῦσε καί τιμᾶ τόν θεσμό, τήν ἱστορία, τήν παλαιά αἴγλη τῆς ξακουστῆς Πόλης, καί ὄχι τά φιλοπαπικά καί οἰκουμενιστικά ἀνοίγματα, τά ὁποῖα ἄλλωστε ἀγνοεῖ, ἔστελναν καί στέλνουν λάθος μήνυμα, ὅτι ὁ κόσμος ἀκολουθεῖ τόν πατριάρχη καί συμφωνεῖ μέ ὅσα πράττει. ῎Ας φωνάζουνοἱ ἐλάχιστοι ζηλωταί· ποιός τούς ἀκούει; Θά ἐπιθυμοῦσαν μάλιστα, ὅπως φάνηκε ἀπό πατριαρχικό κείμενο, νά εἴχαμε προχωρήσει σέ ἀποτείχιση καί διακοπή μνημοσύνου, ὥστε ἐπίσημα πλέον νά μᾶς τιμωρήσουν καί νά μᾶς ἀποδυναμώσουν ὡς ἀνυπάκουους καί σχισματικούς. Χωρίς αὐτό νά ἀποκλείεται γιά τό μέλλον, ἐφ᾿ ὅσον κατά τούς ἱερούς κανόνες, σχίσμα προκαλοῦν οἱ κηρύσσοντες τήν αἵρεση καί ὄχι οἱ στηλιτεύοντες αὐτήν, πού εἶναι ἄξιοι ἐπαίνου καί τιμῶν, πρός τό παρόν ἐπιλέξαμε νά ἐνημερώσουμε τόν κλῆρο καί τόν λαό, ὥστε νά βοηθήσουμε καί ἄλλους νά καταλάβουν τί συμβαίνει, νά ἀνησυχήσουν, νά ἀφυπνισθοῦν. Δέν πρέπει νά ἐνδιαφερόμαστε καί γιά τούς ἄλλους, ἰδιαίτερα μάλιστα, ὅταν κινδυνεύει ἡ σωτηρία τους μέ τήν ἐπικράτηση τῆς αἱρέσεως καί τῆς πλάνης;

2. ῾Η εἰκόνα ἀλλάζει. ᾿Απειλές καί συκοφαντίες.
Αὐτό ἔγινε σέ πρώτη φάση μέ τήν σύνταξη καί κυκλοφόρηση τῆς γνωστῆς πλέον "῾Ομολογίας πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ", ἡ ὁποία ἔτυχε θετικῆς ἀποδοχῆς. Τήν ὑπέγραψαν ἀρκετοί ἐπίσκοποι, ἑκατοντάδες κληρικῶν καί μοναχῶν καί χιλιάδες λαοῦ, ὅλων τῶν ἡλικιῶν καί ὅλων τῶν κοινωνικῶν τάξεων καί ἐπαγγελμάτων. ῾Ο προπαγανδιστικός ἰσχυρισμός γιά μικρή ὁμάδα ἀπομονωμένων ζηλωτῶν καταρρέει· ἐπιφανεῖς ἐπίσκοποι ὑψηλῆς θεολογικῆς καί ἄλλης παιδείας καί ἀμέμπτου ἤθους βρίσκονται στήν κορυφή τοῦ καταλόγου τῶν ὑπογραφόντων. Σεβάσμιοι ἡγούμενοι ῾Αγιορειτικῶν καί ἐκτός τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους Μονῶν, καταξιωμένοι Γέροντες, ἱερομόναχοι καί μοναχοί, τολμηροί καί θαρραλέοι κληρικοί καί μοναχοί καί χιλιάδες πιστοῦ καί ὀρθοδόξου λαοῦ. ῞Ο,τι πιό ἐκλεκτό διαθέτει ἡ ᾿Εκκλησία ὀρθώθηκε στίς ἐπάλξεις τοῦ ἀγῶνος, γιά νά μήν ἁλωθεῖ τό κάστρο τῆς ᾿Ορθοδοξίας.
Τό σκηνικό ἄλλαξε καί θά ἐξακολουθεῖ νά ἀλλάζει μέ τήν ἀφύπνιση διαρκῶς περισσοτέρων πιστῶν. ῾Η συλλογή ὑπογραφῶν συνεχίζεται. Τά πράγματα δυσκολεύουν γιά ὅσους θεωροῦσαν τήν ἑνωτική πορεία, χωρίς τήν μετάνοια καί τήν ἀποκήρυξη τῆς πλάνης ἐκ μέρους τοῦ πάπα, ὡς εὔκολο περίπατο, ὡς μία νέα Οὐνία, μέ τό νά ἑνωθοῦμε δηλαδή κρατώντας ὁ καθένας τά δικά του, μέ τήν ἑνότητα ἐν τῇ ποικιλίᾳ, ὅπως εὑρηματικά καί παραπλανητικά διακηρύσσουν.
Βλέποντας αὐτήν τήν εἰς βάρος τους καί ὑπέρ τῆς ᾿Ορθοδοξίας ἀλλαγή τοῦ σκηνικοῦ, ὅτι πλέον δέν μποροῦν νά εἶναι βέβαιοι γιά τό ἀποτέλεσμα, ὅτι, ὅπως λέγει ὁ ῞Αγιος ᾿Ιωάννης Χρυσόστομος σέ ἀνάλογη περίπτωση, τά ἴδια τά πρόβατα γίνονται φύλακες τῆς ποίμνης, ὅταν οἱ ἀρχιποιμένες καί οἱ ποιμένες δέν ἀγρυπνοῦν, ἄρχισαν νά ἐκνευρίζονται, νά ἐνοχλοῦνται, νά ταράσσονται καί νά ἀπειλοῦν. Δύο φορές ὁ οἰκουμενικός πατριάρχης ἐξετόξευσε ἀπειλές ἐναντίον τῶν συνταξάντων τήν "῾Ομολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ", ἐνεργῶν μάλιστα καί ἐπεμβαίνων ὑπερορίως εἰς τά ὅρια ἄλλης ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας, τῆς αὐτοκεφάλου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος. Μποροῦσε νά ἀσκήσει τήν δικαιοδοσία του μόνο στό ῞Αγιον ῎Ορος καί σέ ὅσες ἑλλαδικές περιοχές ὑπάγονται στήν δικαιοδοσία του. Στίς 29 Αὐγούστου ἀπό τήν Πόλη ἀπείλησε σέ κήρυγμά του σέ ναό τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου Προδρόμου, ὅτι θά λάβουμε τήν δέουσα ἀπάντηση, χωρίς συνειρμικά νά σκεφθεῖ ὅτι κατ᾿ ἀναλογίαν ζητοῦσε καί αὐτός "τάς κεφαλάς ἐπί πίναξι" θαρραλέων ἀγωνιστῶν καί ὁμολογητῶν. ῾Η ἀπάντηση δέν ἦταν πατρική, ἀγαπητική, ὅπως στούς αἱρετικούς, ἀλλά τιμωρητική καί ἐκδικητική. Ζητοῦσε μέ ἔγγραφο ἀπευθυνόμενο πρός τόν ἀρχιεπίσκοπο ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος κ. ῾Ιερώνυμο νά ληφθοῦν ἐπειγόντως μέτρα ἀπό τήν Συνέλευση τῆς ῾Ιεραρχίας τοῦ ᾿Οκτωβρίου ἐναντίον τῶν συνταξάντων τήν "῾Ομολογία Πίστεως". Τό πατριαρχικό ἔγγραφο λειτούργησε ὡς μπούμεραγκ. ᾿Εστράφη ἐναντίον τοῦ ἀποστείλαντος, ὄχι μόνο διότι θαρραλέος ἱεράρχης ἔδειξε ὅτι ὁ πατριάρχης παραποιοῦσε καί ἐνόθευε τό κείμενο τῆς "῾Ομολογίας", ἀλλά καί διότι τό πατριαρχικό ἔγγραφο ἔγινε τό διαβατήριο, ἡ γέφυρα, γιά νά περάσει ἐπί τέλους στίς συζητήσεις τῆς ῾Ιεραρχίας τό θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μέ τόν πάπα. Καί ἐπί πλέον ἡ ῾Ιεραρχία οὐσιαστικά ἐκώφευσε, δέν ἀνταποκρίθηκε, στό αἴτημα τοῦ πατριάρχου γιά λήψη μέτρων ἐναντίον μας.
Δυστυχῶς οἱ ἀπειλές συνεχίζονται μέ ἄλλο τρόπο. Τή σκυτάλη ἔχουν πάρει κάποιοι ἀρχιερεῖς, πού εἶναι εὐάλωτοι, φαίνεται, σέ συστάσεις καί πιέσεις. Δύο ἐξ αὐτῶν ἐφαρμόζουν σχέδιο τρομοκρατήσεως τῶν ιερέων τους, ὥστε νά μή τολμήσουν νά προσχωρήσουν στήν ᾿Ορθόδοξη ᾿Αντίσταση κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Συγχρόνως δυσφημοῦν καί συκοφαντοῦν τόν γράφοντα μέ ἀνοησίες καί μυθεύματα, πλάσματα τῆς φαντασίας τους ἤ τῶν ὁμοίων πληροφοριοδοτῶν τους. Σέ ἱερατικές συνάξεις πού ὀργάνωσαν ὁ ἕνας ἀμέσως μετά τήν Συνέλευση τῆς ῾Ιεραρχίας τόν ᾿Οκτώβριο καί ὁ ἕτερος ἐντός τοῦ ᾿Ιανουαρίου (2010) ἐστράφησαν ὀργισμένοι ἐναντίον τῆς "῾Ομολογίας" καί τήν ἀπαξίωσαν. ῾Ο δεύτερος μάλιστα ἀπηγόρευσε στούς κληρικούς, μέ τήν ἀπειλή τῆς ἐκδιώξεώς τους ἀπό τήν Μητρόπολη, νά κάνουν ὁποιαδήποτε συζήτηση εἴτε ὑπέρ εἴτε κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ πάπα. Καί ὄχι μόνο δέν ἔλαβε μέτρα, ἀλλά καμαρώνει καί ἐπαινεῖ τόν ἡγούμενο ἱστορικῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς τῆς ἐπαρχίας του, ὁ ὁποῖος ἀναβιώνοντας μεσαιωνικές παπικές μεθόδους –αὐτό εἶναι τό ἦθος τῶν φιλοπαπικῶν– ἔκαψε μπροστά στά ἔκπληκτα μάτια πιστῶν βιβλία πού περιεῖχαν τήν "῾Ομολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ". ῾Η πράξη του παραπέμπει στήν πυρπόληση τῶν 26 ῾Ιερομαρτύρων τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς Ζωγράφου ἀπό τούς λατινόφρονες τοῦ πατριάρχου ᾿Ιωάννη Βέκκου (1275). ῎Ας κρίνουν οἱ ἄνθρωποι ποιοί εἶναι φανατικοί καί πόση εἶναι ἡ ἀδυναμία τοῦ ψεύδους ἀπέναντι στήν ᾿Αλήθεια.
Προσπαθώντας ἐπίσης οἱ ἐν λόγῳ ἀρχιερεῖς νά κλονίσουν τήν ἐμπιστοσύνη τῶν κληρικῶν, τόν σεβασμό καί τήν ἀγάπη τους πρός τό πρόσωπο τοῦ γράφοντος, διετύπωσαν ἀσύστατες παντελῶς συκοφαντίες, τό μόνο ὅπλο τῶν δειλῶν καί ἀμφιβόλου ἀνδρισμοῦ καί ἐντιμότητος ἀνθρώπων. ῞Οταν δέν ἔχεις ἐπιχειρήματα, λασπολογεῖς καί συκοφαντεῖς, καί μάλιστα ἀπόντος τοῦ συκοφαντουμένου. ᾿Εμεῖς φειδόμενοι τοῦ ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος τῆς παναγίας ῾Ιερωσύνης, καί ὄχι τῶν προσώπων τους πού δέν ἀξίζει νά τά σεβασθεῖς, ἀποφεύγουμε πρός τό παρόν τήν δημοσιοποίηση τῶν ὀνομάτων τους καί τήν ἀναίρεση τῶν ψευδολογιῶν καί ἀσυστάτων συκοφαντιῶν τους. Χαιρόμαστε, γιατί μᾶς ἀξιώνει ὁ Κύριος νά ὑβριζόμεθα καί νά συκοφαντούμεθα γιά τήν ᾿Αλήθεια καί τήν ᾿Ορθοδοξία. ῾Απλῶς προβήκαμε στήν γνωστοποίηση αὐτῶν τῶν ἀπειλῶν καί τῶν συκοφαντιῶν, ἐν πρώτοις γιά νά ἐνθαρρύνουμε τούς ἀγωνιστάς νά μή φοβοῦνται τούς ἀναξίους αὐτούς ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι οὔτε τόν Θεόν φοβοῦνται οὔτε τούς ἀνθρώπους ἐντρέπονται, καί γιά νά προφυλάξουμε ὅσους τυχόν πιστεύσουν τίς συκοφαντίες καί σκανδαλισθοῦν. ᾿Ακόμη καί γιά νά πληροφορήσουμε τούς καταχρωμένους τό ἀρχιερατικό ἀξίωμα καί τυρρανοῦντας δεσποτικῶς καί κοσμικῶς τούς κληρικούς καί τό ποίμνιο, ὅτι εἶναι καί αὐτοί πρόβατα τοῦ ἀρχιποίμενος Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος θά προφυλάξει τήν ᾿Εκκλησία του ἀπό τούς λύκους τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί ἀπό τούς μισθωτούς ποιμένες, οἱ ὁποῖοι ἐγκαταλείπουν τά πρόβατα καί δέν θυσιάζονται γι᾿ αὐτά, διότι ἐνδιαφέρονται μόνον γιά τήν καλοπέραση, γιά τό γάλα καί τό μαλλί τους (᾿Ιω. 10, 1–15).
____________________________________________
π. Θεόδωρος Ζήσης ΑΓΓΛΙΚΑ

__________________________________________________________
PROTOPREZBITERUL THEODOROS ZISIS:
ARHIEREI DIN MAKEDONIA (ELADA)
ÎI TERORIZEAZĂ PE PREOŢI
ŞI ÎI CALOMNIAZĂ PE LUPTĂTORII PENTRU ORTODOXIE
1. Filocatolicii nu se neliniştesc. Planul se aplică.
Toţi aceia care au planificat şi aplică subjugarea ortodocşilor faţă de papa aveau până acum toate motivele să fie mulţumiţi, pentru că vedeau că, în ciuda existenţei anumitor reacţii, planul înainta şi sperau că la o nouă Ferrara-Florenţa vor reuşi acceptarea şi semnarea unui nou „horos” (hotărâre) unionist, a unei noi uniaţii.
Comparativ cu vechiul sinod de la Ferrara-Florenţa (1438-1439), acum condiţiile sunt mai prielnice. Multă lume necatehizată şi neinformată în temele credinţei a fost narcotizată de agapologhia ipocrită şi mincinoasă, care se potriveşte spiritului globalizării şi ştergerii diferenţelor şi particularităţilor. În biserici, predicile te sufocă prin analize sociale şi exaltări patriotice sau cu pietisme superficiale şi ipocrite. Rar se dezvoltă temele credinţei cu referire la erezii şi la eretici, în mod deosebit la erezia papismului şi la panerezia ecumenismului. Prin urmare, nu există teama dezaprobării şi reacţiei poporului la cele uneltite, cum s-a întâmplat la vechea Ferrara-Florenţa, pentru că acum poporul ignoră cele ale credinţei şi a fost supus unei spălări a creierului sub falsul iubirism (ἀγαπισμοῦ) new-age-ist şi împotriva Iubirii împletite cu Adevărul, împotriva adevăratei iubiri, care nu ascunde înşelarea şi minciuna, ci le denunţă, pentru a-i păzi mai dinainte pe credincioşi.
Conducerea bisericească şi teologică a suferit o eroziune şi o alienare - desigur cu lăudabile excepţii - sau, precum zice un respectabil stareţ şi egumen, sunt partizanii unei noi erezii, ai ereziei liniştirii (ἐφησυχασμοῦ = relaxării). Nu vor să-şi piardă liniştea şi să se tulbure. Petrec bine în festivităţi şi hramuri, şi cu famenii lor fii duhovniceşti, ce îi înconjoară şi îi urmează. Credinţa se alienează, dogmele ortodoxe nu sunt băgate în seamă, rătăcirea triumfă şi cei mai mulţi tac. Însă această tăcere, cum de multe ori am scris, este - după marele sfânt Grigorie Palama, cel care l-a învins definitiv pe monahul apusean Varlaam Calabrezul şi teologia scolastică papistaşă - al treilea tip de ateism. Primul este negarea existenţei lui Dumnezeu, al doilea este erezia, care desfigurează adevărul despre Dumnezeu, iar al treilea liniştirea (ἐφησυχασμός = relaxare), tăcerea care contribuie la răspândirea celorlalte două tipuri de ateism.
Toate încercările de reacţie şi de împotrivire, ce s-au înregistrat până în anul trecut prin scrierea de articole şi studii, prin texte apologetice semnate de clerici şi monahi, nu au neliniştit serios cercurile filocatolice şi ecumeniste. Le-au neutralizat cu argumentul că provin din partea unei mici grupări zelotiste, pe care i-au încoronat şi cu epitete ornante pe măsură şi cu asigurarea că vremurile s-au schimbat, iar lumea nu este interesată de credinţă. Desigur, desele vizite ale patriarhului ecumenic în diferite oraşe, în care lumea a preţuit şi preţuieşte aşezământul, istoria, vechea lumină a renumitei Cetăţi (a Constantinopolului), iar nu deschiderile filocatolice şi ecumeniste, pe care de altfel le ignoră, au trimis şi trimit un mesaj greşit că lumea l-ar urma pe patriarh şi ar fi de acord cu cele pe care le face. Să strige prea micii zelotişti! Cine îi aude? Desigur, ar fi dorit, precum s-a văzut din textul patriarhal, să purcedem la dizidenţă şi întreruperea pomenirii, ca din momentul acesta să ne pedepsească oficial şi să ne diminueze influenţa, catalogându-ne drept neascultători şi schismatici. Fără ca lucrul acesta să fie exclus pe viitor, de vreme ce, conform Sfintelor Canoane, schisma o provoacă cei ce propovăduiesc erezia şi nu cei ce o stigmatizează, care sunt vrednici de laudă şi de onoruri, în prezent am ales să informăm clerul şi poporul, pentru a-i ajuta şi pe alţii să înţeleagă ce se întâmplă, să se neliniştească, să se trezească. Nu se cuvine să ne interesăm şi de ceilalţi, şi – desigur, mai ales atunci când este primejduită mântuirea lor prin impunerea ereziei şi a rătăcirii?

2. Se schimbă imaginea. Ameninţări şi calomnii.

Aceasta s-a întâmplat în prima fază prin alcătuirea şi punerea în circulaţie a cunoscutei de acum „Mărturisiri de Credinţă împotriva ecumenismului”, care s-a bucurat de o primire pozitivă. Au semnat-o destui episcopi, sute de clerici şi monahi şi mii din popor, de toate vârstele şi de toate categoriile sociale şi profesiile. Susţinerea propagandistică referitoare la o mică grupare de zeloţi izolaţi se prăbuşeşte. Episcopi renumiţi printr-o înaltă teologie şi chiar altă pregătire şi printr-o morală ireproşabilă se află în fruntea catalogului semnatarilor. Respectabilii Egumeni aghioriţi şi ai mănăstirilor din afara Sfântului Munte, stareţi merituoşi, ieromonahi şi monahi, clerici şi monahi curajoşi şi viteji şi mii din credinciosul popor ortodox. Tot ce are mai ales Biserica s-a ridicat pe meterezele luptei împotriva căderii castrului Ortodoxiei.
Scenariul s-a schimbat şi va urma să se schimbe prin trezirea continuă a cât mai multor credincioşi. Strângerea de semnături continuă. Lucrurile se complică pentru cei care considerau calea unionistă, fără pocăinţă şi fără proclamarea rătăcirii din partea papei, ca o promenadă uşoară, ca pe o nouă uniaţie, adică a ne uni păstrându-ne fiecare cele ale lui, prin unitatea în diversitate cum proclamă ingenios şi înşelător.
Văzând această schimbare a scenariului în dauna lor şi pentru Ortodoxie, că de acum nu pot să fie siguri asupra rezultatului, că, precum zice Sfântul Ioan Gură-de-Aur într-un caz similar, înseşi oile devin străjeri ai turmei, când arhipăstorii şi păstorii nu priveghează, au început să se enerveze, să se simtă deranjaţi, să se tulbure şi să ameninţe. Patriarhul ecumenic de două ori a săgetat ameninţări împotriva celor ce au redactat „Mărturisirea de Credinţă împotriva ecumenismului” acţionând şi intervenind desigur dincolo de limite în hotarele altei jurisdicţii bisericeşti, a Bisericii Autocefale a Eladei. Putea să-şi exercite jurisdicţia doar în Sfântul Munte şi în toate regiunile elene ce aparţin jurisdicţiei lui. Pe 29 august din Cetate a ameninţat în predica sa din biserica Sfântului Ioan Înainte-mergătorul, că vom primi răspunsul corespunzător, fără să se gândească prin asociere că în mod asemănător a cerut şi el „capetele pe tipsie” ale curajoşilor luptători şi mărturisitori. Răspunsul nu a fost părintesc, iubitor, ca faţă de eretici, ci pedepsitor şi răzbunător. A cerut printr-o scrisoare adresată arhiepiscopului Atenelor şi a toată Elada, kir Ieronim, să se ia măsuri urgente de către Întrunirea Ierarhiei din octombrie împotriva celor care au alcătuit „Mărturisirea de Credinţă”. Actul patriarhal a funcţionat ca un bumerang. S-a întors împotriva celui ce l-a trimis, nu doar pentru că un ierarh curajos a demonstrat că patriarhul a deformat şi falsificat textul „Mărturisirii...”, ci şi pentru că actul patriarhal s-a transformat într-un paşaport, o punte, pentru a trece - în sfârşit, spre dezbaterile Ierarhiei tema ecumenismului şi a dialogului teologic cu papa. Şi, în plus, Ierarhia esenţialmente a rămas surdă şi nu a răspuns la cererea patriarhului de a lua măsuri împotriva noastră.
Din nefericire, ameninţările continuă în alt mod. Unii arhierei au preluat ştafeta, arhierei care, se pare, cedează uşor la propuneri şi constrângeri. Doi din ei aplică un plan de terorizare a preoţilor lor, pentru a nu îndrăzni să purceadă la Rezistenţa ortodoxă împotriva ecumenismului. În acelaşi timp, defăimează şi clevetesc pe cel ce scrie rândurile de faţă cu nerozii şi fabulaţii, creaţii ale imaginaţiei lor sau ale informatorilor cu care se aseamănă. La sinaxele preoţeşti pe care le-a organizat unul din ei, imediat după întrunirea Ierarhiei în octombrie, iar celălalt în ianuarie (2010), s-au întors cu mânie împotriva „Mărturisirii...” şi au depreciat-o. Al doilea a interzis clericilor, sub ameninţarea izgonirii lor din mitropolie, să facă orice discuţie fie pro, fie contra ecumenismului şi a papei. Şi nu doar că nu a luat măsuri, dar se mândreşte şi-l laudă pe egumenul unei istorice sfinte mănăstiri din eparhia lui, care revigorând metode papale evmedievale – aceasta este morala filocatolicilor – a ars în faţa ochilor înmărmuriţi ai credincioşilor cărţi care conţineau „Mărturisirea de Credinţă împotriva ecumenismului”. Fapta sa ne aminteşte de arderea a 26 de sfinţi mucenici din Sfânta Mănăstire Zografu de către latinocugetătorii patriarhului Ioan Vekkos (1275). Să judece oamenii cine sunt fanaticii şi cât de mare e slăbiciunea minciunii în faţa Adevărului.
Încercând arhiereii cu pricina să clatine şi încrederea clericilor, respectul şi dragostea lor faţă de persoana celui ce scrie, au formulat clevetiri cu desăvârşire neîntemeiate, unica armă a oamenilor laşi şi a bărbăţiei şi onestităţii lor îndoielnice. Când nu ai argumente, împroşti cu noroi şi aduci acuzaţii murdare, şi desigur în absenţa celui calomniat. Noi, respectând demnitatea arhierească a Preasfintei Preoţii, şi nu persoanele lor care nu merită să le respecţi, ne ferim în prezent să publicăm numele lor şi să combatem clevetirile lor false şi neîntemeiate. Ne bucurăm, pentru că Domnul ne învredniceşte să fim huliţi şi să fim clevetiţi pentru Adevăr şi Ortodoxie. Am purces doar la aducerea la cunoştinţă a acestor ameninţări şi calomnii, în primul rând pentru a-i încuraja pe nevoitorii luptători să nu se teamă de aceşti episcopi nevrednici, care nici de Dumnezeu nu se tem, nici de oameni nu se ruşinează, pentru a ne păzi anticipativ de toţi aceia care întâmplător (poate) vor crede clevetirile şi smintelile. Încă şi pentru a informa pe abuzatorii demnităţii arhiereşti, care tiranizează despotic şi lumesc pe clerici şi turma, că şi ei sunt oi ai arhipăstorului Hristos, Care va proteja Biserica Lui de lupii papismului şi ai ecumenismului şi de păstorii năimiţi, care îşi părăsesc oile şi nu se jertfesc pentru ele, pentru că se interesează doar de traiul bun, doar de laptele şi lâna lor (Ioan 10, 1-15).

(tradus din elină: monahul Leontie; sursa: Ορθόδοξος Τύπος, 19/2/2010)