Μας γεμίζει μ' ελπίδα

«Τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ»

ΜΑΣ ΓΕΜΙΖΕΙ Μ᾽ ΕΛΠΙΔΑ

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Μέγα τό μυστήριο τῆς ἐνσάρκωσης τοῦ Λόγου. Ἀκατάληπτο καί ἀνερμήνευτο. Ποιός εἶδε ἤ ἄκουσε ποτέ, μεγαλύτερο θαῦμα μέσα στή δημιουργία ἤ τήν ἱστορία τοῦ κόσμου;

Ἀπ᾽ ὁποιαδήποτε ἀνθρώπινη διάσταση καί ἄν τό ἰδοῦμε, ἤ το μελετήσουμε, ἡ λογική λυγίζει καί παραλύει. Μονάχα ἡ πίστη ἀναλαμβάνει νά δώσει την ἀπάντηση: «Ὅπου Θεός βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις».

Στήν ἐνανθρώπηση τοῦ Λόγου, τά πάντα περιστρέφονται γύρω ἀπό ἕνα βρέφος, ἕνα νήπιο. "Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν" ( Ἠσ. θ´ 6). Tό γεγονός φέρνει μπροστά στα μάτια μας ὅλα ἐκεῖνα, πού κατά κάποιο τρόπο, δέσανε τήν ὕπαρξή τους μέ τό Νήπιο τῆς Βηθλεέμ:

Σπηλιά, φάτνη, ζῶα, ἡ νεαρή Μάνα, ὁ δίκαιος Ἰωσήφ, οἱ ποιμένες, τά ποίμνια, ἡ νυχτιά, τό ἀστέρι, οἱ Μάγοι, τά δῶρα, οἱ ἄγγελοι, οἱ ὕμνοι, ὁ μοχθηρός Ἡρώδης, ἡ σφαγή τῶν νηπίων....

Στό μέγα καί "ὑπερφυές" και ἀνεπανάληπτο γεγονός τῆς ἐπί γῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, ὅλα τά περιστατικά τά σφραγίζει ἡ ἁπλότητα, ἡ ἁγνότητα καί ἡ ταπείνωση. Καί καθώς λέγει ὁ ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος, ὁ ἐπωνομαζόμενος Βελιμίροβιτς: «Οἱ φτωχοί ποιμένες τῆς Βηθλεέμ κι ὅλοι αὐτοί οἱ ἁπλοϊκοί ἄνθρωποι, οἱ "πτωχοί τῷ πνεύματι", εἶναι οἱ καλλίτεροι ὑποψήφιοι γιά τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Ὁ ἴδιος ἀναφέρει πώς, «ὁ Ἱερώνυμος γράφει σέ σχόλιό του, ὅτι: "τό ἀστέρι ἔλαμψε στην Ἀνατολή, ὥστε οἱ Ἰουδαῖοι να μάθουν γιά τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἀπό τούς εἰδωλολάτρες, πρός μεγάλη τους ντροπή"! Δηλαδή, ὁ Θεός τίμησε τούς μάγους τῆς Ἀνατολῆς γιά τήν ἁπλότητα καί τήν ταπείνωσή τους, παρά τούς ὑπερήφανους και ἀλαζόνες Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι θα ῾πρεπε πρῶτοι νά γνωρίζουν ποῦ καί πότε θά ἐγεννᾶτο ὁ Χριστός. Ὅμως… "ντροπή τους"!».

Στήν "κένωση" τοῦ Λόγου βρίσκεται ὅλο τό μυστήριο τῆς ἐνανθρώπησης. Διότι, "εἰ γάρ ἠθέλησε γυμνῇ τῇ θεότητι κατελθεῖν, τίς ἠδύνατο ὑπενεγκεῖν; Ἀλλά διά τοῦ ὀργάνου τοῦ σώματος ἐλάλει ἀνθρώποις", παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος. Μιά τέτοια ἐνσάρκωση τοῦ Χριστοῦ, "γυμνῇ τῇ θεότητι", θά ἦταν ἀκατανόητη καί ἀκατάληπτη στόν "πεπερασμένο" ἄνθρωπο. Γι’ αυτό, κατά τόν ἅγιο Μακάριο, βρῆκε ὁ Θεός τή λύση: "Ἀπεστάλη ὁ Λόγος καί σάρκα ἐνδυσάμενος καί κρύψας τήν ἑαυτοῦ θεότητα, ἵνα διά τοῦ ὁμοίου το ὅμοιον σωθῆ, ἔθηκε τήν ψυχήν αὐτοῦ ἐπί τοῦ σταυροῦ. Τοσαύτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐστι προς τόν ἄνθρωπο"!

Εἴτε Σταυρός, εἴτε ἐνανθρώπηση καί γέννηση τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί τά δυό παγκόσμια σωτηριολογικά γεγονότα, ἐκφράζουν τήν ἄπειρη καί ἀκατάληπτη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο, ὁ διάβολος "διά γυναικός ἐκράτησε, διά γυναικός ἥττηται". Καθώς ἐπίσης: "Ἐγεννήθη διά γυναικός, ἵνα τήν ἐκ γυναικός προσγενομένην ἁμαρτίαν τοῖς ἀνθρώποις ἀπαλείψη".

Ὁ πρῶτος καρπός τῆς Εὔας, ἦταν ἡ πιό συγκλονιστική τραγωδία τοῦ κόσμου. ὁ καρπός τῆς δεύτερης Εὔας - τῆς Παναγίας - ἦταν ἡ ἀναγέννηση τῆς ἀνθρωπότητας. Ὡραῖα τό διατυπώνει ὁ ἅγιοςΝικόλαος Βελιμίροβιτς: «Ἡ Εὔα, τόν πρῶτο καρπό πού ἔδωσε στή γῆ ἦταν ὁ Κάϊν, ὁ ἀδελφοκτόνος. Ἡ Μαρία ὅμως γέννησε τόν Ἥρωα τῶν ἡρώων, πού ὁδήγησε τή γενιά τῶν ἀδελφοκτόνων, τούς καρπούς τῆς ἀνυπάκουης Εὔας, μακριά ἀπό τή σκιά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου».

Κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο: "Γενώμεθα ὡς Χριστός, ἐπεί καί Χριστός ὡς ἡμεῖς· γενώμεθα θεοί δι᾽ αὐτόν, ἐπειδή κἀκεῖνος δι᾽ ἡμᾶς ἄνθρωπος". Νά μιμηθοῦμε καί νά γίνουμε σάν τό Χριστό, ἀφοῦ ὁ Χριστός ἔγινε σάν ἐμᾶς· γιά χάρι Του να γίνουμε θεοί, ἐπειδή κι Ἐκεῖνος ἔγινε γιά χάρι μας, ἄνθρωπος. Τό Νήπιο τῆς Βηθλεέμ εἶναι ὁ ὄντως Θεός - Θεάνθρωπος – το Α καί τό Ω τοῦ κόσμου καί τῆς ἱστορίας. Καί ὄχι μόνο! Ὁ Χριστός θά πρέπει νά παραμείνει το Α καί τό Ω τῆς προσωπικῆς και τῆς κοινωνικῆς μας ζωῆς. Ὅποιος στηρίζεται στόν Ἰησοῦ, στηρίζεται στό βράχο τῆς Πίστης, τῆς Δύναμης καί τῆς Ἐλπίδας. Ἄλλωστε, τ᾽ ὄνομά Του εἶναι ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, πού σημαίνει «μεθ᾽ ἡμῶν ὁ Θεός». Εἶναι μαζί μας ὁ Θεός. Καί μόνο τ᾽ ὄνομά Του, μᾶς γεμίζει μ᾽ ἐλπίδα. Καί πολύ τήν ἔχουμε ἀνάγκη τά τελευταῖα χρόνια. Ἀλλοίμονο ἄν τή θέση τῆς ἐλπίδας, τήν καταλάβει ἡ ἀπελπισία, καί τή θέση τῆς αἰσιοδοξίας τήν καταλάβει ἡ ἀπαισιοδοξία!

Δυστυχῶς, ἡ ἀπιστία καί ἡ ἀποστασία καί αὐτή ἡ δαιμονική ἀθεΐα, ἔχουν χρωματίσει τή ζωή πολλῶν Ἑλλήνων… ἀρνητῶν τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί τίς συνέπειες αὐτῆς τῆς ἀποστασίας, τίς παρακολουθοῦμε κάθε ἡμέρα. Μόνο ἡ ἀγάπη Ἐκείνου πού μᾶς λύτρωσε, μᾶς γεμίζει μ᾽ ἐλπίδα.

Αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

Ορθόδοξος Τύπος, 22/12/2012