ΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ
(2ον)
Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης
Εἶπε ὁ Γέροντας: «Κάποτε μοῦ παρουσιάστηκε ὁ σατανὰς καὶ μοῦ εἶπε νὰ τὸν προσκυνήσω, γιατὶ εἶναι ὁ Χριστός. Ἀμέσως τοῦ ἀπάντησα: «Ἐγὼ τὸν Χριστό μου πάντα τὸν προσκυνῶ. Καὶ ἂν ἤσουν ὁ Χριστός, δὲν θὰ μοῦ ζητοῦσες νὰ σὲ προσ κυνήσω»:
Στὰ διάφορα βιβλία, ποὺ ἀναφέρονται στὴ ζωὴ μοναχῶν, καὶ ἰδίως τοῦ Ἁγίου Ὄρους, συχνὰ διατυπώνονται ἐπαινετικὲς κρίσεις γιὰ ἀνθρώπους, ποὺ ἦταν ἀκατάστατοι καὶ ἀπρόσεκτοι. Οἱ συγγραφεῖς συνήθως ἀρνοῦνται νὰ δεχτοῦν ὅτι πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν ἰδιόρρυθμοι, παράξενοι καὶ ἀφελεῖς καὶ ἡ πορεία τους δὲν ἦταν κατὰ Χριστόν. Χρειάζεται προσοχή, γιὰ νὰ μὴ προβάλλονται τέτοιοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἦταν παραδείγματα πρὸς ἀποφυγὴν καὶ ὄχι πρὸς μίμησιν. Ὅπως πάλι δὲν πρέπει νὰ δικαιολογοῦν τοὺς πάντες μὲ τὸ ἐπιχείρημα πὼς τάχα ἦταν διὰ Χριστὸν σαλοί...
Νὰ μὴ συγχέουν τὴν ἐνοχλητικὴ ἰδιορρυθμία καὶ τὴν ἀφέλεια μὲ τὸν καθαρὸ πνευματικὸ ἀγώνα. Ὁ Γέροντας τόνιζε: «Γιὰ τοὺς μὴ προχωρημένους πνευματικὰ ἡ ἐξωτερικὴ ἀκαταστασία δείχνει τὴν ἐσωτερική».
Πολλοὶ ἐπισκέπτες μοναστηριῶν μὲ ἐνδιαφέρον ἀκοῦν διάφορα θαυμαστὰ γεγονότα, ποὺ συνέβησαν στὸ παρελθόν, ἀλλὰ καὶ πρόσφατα καὶ τὰ διηγοῦνται στοὺς γνωστούς τους. Ἐντυπωσιάζονται, χωρὶς ὅμως νὰ παίρνουν τὶς ἀποφάσεις, ποὺ θὰ ἔπρεπε προκειμένου νὰ ἀλλάξουν τρόπο ζωῆς καὶ νὰ γευθοῦν τοὺς γλυκοὺς καρποὺς τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Τὴ διαπίστωση αὐτὴ εἶχε κάνει ὁ Γέροντας, μὲ ἀφορμὴ τὴν κίνηση τῆς κανδήλας στὴν Παναγία τῶν Ἰβήρων: «Ἡ Παναγία προσπαθεῖ νὰ μᾶς ἀφυπνίσει, γιὰ νὰ μετανοήσουμε, ἀλλὰ οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι δὲν κουνιοῦνται (συνέρχονται), ὅσο κι ἂν κουνιοῦνται τὰ καντήλια».
Ὁ πνευματικὸς ἀγωνιστὴς συμμετέχει στὸν πόνο καὶ τὴ δυστυχία τῶν ἄλλων. Δὲν μένει ἀδιάφορος. Προϋπόθεση ὅμως εἶναι ἡ σχετικὴ ἐνημέρωση. Δυστυχῶς, πολλοὶ εἶναι κλεισμένοι στὸν ἑαυτό τους καὶ ἀπορροφημένοι ἀπὸ τὶς ἐπαγγελματικές τους ἀπασχολήσεις, γι᾽ αὐτὸ μένουν ἀπαθεῖς ἀπέναντι στὸν πόνο τῶν ἀδελφῶν τους. Αὐτὸ παρατηρεῖται καὶ σὲ πολλοὺς μοναχούς, ὅπως τόνιζε ὁ Γέροντας Παΐσιος: «Πολλὲς φορὲς ἐμεῖς οἱ μοναχοὶ γινόμαστε σκληροὶ μὲ τὸ νὰ μὴ ζοῦμε, ἐπειδὴ δὲν βλέπουμε, τὸν πόνο τῶν ἄλλων. Ἐνῶ οἱ λαϊκοὶ οἱ καημένοι εἶναι πονετικοί, ἐπειδὴ ζοῦν κοντὰ σὲ πονεμένους ἀνθρώπους. Γι᾽ αὐτὸ πρέπει τὸν πόνο τῶν ἄλλων νὰ τὸν κάνουμε δικό μας πόνο καὶ νὰ προσευχόμαστε γιὰ ὅλους».
Εἶπε ὁ Γέροντας: «Στὴν ἔρημο αἰσθάνεται κανεὶς τὸν ἑαυτόν του μικρό, καὶ ὅταν συναντήσει ἄνθρωπο, τοῦ δείχνει μεγάλη ἀγάπη, ἔστω κι ἂν εἶναι ἄγνωστος».
Εἶπε ὁ Γέροντας: «Ἡ προσευχὴ εἶναι σὰν τὸ ἀλεξικέραυνο, ποὺ τραβᾶ τοὺς κεραυνούς. Αὐτὴ ματαιώνει τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Καθῆκον τοῦ μοναχοῦ εἶναι ἡ προσευχὴ γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ γιὰ τὸν κόσμο».
Εἶπε ὁ Γέροντας: «Ταπείνωση ἔχει αὐτός, ποὺ ὅ,τι καλὸ κάνει, τὸ ξεχνᾶ ἀμέσως καὶ τὸ παραμικρὸ καλό, ποὺ τοῦ κάνουν, τὸ θεωρεῖ πολὺ μεγάλο καὶ νιώθει εὐγνωμοσύνη».
Εἶναι σπουδαῖο πράγμα νὰ ἐμπιστεύεσαι κάποιον, ὁ ὁποῖος ἔχει πνευματικὴ ἐμπειρία, καὶ νὰ δέχεσαι τὸ λόγο του χωρὶς τὴν παραμικρὴ ἀμφιβολία. Πολλὰ προβλήματά σου θὰ βρίσκουν τὴ λύση τους, χωρὶς νὰ κοπιάζεις πολὺ καὶ προπαντὸς χωρὶς νὰ πειραματίζεσαι. Ἡ γνώμη τοῦ ἔμπειρου ἀνθρώπου εἶναι πάντα βαρύνουσα καὶ ἂς ὑστερεῖ καμιὰ φορὰ σὲ κάποια σημεῖα. Ὁ Γέροντας γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ ἔλεγε: «Ὑπακοὴ στὸ Γέροντα εἶναι, ἂς ὑποθέσουμε, σὰν ἕνα βότανο, ποὺ χρειάζεται, ὅταν εἶσαι κρυωμένος. Ρωτᾶς τὸ Γέροντα, σοῦ τὸ δείχνει καὶ τὸ παίρνεις. Τελειώνει ἡ ὑπόθεση. Ἐνῶ ὅταν εἶσαι μόνος σου, δοκιμάζεις ὅλα τὰ βότανα, μέχρι νὰ βρεῖς τὸ κατάλληλο καὶ ἴσως μέχρι νὰ τὸ βρεῖς θὰ ᾽χεις πάθει μεγαλύτερη ζημιὰ ἀπὸ τὴν ὠφέλεια, ποὺ σοῦ προσφέρει».
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 27/4/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου