πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 11/3/2011
Τό καύχημά μας
Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Ὁ θεοφώτιστος Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ, ὁ Παῦλος, κλείνοντας τήν πρώτη του ἐπιστολή στό συνεργάτη καί μαθητή του Τιμόθεο, τοῦ δίνει τήν ὡραιότερη καί ἀσφαλέστερη συμβουλή γιά τόν ἴδιο καί τό ἔργο του: «Τήν παρακαταθήκην φύλαξον» (Α´ Τιμ. ΣΤ΄ 20). Τόν πνευματικό θησαυρό τῆς ἀλήθειας τοῦ Εὐαγγελίου, πού σοῦ ἔχει ἐμπιστευθεῖ ὁ Κύριος, φύλαξέ τον με κάθε προσοχή καί ἀσφάλεια. Αὐτό πού συμβαίνει μέ τους κλέφτες καί τούς ληστές τῶν ὑλικῶν θησαυρῶν, κατά παρόμοιο τρόπο συμβαίνει καί με τούς πνευματικούς θησαυρούς τοῦ Εὐαγγελίου, τούς ὁποίους καταληστεύουν οἱ αἱρετικοί, δηλαδή, οἱ ψευδοδιδάσκαλοι και διαφθορεῖς τῆς Ἀλήθειας...
Καί τέτοιοι – στό πέρασμα τοῦ χρόνου – μέ σατανική ἐπιτηδειότητα καί χίλιους τρόπους ὑποκρισίας, ψεύδους καί παραπλάνησης – ἔκαναν τήν παρουσία τους πολλοί στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτούς, εἶχε μιλήσει καί ὁ ἴδιος ὁΚύριος, ἀλλά καί οἱ Ἀπόστολοί Του.
Ὅλες αὐτές τίς αἱρετικές διδασκαλίες, (Τριαδολογικές, Χριστολογικές, ἐκκλησιολογικές κ.ἄ.), τίς καταδίκασε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέ τίς Οἰκουμενικές καί τοπικές Συνόδους, καί μέ τη διδασκαλία τῶνἉγίων Πατέρων. Ἀργότερα – καί μέχρι τήν ἐποχή μας – δέν ἔπαψαν νά κυκλοφοροῦν νέες ἀντιευαγγελικές και ἀντορθόδοξες διδαχές καί πλάνες καί ἐκτροπές καί καινοτομίες, πού διαστρέφουν τό γνήσιο καί αὐθεντικό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων.
«Ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία, γράφει ὁ Νικόλαος Βασιλειάδης, προσφέρει ἀκαινοτόμητη τή θεολογία τῶν Πατέρων, πού ἦσαν «ὁμότροποι τῶν Ἀποστόλων» και τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, δηλαδή τή θεολογία τῶν θεοπνεύστων Ἀποστόλων καί τῆς Παραδόσεως. Αὐτοί, διά στόματος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, μᾶς φωνάζουν: «Ὁ μη κατά τήν παράδοσιν τῆς ( Ὀρθοδόξου) Καθολικῆς Ἐκκλησίας πιστεύων... ἄπιστός ἐστιν».Ἡ Ὀρθοδοξία θαυμάζεται γιά τήν ὀρθή πίστη ἀλλά καί γιά τό ἦθος της.
Ὁ Ἀββᾶς Ἀγάθων ἀνέχθηκε να κατηγορηθεῖ ψευδῶς ὡς κλέπτης καί πόρνος, ὄχι ὅμως ὡς αἱρετικός, διότι, ὅπως εἶπε: «αὐτό με χωρίζει ἀπό τόν Θεόν»... Γι᾽ αὐτό, ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία ἐπιμένει στόν στενό σύνδεσμο τοῦ δόγματος καί τοῦ ἤθους, διότι ἡ διάσπαση δόγματος καί ἤθους ἔχει καταλυτικές συνέπειες στή ζωή τῶν πιστῶν, δηλαδή, στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας» («Κοινωνία» 2007, τεῦχος 3).
Δυστυχῶς, κάποιοι Ἕλληνες, χωρίς ἴχνος ἐθνικῆς, τουλάχιστον, ἀξιοπρέπειας, βάλλουν κάποτε κατά τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅταν ἑτερόδοξοι – Προτεστάντες και Ρωμαιοκαθολικοί – συνθέτουν ἐγκώμια πρός τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Σ’ ἕνα τέτοιο κατήγορο πρίν λίγο καιρό, τον Ἠλία Γιόκαρη, καθηγητή τῆς Γαλλικῆς Φιλολογίας στή Νίκαια τῆς Γαλλίας, ἀπάντησε ὁ τ. Ὑπουργός κ. Ἐμμανουήλ Δρετάκης, ὁ ὁποῖος κατ’ ἀρχήν τοῦ ἔθεσε τό ἐρώτημα: «Ἀναρωτήθηκε ἆραγε ποτέ ὁ συγγραφέας τοῦ ἄρθρου ποια θά ἦταν ἡ πολιτισμική ταυτότητα (καί ὄχι μόνο) τῆς Ἑλλάδος σήμερα, χωρίς τή συμβολή τῆς Ὀρθοδοξίας»; Ὑποτιμώντας την Ὀρθοδοξία ὁ Γιόκαρης καί γράφοντας μέ περισσή ἐλαφρότητα γιά τό μέλλον της, τοῦ ὑπενθυμίζει ὁ κ. Δρετάκης τά «καθεστῶτα (τῶν Σοβιέτ), πού κατέρρευσαν, ἐνῶ ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία ἐπέζησε διωγμῶν καί καταπίεσης στή διάρκεια πολλῶν δεκαετιῶν, βιώνει σήμερα στις χῶρες αὐτές μιά νέα ἄνθηση» («Κοινωνία» 2002, τεῦχος 3).
Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Ἑλβετίας Δαμασκηνός, γνωστός γιά κάποιες οἰκουμενιστικές δηλώσεις, ἀλλά καί τόν φιλοπαπισμό του, ἐπισημαίνει τίς πολύ χαρακτηριστικές καί ἐπίσημες θέσεις τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας γιά τήν Ὀρθόδοξη παράδοση καί πνευματικότητα, ὅπως αὐτές διακηρύχθησαν στο ἐπίσημο συνοδικό Διάταγμα (Unitatis Rendintegratio), τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου: «Ὁ καθένας γνωρίζει μέ ποία προσήλωση οἱ χριστιανοί τῆς Ἀνατολῆς τελοῦν τή θεία Λειτουργία, ἰδιαίτερα δε τήν Εὐχαριστία, πηγή ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας καί ἐχέγγυο τῆς θείας δόξας. Στην Ἀνατολή ἐπίσης βρίσκει κανείς τούς θησαυρούς τῶν πνευματικῶν ἐκείνων παραδόσεων, οἱ ὁποῖοι ἐκφράζονται κυρίως στον Μοναχισμό...».
Ἡ Ἑλένη Ντ’ Ἀκώς (Helene Carrere d’ Encausse) ἀπ’ τή Γεωργία καί καθηγήτρια τῆς Ἱστορίας στή Σορβόννη τῆς Γαλλίας, καί εἰδικευμένη σέ θέματα Σοβιετικῆς Ἑνώσεως (χριστιανή Ὀρθόδοξη), σημειώνει τά παρακάτω χαρακτηριστικά: «Στην Ὀρθοδοξία, ὅλα εἶναι γιορτή. Ὅλα εἶναι ποτισμένα μέ χαρά, καί ὁ θάνατος ἀκόμη. Ὁ θάνατος εἶναι θλιβερό γεγονός παντοῦ, ἀλλ’ αὐτή ἡ θλίψη μένει ἤρεμη καί γαλήνια. Ἀληθινά, στους Ὀρθοδόξους μπορεῖ νά πεθάνει κανείς, χωρίς αὐτό νά ἐξουθενώνει. Ἡ ὀμορφιά τῆς νεκρωσίμου ἀκολουθίας εἶναι ποτισμένη ἀπό τή σκέψη ὅτι ἡ ζωή μας δέν εἶναι μιά ζωή, πού τελειώνει, ἀλλά μια καινούργια, πού ἀρχίζει, ἕνα εἶδος δευτέρας γέννησης».
Στή σχέση Ὀρθοδοξίας και Λατρείας, σημειώνει ὁ Ἀρχιμ. π. Δανιήλ Ἀεράκης: «Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι λατρεία τοῦ σταυρωθέντος Ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ὁ Χριστός τῆς θείας Λειτουργίας, «ὁ προσφέρων και προσφερόμενος καί διαδιδόμενος»... Ὀρθοδοξία χωρίς λόγο, χωρίς κήρυγμα, χωρίς διδασκαλία, χωρίς Εὐαγγέλιο, εἶναι χῶρος ἀπουσίας τοῦ Χριστοῦ. Ὀρθοδοξία, πού ὑποτιμᾶ τήν Πατερική διδασκαλία, εἶναι ἰδεολογία καί «κουλτούρα» ἀνθρωπίνης ἐπινοήσεως. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι παροῦσα καί ὡς ὀρθοπραξία»... («Κοινωνία» 2002, τεῦχος 1).
Μιλώντας ὁ διάσημος βυζαντινολόγος Στῆβεν Ράνσιμαν στις 13.1.1994 ἀπό τήν ἑλληνική ἐκπομπή τοῦ BBC τόνισε τά ἑξῆς: «Κατά τόν ἑπόμενον αἰῶνα ἡ Ὀρθοδοξία θά ἐπικρατήσει μεταξύ ὅλων τῶν ἱστορικῶν θρησκειῶν, ἐνῶ τό μέλλον τοῦ καθολικισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ εἶναι ἀβέβαιο».
Τό καύχημά μας ἡ Ὀρθοδοξία. Νά δοξάσουμε τόν Κύριο.
Καί τέτοιοι – στό πέρασμα τοῦ χρόνου – μέ σατανική ἐπιτηδειότητα καί χίλιους τρόπους ὑποκρισίας, ψεύδους καί παραπλάνησης – ἔκαναν τήν παρουσία τους πολλοί στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτούς, εἶχε μιλήσει καί ὁ ἴδιος ὁΚύριος, ἀλλά καί οἱ Ἀπόστολοί Του.
Ὅλες αὐτές τίς αἱρετικές διδασκαλίες, (Τριαδολογικές, Χριστολογικές, ἐκκλησιολογικές κ.ἄ.), τίς καταδίκασε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέ τίς Οἰκουμενικές καί τοπικές Συνόδους, καί μέ τη διδασκαλία τῶνἉγίων Πατέρων. Ἀργότερα – καί μέχρι τήν ἐποχή μας – δέν ἔπαψαν νά κυκλοφοροῦν νέες ἀντιευαγγελικές και ἀντορθόδοξες διδαχές καί πλάνες καί ἐκτροπές καί καινοτομίες, πού διαστρέφουν τό γνήσιο καί αὐθεντικό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων.
«Ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία, γράφει ὁ Νικόλαος Βασιλειάδης, προσφέρει ἀκαινοτόμητη τή θεολογία τῶν Πατέρων, πού ἦσαν «ὁμότροποι τῶν Ἀποστόλων» και τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, δηλαδή τή θεολογία τῶν θεοπνεύστων Ἀποστόλων καί τῆς Παραδόσεως. Αὐτοί, διά στόματος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, μᾶς φωνάζουν: «Ὁ μη κατά τήν παράδοσιν τῆς ( Ὀρθοδόξου) Καθολικῆς Ἐκκλησίας πιστεύων... ἄπιστός ἐστιν».Ἡ Ὀρθοδοξία θαυμάζεται γιά τήν ὀρθή πίστη ἀλλά καί γιά τό ἦθος της.
Ὁ Ἀββᾶς Ἀγάθων ἀνέχθηκε να κατηγορηθεῖ ψευδῶς ὡς κλέπτης καί πόρνος, ὄχι ὅμως ὡς αἱρετικός, διότι, ὅπως εἶπε: «αὐτό με χωρίζει ἀπό τόν Θεόν»... Γι᾽ αὐτό, ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία ἐπιμένει στόν στενό σύνδεσμο τοῦ δόγματος καί τοῦ ἤθους, διότι ἡ διάσπαση δόγματος καί ἤθους ἔχει καταλυτικές συνέπειες στή ζωή τῶν πιστῶν, δηλαδή, στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας» («Κοινωνία» 2007, τεῦχος 3).
Δυστυχῶς, κάποιοι Ἕλληνες, χωρίς ἴχνος ἐθνικῆς, τουλάχιστον, ἀξιοπρέπειας, βάλλουν κάποτε κατά τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅταν ἑτερόδοξοι – Προτεστάντες και Ρωμαιοκαθολικοί – συνθέτουν ἐγκώμια πρός τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Σ’ ἕνα τέτοιο κατήγορο πρίν λίγο καιρό, τον Ἠλία Γιόκαρη, καθηγητή τῆς Γαλλικῆς Φιλολογίας στή Νίκαια τῆς Γαλλίας, ἀπάντησε ὁ τ. Ὑπουργός κ. Ἐμμανουήλ Δρετάκης, ὁ ὁποῖος κατ’ ἀρχήν τοῦ ἔθεσε τό ἐρώτημα: «Ἀναρωτήθηκε ἆραγε ποτέ ὁ συγγραφέας τοῦ ἄρθρου ποια θά ἦταν ἡ πολιτισμική ταυτότητα (καί ὄχι μόνο) τῆς Ἑλλάδος σήμερα, χωρίς τή συμβολή τῆς Ὀρθοδοξίας»; Ὑποτιμώντας την Ὀρθοδοξία ὁ Γιόκαρης καί γράφοντας μέ περισσή ἐλαφρότητα γιά τό μέλλον της, τοῦ ὑπενθυμίζει ὁ κ. Δρετάκης τά «καθεστῶτα (τῶν Σοβιέτ), πού κατέρρευσαν, ἐνῶ ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία ἐπέζησε διωγμῶν καί καταπίεσης στή διάρκεια πολλῶν δεκαετιῶν, βιώνει σήμερα στις χῶρες αὐτές μιά νέα ἄνθηση» («Κοινωνία» 2002, τεῦχος 3).
Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Ἑλβετίας Δαμασκηνός, γνωστός γιά κάποιες οἰκουμενιστικές δηλώσεις, ἀλλά καί τόν φιλοπαπισμό του, ἐπισημαίνει τίς πολύ χαρακτηριστικές καί ἐπίσημες θέσεις τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας γιά τήν Ὀρθόδοξη παράδοση καί πνευματικότητα, ὅπως αὐτές διακηρύχθησαν στο ἐπίσημο συνοδικό Διάταγμα (Unitatis Rendintegratio), τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου: «Ὁ καθένας γνωρίζει μέ ποία προσήλωση οἱ χριστιανοί τῆς Ἀνατολῆς τελοῦν τή θεία Λειτουργία, ἰδιαίτερα δε τήν Εὐχαριστία, πηγή ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας καί ἐχέγγυο τῆς θείας δόξας. Στην Ἀνατολή ἐπίσης βρίσκει κανείς τούς θησαυρούς τῶν πνευματικῶν ἐκείνων παραδόσεων, οἱ ὁποῖοι ἐκφράζονται κυρίως στον Μοναχισμό...».
Ἡ Ἑλένη Ντ’ Ἀκώς (Helene Carrere d’ Encausse) ἀπ’ τή Γεωργία καί καθηγήτρια τῆς Ἱστορίας στή Σορβόννη τῆς Γαλλίας, καί εἰδικευμένη σέ θέματα Σοβιετικῆς Ἑνώσεως (χριστιανή Ὀρθόδοξη), σημειώνει τά παρακάτω χαρακτηριστικά: «Στην Ὀρθοδοξία, ὅλα εἶναι γιορτή. Ὅλα εἶναι ποτισμένα μέ χαρά, καί ὁ θάνατος ἀκόμη. Ὁ θάνατος εἶναι θλιβερό γεγονός παντοῦ, ἀλλ’ αὐτή ἡ θλίψη μένει ἤρεμη καί γαλήνια. Ἀληθινά, στους Ὀρθοδόξους μπορεῖ νά πεθάνει κανείς, χωρίς αὐτό νά ἐξουθενώνει. Ἡ ὀμορφιά τῆς νεκρωσίμου ἀκολουθίας εἶναι ποτισμένη ἀπό τή σκέψη ὅτι ἡ ζωή μας δέν εἶναι μιά ζωή, πού τελειώνει, ἀλλά μια καινούργια, πού ἀρχίζει, ἕνα εἶδος δευτέρας γέννησης».
Στή σχέση Ὀρθοδοξίας και Λατρείας, σημειώνει ὁ Ἀρχιμ. π. Δανιήλ Ἀεράκης: «Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι λατρεία τοῦ σταυρωθέντος Ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ὁ Χριστός τῆς θείας Λειτουργίας, «ὁ προσφέρων και προσφερόμενος καί διαδιδόμενος»... Ὀρθοδοξία χωρίς λόγο, χωρίς κήρυγμα, χωρίς διδασκαλία, χωρίς Εὐαγγέλιο, εἶναι χῶρος ἀπουσίας τοῦ Χριστοῦ. Ὀρθοδοξία, πού ὑποτιμᾶ τήν Πατερική διδασκαλία, εἶναι ἰδεολογία καί «κουλτούρα» ἀνθρωπίνης ἐπινοήσεως. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι παροῦσα καί ὡς ὀρθοπραξία»... («Κοινωνία» 2002, τεῦχος 1).
Μιλώντας ὁ διάσημος βυζαντινολόγος Στῆβεν Ράνσιμαν στις 13.1.1994 ἀπό τήν ἑλληνική ἐκπομπή τοῦ BBC τόνισε τά ἑξῆς: «Κατά τόν ἑπόμενον αἰῶνα ἡ Ὀρθοδοξία θά ἐπικρατήσει μεταξύ ὅλων τῶν ἱστορικῶν θρησκειῶν, ἐνῶ τό μέλλον τοῦ καθολικισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ εἶναι ἀβέβαιο».
Τό καύχημά μας ἡ Ὀρθοδοξία. Νά δοξάσουμε τόν Κύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου