Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Εις τον Πειραιά εωρτάσθη αυθεντικώς η Κυριακή της Ορθοδοξίας (şi în traducere în limba română)

ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ ΕΩΡΤΑΣΘΗ ΑΥΘΕΝΤΙΚΩΣ Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση
1. Ποιμαντικόν μέτρον ἀγάπης τά ἀναθέματα

ΟΝΤΩΣ ≪ἡμέρα χαρμόσυνος καί εὐφροσύνης ἀνάπλεως≫ ἦταν ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως γιορτάσθηκε στόν μητροπολιτικό ἱ. ναό τῆς Ἁγίας Τριάδος στό κέντρο τῆς πόλεως τοῦ Πειραιῶς, προεξάρχοντος τοῦ ὁμολογητοῦ μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ και συλλειτουργούντων τῶν ἐφημερίων καί διακόνων τοῦ Ἱ.Ναοῦ,ὡς καί τῶν τιμῆς ἕνεκεν προσκληθέντων πρωτοπρεσβυτέρων καί ὁμοτίμων καθηγητῶν π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ καί τοῦ γράφοντος...

Ἡ χαρά ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων κάθε φορά πού γιορταζόταν ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπί αἰῶνες, εἰς ἀνάμνησιν τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων εἰκόνων τό 843 στήν Κωνσταντινούπολη, ἦταν ἀσκίαστη καί ὁλοκληρωμένη, διότι ἐπιβεβαιωνόταν ἡ ἐκτίμηση ὅτι τό ψεῦδος τῆς αἱρέσεως δεν πρόκειται νά κυριαρχήσει ὁριστικά ἐπί τῆς ἀληθείας τῶν δογμάτων τῆς πίστεως, ἔστω καί ἄν ταλαιπωρήσει την Ἐκκλησία ἐπί μακρό χρονικό διάστημα, ὅπως συνέβη μέ τήν εἰκονομαχία, ἡ ὁποία ἐκυριάρχησε ἐπί ἐνενήντα ἔτη μέ τίς δύο φάσεις της, τόν 8ο καί τόν 9ο αἰῶνα (726-787 και 815-843). Ἡ φαιδρότης τῶν ἀληθεστάτων δογμάτων τῆς πίστεως πάντοτε φανερώνεται μέ συνέπεια νά ἀστράπτει καί νά λάμπει μέσα στό φῶς τῆς Ἀληθείας ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός ἄλλωστε ἦταν καί ὁ σκοπός τῆς καθιερώσεως αὐτῆς τῆς ἑορτῆς τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τούς τότε ὁμολογητάς ἐπισκόπους καί μοναχούς.

Ὅπως λέγει τό Συναξάρι τῆς ἑορτῆς ἀνακηρύχθηκαν ὀνομαστικά και ἐπαινέθηκανοἱ εὐσεβεῖς καί ὀρθόδοξοι, ἐνῶ ἀντίθετα οἱ ἀσεβεῖς καί κακόδοξοι ὀνομαστικά κατακρίθηκαν καί ἀναθεματίσθηκαν, ὄχι ἀπό κακία, ἐμπάθεια καί μῖσος ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν, ἀλλά ἀπό παιδαγωγική και ποιμαντική φροντίδα καί ἀγάπη, ὥστε οἱ μέν αἱρετικοί ἐλεγχόμενοι νά μετανοήσουν καί νά ἀποκηρύξουν τήν πλάνη, νά προφυλαχθοῦν δέ κυρίως οἱ ὑπόλοιποι πιστοί ἀπό τό νά ἀκολουθήσουν τήν πλάνη. Οἱ Πατέρες και Ἅγιοι εἶχαν πραγματική καί εἰλικρινῆ ἀγάπη καί ὄχι τήν ψευτοειρήνη και ψευτοαγάπη τῶν σημερινῶν ὑποκριτῶν, πού ἐνοχλοῦνται ἀπό τά ἀναθέματα καί παρουσιάζονται ἔτσι καλύτεροι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων και Ἁγίων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἀπό ἀγάπη ἐλέγχουν καί παιδαγωγοῦν. Λέγει τό Συναξάρι: ≪Καί οὕτω πάλιν ἀναστραφέντες ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ (μετά την λιτανείαν) τήν θείαν Λειτουργίαν ἐπετέλεσαν, ἀναστηλωθεισῶν τῶν ἁγίων καί σεβασμίων εἰκόνων παρά τῶν διειλημμένων ἁγίων Ἀνδρῶν, ἀνακηρυχθέντων μέν τῶν εὐσεβούντων καί ὀρθῶς δοξαζόντων, τῶν δε ἐναντίων ἀσεβούντων καί μή τήν τῶν ἁγίων εἰκόνων τιμήν ἀποδεχομένων, ἀποκηρυχθέντων καί παραδοθέντων τῷ ἀναθέματι. Καί ἔκτοτε ὥρισαν οὗτοι οἱ ἅγιοι ὁμολογηταί ἐτήσιον οὕτω ταύτην τήν ἱεράν πανήγυριν γίνεσθαι, ἵνα μήποτε καί αὖθις τῇ αὐτῇ δυσσεβείᾳ ἐμπέσωμεν≫.

2. Ἔχουμε πέσει τώρα σέ μεγαλύτερη δυσσέβεια ἀπό τούς εἰκονομάχους

Δυστυχῶς ἡ χαρά μας τίς τελευταῖες δεκαετίες δέν ἦταν ἀσκίαστη καί πανευφρόσυνη, ὅταν γιορτάζαμε τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, διότι τό Ὀρθόδοξο ποίμνιο ταλαιπωρεῖται καί σπαράσσεται ἀπό τούς λύκους μιᾶς αἱρέσεως, πολύ χειρότερης ἀπό τήν εἰκονομαχία, τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καί εἶναι πολύ χειρότερη ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι ἐκτός ἀπό τήν αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας, τήν ὁποία ἐμπεριέχει, ἔχει κτίσει πολύ χειρότερη ἐκκλησιολογική αἵρεση, πού ἀνατρέπει ἐκ βάθρων τά θεμέλεια τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας τήν ἀποκλειστικότητα καί μοναδικότητα ἀρνεῖται, ἰσχυριζόμενος ὅτι δέν διασώθηκε κάπου ἡ Ἐκκλησία, ἀλλά ὅλες οἱ αἱρέσεις μαζί μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, συναποτελοῦν την Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Εἶναι ἡ χειρότερη και πιό ἐπικίνδυνη αἵρεση ὅλων τῶν ἐποχῶν.

Δέν γνωρίζουν οἱ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων αἰχμάλωτοι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὅτι ὁ Προτεσταντισμός, ὁ ἱδρυτής καί κύριος προωθητής τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ τό ≪Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν≫ εἶναι εἰκονομαχικός, ὅτι ἔχει ἐκδιώξει τίς ἅγιες εἰκόνες ἀπό τούς ναούς, ὅτι εἶναι ἀνεικονικός, ὅπως οἱ Ἑβραῖοι καί τό Ἰσλάμ, πού ἐπηρέασαν τούς παλαιούς εἰκονομάχους; Δέν γνωρίζουν ὅτι εἶναι ἐναντίον τῆς τιμῆς τῶν Ἁγίων και τῶν λειψάνων; Ὅτι κυρίως εἶναι ἐναντίον τῆς τιμῆς τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Δεσποίνης καί Θεοτόκου, τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας, τήν ὁποίαν οἱ Ὀρθόδοξοι πάντοτε καθ᾽ ὅλην τήν διάρκεια τοῦ ἔτους ὑμνοῦμε καί δοξάζουμε ἰδιαίτερα ὅμως τώρα μέ τήν διάσπαρτη στίς πέντε Παρασκευές ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου; Πῶς δέχονται να συνυπάρχουν καί νά συνταυτίζονται μέσα στό δῆθεν Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, μέ τούς ἐχθρούς τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, τῶν Ἁγίων γενικῶς καί τῶν τιμίων λειψάνων, μέ τούς ἐχθρούς τῆς Παναγίας, μέ αὐτούς πού ἀναθεματίζει ἡ Ἐκκλησία, ὄχι μόνο μέ τήν ἀνάγνωση τῶν ἀναθεμάτων τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά καί μέ τό σύνολο τῆς ὑμνογραφίας της; Ἡ ποιμαντική καί παιδαγωγική ὀρθότης τῶν μέτρων τῆς Ἐκκλησίας φαίνεται καί ἐκ τοῦ ὅτι δέν ἀντέχουν οἱ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τήν δύναμη τῶν ἀναθεμάτων, δέν ἀντέχουν ἐλεγχόμενοι τήν ἀντιαιρετική και ἐπικριτική διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, δέν ἀντέχουν κἄν τήν ἔννοια τῆς αἱρέσεως. Γι᾽ αὐτό καί κατήργησαν τήν ἀνάγνωση τῶν ἀναθεμάτων συνοδικά ἀπό τό 2005, γιατί νιώθουν πώς αὐτοαναθεματίζονται, γι᾽ αὐτό παραμερίζουν μέ τήν μεταπατερικότητα τούς Ἁγίους Πατέρες, πού καταγγέλλουν ὀνομαστικά καί ἀποκαλύπτουν τούς αἱρετικούς, γι᾽ αὐτό και κατήργησαν καί τήν ἔννοια τῆς αἱρέσεως, δεχόμενοι ὡς ἐκκλησίες και τούς ἀρχαίους Μονοφυσίτες, ἀλλά καί τίς σύγχρονες μεγάλες αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Ὅπου λοιπόν μέ αὐτές τίς παραδοχές γιορτάσθηκε ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας στήν Κωνσταντινούπολη, στήν Ἀλεξάνδρεια, στήν Ἀντιόχεια, στά Ἱεροσόλυμα, στήν Μόσχα, στήν Ἀθήνα καί ὅπου ἀλλοῦ δέν ἦταν ≪ἡμέρα χαρμόσυνος και εὐφροσύνης ἀνάπλεως, ἀφού δέν φανερώθηκε ἡ φαιδρότης τῶν ἀληθεστάτων δογμάτων τῆς πίστεως≫, ἀλλά θέατρο καί ὑποκρισία, ἀνάμειξη τῆς ἀλήθειας μέ τό ψεῦδος, συγκρητιστικός ἀχταρμᾶς.

3. Ἱστορικῆς ἐκκλησιαστικῆς σημασίας ὁ ἑορτασμός στόν Πειραιᾶ

Τήν ἀδιάκοπη ὀρθόδοξη συνέχεια τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας τήν ἔζησε ἡ Ἐκκλησία στήν Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς, στόν Ἱερό Ναό τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἐκεῖ ὄντως ἦταν ≪ἡμέρα χαρμόσυνος καί εὐφροσύνης ἀνάπλεως≫ γιά τούς ἑξῆς λόγους. Διότι ὁ θαρραλέος, ὁμολογητής καί τῇ συνειδήσει μάρτυς, μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ἀνέγνωσε μεγαλοφώνως τά ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν ἀναθέματα, τά ὁποῖα οἱ περισσότεροι ἐπίσκοποι καί λοιποί κληρικοί ἀποσιωποῦν. Ὀνομαστικά ἀνέγνωσε τά ἀναθέματα ἐναντίον τῶν Μονοφυσιτῶν Διοσκόρου καί Σεβήρου, τούς ὁποίους κάποιοι καθηγηταί παρουσιάζουν ὡς ὀρθοδόξους ἀσεβοῦντες και βλασφημοῦντες ἐναντίον ἁγίων συνόδων καί Ἁγίων Πατέρων. Καί το σημαντικώτερο, μοναδικό καί τῶν Ἁγίων Πατέρων ἄξιο καί ἀντάξιο, μαζί μέ τούς ἀρχαίους αἱρετικούς, πού ἀναθεματίζονται στό ≪Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας≫, ἀναθεμάτισε καί τίς σύγχρονες αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ καί τοῦ Παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εὖγε τῆς παρρησίας καί τῆς ὀρθοφροσύνης! Ἡ Ἐκκλησία ὡμίλησε διά τοῦ στόματος τοῦ μητροπολίτου Πειραιῶς.

Ἐνωρίτερα μάλιστα ἀνεγνώσθη στή θέση τοῦ θείου κηρύγματος ἡ ποιμαντική ἐγκύκλιος, πού ἀπέστειλε πρός τό ποίμνιο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς, στήν ὁποία γιά πρώτη φορά τά τελευταῖα χρόνια παρουσιάζεται καί ἀναλύεται δημοσίως καί ἐπισήμως, γιατί ὁ Οἰκουμενισμός δέν εἶναι ἁπλῆ αἵρεση, ἀλλά παναίρεση, κατά τό χαρακτηρισμό τοῦ νέου ὁσίου τῆς Ἐκκλησίας μας, Σέρβου θεολόγου, Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς.

Ἐκεῖ λοιπόν στόν Ἱερό Ναό τῆς Ἁγίας Τριάδος στόν Πειραιᾶ ἦταν παροῦσα ἡ στρατευομένη καί ἡ οὐράνια Ἐκκλησία. Ἔχαιραν μαζί μας τά πλήθη τῶν Ἁγίων ὁμολογητῶν καί μαρτύρων, οἱ μεγάλοι Ἅγιοι, πού ἀγωνίσθηκαν ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, οἱ πρόμαχοι καί ὑπέρμαχοι τῶν ἁγίων Εἰκόνων, ἐξαιρέτως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, οἱ ἀγωνισθέντες ἐναντίον τοῦ Παπισμοῦ καί τῶν ἐπιγόνων του Προτεσταντῶν, καί πολλοί σύγχρονοι ὅσιοι Γέροντες καί Ἅγιοι, πού ἀγωνίσθηκαν ἐναντίον τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὑπῆρξαν καί ἅλλες περίοδοι στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, κατά τίς ὁποῖες ἡ Ὀρθοδοξία δέν διασώθηκε στά μεγάλα ἐκκλησιαστικά κέντρα, ἀλλά σέ μικρότερες ἐπαρχίες, σέ μοναστήρια και ἀπομεμονωμένους κληρικούς καί μοναχούς. Εὐχόμαστε αὐτό τό παράδειγμα τοῦ μητροπολίτου Πειραιῶς νά εὕρη μιμητάς, νά πληθυνθῆ τά ἑπόμενα ἔτη. Νά εὐδοκήσει ὁ Θεός νά ἐκδιωχθεῖ τό νέφος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού μᾶς σκιάζει, γιά νά ἀστράψει πάλιν και νά λάμψει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τήν φαιδρότητα τῶν ἀληθεστάτων δογμάτων τῆς πίστεως.

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 9/2/2012

Σημ. ιστολογίου: Δείτε την τελετή της Κυριακής της Ορθοδοξίας στον ναό της Αγίας Τριάδος Πειραιώς πατώντας ΕΔΩ
___________________________________________
Σε ρουμανική μετάφραση  - şi în traducere în limba română

Protopresbiter Teodoros Zisis,

ÎN PIREU

DUMINICA ORTODOXIEI S-A PRĂZNUIT ÎNTRU ADEVĂR

1.                Anatemele sunt o măsură pastorală a iubirii

CU ADEVĂRAT, zi de bucurie şi de veselie la modul deplin a fost Duminica Ortodoxiei, aşa cum am prăznuit-o în Catedrala Mitropolitană „Sfânta Treime” din centrul oraşului Pireu, sub protia mărturisitorului Mitropolit de Pireu, kir Serafim şi împreună liturghisind preoţii şi diaconii sfintei biserici, precum şi protopresbiterii şi profesorii emeriţi, părintele Gheorghios Metallinos şi subsemnatul, în semn de cinstire.

    Bucuria tuturor ortodocşilor de fiecare dată când au prăznuit Duminica Ortodoxiei de veacuri, întru pomenirea înălţării sfintelor icoane în anul 843, în Constantinopol, a fost neumbrită [cutezătoare] şi întreagă, deoarece se adeverea aprecierea că minciuna ereziei nu poate să se impună definitiv asupra adevărului dogmelor credinţei, chiar dacă Biserica este chinuită o mare perioadă de timp, aşa cum s-a întâmplat cu iconoclasmul, care a dominat vreme de nouăzeci de ani în cele două faze ale lui, din veacul al optulea şi din veacul al nouălea (726-787 şi 815-843). Bucuria întru-tot-adevăratelor dogme ale credinţei se arată întotdeauna cu consecvenţă, luminând şi strălucind în lumina Adevărului Biserica lui Hristos. Acesta, de altfel, a fost şi scopul consacrării acestui praznic al Ortodoxiei de către episcopii şi monahii mărturisitori de atunci.

   Aşa cum spune Sinaxarul praznicului au fost proclamaţi şi lăudaţi nominal binecinstitorii şi ortodocşii şi, din contră, necinstitorii şi kakodocşii au fost condamnaţi şi anatematizaţi nominal, nu din răutate, înverşunare şi ură împotriva ereticilor, ci din grijă pedagogică şi dragoste pastorală, aşa încât ereticii, fiind mustraţi, să se pocăiască şi să denunţe rătăcirea, iar îndeosebi să fie păziţi ceilalţi credincioşi de posibilitatea urmării rătăcirii. Părinţii şi sfinţii aveau dragoste autentică şi sinceră şi nu falsa pace şi falsa iubire a actualilor făţarnici de astăzi, care sunt deranjaţi de anateme şi se prezintă astfel mai buni decât Sfinţii Apostoli şi decât Sfinţii Părinţi, care din dragoste mustră şi pedagoghisesc / educă. Spune Sinaxarul: „Şi tot  aşa s-au întors din nou în Biserică (după procesiune) şi au săvârşit Dumnezeiasca Liturghie, aşezând la locul lor sfintele şi cinstitele icoane cu ajutorul unor bărbaţi cu o viaţă deosebit de sfântă. Apoi au fost cinstiţi cei evlavioşi care au crezut drept şi au fost îndepărtaţi şi predaţi anatemei cei neevlavioşi şi care n-au primit cinstirea sfintelor icoane. Şi de atunci au hotărât aceşti sfinţi mărturisitori ca în fiecare an să se facă aşa această sfântă prăznuire, ca nu cumva să cădem din nou în aceeaşi rătăcire”.

2.                      Acum am căzut într-o necredinţă mai mare decât iconoclaştii.

    Din nefericire, bucuria noastră în ultimele decenii, când am prăznuit Duminica Ortodoxiei, n-a fost lipsită de umbră şi cu totul veselă, deoarece turma ortodoxă este chinuită şi devorată de lupii unei erezii, mult mai rea decât iconoclasmul, ai ereziei ecumenismului. Şi erezia ecumenismului este mult mai rea, deoarece în afară de erezia iconoclasmului, pe care o conţine, a plăsmuit o erezie eclesiologică mai rea, care răstoarnă din temelii principiile Bisericii celei „Una, Sfântă, Sobornicească şi Apostolică”, a cărei exclusivitate şi unicitate o neagă, susţinând că Biserica nu s-a mai păstrat undeva, ci toate ereziile împreună cu Biserica Ortodoxă constituie Biserica cea Una, Sfântă, Sobornicească şi Apostolească. Este erezia cea mai rea şi mai periculoasă din toate epocile.

          Cei ce dintre ortodocşi sunt sclavi ai ecumenismului nu ştiu că protestantismul, întemeietorul şi principalul promotor al ecumenismului, prin ,,Consiliul Mondial al Bisericilor”, este iconoclast, că a izgonit sfintele icoane din biserici, că este aniconic [ἀνεικονικός], ca şi iudaismul şi islamul, care i-au influenţat pe vechii iconoclaşti? Nu ştiu că este împotriva cinstirii sfinţilor şi a moaştelor? Că îndeosebi este împotriva cinstirii Preasfintei Stăpânei noastre şi Născătoarei de Dumnezeu, a pururea Fecioarei Maria, pe care noi, ortodocşii, pe toată perioada anului o lăudăm în cântări şi o slăvim, iar în mod deosebit acum prin împărţirea în cinci vineri a slujbei Heretisirilor Imnului Acatist [este vorba despre Acatistul Buneivestiri, care în Bisericile de limbă greacă se citeşte fragmentar în primele cinci vineri din Postul Mare – n.tr.]? Cum acceptă aceştia să coexiste şi să se alăture, în aşa-numitul Consiliu al Bisericilor, duşmanilor sfintelor icoane, ai sfinţilor, în general, şi ai cinstitelor moaşte, duşmanilor Maicii Domnului, celor pe care Biserica îi anatematizează, nu doar prin citirea anatemelor Sinodiconului Ortodoxiei, ci şi prin întreaga ei imnografie? Justeţea pastorală şi pedagogică a măsurilor Bisericii se vede şi din aceea că partizanii ecumenismului nu suportă puterea anatemelor, nu suportă să fie  mustraţi de învăţătura antieretică şi critică a Sfinţilor Părinţi, nu suportă nici măcar noţiunea de erezie. De aceea au şi abolit lectura anatemelor în mod sinodal din anul 2005, deoarece îşi dau seama că se auto-anatematizează; de aceea îi dau la o parte prin post-patristică pe Sfinţii Părinţi, care-i denunţă nominal şi-i descoperă pe eretici, de aceea au abolit şi noţiunea de erezie, acceptând ca biserici pe vechii monofiziţi, dar şi pe actualele mari erezii ale papismului şi protestantismului. Aşadar, acolo unde Duminica Ortodoxiei a fost prăznuită prin astfel de recunoaşteri - în Constantinopol, în Alexandria, în Antiohia, la Ierusalim, la Moscova, la Atena şi oriunde în altă parte - nu a fost „o zi de bucurie şi de veselie la modul deplin, deoarece nu s-a evidenţiat bucuria întru-tot-adevăratelor dogme ale credinţei”, ci teatru şi ipocrizie, un amestec al adevărului cu minciuna, un amestec sincretist. [Am tradus prin “amestec sincretist” expresia “συγκρητιστικός ἀχταρμᾶς”; mai exact însă, “ἀχταρμᾶ” desemnează un amestec de elemente ce în niciun chip nu pot fi amestecate” – n.tr.]

          3. Prăznuirea din Pireu are o importanţă bisericească istorică.

          Neîntrerupta continuitate ortodoxă a prăznuirii Ortodoxiei a trăit-o Biserica în Sfânta Mitropolie de Pireu, în sfânta biserică „Sfânta Treime”. Acolo, cu adevărat, a fost „o zi de bucurie şi de veselie la modul deplin” din următoarele motive. Întâi, deoarece curajosul, mărturisitorul şi martirul după conştiinţă Mitropolit de Pireu, kir Serafim, a citit cu glas tare anatemele împotriva ereticilor, pe care cei mai mulţi episcopi şi ceilalţi clerici le trec sub tăcere. În mod nominal a citit anatemele împotriva monofisiţilor Dioscor şi Sever, pe care anumiţi profesori, fiind lipsiţi de evlavie şi blasfemiind împotriva Sfintelor Sinoade şi a Sfinţilor Părinţi, îi prezintă ca ortodocşi. Şi lucru cel mai important, unic, vrednic şi demn de Sfinţii Părinţi: împreună cu vechii eretici, care sunt anatematizaţi în Sinodiconul Ortodoxiei, a anatematizat şi ereziile contemporane ale papismului, protestantismului şi panereticului ecumenism. Bravo!, curajului şi dreptei-cugetări! Biserica a vorbit prin gura Mitropolitului de Pireu.

          Înainte de acest moment, s-a citit în locul dumnezeieştii propovăduiri [predicii] Enciclica Pastorală, pe care a trimis-o turmei Sfintei Mitropolii de Pireu, în care pentru prima dată în ultimii ani se prezintă şi se analizează public şi oficial, de ce ecumenismul nu este o simplă erezie, ci pan-erezie, după caracterizarea Noului Cuvios al Bisericii noastre, teologul sârb, Sfântul Iustin Popovici.

          Acolo deci, în sfânta biserică a Sfintei Treimi din Pireu, a fost prezentă Biserica Luptătoare şi cea Cerească. S-au bucurat împreună cu noi mulţimile de sfinţi mărturisitori şi martiri, marii sfinţi, care s-au luptat împotriva ereziilor, apărători şi luptători pentru sfintele icoane, îndeosebi a Preasfintei Născătoare de Dumnezeu, cei ce s-au luptat împotriva papismului şi a descendenţilor lui – protestanţii, precum şi mulţi cuvioşi stareţi şi sfinţi contemporani, care s-au luptat împotriva panereticului ecumenism. Au existat şi alte perioade în istoria Bisericii, în timpul cărora Ortodoxia nu s-a păstrat în marile centre bisericeşti, ci în eparhiile mai mici, în mănăstiri şi de către clerici şi monahi izolaţi. Dorim ca acest exemplu al Mitropolitului de Pireu să afle imitatori şi să se înmulţească în anii următori. Să binevoiască Dumnezeu să fie alungat norul panereziei ecumenismului, care ne umbreşte, ca să strălucească şi să lumineze din nou Biserica lui Hristos de bucuria întru-tot-adevăratelor dogme ale credinţei.

Traducere: Frăţia Ortodoxă Misionară “Sfântul Marcu al Efesului”; sursa: http://thriskeftika.blogspot.com/2012/03/blog-post_4716.html