Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Αγάπη προς την Πατρίδα (Β΄)

Διαβάστε και Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Αγάπη προς την Πατρίδα (Α΄)

ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ  B΄

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης

email: p.ioil@freemail.gr

Πραγματικά, όπου κι αν βρίσκεται ο άνθρωπος και μάλιστα ο πιστός, σε όποιον τόπο και σε όποια θέση, δεν μπορεί παρά να εκφράζει και με το λόγο αλλά και με τα έργα το πατριωτικό συναίσθημα. Να ξεδιπλώνει το δώρο αυτό που φύτεψε ο Θεός μέσα στην καρδία του ανθρώπου.

Αυτό ακριβώς βλέπουμε, τόσο συγκινητικά να πραγματοποιείται και στην περίπτωση της Εσθήρ. Ένα θαυμάσιο βιβλίο της Π.Δ. που εκτός των άλλων παρουσιάζει με μοναδικό τρόπο τη φιλοπατρία...

Ο Βασιλεύς των Περσών Ασσουήρος (Ξέρξης Α’) εξαπατάται από τον πρωθυπουργό του Αμάν και υπογράφει διάταγμα ομαδικής θανατώσεως των Ιουδαίων. Η Ιουδαία Εσθήρ, την οποία έχει εκλέξει ο Βασιλιάς μεταξύ των ωραιοτέρων γυναικών του Βασιλείου του και την έχει κάνει Βασίλισσα, ειδοποιείται εγκαίρως από τον ευσεβή Μαρδοχαίο για το τι μέλει να συμβεί. Κατόπιν θερμών προσευχών, δεήσεων και νηστείας, εμφανίζει στον σύζυγό της Βασιλέα την σκευωρία και τον παρακαλεί να ανακαλέσει το φοβερό του διάταγμα. Όντως ο Βασιλεύς αντιλαμβάνεται την δολιότητα του πρωθυπουργού του Αμάν και όχι μόνο ανακαλεί το διάταγμα, αλλά και διατάζει να πάθει ο Αμάν αυτά που είχε ετοιμάσει για τον ευσεβή Μαρδοχαίο, και ο Μαρδοχαίος τελικά γίνεται πρωθυπουργός.

Για άλλη μία φορά η αγάπη προς τους συμπατριώτες νίκησε τα φαινομενικώς ανυπέρβλητα εμπόδια και έφερε τα ποθούμενα αποτελέσματα. Χάριν της Εσθήρ, που αγαπούσε τον λαό της και δεν είχε λησμονήσει ποτέ την καταγωγή της, ο Ιουδαϊκός λαός γλύτωσε από μία φοβερή σφαγή.

Αλλά και οι προφήτες της Π.Δ., τόσο οι μεγάλοι όσο και οι λεγόμενοι μικροί, λόγω της μικρής εκτάσεως που έχουν  τα κείμενά τους στην Βίβλο, πόσες και πόσες φορές κάνουν λόγο για την πατρίδα τους!

Ο καθένας, αναλόγως της ιδιοσυγκρασίας και της χάρης που έχει λάβει από τον Θεό, κηρύττουν, θλίβονται, συγκλονίζονται, απειλούν και ακόμα δέχονται να υποστούν μαρτύρια για να αποδείξουν στην πράξη ότι όχι απλώς και θεωρητικώς, αλλά πρακτικώς και βιωματικώς αγαπούν και υπερασπίζονται την πατρίδα τους.

Θα χρειάζονταν σελίδες ολόκληρες αν θα θέλαμε να αναφερθούμε στην κάθε περίπτωση χωριστά, στην οποία κηρύσσεται ο πατριωτισμός των προφητών. Πράγμα που πρέπει να το κάνει ο καθένας μόνος του. Να μελετήσουμε δηλ. την Ιστορία και το πατριωτικό κήρυγμα των Προφητών.

Σαν επιστέγασμα, θα κλείσουμε την παράγραφο αυτή, στην οποία αναφέραμε παραδείγματα αγάπης προς την Πατρίδα, από τον χώρο της Π.Δ. με τον μεγάλο προφήτη Ιερεμία. Ο Ιερεμίας είναι μία των μεγαλυτέρων μορφών της Βίβλου, με καταπληκτικά χαρίσματα αλλά και με μεγάλη φλόγα πατριωτισμού μέσα στα στήθη του.

Τόση ήταν η αγάπη που έτρεφε προς τους συμπατριώτες του, ο θρηνώδης προφήτης, ώστε δεν αρκούσε σ’ αυτόν τον φυσικό δάκρυ, αλλά ζητούσε να μεταβληθούν οι οφθαλμοί του σε βρύσες δακρύων, ώστε να θρηνεί κρουνηδόν τις συμφορές της πατρίδας και του Έθνους του.

Πόσο συγκλονιστικός είναι ο α’ στίχος. του Θ’ κεφ. «Τις δώσει  τη κεφαλή μου ύδωρ και οφθαλμοίς μου πηγήν δακρύων και κλαύσομαι τον λαόν μου τούτον ημέρας και νυκτός, τους τετραυματισμένους θυγατρός λαού μου;».

Ποίος θα δώσει στην κεφαλήν μου νερό, ποίος θα καταστήσει τα μάτια μου πηγήν δακρύων, ώστε να κλαύσω το λαό μας αυτόν ημέρες και νύκτες, τους νεκρούς από τη σφαγή των εχθρών της θυγατέρας μου, δηλ. του Ιουδαϊκού λαού μου;

Ακόμα ο Προφήτης βλέπει τα δεινά της Πατρίδας του λόγω της αποστασίας του λαού του και μεταξύ των άλλων προτρέπει τους συμπατριώτες του να μην κλαίνε τον νεκρό, αλλά να θρηνούνε τον εξόριστο, διότι δεν πρόκειται να επιστρέψει πλέον στην όμορφη και ευλογημένη γη της πατρίδας του: «Μη κλαίτε τον τεθνηκότα μηδέ θρηνείτε αυτόν· κλαύσατε τον εκπορευόμενον ότι ουκ επιστρέψει έτι, ουδέ όψεται την γην της πατρίδος αυτού» (Ιερ. κβ’ 10).

Η Π.Δ. ιστορούσα και περιγράφουσα τον βίο και τις δοκιμασίες του περιουσίου Έθνους, μας παρουσιάζει παρά πολλά παραδείγματα αγάπης και αφοσιώσεως στην πατρίδα μέσω των μεγάλων ηρώων του λαού αυτού και φυσικά και στο θέμα αυτό του πατριωτισμού, η Βίβλος είναι αξεπέραστη.

Αυτό το πνεύμα της αγάπης της πατρώας γης, που είδαμε στις μεγάλες μορφές της Π.Δ. αυτή τη συγκίνηση που έδειχναν στην ξενιτειά όταν βρίσκονταν τα τέκνα του Θεού, εκφράζει κατά τρόπο συγκινητικό και ο δικός μας Έλληνας Χριστιανός ποιητής, Γ. Δροσίνης, στο ποίημά του ΧΩΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ.

Το θαυμάσιο αυτό ποίημα που όταν κανείς το μελετά συγκλονίζεται. Τα παλαιοτέρα χρόνια που πράγματι διδασκόταν στα σχολεία μας η Ελληνοχριστιανική αγωγή, υπήρχε στα αναγνωστικά του δημοτικού και όλα τα Ελληνόπουλα το γνώριζαν απ’ έξω…

ΧΩΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ

Τώρα, που θα φύγω και θα πάω στα ξένα,

και θα ζούμε μήνες, χρόνους χωρισμένοι,

άφησε να πάρω κάτι κι από σένα,

γαλανή πατρίδα μου, πολυαγαπημένη.

Άφησε μαζί μου φυλαχτό να πάρω

για την κάθε λύπη, καθετί κακό,

φυλαχτό απ’ αρρώστια, φυλαχτό από χάρο,

μόνο λίγο χώμα, χώμα ελληνικό.

Χώμα δροσισμένο με νυχτιάς αγέρι,

χώμα βαφτισμένο με βροχή του Μάη,

χώμα μυρισμένο απ’ το καλοκαίρι,

χώμα ευλογημένο, χώμα που γεννάει

μόνο με της πούλιας την ουράνια χάρη,

μόνο με του ήλιου τα θερμά φιλιά,

το μοσχάτο κλήμα, το ξανθό σιτάρι,

τη χλωρή τη δάφνη, την πικρή ελιά.

Χώμα τιμημένο, όπου το ‘χουν σκάψει,

για να θεμελιώσουν έναν Παρθενώνα,

χώμα δοξασμένο, όπου το ’χουν βάψει

αίματα στο Σούλι και στο Μαραθώνα,

χώμα, που ’χει θάψει λείψανα αγιασμένα

απ’ το Μεσολόγγι κι από τα Ψαρά,

χώμα, όπου φέρνει στον μικρόν έμενα

θάρρος, περηφάνια, δόξα και χαρά.

Θε να σε κρεμάσω φυλαχτό στα στήθια,

κι όταν η καρδιά μου φυλαχτό σε βάλη,

από σε θα παίρνη, δύναμη, βοήθεια,

μην την ξεπλανέψουν άλλα ξένα κάλλη.

Η δική σου χάρη θα με δυναμώνη

κι όπου κι αν γυρίζω κι όπου κι αν σταθώ,

συ θε να μου δίνης μια λαχτάρα μόνη:

πότε στην Ελλάδα πίσω θε να ’ρθώ.

Κι αν το ριζικό μου –έρημο και μαύρο-

μου ’γραψε να φύγω και να μη γυρίσω,

το υστερνό συγχώριο εις εσένα θα ’βρω,

το υστερνό φιλί μου θε να σου χαρίσω…

Έτσι, κι αν σε ξένα χώματα πεθάνω,

και το ξένο μνήμα θα ’ναι πιο γλυκό,

σαν θαφτής μαζί μου, στην καρδία μου επάνω,

χώμα αγαπημένο, χώμα ελληνικό.

Γεώργιος Δροσίνης

(Συνεχίζεται)