Aπάντηση στην Άννα Φραγκουδάκη που ζητά μάθημα Θρησκειολογίας

Σαν να μην έφτανε η υποβάθμιση του μαθήματος των θρησκευτικών του λυκείου με τη σχεδιαζόμενη μετατροπή τους σε μάθημα επιλογής, η Άννα Φραγκουδάκη επέλεξε σήμερα με άρθρο της στα ΝΕΑ να ανοίξει και το ζήτημα του περιεχομένου του μαθήματος, ζητώντας τη μετατροπή του σε Θρησκειολογία και κατηγορώντας το ως κατηχητικό. Φίλη και συνεργάτιδα της Θάλειας Δραγώνα κάνει και εκείνη ό,τι μπορεί για την αποχριστιανοποίηση του ελληνικού σχολείου, υποστηρίζοντας δήθεν τα δικαιώματα και τα προσωπικά δεδομένα των μαθητών. Η αντίδραση Θεολόγων αλλά και Ιεραρχών στη σχεδιαζόμενη από την κυβέρνηση υποβάθμιση των Θρησκευτικών του Λυκείου προκαλεί την άμεση αντίδραση των γνωστών υποστηρικτών της αποχριστιανοποίησης της παιδείας μας.....
Το άρθρο της Άννας Φραγκουδάκη αναφέρετε σε όλες τις «οδυνηρές» πραγματικότητες του ελληνικού σχολείου «Την πρωινή σχολική προσευχή, τον οργανωμένο εκκλησιασμό, τις θρησκευτικές εικόνες στις τάξεις, το μάθημα των Θρησκευτικών που είναι κατήχηση στο ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα» τις οποίες συζήτησε με εκπαιδευτικό που «τυχαίνει να είναι θρησκευόμενος άνθρωπος»!
Δεν θα απαντήσουμε στην έτσι κι αλλιώς παιδική αντίληψη περί κατήχησης που έχει η αρθρογράφος. Μόνο θα της υπενθυμίσουμε πως η εικόνα που παρουσιάζει τους Ορθόδοξους μαθητές να κοιτούν «με ζήλεια από το παράθυρο τους αλλόθρησκους απαλλαγμένους από το μάθημα να παίζουν στην αυλή» είναι εικόνα της δικής της φαντασίας, που αν πραγματικά συμβαίνει αποτελεί παραβίαση των υπουργικών εγκυκλίων που προβλέπουν για όσους αλλόθρησκους μαθητές παίρνουν απαλλαγή από τα Θρησκευτικά να παρακολουθούν μάθημα Γλώσσας ή άλλο σε άλλη τάξη. Με τέτοια άγνοια και των στοιχειωδών προβλέψεων της εκπαιδευτικής νομοθεσίας είναι καλύτερα να αποφεύγει η κ. Φραγκουδάκη τις αναλύσεις και τις προτάσεις για το περιεχόμενο της θρησκευτικής εκπαίδευσης.

Το άρθρο των ΝΕΩΝ

Κατήχηση και Σχολείο

Γράφει η Αννα Φραγκουδάκη
#Ενας εκπαιδευτικός, που κάνει μεταπτυχιακά, συζητούσε πρόσφατα μαζί μου τα πολλά προβλήματα του σχολείου του, το οποίο έχει μεγάλο ποσοστό μαθητών άλλων χριστιανικών δογμάτων και άλλων θρησκειών. Η συζήτηση ξεκίνησε με την «οδυνηρή», όπως την ονόμασε, εμπειρία που είχε πριν από μερικές εβδομάδες με τον αγιασμό στην έναρξη της σχολικής χρονιάς. Σημειωτέον ο εκπαιδευτικός τυχαίνει να είναι θρησκευόμενος άνθρωπος. Η συζήτηση από τον αγιασμό πήγε σε όλα όσα αφορούν τη σχέση θρησκείας και σχολείου. Την πρωινή σχολική προσευχή, τον οργανωμένο εκκλησιασμό, τις θρησκευτικές εικόνες στις τάξεις, το μάθημα των Θρησκευτικών που είναι κατήχηση στο ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα.

#Θεολόγοι και νομικοί έχουν τεκμηριώσει ότι η θρησκευτική κατήχηση από το σχολείο αντίκειται στις αρχές της ελευθερίας της συνείδησης, καθώς και στον ορθολογισμό που αποτελεί θεμέλιο της μετάδοσης γνώσεων. Τα αλλόθρησκα ή άλλων δογμάτων παιδιά στα σχολεία δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Υπάρχει στην εποχή μας μεγάλος αριθμός παιδιών που ανήκουν στο ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα, αλλά η οικογένειά τους πιστεύει ότι η θρησκεία είναι ιδιωτικό θέμα συνείδησης. Μήπως λοιπόν δεν είναι πλέον στην εποχή μας η κατήχηση έργο του δημόσιου σχολείου αλλά, όπως στον υπόλοιπο δημοκρατικό κόσμο, είναι βασικό έργο της Εκκλησίας; Μήπως το σχολείο θα έπρεπε να διδάσκει θρησκειολογία και ιστορία των θρησκειών;

#Εχει πολλά πλεονεκτήματα η κατήχηση ως έργο της Εκκλησίας, αντί για σχολικό μάθημα, δηλαδή υποχρεωτικό και βαθμολογούμενο.

Οι μαθητές συμμετέχουν με τη θέλησή τους και όχι από υποχρέωση, ούτε παρακολουθούν κοιτάζοντας την ίδια ώρα με ζήλεια από το παράθυρο τους αλλόθρησκους απαλλαγμένους από το μάθημα να παίζουν στην αυλή. Αρα η θρησκευτική διαπαιδαγώγηση γίνεται ενσυνείδητη και πολύ πιο σχετική με τις θρησκευτικές επιταγές. Τότε το σχολείο μπορεί στη θρησκειολογία να περιλάβει και μια επιλογή από αρχές κοινές σε όλες τις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες και να τις διδάσκει ως ηθικές αξίες γενικά αποδεκτές. Στα ιερά κείμενα όλων, αν δεν κάνω λάθος, αυτών των θρησκειών βασικός κανόνας ηθικός είναι π.χ. η αγάπη και κατανόηση προς τον συνάνθρωπο.