πηγή: Μακεδονία, 18/9/2011
Σταυρός του Χριστού και οι σταυροφορίες των ανθρώπων
Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης
α) Τονίσαμε την περασμένη Κυριακή ότι η Εκκλησία καυχιέται για τους αγίους της. Διότι οι άγιοι είναι τα ζωντανά εκείνα μέλη της, τα οποία σήκωσαν αγόγγυστα τον σταυρό της χριστιανικής ζωής και ακολούθησαν τη στενή και τεθλιμμένη οδό, που οδηγεί στην αιωνιότητα. Γράφει ένας λόγιος επίσκοπος του 16ου αιώνα, ο Δαμασκηνός Στουδίτης: Τέτοιος “ήταν ο Απόστολος και Πρωτοκορυφαίος Πέτρος, οπού εσταυρώθη ανάποδα διά την αγάπην του Χριστού”.
β) Και συνεχίζει: Τέτοιος “ήτον ο Απόστολος Παύλος, οπού έλεγε ‘Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχωρία, ή διωγμός, ή λιμός, ή γυμνότης, ή κίνδυνος, ή μάχαιρα;”... Τέτοιος ήτον ο προφήτης Δαυίδ, οπού έλεγεν•ένεκά σου θανατούμεθα όλην την ημέραν, ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής, τέτοιοι ήσαν οι Μάρτυρες οπού έχυσαν το αίμα τους διά την αγάπην του Χριστού, τέτοιοι ήσαν οι ασκηταί οπού ασκήτευσαν και ενέκρωσαν το κορμί τους με εγκράτειαν, διά την βασιλείαν των ουρανών, τέτοιους μας ορίζει και ημάς ο Χριστός να είμεσθεν”.
γ) Γίνεται ολοφάνερο από το παραπάνω απόσπασμα, αλλά και το αποστολικό ανάγνωσμα της σημερινής Κυριακής μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού (Γαλ. 2, 16-20) ότι οι άνθρωποι του Θεού δεν στηρίζουν την πνευματική ζωή σε τυπικές εξωτερικές θρησκευτικές διατάξεις, αλλά στη συμπόρευση και τη συσταύρωση με τον Χριστό. Δεν επιβάλλουν εξουσιαστικά το ευαγγέλιο, αλλά με το σταυροαναστάσιμο τρόπο της αγίας βιωτής τους έλκουν τη χάρη του Θεού και εμπνέουν στην τήρηση των θείων εντολών και τους άλλους ανθρώπους.
δ) Η Εκκλησία δεν φοβήθηκε τη φτώχεια και τους διωγμούς, δεν πτοήθηκε από τις εξουσίες του κόσμου τούτου και πάλεψε με τις αιρέσεις, κρατώντας με τη μάχαιρα του Πνεύματος ανόθευτο το ευαγγελικό μήνυμα. Κατά την περίοδο των διωγμών κόσμησε το αγιολόγιό της με εκατομμύρια μάρτυρες. Αντιμετωπίζοντας τις αυθαιρεσίες της κοσμικής εξουσίας ανέδειξε πλήθος ομολογητών, ενώ με την κατίσχυση επί των αιρέσεων έφερε στο προσκήνιο σπουδαίους Πατέρες και διδασκάλους της αληθείας.
ε) Είναι λυπηρό όμως, ότι συχνά στην εκκλησιαστική ιστορία και ιδιαίτερα στον δυτικό μεσαίωνα οι χριστιανοί, διαστρεβλώνοντας το θυσιαστικό μήνυμα του σταυρού, προσπάθησαν να επιβάλουν το ευαγγέλιο διά της βίας τόσο στην Ευρώπη όσο και σε άλλα μέρη του κόσμου. Η κίνηση αυτή αποτελεί δυσφήμηση του χριστιανικού μηνύματος και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη διδασκαλία του Χριστού και των αγίων Αποστόλων. Κλασικό παράδειγμα οι σταυροφορίες που έγιναν στο όνομα της προστασίας των χριστιανικών λαών της Ανατολής. Επειδή ακριβώς τα κίνητρα και η αφετηρία των σταυροφόρων δεν ήσαν ανιδιοτελή, γρήγορα εξετράπησαν από τον αρχικό τους σκοπό και κατάντησαν βίαιος εγκόσμιος στρατός κατοχής. Ο τίμιος σταυρός, που επάνω του θυσιάστηκε για τη σωτηρία του γένους των ανθρώπων ο Χριστός, δεν μπορεί να γίνεται σύμβολο δύναμης και εξουσίας κοσμικής.
στ) Ανάλογες σταυροφορίες αναλαμβάνονται και στις μέρες μας από “χριστεπώνυμα” έθνη για τη σωτηρία υποτίθεται του κόσμου από την τρομοκρατία. Όμως, τα αποτελέσματα είναι όχι μόνο απογοητευτικά, αλλά και πάλι λειτουργούν σε βάρος του ευαγγελικού μηνύματος της αγάπης. Αναπαράγουν τη βία, δημιουργούν παγκόσμιες αναταράξεις, τοπικούς και περιφερειακούς πολέμους με ολέθριες συνέπειες για την παγκόσμια ειρήνη και ευημερία.
ζ) Το παράδοξο είναι ότι και ορισμένοι ορθόδοξοι κληρικοί φαίνεται να είναι έτοιμοι να αφήσουν το αγιαστικό, διδακτικό, πνευματικό, προσευχητικό, ειρηνευτικό και κοινωνικό έργο τους και να αναλάβουν άλλες πρωτοβουλίες για τη “σωτηρία του κόσμου”. Ίσως αρέσκονται να ποιμαίνουν με το “καριοφίλι” παρά με το πετραχήλι. Δηλαδή προτιμούν να είναι θρησκευτικοί νομοφύλακες παρά πνευματικοί πατέρες. Αλλά οι λόγοι του Αποστόλου είναι σαφέστατοι: “Κι αληθινά, με κριτήριο το νόμο, έχω πεθάνει για τη θρησκεία του νόμου, για να βρω τη ζωή κοντά στον Θεό. Έχω πεθάνει στο σταυρό μαζί με τον Χριστό. Τώρα πια δεν ζω εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπό μου ο Χριστός”. Αν οι χριστιανοί, κληρικοί και λαϊκοί, σταυρώνονταν εκουσίως, αναλαμβάνοντας δηλαδή τις προσωπικές και κοινωνικές ευθύνες που τους αναλογούν, αν ζούσε στις καρδιές τους ο Χριστός, θα φώτιζαν και θα αλάτιζαν τη ζωή του κόσμου και δεν θα έριχναν αλλού τις αιτίες για την κοινωνική ανομία. Θα τιμούσαν όντως τον σταυρό του Κυρίου και δεν θα στρέβλωναν το μήνυμά του με αμφίβολης ποιότητας “σταυροφορίες”.
γ) Γίνεται ολοφάνερο από το παραπάνω απόσπασμα, αλλά και το αποστολικό ανάγνωσμα της σημερινής Κυριακής μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού (Γαλ. 2, 16-20) ότι οι άνθρωποι του Θεού δεν στηρίζουν την πνευματική ζωή σε τυπικές εξωτερικές θρησκευτικές διατάξεις, αλλά στη συμπόρευση και τη συσταύρωση με τον Χριστό. Δεν επιβάλλουν εξουσιαστικά το ευαγγέλιο, αλλά με το σταυροαναστάσιμο τρόπο της αγίας βιωτής τους έλκουν τη χάρη του Θεού και εμπνέουν στην τήρηση των θείων εντολών και τους άλλους ανθρώπους.
δ) Η Εκκλησία δεν φοβήθηκε τη φτώχεια και τους διωγμούς, δεν πτοήθηκε από τις εξουσίες του κόσμου τούτου και πάλεψε με τις αιρέσεις, κρατώντας με τη μάχαιρα του Πνεύματος ανόθευτο το ευαγγελικό μήνυμα. Κατά την περίοδο των διωγμών κόσμησε το αγιολόγιό της με εκατομμύρια μάρτυρες. Αντιμετωπίζοντας τις αυθαιρεσίες της κοσμικής εξουσίας ανέδειξε πλήθος ομολογητών, ενώ με την κατίσχυση επί των αιρέσεων έφερε στο προσκήνιο σπουδαίους Πατέρες και διδασκάλους της αληθείας.
ε) Είναι λυπηρό όμως, ότι συχνά στην εκκλησιαστική ιστορία και ιδιαίτερα στον δυτικό μεσαίωνα οι χριστιανοί, διαστρεβλώνοντας το θυσιαστικό μήνυμα του σταυρού, προσπάθησαν να επιβάλουν το ευαγγέλιο διά της βίας τόσο στην Ευρώπη όσο και σε άλλα μέρη του κόσμου. Η κίνηση αυτή αποτελεί δυσφήμηση του χριστιανικού μηνύματος και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη διδασκαλία του Χριστού και των αγίων Αποστόλων. Κλασικό παράδειγμα οι σταυροφορίες που έγιναν στο όνομα της προστασίας των χριστιανικών λαών της Ανατολής. Επειδή ακριβώς τα κίνητρα και η αφετηρία των σταυροφόρων δεν ήσαν ανιδιοτελή, γρήγορα εξετράπησαν από τον αρχικό τους σκοπό και κατάντησαν βίαιος εγκόσμιος στρατός κατοχής. Ο τίμιος σταυρός, που επάνω του θυσιάστηκε για τη σωτηρία του γένους των ανθρώπων ο Χριστός, δεν μπορεί να γίνεται σύμβολο δύναμης και εξουσίας κοσμικής.
στ) Ανάλογες σταυροφορίες αναλαμβάνονται και στις μέρες μας από “χριστεπώνυμα” έθνη για τη σωτηρία υποτίθεται του κόσμου από την τρομοκρατία. Όμως, τα αποτελέσματα είναι όχι μόνο απογοητευτικά, αλλά και πάλι λειτουργούν σε βάρος του ευαγγελικού μηνύματος της αγάπης. Αναπαράγουν τη βία, δημιουργούν παγκόσμιες αναταράξεις, τοπικούς και περιφερειακούς πολέμους με ολέθριες συνέπειες για την παγκόσμια ειρήνη και ευημερία.
ζ) Το παράδοξο είναι ότι και ορισμένοι ορθόδοξοι κληρικοί φαίνεται να είναι έτοιμοι να αφήσουν το αγιαστικό, διδακτικό, πνευματικό, προσευχητικό, ειρηνευτικό και κοινωνικό έργο τους και να αναλάβουν άλλες πρωτοβουλίες για τη “σωτηρία του κόσμου”. Ίσως αρέσκονται να ποιμαίνουν με το “καριοφίλι” παρά με το πετραχήλι. Δηλαδή προτιμούν να είναι θρησκευτικοί νομοφύλακες παρά πνευματικοί πατέρες. Αλλά οι λόγοι του Αποστόλου είναι σαφέστατοι: “Κι αληθινά, με κριτήριο το νόμο, έχω πεθάνει για τη θρησκεία του νόμου, για να βρω τη ζωή κοντά στον Θεό. Έχω πεθάνει στο σταυρό μαζί με τον Χριστό. Τώρα πια δεν ζω εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπό μου ο Χριστός”. Αν οι χριστιανοί, κληρικοί και λαϊκοί, σταυρώνονταν εκουσίως, αναλαμβάνοντας δηλαδή τις προσωπικές και κοινωνικές ευθύνες που τους αναλογούν, αν ζούσε στις καρδιές τους ο Χριστός, θα φώτιζαν και θα αλάτιζαν τη ζωή του κόσμου και δεν θα έριχναν αλλού τις αιτίες για την κοινωνική ανομία. Θα τιμούσαν όντως τον σταυρό του Κυρίου και δεν θα στρέβλωναν το μήνυμά του με αμφίβολης ποιότητας “σταυροφορίες”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου