ΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ
(3ον)
Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης
Ὁ κατὰ Θεὸν ἀγωνιζόμενος δὲν πρέπει νὰ συμβιβάζεται μὲ τὰ τυπικὰ καὶ καθιερωμένα. Πάντα χρειάζεται νὰ ἔχει ἀνοιχτοὺς ὁρίζοντες, νὰ κατευθύνεται πρὸς τὰ ἄνω, μειώνοντας τὴν ἀπόσταση, ποὺ τὸν χωρίζει ἀπὸ τὸν γλυκύτατο Ἰησοῦ. Ὅσοι εἶναι αἰχμαλωτισμένοι στὰ καθιερωμένα καὶ βρίσκουν ἀνάπαυση σὲ αὐτά, ἀκολουθοῦν λαθεμένη τακτική, ἡ ὁποία δὲν τοὺς ὠφελεῖ πνευματικά. Ὁ Γέροντας μιλοῦσε γιὰ ἀναγκαῖες προϋποθέσεις, ποὺ συχνὰ δὲν ὑπάρχουν σὲ πολλοὺς ἀγωνιζόμενους καὶ μάλιστα μοναχούς: «Στὰ ἐρχόμενα χρόνια πολλοὶ ἄνθρωποι θὰ γίνονται μοναχοί, ἐπειδὴ θὰ βαριοῦνται τὰ μπουζούκια καὶ θὰ ὑποφέρουν ἀπὸ κενὸ στὴν ψυχή τους. Θὰ πηγαίνουν στὸ μοναστήρι καὶ θὰ κάνουν ἄσκηση, νηστεῖες ἀλλὰ δὲν θὰ βρίσκουν τίποτε, διότι θὰ τοὺς λείπουν οἱ ἀπαραίτητες προϋποθέσεις...
Διότι, γιὰ νὰ βρεῖς, πρέπει νὰ ἔχεις αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις. Τὸ πρῶτο εἶναι ἡ εὐαισθησία. Ἂν δὲν ἔχεις εὐαισθησία, θὰ μείνεις σὲ μιὰ ξερὴ ἀσκητικότητα ὅ,τι κι ἂν κάνεις».
Οἱ μοναχοὶ εἶναι ἐργάτες τοῦ πνεύματος καὶ ὄχι τῆς ὕλης. Ὅπως καὶ ὁ Ἡγούμενος εἶναι ὁ πνευματικὸς πατέρας τῶν μοναχῶν καὶ ὄχι ὁ διευθυντὴς μιᾶς βιοτεχνίας ἢ ἑνὸς ἐργοστασίου μὲ μοναδικὸ σκοπὸ τὴν παραγωγὴ καὶ προώθηση τῶν παραγόμενων προϊόντων. Δυστυχῶς, σὲ πολλὰ μοναστήρια τὰ πράγματα ἔχουν ἀνατραπεῖ καὶ χάθηκε
ὁ πνευματικὸς προσανατολισμός τῶν μοναζόντων. Εἶναι ἀποκαλυπτικὰ τὰ ὅσα ἔλεγε ὁ Γέροντας Παΐσιος. «Εἶναι πολὺ λυπηρὸ τὸ ὅτι μερικοὶ Ἡγούμενοι κατάντησαν διευθυντὲς ἐργοστασίων. Ἔχουν ἄγχος καὶ ἀγωνία, γιὰ νὰ γίνουν οἱ δουλειές τους. Ἐδῶ δὲν ἤρθαμε γιὰ τέτοια πράγματα. Ἂς μὴ ξεχνᾶμε τὸ σκοπό μας. Πῆγα καὶ ἐγὼ σὲ ἕνα μοναστήρι. Εἶδα τὸν Ἡγούμενο νὰ γυρίζει μέσα στὸ μοναστήρι νὰ δεῖ, ἂν γίνονται καλὰ τὰ διακονήματα. Ἀντὶ νὰ κάνει κομποσχοίνι στὸ κελί του γιὰ τὰ παιδιά του, χάνει τὸν καιρό του γιὰ ἀσήμαντα πράγματα».
Ὁ Γέροντας καθημερινὰ εἶχε πολλοὺς ἐπισκέπτες στὸ κελί του, γεγονὸς ποὺ τοῦ στεροῦσε τὴν ἡσυχία ἀλλὰ καὶ τὸν ἀναγκαῖο χρόνο γιὰ νὰ κάνει τὰ πνευματικά του καθήκοντα καὶ κυρίως νὰ προσεύχεται γιὰ τοὺς πονεμένους καὶ πάσχοντες. Γι᾽ αὐτὸ κάποτε εἶπε: «Νὰ μποροῦσα νὰ ἔβρισκα καμιὰ τρύπα, καμιὰ σπηλιά, νὰ πάω νὰ χωθῶ ἐκεῖ μέσα, γιὰ νὰ χαρῶ τὴν καλογερική μου».
Οἱ ἄνθρωποι ἀντιμετωπίζουν συχνὰ μικρὲς καὶ μεγάλες δοκιμασίες καὶ ὑποφέρουν ἀνάλογα. Ὁ Γέροντας ὑποδείκνυε ἕνα πνευματικὸ τρόπο, γιὰ νὰ ὑποφέρειτὴ δοκιμασία του, χωρὶς νὰ πέφτει στὴν ὑπερβολὴ καὶ τὴν κατάθλιψη, καὶ αὐτὸς ἦταν ἡ σύγκριση τῆς δοκιμασίας του μὲ κάποια μεγαλύτερη τοῦ ἀδελφοῦ του, ποὺ ζεῖ στὸ διπλανὸ σπίτι ἢ στὸ ἄλλο διαμέρισμα τῆς πολυκατοικίας ἢ κάπου ἀλλοῦ. Ἔλεγε συγκεκριμένα: «Ἡ μεγαλύτερη δοκιμασία τῶν ἄλλων εἶναι τὸ καλύτερο φάρμακο γιὰ μᾶς. Ἐγώ, ὅ,τι κι ἂν ἔχω, ὅταν σκέφτομαι πῶς ὑποφέρουν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, λέω «δόξα τῷ Θεῷ». Θὰ μποροῦσα νὰ εἶμαι καὶ ἐγὼ ἕνας παράλυτος καὶ νὰ μὴ μπορῶ νὰ κουνηθῶ καθόλου. Τί θὰ ἔκανα τότε; Δόξα τῷ Θεῷ, τώρα εἶμαι σὰν βασιλιάς».
Εἶπε ὁ Γέροντας: «Ὅταν ὁ Θεὸς δώσει τὴν ἀγάπη του σὲ μία ψυχή, αὐτὴ δὲν ἀντέχει, πέφτει κάτω. Τότε δὲν ζητᾶ τίποτε ἄλλο. Θέλει νὰ ἀφήσει τὰ πάντα καὶ νὰ κλειστεῖ σὲ μία σπηλιά».
Εἶπε ὁ Γέροντας: «Νὰ ζεῖς τὸν πόνο σου σὰν νὰ μὴ ὑπάρχει».
Εἶπε ὁ Γέροντας: «Παλαιότερα ἔλεγα τὴν εὐχή, κοιμόμουν καὶ ἡ εὐχὴ συνέχιζε. Ξυπνοῦσα καὶ ἡ εὐχὴ δὲν σταματοῦσε. Τώρα ζῶ τὰ προβλήματα τοῦ κόσμου».
Εἶπε ὁ Γέροντας: « Εἶναι ἀνάγκη νὰ βάλει ὁ ἄνθρωπος Χριστό μέσα του, ἀλλιῶς εἶναι κολοκύθι».
Ὅσοι ἐργάζονται στὴν Ἐκκλησία καὶ προσπαθοῦν νὰ βοηθήσουν τοὺς πιστοὺς νὰ ἀκολουθήσουν τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, πρέπει νὰ εἶναι πολὺ προσεκτικοί, ἔχοντας πάντα ὑπόψη τους ὅτι δὲν εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἴδιοι καὶ οἱ ἀνάγκες τους ποικίλλουν. Ὁ Γέροντας ἔλεγε σχετικά: «Γιὰ νὰ βοηθήσουμε σωστὰ τοὺς ἀνθρώπους νὰ γίνουν πνευματικοὶ ἄνθρωποι, δὲν πρέπει νὰ τοὺς ἀδικοῦμε. Τοὺς ἀδικοῦμε, ὅταν θέλουμε νὰ τοὺς κάνουμε σὰν τὸν ἑαυτό μας• ὅταν τοὺ δίνουμε νὰ φᾶνε αὐτό, ποὺ τρῶμε κι ἐμεῖς. Δὲν ὑπολογίζουμε τὴ διάθεση τοῦ ἄλλου, τὴ δίψα, τὴν πεῖνα του».
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 4/5/2012
Διαβάστε και
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου