O μύθος του μη κατηχητικού και άρα υποχρεωτικού μαθήματος των Θρησκευτικών
του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου
Βασικό επιχείρημα όσων σχεδίασαν και προωθούν την αλλαγή του χαρακτήρα του ορθόδοξου χριστιανικού μαθήματος των Θρησκευτικών είναι ότι με την αποβολή του κατηχητικού χαρακτήρα του και το «άνοιγμά» του στις άλλες ομολογίες και θρησκείες θα εξασφαλίσουν τη διατήρηση της υποχρεωτικότητάς του. Το επιχείρημα προβλήθηκε κυρίως από νεωτεριστές θεολόγους και όχι τόσο από πολιτικές ή άλλες δυνάμεις, οι οποίες ζητούν μεν θρησκειολογικό αντί ορθοδόξου μαθήματος όχι όμως ως προϋπόθεση για τη διατήρηση της υποχρεωτικότητάς του αλλά μάλλον ως ένα ακόμη βήμα στο δρόμο προς την πλήρη κατάργησή του...
Κάποιοι ωστόσο Θεολόγοι που εκ της θέσεώς τους λαμβάνουν αποφάσεις για το περιεχόμενο του μαθήματος μαζί με την ομάδα του νεοσυσταθέντος θεολογικού συνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ αποφάσισαν να «αναβαθμίσουν τη θρησκευτική εκπαίδευση», να εγκαταλείψουν τον ομολογιακό, κατηχητικό, ορθόδοξο χριστιανικό χαρακτήρα του μαθήματος και να φτιάξουν ένα μάθημα Θρησκευτικών που θα βασίζεται στην ανοιχτότητα, την ανεκτικότητα προς τις άλλες θρησκείες και ομολογίες, το διαχριστιανικό και διαθρησκειακό διάλογο, ένα μάθημα στην ουσία του θρησκειολογικό. Όσοι επιμένουμε στη διατήρηση του ορθόδοξου χριστιανικού πατερικού μαθήματος των Θρησκευτικών κατηγορηθήκαμε γιατί με τη στάση μας και την «αδιαλλαξία» μας οδηγούσαμε το μάθημα στην κατάργηση του. Ως μονόδρομο για τη διάσωση της υποχρεωτικότητας των Θρησκευτικών εμφάνισαν οι παραπάνω Θεολόγοι την αλλαγή του περιεχομένου του και την πλήρη εγκατάλειψη του κατηχητικού «μονοφωνικού» χαρακτήρα του.
Μέσα στο κλίμα αυτό των αντιπαραθέσεων των Θεολόγων ήρθε η κυβερνητική απόφαση για το Νέο Λύκειο. Με την απόφαση αυτή το μάθημα των Θρησκευτικών υποβαθμίζεται ποικιλοτρόπως. Τούτο όμως δεν συμβαίνει λόγω της επιμονής μας στη διατήρηση του ορθόδοξου χαρακτήρα του. Είναι σαφές ότι η υποβάθμισή του έχει να κάνει με την σταδιακή υλοποίηση ενός μακροπρόθεσμου σχεδίου που προβλέπει την πλήρη κατάργησή του και προωθείται μέσω πολιτικών προσώπων που εκτελούν εντολές άλλων. Οι σχετικές με το θρησκευτικό μάθημα ρυθμίσεις του Νέου Λυκείου, μολονότι λίαν αρνητικές, απέδειξαν ωστόσο ότι η αλλαγή στο χαρακτήρα του μαθήματος ουδόλως εξασφαλίζει τη διατήρηση της υποχρεωτικότητάς του. Συνέβη μάλιστα ακριβώς το αντίθετο! Στην Α΄ τάξη του Νέου Λυκείου που το μάθημα παραμένει ορθόδοξο χριστιανικό και περιέχει εκτενή αναφορά στην «Ορθόδοξη Πίστη και Λατρεία» διατηρήθηκε τόσο ο υποχρεωτικός χαρακτήρας του όσο και οι δύο ώρες διδασκαλίας του. Αντίθετα στη Β΄ τάξη που το μάθημα είχε κυρίως θρησκειολογικό χαρακτήρα, με αναφορά στα ξένα θρησκεύματα και παρόλο που ο τίτλος του μαθήματος άλλαξε και έγινε «Θρησκεία και Κόσμος» το μάθημα έχασε τη μία ώρα διδασκαλίας του. Τέλος στην Γ΄ τάξη η ριζική αλλαγή του χαρακτήρα του μαθήματος (από «Θέματα Χριστιανικής Ηθικής» μετατράπηκε σε «Θρησκεία και Κόσμος») όχι μόνο δεν βοήθησε στη διατήρηση του υποχρεωτικού του χαρακτήρα αλλά αντιθέτως συνοδεύτηκε από τη μετατροπή του σε επιλεγόμενο εντός ενός πλαισίου που στην πράξη σηματοδοτεί την οριστική κατάργησή του στην τάξη αυτή.
Τι έχουν αλήθεια τώρα να μας απαντήσουν οι συνάδελφοι Θεολόγοι που είχαν συνδέσει άμεσα την διατήρηση της υποχρεωτικότητας του μαθήματος με την αλλαγή του περιεχομένου του;
Τη στιγμή που σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες το θρησκευτικό μάθημα είναι ομολογιακό, την ώρα που όλη η Ευρώπη πλέον παραδέχεται το θάνατο του πολύμορφου τέρατος της πολυπολιτισμικότητας αμέσως μετά τη γέννησή του, μερικοί Θεολόγοι στην Ελλάδα συνεχίζουν να εξυφαίνουν τη «θεολογία της πολυπολιτισμικότητας» ή τη «θεολογία της ετερότητας». Τα πράγματα όμως μιλούν μόνα τους. Η δική μας παράδοση στηρίζεται στη ζωή και τη διδασκαλία των Πατέρων μας, η θεολογία μας και το θρησκευτικό μας μάθημα είναι πατερικό και χριστιανικό και τούτο είχε αντιληφθεί και ο συνταγματικός νομοθέτης όταν έγραφε τις σχετικές διατάξεις για την καλλιέργεια της θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών μας. Αν κάποιοι σημερινοί πολιτικοί επιθυμούν διακαώς τον πλήρη εξοβελισμό κάθε χριστιανικού στοιχείου από την παιδεία μας, γιατί αυτή την εντολή έχουν λάβει από τα αφεντικά τους, είναι τουλάχιστον τραγελαφικό στην προσπάθεια μας να τους πείσουμε να μην το κάνουν, να προχωρούμε μόνοι μας σε αλλοίωση του περιεχομένου της θεολογίας μας και του θρησκευτικού μαθήματος. Επιδίωξή μας πρέπει να είναι η διατήρηση και της υποχρεωτικότητας και του ορθόδοξου χριστιανικού χαρακτήρα των Θρησκευτικών.
Κάποιοι ωστόσο Θεολόγοι που εκ της θέσεώς τους λαμβάνουν αποφάσεις για το περιεχόμενο του μαθήματος μαζί με την ομάδα του νεοσυσταθέντος θεολογικού συνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ αποφάσισαν να «αναβαθμίσουν τη θρησκευτική εκπαίδευση», να εγκαταλείψουν τον ομολογιακό, κατηχητικό, ορθόδοξο χριστιανικό χαρακτήρα του μαθήματος και να φτιάξουν ένα μάθημα Θρησκευτικών που θα βασίζεται στην ανοιχτότητα, την ανεκτικότητα προς τις άλλες θρησκείες και ομολογίες, το διαχριστιανικό και διαθρησκειακό διάλογο, ένα μάθημα στην ουσία του θρησκειολογικό. Όσοι επιμένουμε στη διατήρηση του ορθόδοξου χριστιανικού πατερικού μαθήματος των Θρησκευτικών κατηγορηθήκαμε γιατί με τη στάση μας και την «αδιαλλαξία» μας οδηγούσαμε το μάθημα στην κατάργηση του. Ως μονόδρομο για τη διάσωση της υποχρεωτικότητας των Θρησκευτικών εμφάνισαν οι παραπάνω Θεολόγοι την αλλαγή του περιεχομένου του και την πλήρη εγκατάλειψη του κατηχητικού «μονοφωνικού» χαρακτήρα του.
Μέσα στο κλίμα αυτό των αντιπαραθέσεων των Θεολόγων ήρθε η κυβερνητική απόφαση για το Νέο Λύκειο. Με την απόφαση αυτή το μάθημα των Θρησκευτικών υποβαθμίζεται ποικιλοτρόπως. Τούτο όμως δεν συμβαίνει λόγω της επιμονής μας στη διατήρηση του ορθόδοξου χαρακτήρα του. Είναι σαφές ότι η υποβάθμισή του έχει να κάνει με την σταδιακή υλοποίηση ενός μακροπρόθεσμου σχεδίου που προβλέπει την πλήρη κατάργησή του και προωθείται μέσω πολιτικών προσώπων που εκτελούν εντολές άλλων. Οι σχετικές με το θρησκευτικό μάθημα ρυθμίσεις του Νέου Λυκείου, μολονότι λίαν αρνητικές, απέδειξαν ωστόσο ότι η αλλαγή στο χαρακτήρα του μαθήματος ουδόλως εξασφαλίζει τη διατήρηση της υποχρεωτικότητάς του. Συνέβη μάλιστα ακριβώς το αντίθετο! Στην Α΄ τάξη του Νέου Λυκείου που το μάθημα παραμένει ορθόδοξο χριστιανικό και περιέχει εκτενή αναφορά στην «Ορθόδοξη Πίστη και Λατρεία» διατηρήθηκε τόσο ο υποχρεωτικός χαρακτήρας του όσο και οι δύο ώρες διδασκαλίας του. Αντίθετα στη Β΄ τάξη που το μάθημα είχε κυρίως θρησκειολογικό χαρακτήρα, με αναφορά στα ξένα θρησκεύματα και παρόλο που ο τίτλος του μαθήματος άλλαξε και έγινε «Θρησκεία και Κόσμος» το μάθημα έχασε τη μία ώρα διδασκαλίας του. Τέλος στην Γ΄ τάξη η ριζική αλλαγή του χαρακτήρα του μαθήματος (από «Θέματα Χριστιανικής Ηθικής» μετατράπηκε σε «Θρησκεία και Κόσμος») όχι μόνο δεν βοήθησε στη διατήρηση του υποχρεωτικού του χαρακτήρα αλλά αντιθέτως συνοδεύτηκε από τη μετατροπή του σε επιλεγόμενο εντός ενός πλαισίου που στην πράξη σηματοδοτεί την οριστική κατάργησή του στην τάξη αυτή.
Τι έχουν αλήθεια τώρα να μας απαντήσουν οι συνάδελφοι Θεολόγοι που είχαν συνδέσει άμεσα την διατήρηση της υποχρεωτικότητας του μαθήματος με την αλλαγή του περιεχομένου του;
Τη στιγμή που σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες το θρησκευτικό μάθημα είναι ομολογιακό, την ώρα που όλη η Ευρώπη πλέον παραδέχεται το θάνατο του πολύμορφου τέρατος της πολυπολιτισμικότητας αμέσως μετά τη γέννησή του, μερικοί Θεολόγοι στην Ελλάδα συνεχίζουν να εξυφαίνουν τη «θεολογία της πολυπολιτισμικότητας» ή τη «θεολογία της ετερότητας». Τα πράγματα όμως μιλούν μόνα τους. Η δική μας παράδοση στηρίζεται στη ζωή και τη διδασκαλία των Πατέρων μας, η θεολογία μας και το θρησκευτικό μας μάθημα είναι πατερικό και χριστιανικό και τούτο είχε αντιληφθεί και ο συνταγματικός νομοθέτης όταν έγραφε τις σχετικές διατάξεις για την καλλιέργεια της θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών μας. Αν κάποιοι σημερινοί πολιτικοί επιθυμούν διακαώς τον πλήρη εξοβελισμό κάθε χριστιανικού στοιχείου από την παιδεία μας, γιατί αυτή την εντολή έχουν λάβει από τα αφεντικά τους, είναι τουλάχιστον τραγελαφικό στην προσπάθεια μας να τους πείσουμε να μην το κάνουν, να προχωρούμε μόνοι μας σε αλλοίωση του περιεχομένου της θεολογίας μας και του θρησκευτικού μαθήματος. Επιδίωξή μας πρέπει να είναι η διατήρηση και της υποχρεωτικότητας και του ορθόδοξου χριστιανικού χαρακτήρα των Θρησκευτικών.
19 σχόλια:
ΚΑΙ τί θα κάνετε τώρα;...Η ΙΕΡΑΡΧΊΑ; οι θεολόγοι; οι άνθρωποι της εκκλησίας;...τα λέτε για να εκτονωθείτε και τέρμα;..
Στη Β΄ Λυκείου το μάθημα δεν είναι καθ' ολοκληρία θρησκειολογικό, αλλά μόνο κατά το ήμισυ, αφού το άλλο μισό του βιβλίου διαλαμβάνει θέματα χριστιανικής δογματικής και απολογητικής, ενώ η μετετροπή του σε επιλεγόμενο στη Γ΄ Λυκείου εντάσσεται στο πλάισιο της μετατροπής και άλλων μαθημάτων ως επιλεγομένων (π.χ. της ξένης γλώσσας) ή της κατάργησης άλλων (π.χ. της Τεχνολογίας), χωρίς αυτά τα μαθήματα να προκαλούν συνειδησιακό πρόβλημα στους μαθητές. Είτε ομολογακό είτε θρησκειολογικό το μάθημα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να κατάστεί επιλεγόμενο. Απλώς αν γίνει θρησκειολογικό με ισόποση κατανομή της ύλης σε όλες τις θρησκείες, συμπεριλαμβανομένης και της ορθόδοξης χριστιανικής, δεν θα δίνει άλλοθι σε κάποιο μαθητή να μην το επιλέξει, αφού η διδασκαλία και άλλων θρησκειών και η σύγκριση που θα κάνει με τη χριστιανική θα προκαλούν το ενδιαφέρον του και άρα την επιθυμία του να το επιλέξει. Ο κατηχητικός χαρακτήρας του μαθήματος προϋποθέτει και θεολόγους που θα βιώνουν την ορθόδοξη χριστιανική πίστη, θα έχουν σχέση και σύνδεση με τη μητέρα Εκκλησία και θα ορθοτομούν το λόγο της αληθείας, πράγματα που δυστυχώς δεν ισχύουν σήμερα, αφού οι περισσότεροι θεολόγοι μπήκαν κατά λάθος στις θεολογικές σχολές,χωρίς να έχουν σχέση βιωματική με αυτό το οποίο σπούδασαν και χωρίς την έγκριση και τη συγκατάθεση της Εκκλησίας για το διορισμό τους στα σχολεία, όπως γίνεται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (π.χ. Γερμανία).
Η καταργηση του μαθηματος είναι αναπόφευκτη. Η μόνη λύση είναι η μετατροπή του σε ιστορία της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης με εναλλακτική επιλογή για όσους θα απαλλάσσονται από αυτό ενός θρησκειολογικού μαθήματος, το οποίο θα διδάσκουν πάλι θεολόγοι. Έτσι και δεν θα θεωρείται από τους πολέμιους του μαθήματος ότι αυτό είναι κατηχητικό και θα υπάρχει και η δυνατότητα επιλογής για όσους μαθητές θα έχουν πάλι πρόβλημα και οι θεολόγοι δεν θα χάσουν τις θέσεις τους στα σχολεία, αλλά αντιθέτως θα αυξηθούν οι ώρες τους.
Αξιότιμοι κύριοι "ανώνυμοι". Δεν τα λέμε για να εκτονωθούμε, η ενημέρωση είναι μία βασική μορφή αγώνα. Αν παρ΄ όλα αυτά, κάποιοι επιμείνουν να αυθαιρετήσουν, τότε θα ακολουθήσει και δικαστικός αγώνας, στα ελληνικά και διεθνή δικαστήρια. Το γιατί το επιλεγόμενο μάθημα θα δημιουργεί συνειδησιακό πρόβλημα στους μαθητές και θα είναι αντισυνταγματικό, το έχουμε πλήρως αποδείξει. Όσο για το θρησκειολογικό μάθημα με την "ισόποση κατανομή"... θα έχει κάθε δικαίωμα να απαλλάσσεται από αυτό ο οποιοσδήποτε μαθητής και πρώτος και καλύτερος ο ορθόδοξος, διότι πλέον δεν θα αναπτύσσει την θρησκευτική του συνείδηση, που είναι η ορθόδοξη. Δεκατέσσερεις μήνες τα φωνάζουμε, γιατί δεν τα ακούτε κύριε "ανώνυμε"; Πολλοί θεολόγοι διδάσκουν με πίστη και ευσυνειδησία και ας παύσει πιά η κατάκριση εις βάρος μας. Όσο για την καραμέλα της "τυχαίας εισαγωγής" στις θεολογικές σχολές, έχει παλιώσει πιά. Και μάθετε ότι πολλοί εξέλαβαν την "τυχαία εισαγωγή" τους σε θεολογική σχολή ως "θεία κλήση". Κι επειδή γνωρίζω βιολόγους που θέλαν να γίνουν γιατροί κι όμως διδάσκουν περίφημα την βιολογία, παρακαλώ να σταματήσει πλέον η κατάκριση. Κι αν οι άνθρωποι αυτοί δεν δίδασκαν σωστά βιολογία, δεν θα σήμαινε ότι θα έπρεπε να καταργηθεί η να στρεβλωθεί ή να νοθευθεί η βιολογία, ας παύσουν οι "προφάσεις εν αμαρτίαις". Χωρίς "κατηχητικό χαρακτήρα" μένουμε χωρίς μαθητές, απαλλάσσονται αυτομάτως όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί.
Αν καταφυγετε δικαστικά υπάρχει ο φόβος να μην δικαιωθείτε, όπως είχε γίνει και με το θέμα των ταυτοτήτων, οπότε τότε θα είναι χειρότερα τα πράγματα, αφού θα γίνουν και με τη βούλα μιας τελεσίδικης δικαστικής απόφασης. Όσον αφορά την απαλλαγή των ορθόδοξων μαθητών από το θρησκειολογικό μάθημα θρησκευτικών, αυτό μπορεί να γίνει μόνο και μόνο από αντίδραση. Όσο για τους τυχαία εισαχθέντες στις θεολογικές σχολές, τα παραδείγματα που θα αναφέρω καθηγητών θεολόγων μιλούν από μόνα τους. Σε σχολείο της Πελοποννήσου καθηγητής θεολόγος κατέβασε την εικόνα του Χριστού από την τάξη και διαμαρ-τυρήθηκε γι' αυτό ξαναβάζοντάς την στη θέση της ένας από τους μαθητές επαινούμενος και από τους άλλους συμαθητές του. Σε άλλο σχολείο της Μακεδονίας θεολόγος δήλωσε στα παιδιά ότι οι διηγήσεις της Βίβλού για τη δημιουργία του Κόσμου και του ανθρώπου είναι μύθοι και παραμύθια, ένώ άλλη θεολόγος σε άλλο γυμνάσιο δήλωσε στα παιδιά ότι ο Ιωάννης όταν έγραψε την Αποκάλυψη, είχε παραισθήσεις. Σε άλλο σχολείο, σε ερώτηση μαθήτριας τι γίνεται μετά το θάνατο, ο θεολόγος απάντησε "δεν ξέρω, γιατί ακόμη δεν έχω πάει εκεί". Άλλος θεολόγος είπε στα παιδιά ότι δεν πιστεύει αυτά που διδάσκει, αλλά απλώς το κάνει, γιατί αυτό είναι η δουλειά του και πληρώνεται γι΄ αυτό. Σε άλλα λύκειο της Θεσσαλίας ο θεολόγος πέρασε όλη τη χρονιά λέγοντας ανέκδοτα. Τι έχετε να πείτε γισα όλα αυτά κ. Πονηρέ; "Ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί"
Όπως μου είπε γνωστός μου θεολόγος που σπούδάζει και Νομική σε συζήτηση που είχε με τον καθηγητή Νομικής των Πανεπιστημίων Θράκης και Στρασβούθργου Αλιμπράντη, ο δεύτερος του εκμυστηρεύτηκε ότι διεξάγει αγώνα μαζί με άλλους να παραμείνει το μάθημα των θρησκευτικών ως ιστορικό, γιατί αλλιώς υπάρχει ο φόβος να καταργηθεί, πράγμα το οποίο επιθυμούν και καθηγητές θεολογικών σχολών
ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΚΟ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΕΤΟΙΟΙ ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΑΦΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΤΟΥΣ ΣΤΙΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΣΥΝΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥΣ ΕΠΕΣΑΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΕ ΑΙΡΕΣΗ
Προς τον τρίτο ανώνυμο: φίλε "ανώνυμε", το μάθημά μας είναι νομοθετικώς και δικαστικώς κατοχυρωμένο στην Ελλάδα και διεθνώς. Εάν παρ΄ όλα αυτά απαγορευθεί, θα σημαίνει αυτή η απαγόρευση καταπάτηση όλων των σχετικών αποφάσεων νομοθετικών και δικαστικών ελληνικών και διεθνών, πράγμα το οποίο θα οδηγήσει σε νέους δικαστικούς αγώνες. Όσο για τον κατηχητικό του χαρακτήρα, αυτός ταυτίζεται 1000% με τον χριστιανικό του χαρακτήρα. Δεν μπορείς να διδάσκεις χριστιανισμό σαν να κάνεις δημόσιες σχέσεις η σαν να λες νέα από διασημότητες των ειδήσεων, οι μαθητές μας είναι βαπτισμένοι, όπως και εμείς στο όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και δεν είναι δυνατόν να διδάσκουμε τον λόγο του σαν να μας είναι και σαν να είναι στους μαθητές μας κάτι ξένο και αποστασιοποιημένο. Αν ο κατηχητικός χαρακτήρας ενοχλεί μερικούς εξωσχολικούς, δεν θα τον καταργήσουμε, δεν θα καταπατήσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα των μαθητών μας και των γονιών τους επειδή έτσι θέλουν μερικοί άσχετοι με την παιδεία.
Η ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΙΕΡΕΙΣ ΚΥΡΙΩΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΟΥΣ ΘΟΛΟΛΟΓΟΥΣ. ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Τι να κανει η Εκκλησια, αφού πλέον δεν υπάρχει ο Χριστόδουλος;
Αξιότιμε κε ή κα «Ανώνυμε», αφού με ρωτάτε έχω να σας πώ τα εξής: α) υπογράφω τα σχόλιά μου με το ονοματεπώνυμό μου και δεν κρύβομαι πίσω από ανωνυμίες η ψευδώνυμα, αν λοιπόν θέλετε να μιλήσουμε σαν ίσος προς ίσο υπογράψτε παρακαλώ κι εσείς με το ονοματεπώνυμό σας β) αν εσείς θέλετε να βλέπετε μόνο πέντε θλιβερές περιπτώσεις «θεολόγων», οι οποίοι θα έπρεπε να υποστούν Ε.Δ.Ε., εγώ θέλω να βλέπω εκατονταπλάσιες περιπτώσεις πιστών, εργατικών και ευσυνειδήτων συναδέλφων. Αν θέλετε παραδείγματα: Σε ένα απ΄ τα σχολεία μου μού είπαν οι μαθητές: «κύριε ο προηγούμενος θεολόγος μας έλεγε και ιστορίες από το γεροντικό, θα μας λέτε κι εσείς;», «θα σας λέω κι εγώ», απάντησα. Σε άλλο σχολείο μου είπαν: «ο άλλος θεολόγος όταν είχε καλό καιρό, μας έκανε μάθημα στο παραδιπλανό βυζαντινό εκκλησάκι, θα μας πηγαίνετε κι εσείς, κύριε;», «θα σας πηγαίνω» απάντησα. Σ΄ ένα λύκειο μου είπαν τα παιδιά «ο θεολόγος του γυμνασίου μας έκανε μετά το σχόλασμα μαθήματα αγιογραφίας, εσείς θα μας κάνετε;» «Δυστυχώς παιδιά δεν είμαι αγιογράφος» απάντησα. Ξέρω επίσης περίπτωση θεολόγου που έσωσε μαθητή του από τα ναρκωτικά, τί λέτε γιά όλα αυτά κε ή κα «Ανώνυμε»; Οι πιό θλιβερές όμως κατά τη γνώμη μου περιπτώσεις είναι, κε ή κα «Ανώνυμε», μία χούφτα παραπλανημένοι που απαιτούν «θρησκειολογικό» ή «αντικατηχητικό» μάθημα. Αυτοί στ΄ αλήθεια βλασφημούν τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και επιβουλεύονται τα παιδιά μας. Κι αν αποδειχθεί, ότι ελάχιστοι γιατροί είναι ασυνείδητοι, ανίκανοι και δωροδοκούνται, τί πρέπει η κοινωνία να πράξει; Να κατηγορεί την συντριπτική πλειοψηφία των γιατρών, να στρεβλώσει την ιατρική και να τη μετατρέψει σε πειράματα εις βάρος των ασθενών ή μήπως πρέπει να τιμωρήσει τους ασυνείδητους; γ) την πρόταση «Αλιμπράντη» την έχω ανασκευάσει διεξοδικώς στη μελέτη μου «το μέλλον της ορθόδοξης χριστιανικής παιδείας στα ελληνικά σχολεία», κάντε ένα μικρό κόπο να τη διαβάσετε για να μη γράφουμε τα ίδια και τα ίδια. δ) Ο ισχυρισμός σας ότι αν προσφύγουμε στα δικαστήρια ίσως ηττηθούμε, θυμίζει την προτροπή «μη πας στον πόλεμο, κινδυνεύεις να σκοτωθείς». Εξακολουθώ λοιπόν να έχω εμπιστοσύνη στην δημοκρατική πολιτεία της Ελλάδας, η οποία πιστεύω ότι δεν θα παραβεί το Σύνταγμα, τις διεθνείς συνθήκες και τη νομολογία και δεν θα καταπατήσει τα ανθρώπινα δικαιώματα των παιδιών μας αποστερώντας τους την ορθόδοξη χριστιανική παιδεία. ε) αν κάποιος διαμαρτυρηθεί κε ή κα «Ανώνυμε» επειδή τρέφετε και ντύνετε το παιδί σας, θα το αφήσετε γυμνό και νηστικό για να του κάμετε τη χάρη; Θα κάνουμε λοιπόν τη χάρη πέντε-έξι ανθρώπων που απαιτούν να μη διδάσκουμε στα χριστιανόπουλα Ιησούν Χριστόν εσταυρωμένον; Ευάγγελος Στ. Πονηρός 7-7-2011.
Κάνατε ποτε μια δημοσκόπηση πόσοι από τους θεολόγους εκκλησιάζονται, εξομολογούνται, κοινωνούν, νηστεύουν, προσεύχονται, έχουν μυστηριακή ζωή; Όσο για τις ΕΔΕ, υπάρχουν συνάδελφοι κι άλλων ειδικοτήτων που τους έγιναν ΕΔΕ γι' άλλους λόγους και δεν έπαθαν απόλύτως τίποτα. Το πρόβλημα ξεκινάει από τον τρόπο εισαγωγής των υποψηφίων στις θεολογικές σχολές. Σε αυτές έπρεπε να μπαίνουν μόνο πτυχιούχοι άλλων σχολών,όπως ίσχυε σε άλλες χώρες, και όχι αυτοί που δεν μπόρεσαν να μπουν σε άλλη πανεπιστημιακή σχολή και μάλιστα διορισμένοι ήδη καθηγητές άλλων ειδικοτήτων στην εκπαίδευση, ώστε να μην επιλέγουν κάποιοι τη Θεολογία μόνο και μόνο, για να αποκατασταθούν επαγγελματικά.
Στρουθοκαμηλίζετε κ. Πονηρέ, λέγοντας ότι αν το μάθημα γίνει θρησκειολογικό, θα απαλλαγούν όλοι οι ορθόδοξοι μαθητές, αφού οι περισσότεροι τύποις μόνο είναι ορθόδοξοι και στέκονται σε απόσταση αν όχι εχθρικά προς την Εκκλησία, θεωρώντας το μάθημα των θρησκευτικών ως προπαγάνδα της Εκκλησίας. Αν το μάθημα γίνει θρησκειολογικό, συμβιβαζόμενοι με τις απαιτήσεις των καιρών, ο θεολόγος που είναι δυνατός και καταρτισμένος θα μπορεί πάλι να περνάει το μύνημα του Ευαγγελίου στους μαθητές μέσα από τη σύγκριση της δικής μας πίστης και των άλλων θρησκειών αλλά με τρόπο όχι εμφανή, αλλά συγκεκαλυμμένο . Άλλωστε σε κάθε μάθημα ο καθηγητής είναι ελεύθερος να κινείται και να διεξαγάγει τη διδασκαλία, όπως αυτός θέλει, χωρίς να ακολουθεί πιστά το σχολικο βιβλίο. Με την ακαμψία σας κ. Πονηρέ μοιάζετε με εκείνους τους χριστιανούς στόυς πρώτους αιώνες της Εκκλησίας, που ήταν τελείως αντίθετοι και κάθετοι στην αρχαία ελληνική παιδεία σε αντίθεση με τους Πατέρες της Εκκλησίας που ελίχτηκαν έξυπνα χωρίς να προδώσουν την πίστη τους και χρησιμοποίησαν την κλασσική παιδεία προς το συμφέρον της Εκκλησίας
"οι Πατέρες ελίχτηκαν..."!
Καλό και αυτό! Μήπως ήταν και υπέρ του θρησκειολογικού μαθήματος; έλεοοοοοοος! ! !
Στην εποχή των Πατέρων της Εκκλησίας δεν υπήρχαν θεολογικές σχολές αποκοκομμένες και πολλές φορές αντίθετες προς την Εκκλησία, αλλά κατηχητικές σχολές υπό την επίβλεψη της Εκκλησίας. άρα και οι διδάσκαλοι του Ευαγγελίου ήταν σε άμεση σχέση και εξάρτηση με την Εκκλησία. Και τώρα που το μάθημα είναι κατηχητικό και ομολογιακό γίνεται σωστή κατήχηση στους μαθητές με θεολόγους αδιάφορους, χλιαρούς ή και αθέους ακόμη; Το πρόβλημα δεν είναι ο χαρακτήρας του μαθήματος και το σχολικό βιβλίο αλλά ο διδάσκων μέσα στην τάξη. Μπορεί κάποιος να είναι φιλόλογος και να κάνει καλύτερα τον ευαγγελισμό των μαθητών από ένα ψυχρό, επαγγελματία και τυπικό θεολόγο. Άλλωστε η θεολογία στο Βυζάντιο δεν διασκόταν στα πανεπιστήμια (αυτό είναι νεώτερο εφεύρημα της Δύσης), αλλά βιωνόταν στα μοναστήρια. Αφού λοιπόν δεν διαθέτουμε θεολόγους με βίωμα και πίστη, ας γίνει το μάθημα θρησκειολογικό, ώστε να μην ταυτίζουν οι μαθητές το θεολόγο με τη χριστιανική πίστη που διδάσκονται και σκανδαλίζονται από τη συμπεριφορά του. Όσο γαι τον ελιγμό των Πατέρων της Εκκλησίας ο Μέγας βασίλειος για να μην απωθήσει και απομακρύνει μερίδα αρειανών από την Εκκλησία, υποχώρησε και δέχτηκε να μπει στο Σύμβολο της Πίστεως για το Άγιο Πνεύμα ότι είναι συμπροσκυνούμενον κασι συνδοξαζόμενον με τον Πατέρα και Υιό και όχι ομοούσιο, όπως είχε διατυπωθεί γαι τον Υιό σε σχέση με τον Πατέρα.
Μήπως κε ή κα «Ανώνυμε» «στρουθοκαμηλίζετε» εσείς κρυπτόμενος πίσω από την ανωνυμία σας και έπειτα τολμάτε να απευθύνεσθε σε κάποιον ο οποίος υπογράφει με τα πλήρη στοιχεία του; Πείτε μου σας παρακαλώ, γιατί θα έπρεπε τα παιδιά μας, τα βεβαπτισμένα στο όνομα της Αγίας Τριάδος, πριν μάθουν το σύμβολο της πίστεως ή ταυτοχρόνως με αυτό να διδάσκονται για πλείστα όσα τελετουργικά και δοξασίες, ισχύοντα και μη ισχύοντα; Η λογική «το κρέας με το κόκκαλο» σε πολλούς δεν άρεσε και εξακολουθεί να μην αρέσει, όμως στην περίπτωση αυτή το κόκκαλο το οποίο θα υποχρεώνονται να καταπιούν τα παιδιά μας, επειδή εσείς έτσι θέλετε, θα είναι απείρως μεγαλύτερο από το κρέας! Και ποιός σας διόρισε κριτή της οικουμένης, ώστε να αποφαίνεσθε πόσο ορθόδοξο φρόνημα έχουν τα παιδιά και οι συνάδελφοι; Ευτυχώς που οι ευσυνείδητοι συνάδελφοι είναι απείρως περισσότεροι από τη δράκα των ασυνειδήτων και όσων αλληθωρίζουν προς θρησκειολογία και αντικατηχητισμό, αλλιώς, γι΄ αυτό όσοι αγωνιζόμαστε για ορθόδοξο χριστιανικό αποστολικό και πατερικό μάθημα λάβαμε τόσους επαίνους από την πληθώρα των συναδέλφων. Όσο για το πώς χρησιμοποιούσαν οι Πατέρες την φιλοσοφία και τον ελληνικό πολιτισμό εν γένει, μη μου κάμετε υποδείξεις, διότι έχω γράψει ειδικό σύγγραμμα 320 σελίδων για το ζήτημα αυτό (δεν αναφέρω τίτλο και εκδότη, διότι θα εθεωρείτο αυτοδιαφήμιση), και γνωρίζω επακριβώς ότι σε ζητήματα αναμείξεως άλλων θρησκειών ήταν ακλόνητοι. Δεν δέχονταν ποτέ στοιχεία αλλότρια του Ευαγγελίου. Ακλόνητοι στάθηκαν και όταν όλα έδειχναν πώς είχαν μείνει εντελώς μόνοι, βλέπε εξορίες μεγάλου Αθανασίου και Γρηγόριο Θεολόγο μέσα στον ασήμαντο ναό της αναστάσεως στην Κων/πολη, βλέπε μέχρι και Γρηγόριο Παλαμά στη φυλακή και τις ταλαιπωρίες που υπέστη ο Μάρκος Εφέσου. Δεν προσκύνησαν τους δυνατούς της ημέρας και δικαιώθηκαν από τον Χριστό, την Εκκλησία Του και την ιστορία. Εσείς κε ή κα «Ανώνυμε» απαιτήστε όσο θέλετε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, θρησκειολογίες και πολιτισμολογίες, εμείς προτιμούμε, θα το πώ για άλλη μία φορά μήπως το χωνέψετε, «Ιησούν Χριστόν εσταυρωμένον».
Εγω κ. Πονηρέ, δεν είμαι θεολογος με αναγνωριση και κυρος ανα το πανελληνιο, όπως εσείς, ούτε συυγραφεας πονηματων 300 σελίδων, για να σχολιάζω με το ονοματεπώνυμό μου. ΄Ένας απλός καθηγητης θεολογίας είμαι που διδάσκει σε ένα σχολειο της επαρχίας και όχι σε πειραματικό σχολειο της πρωτεύουσας, όπως εσείς. Και μη φοβάστε, δεν ανήκω στον κύκλο εκείνων των συναδέλφων του ΚΑΙΡΟΥ, που αισθανόμενοι κόμπλεξ και κατωτερότητα για την ιδιότητά τους επιθυμούν να γίνει το μάθημα θρησκειολογικό ή πολιτισμικό, για να νοιώσουν περισσότερο επιστήμονες και ισάξιοι με τους άλλους συναδέλφους τους στο σχολείο. Ο προβληματισμός που θέτω πηγάζει από την μικρή εμπειρία που έχω αποκομίσει ασκώντας αυτό το υψηλό λειτούργημα. Όταν μπήκα στη Θεολογική Σχολή, κανένας δεν με έλεγξε αν είχα ουσιαστική σχέση με τη Μητέρα Εκκλησία, αλλά απλώς και μόνο ο βαθμός μου στις πανελλαδικές εξετασεις ήταν αυτός που με εισήγαγε στη Σχολή. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου άκουσα καθηγητές να διδάσκουν πράγματα αλλότρια προς την Ορθόδοξη διδασκαλία, να αμφισβητούν Πατερες της Εκκλησίας και αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων ή να τα ερμηνεύουν κατά το δοκούν. Προσωπικά λόγω των προσωπικών μου βιωμάτων από τη μικρή μου ηλικία και τη μελετη πατερικών βιβλιων μπορούσα να καταλαβαίνω ποιος καθηγητής μου ορθοδοξεί και ποιος παρεκκλίνει. Πολλο συμφοιτητές μου όμως που δεν είχαν αυτή τη σχέση με την Εκκλησία που είχα εγώ εύκολα παρασύρονταν και ελκύονταν από τέτοιους καθηγητές. Μετά την αποφοίτησή μου από τη Σχολή κατόρθωσα να διοριστώ, χωρίς για το διορισμό μου στην εκπαίδευση να έχει λόγο η επίσημη Εκκλησία, αλλά απλώς και μόνο διορίστηκα, γιατί έγραψα καλά στις εξετασεις του ΑΣΕΠ. Στα σχολεία που δίδαξα συνάντησα συναδέλφους θεολόγους άσχετους με την εκκλησιαστική ζωή ή έχοντας τυπική σχέση με αυτή, που σκανδάλισαν παιδιά και συναδέλφους στο σχολείο τους με τη συμπεριφορά τους (ακόμη και μπλεγμένους με ναρκωτικά) που στο μάθημα των θρησκευτικών έλεγαν ανέκδοτα, καταφέρονταν κατά των αγίων της Εκκλησίας, διδάσκοντας αντίθετα από όσα διδάσκει η ορθόδοξη εκκλησία. Από κανέναν δεν ελέγχονται, αφού ακόμη και στις συναντήσεις με το σχολικο μας σύμβουλο δεν έρχονται ούτε οι μισοί. Πώς λοιπόν θα γίνει η κατηχηση των μαθητων, αφού η Εκκλησία δεν έχει λόγο για το διορισμό των θεολογων στα σχολεια, αφού οι θεολογικες σχολές είναι αυτόνομες πανεπιστημιακές σχολές χωρίς εξάρτηση από την Εκκλησία (όπως συμβαίνει σε όλες τις θεολογικες σχολες σε όλες τις ορθοδοξες χωρες και όπως ίσχυε μεχρι προτινος για τις Ανωτερες Εκκλησιαστικες Ακαδημιες), αφού δεν προνοήσαμε τόσο καιρό να υπάρχει ένα μαθημα εναλλακτικό επιλογής τύπου "θρησκειολογία" ή "Ηθική" για όσους αλλόδοξους μαθητές απαλλάσσονταν από το μάθημά μας, αλλά επαναπαυόμασταν στο ότι η πλειονότητα των μαθητών παρακολουθούσε το μάθημα; Αφού λοιπον τα πραγματα κατεξηξαν έτσι, ε ας γίνει το μάθημα θρησκειολογικό, για να περισώσουμε ό,τι μπορούμε ακόμη. Ήδη το μάθημα έχει μετατραπεί σε επιλεγόμενο άτυπα, αφού οποιοσδήποτε μαθητης απαλλάσσεται από το μάθημα οποτεδήποτε θέλει μεσα στη σχολική χρονιά χωρίς να εχουμε δικαιωμα να ερευνησουμε αν δικαιούται, γιατί είναι αλλόδοξος, γιατί αυτά είναι προσωπικό δεδομένο. Ο Θεός κ. Πονηρέ, για να το δούμε και πνευματικα το θέμα, επιτρέπει να τρωμε σφαλιαρες, για να μετανόύμε και να βάζουμε μυαλό. Τις εξελίξειας αυτές επέτρεψε ο Θεός για τον κλάδο μας, για να συνετιστούμε και να μετανοήσουμε και να κατλάβουμε ότι το έργο μας απαιτεί προσευχή, ζέση, θερμή πίστη και πλούσια θεολογική και επιστημονική κατάρτιση. Δεν θα σωσει το μάθημα ο χαρακτήρας του αλλά αυτός που το διδάσκει. Μπορεί να αγγίξω πιο πολύ τις ψυχές των παιδιών δείχνοντάς τους μια ταινία χριστιανική (π.χ. "Το νησί")παρά μιλώντας τους μια ώρα πρί ομουσίου Πατέρα και Υιού και ακτίστου Θεού. Θα μπορούσα μιλώντας για το σουφιμό στο Ισλάμ να μιλήσω έμμεσα και τους χριστιανούς ασκητές και να ρίξω έτσι το σπόρο στις ψυχες των παιδιών. Δεν θέλω να ερίζω μαζί σας, αλλά αυτά που λέω βγαίνουν με αγωνία και πόνο ψυχής.
δεν ειμαστε υποχρεωμενοι να δηλωνουμε το ονομα μας. Αλλωστε δεν καταφευγουμε σε υβρεις ουτε προσβαλλουμε κανέναν. Την ανωνυμία προτίμησαν και οι δημιουργοί της ιστοσελιδας αυτής που μας φιλοξενει. Αυτη η εμμονή σας να δηλωσουμε το ονομα μας με παραπεμπει σε άλλες τακτικές. Στην Εκκλησια υπαρχει δημοκρατια.
Από την φοίτησή μου στην θεολογική σχολή δεν θέλω να θυμούμαι μόνον όσους καθηγητές δίδασκαν τυχόν ανορθόδοξα ή έστω αδιάφορα προς την ορθοδοξία, αλλά και όσους διακρίνονταν για την πίστη, το ήθος και το θαυμάσιο ορθόδοξο περιεχόμενο της διδασκαλίας τους - απαύγασμα της αγνής ψυχής τους, τέτοιοι καθηγητές υπήρξαν οι αείμνηστοι Γρατσέας και Παναγόπουλος. Για τους συναδέλφους της δευτεροβάθμιας το είπα και το επαναλαμβάνω: πολλοί μοχθούν για τους μαθητές τους και θεωρούν άδικο να τους θεωρούν αθέους, αργόμισθους ή εκμαυλιστές των νέων, πονούν όταν ακούονται τέτοιοι χαρακτηρισμοί. Η θεσμοθέτηση του θρησκειολογικού μαθήματος, πιστεύω ότι, ως λύση θα είναι τόσο επιτυχής, όσο επιτυχής είναι και η λύση «σου πονά το χέρι, σου κόβω το κεφάλι». Όσο για το εάν θα επιτρέπεται να περνούμε χριστιανικά μηνύματα μέσα από θρησκειολογικό μάθημα, ένα έχω να πώ: αφού θα είναι πλέον η ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία κατά 99% εκτός αναλυτικού προγράμματος, όποιος επιχειρεί να υλοποιήσει την δική σας ιδέα, θα καταγγέλλεται και θα απολύεται. Συνεργασία των θεολόγων με τις μητροπόλεις θα πρέπει να υπάρχει, αλλά τυχόν θεσμοθέτηση εισηγήσεως διορισμού θεολόγων ή θεσμοθέτηση εισηγήσεως απολύσεως θεολόγων από τις μητροπόλεις παραπέμπει σε μη ορθόδοξα πρότυπα τα οποία δεν πρέπει να μιμηθούμε αν θέλουμε να διαφυλάξουμε το ορθόδοξο ήθος μας και αν θέλουμε να αποτρέψουμε ένα σοβαρό κίνδυνο ο οποίος παραμονεύει σε τέτοια περίπτωση, τον κίνδυνο του νεποτισμού. Ο διαχειριστής του ιστολογίου δεν παραμένει ανώνυμος, αλλά βεβαίως δεν μου επιτρέπεται να δίνω εξηγήσεις για λογαριασμό άλλου. Αναφέρθηκα στην ανωνυμία των σχολιαστών, διότι επηρεασμένος από τις αυτοπρόσωπες συνομιλίες δεν αισθάνομαι άνετα όταν κάποιος μου λέει «κε Πονηρέ», κρίνει και επικρίνει τις απόψεις μου και δεν μου φανερώνει το όνομά του. Ευάγγελος Στ. Πονηρός, 17-7-2011.
Δημοσίευση σχολίου