Στο χειμερινό εξάμηνο ο Μητροπολίτης Προύσης Ελπιδοφόρος (Λαμπρυνιάδης) δίδαξε στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης το μάθημα «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ». Στο εαρινό εξάμηνο θα διδάξει το υποχρεωτικό μάθημα "ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ. ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΕΩΣ" και το επιλεγόμενο μάθημα "Η ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΕΤΕΡΟΔΟΞΩΝ". Θα μπορούσαμε να θέσουμε ως τίτλο της ανάρτησης "Φαναριώτικη συμβολή στην προώθηση των οικουμενιστικών σπουδών στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης"...
Η Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης μετατρέπεται με γοργό ρυθμό από πυλώνα ανάδειξης της πατερικής θεολογίας σε εργαστήρι οικουμενισμού.
4 σχόλια:
Στη φωτογραφία για όσους δεν ξέρουν έπρεπε να γράψετε ότι εικονίζεται ο νυν Μητροπολίτης Προύσης και τότε Αρχιγραμματέας του Οικουμενικού Πατριαρχείου Ελπιδοφόρος να ασπάζεται την δεξιά του Πάπα, το 2006
Ἡ λατινογενὴς «μετα-συνοδικὴ» ἐκκλησιολογία τοῦ Μητροπολίτου Προύσης
Σημαῖνον κείμενο γιὰ τὴν συνειδητοποίηση τῆς διεισδύσεως τῶν ἑτεροδόξων παραμέτρων στὴ σκέψη τῶν συγχρόνων Οἰκουμενιστῶν, εἶναι καὶ μία ἐκκλησιολογικὴ θέση ποὺ διατύπωσε στὴν Ἀμερικὴ (Μάρτιο 2009) ὁ νῦν Μητροπολίτης Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρος, σχετικῶς μὲ τὴν ἀνώτατη αὐθεντία στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, πρώην Ἀρχιγραμματεὺς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τώρα δὲ Ἀναπληρωτὴς Καθηγητὴς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης καὶ Σχολάρχης τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης,.
Καθὼς ἀνεμένετο, ἀντιθέτως δὲ πρὸς τοὺς Λαυρεῶτες Μοναχοὺς ποὺ εἰσέπραξαν τὶς πατριαρχικὲς ἐπιτιμήσεις λόγῳ ὀρθοδόξου φρονήματος, ὁ Σεβασμιώτατος Προύσης δημοσίευσε τὴ θέση του αὐτὴ σὲ ἐπίσημο περιοδικὸ τοῦ Πατριαρχείου ΚΠόλεως, ἄνευ οὐδεμιᾶς ἀντιδράσεως εἴτε ἐκ τοῦ Πατριαρχείου, εἴτε ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, εἴτε ἐκ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. Στὸ κείμενό του αὐτὸ διαλάμπει ἕνα «μετα-συνοδικὸ» ἀντισυνοδικὸ πνεῦμα, μὲ ἐπισκοπο-κεντρισμό ὄχι ὑγιῆ, ἀλλὰ καθαρῶς λατινικὸ.
Δὲν εἶναι τοῦ παρόντος ἡ ἐκτενὴς ἐνασχόληση μὲ τὴ θέση αὐτή, θέση «ἐπισκοπο-μονιστικῆς» ἐκκλησιολογίας, ποὺ ἔφθασε ὡς τὰ παπικά της ἄκρα τὴν μονομέρεια τῆς ἐκκλησιολογίας τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου· ἁπλῶς θὰ παραθέσουμε, μετὰ ἀπό αὐτήν, ἀντίθετης, ὑγιοῦς, τάσεως θέση τοῦ διαλόγου Ὀρθοδόξων-Παλαιοκαθολικῶν, καὶ ἀνάλογη, ὑγιοῦς συνοδικότητος θέση ἀπὸ τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Τὰ συμπεράσματα περὶ τῆς ἐλαστικότητος, τρεπτότητος, «ἐξελικτικότητος» καὶ «λατινικότητος» τῶν δογμάτων στὴ σκέψη τῶν Οἰκουμενιστῶν, ὅπως τοῦ Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρου, εἶναι προφανῆ. Γράφει ὁ Μητροπολίτης Προύσης:
«Ἡ ἄρνηση ἀναγνωρίσεως πρωτείου τινός στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἑνός πρωτείου τό ὁποῖο δέν μπορεῖ νά ἐνσαρκώσει παρά κάποιος Πρῶτος – τοὐτέστι κάποιος Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ἔχει τό προνόμιο νά εἶναι ὁ πρῶτος μεταξύ τῶν ἀδελφῶν του Ἐπισκόπων – συνιστᾷ αἵρεση. Εἶναι ἀπαράδεκτο αὐτό πού συνήθως λέγεται ὅτι ἡ ἑνότητα μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων διασφαλίζεται εἴτε ὑπό μιᾶς κοινῆς πίστεως καί λατρείας εἴτε ὑπό τοῦ θεσμοῦ τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Καί οἱ δύο αὐτοί παράγοντες εἶναι ἀπρόσωποι, ἐνῷ στήν ὀρθόδοξη θεολογία μας ἡ ἀρχή τῆς ἑνότητάς μας εἶναι πάντοτε ἕνα πρόσωπο. Πράγματι, ὅπως στό ἐπίπεδο τῆς Ἁγίας Τριάδος ἡ ἀρχή τῆς ἑνότητας δέν εἶναι ἡ θεία οὐσία, ἀλλά τό πρόσωπο τοῦ Πατρός (ἡ «μοναρχία» τοῦ Πατρός), ἔτσι καί στό ἐκκλησιολογικό ἐπίπεδο, στήν τοπική ἐκκλησία, τό σημεῖο τῆς ἑνότητας δέν εἶναι τό πρεσβυτέριο ἤ ἡ κοινή λατρεία τῶν χριστιανῶν, ἀλλά τό πρόσωπο τοῦ Ἐπισκόπου. Ἑπομένως, ἐπί πανορθοδόξου ἐπιπέδου ἡ ἀρχή τῆς ἑνότητας δέν μπορεῖ νά στηρίζεται ἐπί μιᾶς ἰδέας ἤ ἑνός θεσμοῦ, ἀλλά πρέπει νά εἶναι κάποιο πρόσωπο, ἄν βέβαια θέλουμε νά παραμείνουμε συνεπεῖς στή θεολογία μας»[79].
Ἰδοὺ καὶ ὁ ὀρθὴ ἐκκλησιολογικὴ τοποθέτηση τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως συνυπεγράφη πρὸ τριάντα ἐτῶν ἀπὸ Ὀρθοδόξους καὶ Παλαιοκαθολικοὺς σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς λίγους διαλόγους, ποὺ παρ’ ὀλίγον θὰ ὁδηγοῦσε σέ δογματικὴ-θεολογικὴ ἐπιστροφὴ ἑτεροδόξων στὴν Ὀρθοδοξία, καὶ γι᾽ αὐτὸ οὐσιαστικὰ ἀγνοήθηκε ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη οἰκουμενιστικὴ ἡγεσία. Εἶναι κείμενα τῆς Μικτῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ διαλόγου Ὀρθοδόξων καί Παλαιοκαθολικῶν:
«Ἀνώτατο ὄργανο τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν ἀλάθητη διακήρυξη τῆς πίστεώς της εἶναι μόνο ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος (...) Αὐτή ἀποφαινόμενη ὑπό τήν ἐπιστασία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔχει τό ἀλάθητον αὐτῆς ὡς ἐκ τῆς συμφωνίας αὐτῆς μεθ’ ὁλοκλήρου τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἄνευ τῆς συμφωνίας ταύτης οὐδεμία σύναξις εἶναι Οἰκουμενική Σύνοδος»[80]. Καὶ σὲ ἄλλο παρόμοιο κείμενο τοῦ ἰδίου διαλόγου: «Ἐπιμέρους φορεῖς καί ὄργανα αὐθεντίας στήν Ἐκκλησία εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος καί οἱ Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας καί κατ’ ἐξοχήν οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι»[81].
(συνεχιζεται)
Περισσότερο ἀκόμη, τὸ ἕωλον τῶν ἀπόψεων τοῦ κ. Ἐλπιδοφόρου (ἐπειδὴ δὲν θέλουμε νὰ γίνουμε καὶ φορτικοὶ μὲ τὴν παράθεση καὶ ἄλλων κειμένων) φαίνεται ἀπὸ ἔνα ἰσχυρότατο κείμενο τοῦ Ἁγίου Ταρασίου, Πατριάρχου ΚΠόλεως, ὅπου ἡ ἑνότης τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος δὲν ἐντοπίζεται στὴν καταφυγὴ σὲ κάποιον «πρῶτο», ἀλλὰ σὲ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο «ἐν φόβῳ τοῦ Θεοῦ», κατὰ τὴν ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου· «οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν»[82]. Λέγει ὁ Ἅγιος Ταράσιος : «Καὶ αἰτοῦμαι, ἀδελφοί, νομίζω δὲ καὶ σεῖς - ἐπειδὴ γνωρίζω ὅτι ἔχετε τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ - ἀπὸ τοὺς εὐσεβεστάτους καὶ ὀρθοδόξους Βασιλεῖς μας νὰ συναθροισθῆ Σύνοδος Οἱκουμενική, γιὰ νὰ γίνουμε ἕνα ἐμεῖς, οἱ τοῦ ἑνὸς Θεοῦ· καὶ οἱ τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἑνωμένοι καὶ ὁμόψυχοι καὶ ὁμότιμοι· οἱ τῆς κεφαλῆς μας τοῦ Χριστοῦ, ἕνα σῶμα συναρμολογούμενο καὶ συμπορευόμενο· οἱ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὄχι ἐναντίον ἀλλήλων, ἀλλὰ μαζὶ μὲ ἀλλήλους· ἐμεῖς οἱ τῆς ἀληθείας, φρονώντας καὶ λέγοντας τὸ ἴδιο καὶ χωρὶς νὰ ὑπάρχει ἀνάμεσά μας ἔριδα καὶ διχοστασία, ὥστε ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ποὺ “πάντα νοῦν ὑπερέχει” νὰ μᾶς φρουρήσει ὅλους»[83].
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ ἀναδεικνύει, ἐπίσης, τὴν ὀρθόδοξη θεώρηση ἐπὶ τοῦ θέματος: «Αὐτὸς λοιπὸν ὁ Θεοΐδρυτος ὀργανισμός, τὸ Θεανθρώπινο σῶμα κεφαλὴν ἔχει μόνον ἕναν, τὸν Σωτῆρα καὶ Λυτρωτήν, τὸν ἐνσαρκωθέντα Υἱὸν καὶ Λόγον τοῦ Θεοῦ Πατρός, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ ὑποστασιάζεται εἰς ἑκάστην τοπικὴν [ὀρθόδοξον] Ἐκκλησίαν μέλος τοῦ ἑνὸς καὶ αὐτοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἀνωτάτη ἀρχὴ πάσης κατ’ ἔθνος ἢ αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ὑπὸ τοῦ συνόλου τῶν Ἐπισκόπων αὐτῆς συγκροτουμένη Σύνοδος, τῆς δὲ «καθόλου» τοιαύτης ἡ “Οἰκουμενική”»[84].
Κατὰ τὰ λοιπά, καὶ παρὰ τὴν ἀντι-παραδοσιακὴ αὐτὴ καὶ παπικὴ προσέγγιση τοῦ ἐπισκοπο-κεντρισμοῦ ἀπὸ τὸν Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρο, ἡ ὁποία μαρτυρεῖ λατινίζουσα δυσπιστία στὴν ἑνοποιὸ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ὀρθολογικὴ ἐμπιστοσύνη στὴν ἑνοποιὸ δύναμη ἑνὸς ἐπὶ γῆς ἐκκλησιαστικοῦ μονάρχη, οἱ διάλογοι ἐνεργοῦνται «ἄνευ οἱασδήποτε ἐκπτώσεως ἢ παραχαράξεως τῆς ἁγίας ἡμῶν πίστεως», ὅπως διακηρύσσει ὁ κ. Βαρθολομαῖος ...
Από το κείμενο της Σύναξης Ορθοδόξων κληρικών και μοναχών με τον τίτλο "«Οὐκ ἐσμὲν τῶν Πατέρων σοφώτεροι»
Ἀναίρεση τῆς ἐπιχειρηματολογίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ ἀφορμὴ τὴν ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στὴ Μεγίστη Λαύρα"
http://www.theodromia.gr/92BD47EB.el.aspx
Σας παρακαλώ επιτρέψτε μου να αναφέρω καί πάλι ἀπό παλαιότερο σχόλιο μου ορισμένα σημεία από όσα είπα στο κύρηγμά μου κατά την Κυριακή της Ορθοδοξίας φέτος στο Ναό μου, νομίζω πως ταιριάζουν να αναρτηθούν καί εδώ:
«Αδελφοί μου, μόλις αντιδράσει κανείς στα ανοίγματά τους προς τον Πάπα, στις οικουμενιστικές και φιλενωτικές τους κινήσεις, αμέσως του λένε να κλείσει το στόμα του και να κάνει υπακοή στην Εκκλησία και στην ιεραρχία της. Όμως σας λέγω, παιδιά μου, σε θέματα Πίστεως και ιερών Δογμάτων, υπακοή σε αντίθετες διδασκαλίες δεν υπάρχει. Αν σαν ιερέας κηρύξω διαφορετικά από την πίστη των Αγίων Αποστόλων και Πατέρων, να μη μου κάνετε υπακοή. Σ’ αυτήν την περίπτωση ούτε στον Δεσπότη να κάνετε υπακοή ούτε στον Πατριάρχη ούτε ακόμη σε Σύνοδο να κάνετε υπακοή».
Σε άλλο σημείο τους είπα: «Στην Ορθοδοξία υπάρχει η Θριαμβεύουσα και η Στρατευομένη Εκκλησία. Στη Θριαμβεύουσα ανήκουν όλοι όσοι με τη Χάρη του Θεού θριάμβευσαν επί γης, οι Άγιοι που αγωνίστηκαν σ’ αυτήν τη ζωή και τώρα πια βρίσκονται πλησίον του θρόνου του Θεού. Στη Στρατευομένη ανήκουμε όλοι οι εμείς που ζούμε και πορευόμαστε ακόμη σ’ αυτόν τον ψεύτικο και κάλπικο ντουνιά. Ε, λοιπόν, σας λέγω, σε θέματα Πίστεως, υπακοή κάνουμε σε όσα θέσπισε και μας παρέδωσε η Θριαμβεύουσα Εκκλησία, που τα σφράγισε ο Θεός, και όχι στην άλλη, που μπορεί να κάνει σοβαρά λάθη και που ακόμα δε δικαιώθηκε από το Θεό».
«Λέμε ΝΑΙ στον ευλογημένο διάλογο. Κι ο Χριστός διαλέχτηκε με τη Σαμαρείτιδα, αλλά δεν ξεπούλησε την Αλήθεια! Ο διάλογος είναι ένα μέσο διάδοσης του Ευαγγελίου σ’ όλη την οικουμένη. Τον χρησιμοποίησαν οι Απόστολοι και στη συνέχεια οι ιεραπόστολοι, για να επιτύχουν το σκοπό τους. Στην προσπάθεια αυτή όμως δεν αποδέχτηκαν τις κακοδοξίες των αιρετικών ως αλήθεια. Δε θαμπώθηκαν απ’ τους θεούς και τους αγίους τους. Δε δέχτηκαν το Χριστό του Άρειου, για παράδειγμα, σαν δικό τους Χριστό. Όπως και εμείς δε θα δεχτούμε το Θεό του αιρεσιάρχη Πάπα σαν δικό μας Θεό. Ο Χριστός της αιρέσεως του παπισμού είναι ο Χριστός της Ορθοδοξίας; Φυσικά και όχι! Είναι ο Αντίχριστος! Ο Πάπας, λοιπόν, δεν είναι αρχιερέας του Χριστού, είναι του Αντίχριστου!».
« Όσοι Ορθόδοξοι διαλέγονται σήμερα στο Παγκόσμιο Συμβούλιο “Εκκλησιών”, χρησιμοποιούν το διάλογο μειοδοτικά. Πλασάρουν την Εκκλησία σαν μαγαζί με εκπτώσεις…».
«Τι να την κάνεις τη φιλία και την αγάπη, αν σε οδηγεί στην κόλαση; Αγάπη αληθινή, σωστική, είχαν ο Χριστός και οι Άγιοι, που έλεγαν και κανένα “ουαί”. Οι σημερινοί μας διαφημίζουν την καινοφανή αγάπη τους σαν υποκινούμενη απ’ το Άγιο Πνεύμα, ενώ υποκινείται απ’ το πνεύμα του αιρετικού Πατριάρχη Ιωάννη Βέκου, του δήμιου των μοναχών του Αγίου Όρους. Αυτός, υποκινούμενος από δαιμονικό πνεύμα, ήταν ο μόνος Πατριάρχης, που μετά το Σχίσμα αποκαλούσε “αδελφή Εκκλησία” τους Ρωμαιοκαθολικούς».
«Αν ο Πάπας μετανοήσει, αδελφοί μου, και αρνηθεί τις αιρέσεις του, θα ’θελα να ’μουν ο πρώτος, που θα λειτουργήσει στον Άγιο Πέτρο στη Ρώμη μαζί του. Το θέμα είναι, αδελφοί μου, πως και να ’θελε ο άνθρωπος, με τους εναγκαλισμούς, τις συμπροσευχές και τον ψευτοδιάλογο, δεν τον αφήνουν οι δικοί μας να καταλάβει το λάθος του και να μετανοήσει».
Δημοσίευση σχολίου