Ιωάννης Μαρκάς, Σε κατάσταση πανικού τα «παπαγαλάκια» των μεταπατερικών, μετά τις φοβερές αποκαλύψεις της ημερίδας της Ι.Μ. Πειραιώς

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΤΗΣ «ΚΑΛΗΣ ΖΩΗΣ», ΜΕ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

Σε κατάσταση πανικού τα «παπαγαλάκια» των μεταπατερικών, 

μετά τις φοβερές αποκαλύψεις της ημερίδας της Ι.Μ. Πειραιώς

«Tὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά» (Α΄ Κορ. α΄ 27)

του Ιωάννου Ν. Μαρκά

Ήταν κάτι παραπάνω από σίγουρο, για τους γνωρίζοντες πρόσωπα και πράγματα, ποια θα ήταν η «επόμενη ημέρα», από τη διεξαγωγή της επιστημονικής-θεολογικής ημερίδας με θέμα «πατερική θεολογία ή μεταπατερική αίρεση», που διοργάνωσε η Ι.Μ. Πειραιώς...

Ήδη τα γνωστά «παπαγαλάκια» των μεταπατερικών κύκλων, είχαν αρχίσει να δραστηριοποιούνται μέρες πρίν, εις τρόπον ώστε να διαμορφώσουν κλίμα «προσωπικής αντιπαράθεσης» (κυρίως) μεταξύ του μητροπολίτου Πειραιώς και του μητροπολίτου Δημητριάδος, και επιπρόσθετα να «πιέσουν» ψυχολογικά την οργανωτική επιτροπή μέσα από την επισταμένη καλλιέργεια αυτού του κλίματος. Η ίδια ακριβώς αντίδραση ακολουθήθηκε από τους «πρόθυμους» προπαγανδιστές του οικουμενιστικού συστήματος και μετά την τέλεση της ημερίδας. Γνωστός δημοσιογράφος-διαχειριστής μιας ηλεκτρονικής «πύλης» εκκλησιαστικών ειδήσεων, «χτύπησε» πρώτος, με το συνηθισμένο προβοκατόρικο ύφος και ήθος που τον διακρίνει, κάνοντας λόγο για «ημερίδα με σκοπό και στόχο». Με ιταμό τρόπο, με μηδέν επιστημονικά ή έστω δημοσιογραφικά επιχειρήματα, μία καθαρά επιστημονική-θεολογική ημερίδα, υποβιβάστηκε κατά την ιδιοτελή του κρίση, σε μία –μεταξύ άλλων- προσπάθεια «στοχοποίησης» του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου. Προσέξτε, του σεβασμιωτάτου και όχι των θέσεων του σεβασμιωτάτου, όπως συνέβη στην πραγματικότητα.

Την σκυτάλη πήρε τις αμέσως επόμενες ημέρες, ένας μπλόγκερ του διαδικτύου, ένας «μπον βιβέρ» θεολόγος, της «καλής ζωής», ήτοι της πλατειάς και ευρύχωρης (ιδωτικής) οδού. Αυτός δεν αρκέστηκε στην προσωποποίηση της κόντρας μεταξύ Πειραιώς και Δημητριάδος, αλλά προσωποποίησε ως διαμάχη, και την θεολογική αναίρεση που έπραξε ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου, Ιερόθεος έναντι στην «θεολογία» και «εκκλησιολογία», του προσφάτως τιμηθέντος από την «Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών», Μητροπολίτου Περγάμου, Ιωάννη. Όσο για τα επιστημονικά-θεολογικά επιχειρήματα εκ μέρους του μπλόγκερ-θεολόγου, επί των θέσεων που εξέφρασε ο κ. Ιερόθεος, ακόμη τα ψάχνουμε, αφού οι ανωτέρω «καταγγελίες» του περιορίστηκαν στο «αφιλάδελφο» και «αντισυναδελφικό» πνεύμα που επέδειξε ο σεβασμιώτατος Ναυπάκτου, λες και δεν βρισκόμαστε στο χώρο της Εκκλησίας, όπου η Αλήθεια είναι το μείζον διακύβευμα και ζητούμενο, αλλά σε καμμιά δημόσια υπηρεσία. Όσο για την «επίθεση» που υπέστη ο Μητροπολίτης Δημητριάδος, τα υπερασπιστικά επιχειρήματά του ήσαν τα εξής «συγκλονιστικά»: ότι «χτυπήθηκε ένα τέκνο του Πειραιά» μέσα ...στον Πειραιά, όπου «έχει πιστούς φίλους και πνευματικά τέκνα»!!

Από το στόχαστρό και των δύο, δεν ξέφυγε φυσικά και ο «αγαπημένος» τους, πρωτοπρεβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, τον οποίο φυσικά δεν δύνανται να αντιμετωπίσουν ούτε κατά διάνοια επί θεολογικής βάσεως, και που, όπως έχουν αποδείξει όλοι αυτοί οι «λείχοντες» και «έρποντες» νεοταξίτες υπάλληλοι του συστήματος, το μόνο πράγμα στο οποίο έχουν επιδοθεί επισταμένως, είναι να σκαλίζουν το παρελθόν του κυρίου καθηγητού, εις τρόπον ώστε να ανακαλύψουν «οικουμενιστικές» φράσεις ή διατυπώσεις που έκανε κατά την ακαδημαϊκή του καριέρα, τις οποίες όμως ο ίδιος έχει καταδικάσει και αναθεωρήσει εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες.

Από τα ανωτέρω, συνάγεται ως συμπέρασμα, εκείνο το οποίο τονίσαμε ιδαιτέρως στην εισήγησή μας κατά την πρόσφατη ημερίδα, πως οι μεταπατερικοί και όσοι «σιτίζονται» γύρω τους, ελλείψει σοβαρών επιστημονικών επιχειρημάτων, στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, επιχειρούν μέσα από συνθήματα κενά περιεχομένου ή νεοταξικά τσιτάτα, να «τρομοκρατήσουν» όσους τολμούν να αρθρώσουν παραδοσιακό λόγο, και για αυτό δεν διστάζουν να εκτοξεύουν συκοφαντίες, μέσα από συστηματικές προβοκάτσιες και προπαγανδιστικές τακτικές, που θα ζήλευε και ο ίδιος ο Γκέμπελς. Με αυταρχικό τρόπο και θρασύτητα απαιτούν από τους αντιδρώντες να σιωπήσουν, να εκφράζονται μόνον αυτοί ελεύθερα και ουδείς άλλος, εις τρόπον ώστε ανενόχλητοι να συνεχίσουν το αποδομητικό τους έργο. Εώς εκεί φθάνει από ότι φαίνεται η «δημοκρατία» ορισμένων εξ αυτών. Έτσι αποδεικνύουν με τον τρόπο τους, αυτό που ελέχθη ευφυώς, πρίν από μερικά έτη, πως τελικά ο φασισμός (που κάποιοι από ότι φαίνεται κρύβουν επιμελώς μέσα τους) ποτέ δεν πέθανε, απλά άλλαξε πρόσωπο και φόρεσε μανδύα... δημοκρατικό!